@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
09-09-09
00:53
Αληθινή ιστορία:
Κάποτε μία γιαγιά άρχισε να υποψιάζεται πως τα δύο μικρά της εγγονάκια ήταν δαιμονισμένα. Κάποια μέρα μάλιστα λιβάνισε διακριτικά το δωμάτιό τους, μα αποτέλεσμα μηδέν. Τα παιδιά ως μωρά ήταν απʼ τα πιο ήσυχα που υπήρξαν ποτέ, μόλις όμως στάθηκαν στα πόδια τους άρχισαν να εκδηλώνουν μια ακραία συμπεριφορά που ανησυχούσε τους γονείς. Έπαιζαν ξύλο καθημερινά με τα άλλα παιδάκια στο νηπιαγωγείο και το σπίτι το είχαν μετατρέψει σε πεδίο βολής πάσης φύσεως υλικών - ιδιαίτερη προτίμηση είχαν στα εύθραυστα (πιάτα, πορσελάνες και τα συναφή…).
Αλλά δεν σταμάτησαν εκεί:
Διοχέτευαν χαλίκια από την διπλανή οικοδομή στο σπίτι, για να στοχεύουν τις ανυποψίαστες γάτες που περνούσαν κάτω απʼ το μπαλκόνι, ενώ μια φορά πιάστηκαν επ αυτοφώρω να βγάζουν απʼ το κλουβί ένα καναρίνι, που αγόρασε ο πατέρας τους, για να δουν, λέει, τι έχει μέσα η κοιλίτσα του. Τα περιστατικά αυτά ανησύχησαν περισσότερο τους γονείς, μα το ποτήρι ξεχείλισε όταν ένα απόγευμα εξαφανίστηκαν απʼ το σπίτι και διέρρηξαν ένα κοτέτσι (μιλάμε για επαρχία). Την επόμενη μέρα που ο ιδιοκτήτης πήγε αμέριμνος να μαζέψει τα αβγουλάκια του, αντίκρισε σύξυλος την πόρτα του κοτετσιού παραβιασμένη, δύο κότες ξεπουπουλιασμένες, τις υπόλοιπες να τσιμπολογούν στα πέριξ χωρίς να πλησιάζουν το κοτέτσι, ενώ ο κόκορας είχε εξαφανιστεί τελείως. Αυτόπτες μάρτυρες ενημέρωσαν τον ιδιοκτήτη για τους δράστες κι αυτός με τη σειρά του έσπευσε να ζητήσει εξηγήσεις απʼ τους γονείς. Ο πατέρας έβγαλε ένα σεβαστό ποσό απʼ την τσέπη για να καταλαγιάσει κάπως τα νεύρα του ιδιοκτήτη κι έτσι κατάφεραν τελικά να τον απομακρύνουν με συγκρατημένο σπρώξιμο.
Όταν μαθεύτηκαν κι αυτά στο υπόλοιπο συγγενολόι, εκφράστηκαν ελεύθερα πολλές απόψεις περί του θέματος: άλλοι έκαναν λόγο για υπερκινητικά παιδιά, άλλοι για κακομαθημένα παιδιά, η γιαγιά εξέφρασε ανοιχτά πια τις ανησυχίες της στους γονείς για δαιμονική συμπεριφορά των παιδιών, αλλά τελικά οι περισσότεροι κατέληξαν στο συμπέρασμα πως επρόκειτο απλώς για…
γνήσια κ#*παιδα.
Κάποτε μία γιαγιά άρχισε να υποψιάζεται πως τα δύο μικρά της εγγονάκια ήταν δαιμονισμένα. Κάποια μέρα μάλιστα λιβάνισε διακριτικά το δωμάτιό τους, μα αποτέλεσμα μηδέν. Τα παιδιά ως μωρά ήταν απʼ τα πιο ήσυχα που υπήρξαν ποτέ, μόλις όμως στάθηκαν στα πόδια τους άρχισαν να εκδηλώνουν μια ακραία συμπεριφορά που ανησυχούσε τους γονείς. Έπαιζαν ξύλο καθημερινά με τα άλλα παιδάκια στο νηπιαγωγείο και το σπίτι το είχαν μετατρέψει σε πεδίο βολής πάσης φύσεως υλικών - ιδιαίτερη προτίμηση είχαν στα εύθραυστα (πιάτα, πορσελάνες και τα συναφή…).
Αλλά δεν σταμάτησαν εκεί:
Διοχέτευαν χαλίκια από την διπλανή οικοδομή στο σπίτι, για να στοχεύουν τις ανυποψίαστες γάτες που περνούσαν κάτω απʼ το μπαλκόνι, ενώ μια φορά πιάστηκαν επ αυτοφώρω να βγάζουν απʼ το κλουβί ένα καναρίνι, που αγόρασε ο πατέρας τους, για να δουν, λέει, τι έχει μέσα η κοιλίτσα του. Τα περιστατικά αυτά ανησύχησαν περισσότερο τους γονείς, μα το ποτήρι ξεχείλισε όταν ένα απόγευμα εξαφανίστηκαν απʼ το σπίτι και διέρρηξαν ένα κοτέτσι (μιλάμε για επαρχία). Την επόμενη μέρα που ο ιδιοκτήτης πήγε αμέριμνος να μαζέψει τα αβγουλάκια του, αντίκρισε σύξυλος την πόρτα του κοτετσιού παραβιασμένη, δύο κότες ξεπουπουλιασμένες, τις υπόλοιπες να τσιμπολογούν στα πέριξ χωρίς να πλησιάζουν το κοτέτσι, ενώ ο κόκορας είχε εξαφανιστεί τελείως. Αυτόπτες μάρτυρες ενημέρωσαν τον ιδιοκτήτη για τους δράστες κι αυτός με τη σειρά του έσπευσε να ζητήσει εξηγήσεις απʼ τους γονείς. Ο πατέρας έβγαλε ένα σεβαστό ποσό απʼ την τσέπη για να καταλαγιάσει κάπως τα νεύρα του ιδιοκτήτη κι έτσι κατάφεραν τελικά να τον απομακρύνουν με συγκρατημένο σπρώξιμο.
Όταν μαθεύτηκαν κι αυτά στο υπόλοιπο συγγενολόι, εκφράστηκαν ελεύθερα πολλές απόψεις περί του θέματος: άλλοι έκαναν λόγο για υπερκινητικά παιδιά, άλλοι για κακομαθημένα παιδιά, η γιαγιά εξέφρασε ανοιχτά πια τις ανησυχίες της στους γονείς για δαιμονική συμπεριφορά των παιδιών, αλλά τελικά οι περισσότεροι κατέληξαν στο συμπέρασμα πως επρόκειτο απλώς για…
γνήσια κ#*παιδα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.