19-12-08
00:57
Οδυσσέας Ελύτης, Του Αιγαιου
1.
Ο ερωτας.
Το αρχιπελαγος
Κι η πρωρα των αφρων του
Κι οι γλαροι των ονειρων του
Στο πιο ψηλο καταρτι του ο ναυτης ανεμιζει
Ενα τραγουδι
Ο ερωτας
Το τραγουδι του
Κι οι οριζοντες του ταξιδιου του
Κι η ηχω της νοσταλγιας του
Στον πιο βρεμενο βραχο της η αρραβωνιαστικια προσμενει
Ενα καραβι
Ο ερωτας
Το καραβι του
Κι η αμεριμνησια των μελτεμιων του
Κι ο φλοκος της ελπιδας του
Στον πιο ελαφρο κυματισμο του ενα νησι λικνιζει
Τον ερχομο.
1.
Ο ερωτας.
Το αρχιπελαγος
Κι η πρωρα των αφρων του
Κι οι γλαροι των ονειρων του
Στο πιο ψηλο καταρτι του ο ναυτης ανεμιζει
Ενα τραγουδι
Ο ερωτας
Το τραγουδι του
Κι οι οριζοντες του ταξιδιου του
Κι η ηχω της νοσταλγιας του
Στον πιο βρεμενο βραχο της η αρραβωνιαστικια προσμενει
Ενα καραβι
Ο ερωτας
Το καραβι του
Κι η αμεριμνησια των μελτεμιων του
Κι ο φλοκος της ελπιδας του
Στον πιο ελαφρο κυματισμο του ενα νησι λικνιζει
Τον ερχομο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
10-09-08
02:16
Λέτε και τίνος είναι, βρε παιδιά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
09-09-08
22:27
Μοναδική η Μυρτιώτισσα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
02-09-08
14:47
Μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μʼακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μʼακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μʼακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μʼακούς
Είμʼεγώ,μʼακούς
Σʼαγαπώ,μʼακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μʼακούς
Πού μʼαφήνεις,πού πάς καί ποιός,μʼακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απʼτούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θάʼρθει μέρα,μʼακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μʼακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,νʼακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μʼακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μʼακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μʼακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μʼακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μʼακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μʼακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μʼακούς
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μʼακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται νʼανθίσει αλλιώς,μʼακούς
Σʼάλλη γή,σʼάλλο αστέρι,μʼακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μʼακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σʼάλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μʼακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μʼακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μʼακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μʼακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμʼεγώ πού φωνάζω κι είμʼεγώ πού κλαίω,μʼακούς
Σʼαγαπώ,σʼαγαπώ,μʼακούς.
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μʼακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μʼακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μʼακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μʼακούς
Είμʼεγώ,μʼακούς
Σʼαγαπώ,μʼακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μʼακούς
Πού μʼαφήνεις,πού πάς καί ποιός,μʼακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απʼτούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θάʼρθει μέρα,μʼακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μʼακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,νʼακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μʼακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μʼακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μʼακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μʼακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μʼακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μʼακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μʼακούς
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μʼακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται νʼανθίσει αλλιώς,μʼακούς
Σʼάλλη γή,σʼάλλο αστέρι,μʼακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μʼακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σʼάλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μʼακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μʼακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μʼακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μʼακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμʼεγώ πού φωνάζω κι είμʼεγώ πού κλαίω,μʼακούς
Σʼαγαπώ,σʼαγαπώ,μʼακούς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
01-09-08
20:13
Love is a fruit in season at all times,
and within the reach of every hand.
Μητέρα Τερέζα
and within the reach of every hand.
Μητέρα Τερέζα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.