Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
15-09-08
17:30
1 συνέχεια
Η αγιότητα
Αγιότητα δε βλέπεις αν δε φθάσεις στο σημείο να πεις (και να το εννοείς!): «Μη μου άπτου!». Άπαξ και φθάσεις εκεί, έγινες ένα με το Άγιο Πνεύμα.
Το Άγιο Πνεύμα δεν το αγγίζει ο (πνευματικός ) αυνανισμός., για τους εξής παρακάτω απλούς λόγους:
-[FONT="] [/FONT]Κάνει στα άλλα (πνεύματα), εκείνο που θέλει να κάνουν και εκείνα γιʼ Αυτό.
-[FONT="] [/FONT]Δεν κρίνει επουδενί τα άλλα πνεύματα.
-[FONT="] [/FONT]Δεν οργίζεται επουδενί και επί ουδενός (πνεύματος).
-[FONT="] [/FONT]Δε ζητάει τα «Εαυτού», αλλά ακόμη και το «ένα» Του, όταν προηγείται η ανάγκη του πλησιέστερού Του(πνεύματος), το χαλαλίζει και γίνεται Χορηγός της ζωής κλπ.
Πριν φθάσει κανείς να γίνει ευνούχος «τρίτης τάξεως», περνάει το τελευταίο τεστ(πνευματικότητας). Δοκιμάζεται, η περηφάνιά του. Αχίλλεια φτέρνα όλων των υποψήφιων αγιών(τουλάχιστον), είναι η αρετή. Η «περηφάνια της αρετής» λοιπόν κατά το τεστ (κάτι φυσικά που δεν το ξέρει ο υπ. +) είναι πάθος. Σαν τέτοια, πχ. θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη στάση που κρατάμε, όταν λέμε (πχ): «οι άνθρωποι είναι μαλάκες κλπ». Αν λέγαμε όμως «οι άνθρωποι είμαστε…», μπορεί να μην επιδεικνύαμε μεν «περηφάνια», αλλά τότε δεν θα είχαμε και την «αρετή». Η τελευταία υπάρχει μόνον στην ταπεινοφροσύνη, οπότε και αναφέρετε μόνον στο πρώτο ενικό. Η περηφάνια της αρετής είναι λαμπερή και στιλπνή, αλλά όσο πιο ψηλά φθάνει κανείς πνευματικά, τόσο πιο ολισθηρή καταλήγει να γίνεται! Γνωρίζει κάθε άγιος( κι όχι μόνον ο Θεός!), ότι η περηφάνια της αρετής είναι σύμπτωμα πνευματικού αυνανισμού. Πλην όμως αυτή τη γνώση την είχε αποκτήσει (εμπειρικά), όταν κι ο ίδιος περνούσε σχετικούς πειρασμούς. Πάνω στην πνευματική μάχη (εντός του), το μυαλό του, όλο και θυμόταν, την «περίπτωση Αυνάν». Εκείνος, απλά δεν ήθελε να κάνει παιδί με την πρώην νύφη του. Αυτός (ο άγιος) δε θέλει να κάνει παιδιά, επειδή θέλει να παραμείνει «ως τα παιδία», για να έχει πιθανότητες να γίνει (κάποτε) ένας «Μη μου άπτου».
Ο ευνούχος «εκ της κοιλίας της μητρός του», δεν μπορεί να αυνανιστεί, από «φυσιολογικά αίτια». Αλλά ακόμη και οι μη έχοντες (όρχεις), έχουν τουλάχιστον «πνεύμα». Οπότε υπόκεινται στους πειρασμούς του πνευματικού πειρασμού. Τις περισσότερες μάλιστα περιπτώσεις κινδυνεύουν από «αφύσικο ζηλωτισμό» και (κατά συνέπεια) από θρησκοληπτικό φονταμενταλισμό.
Υπάρχει τέλος ο ευνούχος από ατύχημα ή από τιμωρία( από τρίτους). Τον Ωριγένη, για παράδειγμα, ενώ ο ίδιος αυτοευνουχίστηκε για να ξεπεράσει μία και καλή τους σχετικούς πειρασμούς, τον τιμώρησαν οι επί γης «αγιουργοί», αντιλαμβανόμενοι τη στάση του, είτε ως «πνευματικό ατύχημα» είτε ως «πνευματικό αυνανισμό». Έτσι, δεν απέκτησε ούτε καν την «κατʼ οικονομία αγιότητα», που αναγνώρισαν στο Μ. Κωνσταντίνο!
Τι ποσοστό τέτοιας αγιότητας άραγε εισέπραξε ο Τσάρος Νικόλαος Β΄, μετά την (τελική!) νίκη του , κατά του «Μπολσεβικισμού»(περίπτωση «πολιτικού αυνανισμού!); Ήδη πάντως, μʼ αυτή την αγιοποίηση (αρχές της τρίτης μΧ χιλιετίας!), μπαίνουμε στη σύγχρονη εποχή του πνευματικού αυνανισμού. Ας μην προτρέξουμε όμως!
Η αγιότητα
Αγιότητα δε βλέπεις αν δε φθάσεις στο σημείο να πεις (και να το εννοείς!): «Μη μου άπτου!». Άπαξ και φθάσεις εκεί, έγινες ένα με το Άγιο Πνεύμα.
Το Άγιο Πνεύμα δεν το αγγίζει ο (πνευματικός ) αυνανισμός., για τους εξής παρακάτω απλούς λόγους:
-[FONT="] [/FONT]Κάνει στα άλλα (πνεύματα), εκείνο που θέλει να κάνουν και εκείνα γιʼ Αυτό.
-[FONT="] [/FONT]Δεν κρίνει επουδενί τα άλλα πνεύματα.
-[FONT="] [/FONT]Δεν οργίζεται επουδενί και επί ουδενός (πνεύματος).
-[FONT="] [/FONT]Δε ζητάει τα «Εαυτού», αλλά ακόμη και το «ένα» Του, όταν προηγείται η ανάγκη του πλησιέστερού Του(πνεύματος), το χαλαλίζει και γίνεται Χορηγός της ζωής κλπ.
Πριν φθάσει κανείς να γίνει ευνούχος «τρίτης τάξεως», περνάει το τελευταίο τεστ(πνευματικότητας). Δοκιμάζεται, η περηφάνιά του. Αχίλλεια φτέρνα όλων των υποψήφιων αγιών(τουλάχιστον), είναι η αρετή. Η «περηφάνια της αρετής» λοιπόν κατά το τεστ (κάτι φυσικά που δεν το ξέρει ο υπ. +) είναι πάθος. Σαν τέτοια, πχ. θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη στάση που κρατάμε, όταν λέμε (πχ): «οι άνθρωποι είναι μαλάκες κλπ». Αν λέγαμε όμως «οι άνθρωποι είμαστε…», μπορεί να μην επιδεικνύαμε μεν «περηφάνια», αλλά τότε δεν θα είχαμε και την «αρετή». Η τελευταία υπάρχει μόνον στην ταπεινοφροσύνη, οπότε και αναφέρετε μόνον στο πρώτο ενικό. Η περηφάνια της αρετής είναι λαμπερή και στιλπνή, αλλά όσο πιο ψηλά φθάνει κανείς πνευματικά, τόσο πιο ολισθηρή καταλήγει να γίνεται! Γνωρίζει κάθε άγιος( κι όχι μόνον ο Θεός!), ότι η περηφάνια της αρετής είναι σύμπτωμα πνευματικού αυνανισμού. Πλην όμως αυτή τη γνώση την είχε αποκτήσει (εμπειρικά), όταν κι ο ίδιος περνούσε σχετικούς πειρασμούς. Πάνω στην πνευματική μάχη (εντός του), το μυαλό του, όλο και θυμόταν, την «περίπτωση Αυνάν». Εκείνος, απλά δεν ήθελε να κάνει παιδί με την πρώην νύφη του. Αυτός (ο άγιος) δε θέλει να κάνει παιδιά, επειδή θέλει να παραμείνει «ως τα παιδία», για να έχει πιθανότητες να γίνει (κάποτε) ένας «Μη μου άπτου».
Ο ευνούχος «εκ της κοιλίας της μητρός του», δεν μπορεί να αυνανιστεί, από «φυσιολογικά αίτια». Αλλά ακόμη και οι μη έχοντες (όρχεις), έχουν τουλάχιστον «πνεύμα». Οπότε υπόκεινται στους πειρασμούς του πνευματικού πειρασμού. Τις περισσότερες μάλιστα περιπτώσεις κινδυνεύουν από «αφύσικο ζηλωτισμό» και (κατά συνέπεια) από θρησκοληπτικό φονταμενταλισμό.
Υπάρχει τέλος ο ευνούχος από ατύχημα ή από τιμωρία( από τρίτους). Τον Ωριγένη, για παράδειγμα, ενώ ο ίδιος αυτοευνουχίστηκε για να ξεπεράσει μία και καλή τους σχετικούς πειρασμούς, τον τιμώρησαν οι επί γης «αγιουργοί», αντιλαμβανόμενοι τη στάση του, είτε ως «πνευματικό ατύχημα» είτε ως «πνευματικό αυνανισμό». Έτσι, δεν απέκτησε ούτε καν την «κατʼ οικονομία αγιότητα», που αναγνώρισαν στο Μ. Κωνσταντίνο!
Τι ποσοστό τέτοιας αγιότητας άραγε εισέπραξε ο Τσάρος Νικόλαος Β΄, μετά την (τελική!) νίκη του , κατά του «Μπολσεβικισμού»(περίπτωση «πολιτικού αυνανισμού!); Ήδη πάντως, μʼ αυτή την αγιοποίηση (αρχές της τρίτης μΧ χιλιετίας!), μπαίνουμε στη σύγχρονη εποχή του πνευματικού αυνανισμού. Ας μην προτρέξουμε όμως!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.