@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
13-10-08
23:37
Ωραίο θεματάκι…
Θεωρείται συχνά ότι ο πόνος από μια αποτυχία, απόρριψη, ματαίωση…κ.α… μπορεί να εξαργυρωθεί σε γνώση και ωριμότητα. Απ’ την άλλη πλευρά όμως, για να διακρίνουμε τα δώρα που κρύβει κάτι "κακό", χρειάζεται και πάλι γνώση. Όταν είμαστε αντιμέτωποι με κάτι "κακό" χωρίς να διαθέτουμε γνώσεις, τότε αυτό πιθανότατα να μας αποδυναμώσει. Απ’ την άλλη πλευρά, εάν διαθέτουμε γνώσεις, αλλά μεγαλώνουμε σε ένα θερμοκήπιο, μακριά από τις δυσκολίες της ζωής, τότε οι γνώσεις θα αποτελούν απλώς θεωρία, ένα μεγάλο μέρος της οποίας δε θα συνειδητοποιούμε σε ποιο βαθμό έχει πραγματικό αντίκρυσμα μέσα μας. Άρα, πότε η προϋπάρχουσα γνώση μάς βοηθάει να διδαχθούμε από κάτι "κακό" και να διεισδύσουμε έτσι περισσότερο στον εαυτό μας;; Τη στιγμή της δοκιμασίας μας.
Βέβαια, το θέμα είναι μεγάλο και υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες. Για παράδειγμα, κατά πόσο είναι κάτι "κακό" ή "καλό" για μας;; Αυτό το κακό μας συμβαίνει ή εμείς το δημιουργούμε;; Είναι εξωτερικό (π.χ….απώλεια αγαπημένου μας προσώπου, εργασίας…) ή το έχουμε μέσα μας (συμπλέγματα, φθόνος…κ.α…);; Κατά πόσο αντέχουμε τις πικρές αλήθειες;; Νομίζω ότι σε κάθε περίπτωση, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τα δώρα που κρύβει οτιδήποτε "κακό", το πρώτο βήμα είναι να το αντικρύσουμε κατάματα.
Τι να πρωτοπεί κανείς… Διαφωνώ πάντως με την απολυτότητα της διάζευξης που περιέχεται στην ιδέα ότι όλα τα "κακά" στη ζωή μας αποτελούν ένα γρανάζι από το οποίο βγαίνουμε είτε θρυμματισμένοι είτε γυαλισμένοι. Δε λέω…όμορφο είναι να μας συγκινούν κάτι τέτοιες ιδέες, αλλά μερικές φορές δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις γραντζουνιές και τις πληγές. Ίσως το θέμα να είναι κατά πόσο μπορούμε να αγαπήσουμε τη ζωή μας και με αυτές...
Θεωρείται συχνά ότι ο πόνος από μια αποτυχία, απόρριψη, ματαίωση…κ.α… μπορεί να εξαργυρωθεί σε γνώση και ωριμότητα. Απ’ την άλλη πλευρά όμως, για να διακρίνουμε τα δώρα που κρύβει κάτι "κακό", χρειάζεται και πάλι γνώση. Όταν είμαστε αντιμέτωποι με κάτι "κακό" χωρίς να διαθέτουμε γνώσεις, τότε αυτό πιθανότατα να μας αποδυναμώσει. Απ’ την άλλη πλευρά, εάν διαθέτουμε γνώσεις, αλλά μεγαλώνουμε σε ένα θερμοκήπιο, μακριά από τις δυσκολίες της ζωής, τότε οι γνώσεις θα αποτελούν απλώς θεωρία, ένα μεγάλο μέρος της οποίας δε θα συνειδητοποιούμε σε ποιο βαθμό έχει πραγματικό αντίκρυσμα μέσα μας. Άρα, πότε η προϋπάρχουσα γνώση μάς βοηθάει να διδαχθούμε από κάτι "κακό" και να διεισδύσουμε έτσι περισσότερο στον εαυτό μας;; Τη στιγμή της δοκιμασίας μας.
Βέβαια, το θέμα είναι μεγάλο και υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες. Για παράδειγμα, κατά πόσο είναι κάτι "κακό" ή "καλό" για μας;; Αυτό το κακό μας συμβαίνει ή εμείς το δημιουργούμε;; Είναι εξωτερικό (π.χ….απώλεια αγαπημένου μας προσώπου, εργασίας…) ή το έχουμε μέσα μας (συμπλέγματα, φθόνος…κ.α…);; Κατά πόσο αντέχουμε τις πικρές αλήθειες;; Νομίζω ότι σε κάθε περίπτωση, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τα δώρα που κρύβει οτιδήποτε "κακό", το πρώτο βήμα είναι να το αντικρύσουμε κατάματα.
Τι να πρωτοπεί κανείς… Διαφωνώ πάντως με την απολυτότητα της διάζευξης που περιέχεται στην ιδέα ότι όλα τα "κακά" στη ζωή μας αποτελούν ένα γρανάζι από το οποίο βγαίνουμε είτε θρυμματισμένοι είτε γυαλισμένοι. Δε λέω…όμορφο είναι να μας συγκινούν κάτι τέτοιες ιδέες, αλλά μερικές φορές δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις γραντζουνιές και τις πληγές. Ίσως το θέμα να είναι κατά πόσο μπορούμε να αγαπήσουμε τη ζωή μας και με αυτές...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.