Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
01-05-09
14:23
Ένα περιστατικό που δεν ενδιαφέρει κανέναν, γιʼ αυτό και θα το πω:
Πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς στην Α΄ Λυκείου (νομίζω ) και μετά τα καλωσορίσματα και τις καλές προόδους, μια βόλτα στο βιβλιοπωλείο εκεί δίπλα. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον ένα βιβλίο του Έκο με σημειώματα. "Το καλό ρολόι δεν λέει την ώρα" έλεγε, αναρωτιόταν τι μπορεί να σημαίνουν 2-3 γόπες σʼ ένα τασάκι κι άλλα τέτοια, στα οποία αφιέρωνε σελίδες.
Μʼ άρεσε έτσι όπως έγραφε –δεν μπορούσα να πω- αλλά μια αμφιβολία με βάσταγε να τ΄ αγοράσω. "Κάτι θα ξέρει παραπάνω ο Έκο να το πάρεις", μουʼ πε ο μουσάτος βιβλιοπώλης χτυπώντας με τρυφερά στην πλάτη. Κι είχε δίκιο.
Πήγα και το βόλεψα στο ράφι για όταν.
Την άλλη μέρα ξαναπέρασα από το βιβλιοπωλείο. Έπιασα να διαβάζω την "Εαρινή Συμφωνία". Μόνο που δεν με πήραν τα κλάματα. Πήγα στο ταμείο κατευθείαν, σίγουρος. Α, Ρίτσος! Αναφώνησε ο γιος του μουσάτου. Εαρινή Συμφωνία του αντέτεινα σαν να τον διόρθωνα και συνέχισα. Ρε συ Γιάννη, άλλα όμως δεν λέει ο Ρίτσος; Τι άλλα ρε; Ρίτσος δεν γράφει απʼ έξω; Ρε πλάκα μου κάνεις, έλα γιατί έχω και δουλειά". Το πήρα κι έφυγα. Και καθώς διάβαινα την πόρτα, πρόσεξα τον μουσάτο που παρακολουθούσε τη συζήτηση να με κοιτάει χαμογελώντας αινιγματικά, σαν να θυμήθηκε.
Κάτι θα ξέρει παραπάνω ο βιβλιοπώλης σκέφτηκα, και έδωσα σημασία στο δρόμο μου.
Πέρασε ο καιρός και το βιβλίο το χάρισα σε μια συμμαθήτρια που ήμουνα τσιμπημένος μαζί της. Είχα βάλει μια αυτοκόλλητη ετικέτα από κείνες με τις γραμμές να συμπληρώσεις όνομα μαθητή και τάξη. "Σʼ ευχαριστώ μου είπε εκείνη, ωραίο φαίνεται, ποιανού είναι;
Άνοιξε το και θα Δεις."
Από το μπ4, όση ώρα γράφω, διάλογος κολλημένος -από των Στέρεο Νόβα το 6:00 π.μ., γίνεται κορδέλα που ξετυλίγεται:
-Τι ώρα είναι;
-Κοίτα το ρολόι.
Κι αναρωτιέμαι:
Εσύ τι ρολόι έχεις;
Και μετά από τόσα χρόνια, κατευθύνομαι στο ράφι κι ανοίγω μια σελίδα του Eco: "Το καλό ρολόι δε λέει την ώρα" και διαβάζω "Το καλοόο ρολοοόοι δεν λέεεει την ωωώ……."
Αυτό είναι για μένα, η τέχνη της ζωής να μας ξυπνάει από το άτεχνο του χωρίς επίγνωση θανάτου μας...
Πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς στην Α΄ Λυκείου (νομίζω ) και μετά τα καλωσορίσματα και τις καλές προόδους, μια βόλτα στο βιβλιοπωλείο εκεί δίπλα. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον ένα βιβλίο του Έκο με σημειώματα. "Το καλό ρολόι δεν λέει την ώρα" έλεγε, αναρωτιόταν τι μπορεί να σημαίνουν 2-3 γόπες σʼ ένα τασάκι κι άλλα τέτοια, στα οποία αφιέρωνε σελίδες.
Μʼ άρεσε έτσι όπως έγραφε –δεν μπορούσα να πω- αλλά μια αμφιβολία με βάσταγε να τ΄ αγοράσω. "Κάτι θα ξέρει παραπάνω ο Έκο να το πάρεις", μουʼ πε ο μουσάτος βιβλιοπώλης χτυπώντας με τρυφερά στην πλάτη. Κι είχε δίκιο.
Πήγα και το βόλεψα στο ράφι για όταν.
Την άλλη μέρα ξαναπέρασα από το βιβλιοπωλείο. Έπιασα να διαβάζω την "Εαρινή Συμφωνία". Μόνο που δεν με πήραν τα κλάματα. Πήγα στο ταμείο κατευθείαν, σίγουρος. Α, Ρίτσος! Αναφώνησε ο γιος του μουσάτου. Εαρινή Συμφωνία του αντέτεινα σαν να τον διόρθωνα και συνέχισα. Ρε συ Γιάννη, άλλα όμως δεν λέει ο Ρίτσος; Τι άλλα ρε; Ρίτσος δεν γράφει απʼ έξω; Ρε πλάκα μου κάνεις, έλα γιατί έχω και δουλειά". Το πήρα κι έφυγα. Και καθώς διάβαινα την πόρτα, πρόσεξα τον μουσάτο που παρακολουθούσε τη συζήτηση να με κοιτάει χαμογελώντας αινιγματικά, σαν να θυμήθηκε.
Κάτι θα ξέρει παραπάνω ο βιβλιοπώλης σκέφτηκα, και έδωσα σημασία στο δρόμο μου.
Πέρασε ο καιρός και το βιβλίο το χάρισα σε μια συμμαθήτρια που ήμουνα τσιμπημένος μαζί της. Είχα βάλει μια αυτοκόλλητη ετικέτα από κείνες με τις γραμμές να συμπληρώσεις όνομα μαθητή και τάξη. "Σʼ ευχαριστώ μου είπε εκείνη, ωραίο φαίνεται, ποιανού είναι;
Άνοιξε το και θα Δεις."
Από το μπ4, όση ώρα γράφω, διάλογος κολλημένος -από των Στέρεο Νόβα το 6:00 π.μ., γίνεται κορδέλα που ξετυλίγεται:
-Τι ώρα είναι;
-Κοίτα το ρολόι.
Κι αναρωτιέμαι:
Εσύ τι ρολόι έχεις;
Και μετά από τόσα χρόνια, κατευθύνομαι στο ράφι κι ανοίγω μια σελίδα του Eco: "Το καλό ρολόι δε λέει την ώρα" και διαβάζω "Το καλοόο ρολοοόοι δεν λέεεει την ωωώ……."
Αυτό είναι για μένα, η τέχνη της ζωής να μας ξυπνάει από το άτεχνο του χωρίς επίγνωση θανάτου μας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-10-08
06:36
Δεν αρκεί ένα έργο να συμμορφωθεί στις αισθητικές απαιτήσεις της εποχής. Πρέπει να αποπνέει, αν σκοπεύει να μας προσφέρει κάποια καταστηματική ηδονή, τη σφραγίδα μιας ξεχωριστής ατομικότητας.Και αυτό δεν φαίνεται μόνο από την ποιότητα της τεχνικής του αλλά και από τον τρόπο που στέκεται απέναντι στην τέχνη του και την σημερινή πραγματικότητα.Ο χρόνος τελικά θα κρίνει τι από όλα αυτά είναι έργα τέχνης και το τι όχι.
Απεχθάνομαι τις μοντέρνες αναμνήσεις. Κατά κανόνα γράφονται από ανθρώπους, οι οποίοι είτε έχουν χάσει εντελώς τη μνήμη τους, είτε δεν έχουν κάνει τίποτα αξιομνημόνευτο στη ζωή τους. Αυτή είναι, όμως, αναμφίβολα η πραγματική αιτία της δημοτικότητάς τους, καθώς το κοινό νιώθει πάντοτε εξαιρετικά άνετα, όταν μια μετριότητα του απευθύνει τον λόγο.Αλλά να γνωρίζει γενικά πράγματα τουλάχιστον και τι ρόλο έπαιξαν στην μετέπειτα πορεία.Για να μπορεί να έχει μια κρίση ποιο ενισχυμένη.
Έργο τέχνης είναι το μοναδικό αποτέλεσμα μίας απαράμιλλης καλλιτεχνικής φύσης. Η ομορφιά του πηγάζει από αυτόν καθαυτόν τον δημιουργό του. Δεν έχει να κάνει με την επιθυμία των άλλων. Τη στιγμή που ο καλλιτέχνης λαμβάνει υπόψη του τι επιθυμούν οι άλλοι, και προσπαθεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους, παύει να είναι καλλιτέχνης και μετατρέπεται σε έναν πληκτικό ή διασκεδαστικό δεξιοτέχνη, έναν έντιμο ή ανέντιμο λιανέμπορο. Η Τέχνη είναι ο πιο ισχυρός τύπος ατομικισμού που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.
Άρα λοιπόν την σχέση σου με το έργο τέχνης πρέπει να την κτίσεις εσύ.
Το κοινό πάντα γαλουχείται άσχημα, σε κάθε εποχή. Ζητάει διαρκώς από την τέχνη να είναι λαϊκή, να ικανοποιεί τις αισθητικές του απαιτήσεις, να κολακεύει την παράλογη ματαιοδοξία του, να του δείχνει από τι πρέπει να είναι δυσαρεστημένο και να το αποσπάει από τις σκέψεις του όταν έχει κουραστεί από την ίδια την ηλιθιότητά του. Η τέχνη, πλέον, δεν οφείλει να γίνει προσιτή. Το κοινό πρέπει να καταστεί φιλότεχνο.
Negative, έχεις απόλυτο δίκιο.
υ.γ. ...μα μη ξεχνάμε, το πνεύμα ενός βαθιά ενημερωμένου ανθρώπου μοιάζει με παλαιοπωλείο διακοσμητικών αντικειμένων: όλο τέρατα και σκόνη και τα πάντα κοστολογημένα πολύ πάνω από την πραγματική τους αξία.
συμπληρωματικόν υ.γραφον: Τίποτε δεν προκαλεί τόση απήχηση όσο μια καλή κοινοτοπία. Κάνει τους πάντες να νιώθουν οικεία. (Ο.W. αφκόρς)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-10-08
04:41
Τα παιδιά, άραγε είναι καλλιτέχνες;
Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης.
Το ζητούμενο είναι να παραμείνει καλλιτέχνης και αφού μεγαλώσει.
Πικάσο (νομίζω)
Αν δεχτούμε ως ορθά ρομαντική ή ως ρομαντικά ορθή την παραπάνω κουβέντα, τότε δεν είναι αναγκαία η εκπαίδευση μας για να προσδώσουμε (ή να αφαιρέσουμε) καλλιτεχνική οντότητα στη δημιουργία..
..εφόσον τα παιδιά δεν πρόλαβαν να μορφωθούν στα περί της τέχνης.
Το αν κάτι είναι έντεχνο ή άτεχνο -θα ματαπώ- δεν είναι θέμα αρεσκείας (πόσο μάλλον αυταρέσκεια του ιδίου του δημιουργού).
Μόνο ένας δημοπράτης μπορεί να θαυμάζει εξίσου και αμερόληπτα όλες τις σχολές τέχνης.
Όλα δεν μπορούν να μας είναι αρεστά. Τα μη αρεστά δεν ταυτίζονται με κακή τέχνη, όμως.
..και κάτι για τη κριτική των εποχών που άνετα περιλαμβάνει και τη κριτική της κριτικής της τέχνης:
"Υπήρξαν κριτικές εποχές που δεν ήσαν δημιουργικές, με τη συνήθη έννοια του όρου, εποχές όπου το πνεύμα επιδίωξε να βάλει σε τάξη τους θησαυρούς του θησαυροφυλακίου του, να ξεχωρίσει τον χρυσό από το ασήμι και το ασήμι από τον μόλυβδο, να καταμετρήσει τους πολύτιμους λίθους και να ονοματίσει τα μαργαριτάρια του. Και όμως, ποτέ δεν υπήρξε δημιουργική εποχή που να μην ήταν και κριτική συγχρόνως. Γιατί η κριτική ικανότητα επινοεί τις νέες μορφές. Η τάση της δημιουργίας είναι να επαναλαμβάνεται. Στο κριτικό ένστικτο χρωστάμε κάθε νέα σχολή που ξεφυτρώνει, κάθε καινούριο καλούπι που βρίσκει η τέχνη έτοιμο στα χέρια της".
Ό. Ουάϊλντ
Πιθανά όλοι να κρατάμε ένα λιθάρι μιας νέας μορφής τέχνης, κριτικάροντας, απλώς!
[SIZE=+0][/SIZE]
Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης.
Το ζητούμενο είναι να παραμείνει καλλιτέχνης και αφού μεγαλώσει.
Πικάσο (νομίζω)
Αν δεχτούμε ως ορθά ρομαντική ή ως ρομαντικά ορθή την παραπάνω κουβέντα, τότε δεν είναι αναγκαία η εκπαίδευση μας για να προσδώσουμε (ή να αφαιρέσουμε) καλλιτεχνική οντότητα στη δημιουργία..
..εφόσον τα παιδιά δεν πρόλαβαν να μορφωθούν στα περί της τέχνης.
Το αν κάτι είναι έντεχνο ή άτεχνο -θα ματαπώ- δεν είναι θέμα αρεσκείας (πόσο μάλλον αυταρέσκεια του ιδίου του δημιουργού).
Μόνο ένας δημοπράτης μπορεί να θαυμάζει εξίσου και αμερόληπτα όλες τις σχολές τέχνης.
Όλα δεν μπορούν να μας είναι αρεστά. Τα μη αρεστά δεν ταυτίζονται με κακή τέχνη, όμως.
..και κάτι για τη κριτική των εποχών που άνετα περιλαμβάνει και τη κριτική της κριτικής της τέχνης:
"Υπήρξαν κριτικές εποχές που δεν ήσαν δημιουργικές, με τη συνήθη έννοια του όρου, εποχές όπου το πνεύμα επιδίωξε να βάλει σε τάξη τους θησαυρούς του θησαυροφυλακίου του, να ξεχωρίσει τον χρυσό από το ασήμι και το ασήμι από τον μόλυβδο, να καταμετρήσει τους πολύτιμους λίθους και να ονοματίσει τα μαργαριτάρια του. Και όμως, ποτέ δεν υπήρξε δημιουργική εποχή που να μην ήταν και κριτική συγχρόνως. Γιατί η κριτική ικανότητα επινοεί τις νέες μορφές. Η τάση της δημιουργίας είναι να επαναλαμβάνεται. Στο κριτικό ένστικτο χρωστάμε κάθε νέα σχολή που ξεφυτρώνει, κάθε καινούριο καλούπι που βρίσκει η τέχνη έτοιμο στα χέρια της".
Ό. Ουάϊλντ
Πιθανά όλοι να κρατάμε ένα λιθάρι μιας νέας μορφής τέχνης, κριτικάροντας, απλώς!
[SIZE=+0][/SIZE]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-10-08
03:31
"Οιδίπους", ελαιογραφία του Μαξ Ερνστ. (1922)
..ο οποίος ορθά τόνισε: η τέχνη δεν έχει καμία σχέση με το γούστο.
και ήρθε η άγνωστη στον Μαξούκο, Τζώρτζια ('Ο Κήφι) να συμφωνήσει:
"Απεχθάνομαι τα λουλούδια — τα ζωγραφίζω επειδή κοστίζουν λιγότερο από τα μοντέλα και μένουν ακίνητα".
...και το επιστέγασμα από τον μεσιέ Νταλί: "Η ζωγραφική είναι η ειλικρινέστερη των τεχνών. Δεν υπάρχει τρόπος να παραπλανήσει. Είναι είτε καλή είτε κακή".
Τι παράξενο πράγμα η σύμπνοια των απόψεων!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-10-08
03:06
Αυτό είναι τέχνη ή μήπως σάτυρα;
...όποιος πει "σατυρική τέχνη" τον κάνω αναφορά εξεπιτούτου.
Ίσως τις πιο μεγάλες βλακείες και πιο συχνά ακούει ένας πίνακας στο μουσείο.
"Δίνω στο κοινό ό,τι μου ζητάει" είναι μια καλή απάντηση από έναν υπάλληλο μπακάλικου, αλλά όχι από έναν καλλιτέχνη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.