@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
02-11-08
02:21
[...]Κι όταν κάποιος τους πει ότι συμβιβάστηκαν, όταν τολμήσει να εκφραστεί αρνητικά για αυτό, θα εκνευριστούν και θα αρχίσουν να φωνάζουν ότι "έτσι είναι η ζωή", θα εκθειάσουν τις αρετές του "ρεαλισμού", όλοι μαζί υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Αργότερα θα βουλιάξουν στην ίδια ρουτίνα που έχουν μάθει να αγαπούν, πλασματικά ευχαριστημένοι από τις επιλογές που "αναγκάστηκαν" να κάνουν, οικτίροντας τους "αφελείς" που ακόμα έχουν όνειρα...
Αυτό σημαίνει πως οι "αφελείς" - ονειροπόλοι υπενθυμίζουν σε αυτούς όλα εκείνα που ίσως ήθελαν να κάνουν και δεν έκαναν, επειδή "η ζωή δεν τους επέτρεψε να τα κάνουν." Αυτό σημαίνει πως σε αυτούς τους κριτές υπάρχει ακόμα κάτι μέσα τους που καταπιέζεται και επαναστατεί, έστω κι αν αυτοί δεν θέλουν να το δουν κατάματα και το διαστρεβλώνουν, με τρόπο ώστε να οικτίρουν τους ονειροπόλους (ιδιαίτερα όταν οι τελευταίοι καταφέρνουν πράγματα). Εάν αυτοί οι κριτές έχουν ακόμα κάτι μέσα τους που "τους τρώει", τότε υπάρχει ελπίδα - έστω κι αν είναι συχνά δύσκολο να πραγματοποιηθεί- να κινητοποιηθούν προς μια καλύτερη κατεύθυνση. Εάν δεν υπάρχει τίποτα μέσα τους, τότε απ’ το τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή. Θέλω να πω ότι…το χειρότερο θα ήταν ίσως να αντιμετωπίζει κανείς το όποιο κενό στη ζωή του με αδιαφορία και απάθεια…και κατ’ επέκταση να μην οικτίρει τους ονειροπόλους, επειδή δεν του καίγεται καρφάκι γι’ αυτούς….
Το επόμενο και ανώτερο στάδιο θα ήταν νομίζω αυτό που λέει ο Chaos. Να μη γουστάρει ένας άνθρωπος τη μετριότητά του (αν την αντιλαμβάνεται ως τέτοια μέσα από ένα βαθύ ψάξιμο του εαυτού του, των δυνατοτήτων και των προσδοκιών του) και να την αντιπαλεύει συνειδητά. Να μάθει να αναγνωρίζει την αξία που έχουν οι δημιουργικοί άνθρωποι στη ζωή μας, και η όποια σύγκριση μαζί τους να μην χρησιμοποιείται ως μια ασυνείδητη και συνεχής υπενθύμιση της δικής του μετριότητας, αλλά ως μια επιπλέον δημιουργική δύναμη που τον κινητοποιεί προς το καλύτερο. Και για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να υπάρχει το κατάλληλο υπόβαθρο.
Απ’ την άλλη πλευρά όμως, υπάρχει κάτι που να μας εξασφαλίζει ότι όλα τα εμπόδια που θα συναντήσουμε στη ζωή θα είναι στα πλάισια των αντοχών και των δυνατοτήτων μας;; Υπάρχει κανείς που, έστω και για κάποιο χρονικό διάστημα, δεν έχει συμβιβαστεί, δεν έχει βολευτεί, δεν έχει νιώσει κάποια ματαίωση των επιθυμιών και των ονείρων του;; Είναι όμως σημαντικό το πόσο, το πότε και το πού επιλέγει κανείς να συμβιβαστεί, όπως έχει σημασία και το πόση αξία έχουν για μας οι επιθυμίες και τα όνειρα που ματαιώνονται ή εκπληρώνονται. Τα δεδομένα είναι πολλά και χρειάζεται αυτογνωσία για να τα ζυγίσει κανείς σωστά.
Νομίζω ότι το πραγματικό πρόβλημα γεννιέται όταν ο συμβιβασμός και η ματαίωση γίνονται μόνιμη κατάσταση σε τομείς της ζωής μας, στους οποίους δεν θα έπρεπε να ήταν μόνιμη. Εάν για το πρόβλημα αυτό φταίμε εξ ολοκλήρου εμείς, τότε…καλά να πάθουμε. Στο βαθμό όμως που δεν φταίμε εμείς, τότε έχει καθοριστική σημασία η ένταση της οδύνης που προκαλεί ο συμβιβασμός και η ματαίωση. Κι όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η οδύνη, τόσο πιθανότερο είναι το άτομο να επικεντρωθεί σ’ αυτήν με το να γκρινιάζει, να λυπάται τον εαυτό του και να αισθάνεται αποτυχημένο (κάτι τέτοιο μπορεί και να ευθύνεται γι’ αυτό που λέμε "μικροαστική μιζέρια"). Ο πόνος του τον κάνει να επικεντρώνεται στον εαυτό του και ν’ αδιαφορεί για τους άλλους, εκτός ίσως απ’ τον κύκλο των δικών του ανθρώπων, στους οποίους πιθανότατα να βρίσκει στήριξη οικονομική, αλλά και συναισθηματική. Οι δυσκολίες και η μιζέρια δηλητηριάζουν το έδαφος εκείνο στο οποίο μπορεί να καλλιεργηθούν ιδανικά και όνειρα, και η αγάπη παίρνει τη μορφή αλληλοϋποστήριξης μονάχα μέσα στον κύκλο των δικών του ανθρώπων. ‘Εξω από τον κύκλο ίσως να υπάρχει γι’ αυτόν ένα κράτος χωρίς κοινωνική μέριμνα, ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, που το αντιλαμβάνεται περισσότερο ως χώρο επιβίωσης παρά ως χώρο που θα διοχετεύσει τη δημιουργικότητα, την αγάπη και το ενδιαφέρον του.[...]η ασχολία με την οικογένεια σου και τίποτα άλλο) είναι κοινωνική προσφορά κατά κάποιο τρόπο. Υπάρχει και η ωφελιμιστική θεωρία επίσης εδώ η οποία υποστηρίζει ότι η επιδίωξη της ικανοποίησης του ατομικού συμφέροντος βοηθά την κοινωνία (διαφωνώ μεν αλλά κολλάει στην κουβέντα). Δεν είναι τόσο πρόβλημα το ότι ασχολείται με την πάρτη του. Το πρόβλημα είναι ότι η ικανοποίηση για αυτόν είναι η απάθεια σε οτιδήποτε. Δηλαδή όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνία αλλά στην τελική ούτε για την αυτοβελτίωση του.[...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.