Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
24-02-09
01:57
Ο Χόρχε είναι κ@λοπαίδι (είμαι εκεί που προδίδει το Φερμίν), μόλις έχασε την πρώτη και τελευταία fan που είχε
Βλέποντας την αντίδραση της κυρίας Οράκα όταν μαθαίνει ότι ο Φερμίν ήταν μπλεγμένος στην "απαγωγή" καταλήγω στο ότι ο χαρακτήρας της είναι πολύ πιο βαθύς από όσο υποθέτει κανείς αρχικά. Με βαριά καρδιά τον απολύει, μάλιστα όταν μένει μόνη βάζει τα κλάμματα. Ένας άνθρωπος κυριολεκτικά πνιγμένος από τον καθωσπρεπισμό του, ανήμπορος να λειτουργήσει διαφορετικά παρόλο που βαθιά μέσα του νοιώθει αλλιώς.
Άλλη μία παρατήρηση, σε όλες τις περιπτώσεις που μπορώ να θυμηθώ, περιέργως, οι πατέρες είναι αυτοί που προσεγγίζουν, βοηθούν και καταλαβαίνουν το παιδί ενώ οι μητέρες περιορίζονται σε έναν ποταπό δευτερεύοντα και ενίοτε εκνευριστικό ρόλο.
Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου για σήμερα, Zzzz .-
Βλέποντας την αντίδραση της κυρίας Οράκα όταν μαθαίνει ότι ο Φερμίν ήταν μπλεγμένος στην "απαγωγή" καταλήγω στο ότι ο χαρακτήρας της είναι πολύ πιο βαθύς από όσο υποθέτει κανείς αρχικά. Με βαριά καρδιά τον απολύει, μάλιστα όταν μένει μόνη βάζει τα κλάμματα. Ένας άνθρωπος κυριολεκτικά πνιγμένος από τον καθωσπρεπισμό του, ανήμπορος να λειτουργήσει διαφορετικά παρόλο που βαθιά μέσα του νοιώθει αλλιώς.
Άλλη μία παρατήρηση, σε όλες τις περιπτώσεις που μπορώ να θυμηθώ, περιέργως, οι πατέρες είναι αυτοί που προσεγγίζουν, βοηθούν και καταλαβαίνουν το παιδί ενώ οι μητέρες περιορίζονται σε έναν ποταπό δευτερεύοντα και ενίοτε εκνευριστικό ρόλο.
Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου για σήμερα, Zzzz .-
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
19-01-09
04:09
Η υπόθεση Κλεμεντίνα με έχει καθηλώσει όσο όταν ήμουν παιδί, με βάζει ακριβώς στο ίδιο state of mind με αποτέλεσμα να θυμάμαι τις σκέψεις που έκανα τότε παρακολουθώντας τα ίδια επεισόδια, συνοδεύοντάς τες βεβαίως από την πολυδιάστατη πλέον ενήλικη σκέψη. Υπέροχο συναίσθημα, ίσως εκεί αποσκοπούν οι ρετρό ανασκαφές!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
10-12-08
12:29
O Πάμπλο και ο Ντανιέλ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
06-12-08
03:08
Η Μαρία Χοακίνα έχει πολωνική καταγωγή. Ο Φερμίν (με τα άσπρα τα μαλλιά) ήταν Ισπανός και όταν στα μέσα της σειράς αντικαταστάθηκε από έναν καινούριο και λιγότερο συμπαθή Φερμίν, υπέθεσα ότι πέθανε ο παππούλης αλλά τελικά έφυγε απλώς από τη σειρά (και απεβίωσε το 1996).
Κάνει κύκλους η σειρά και με κουράζει. Τα παλιά χρόνια δε με ενοχλούσε που τα επεισόδια ακολουθούσαν το ίδιο μοτίβο. Ούτε καν το είχα προσέξει ότι κάθε φορά (στ'αλήθεια, πόσο επεισοδιακή είναι η ζωή στις σειρές!) παρουσιάζεται ένα ζήτημα που αφορά ένα παιδί. Το παιδί είναι στεναχωρημένο και νοιώθει αβοήθητο μέχρι φυσικά να επέμβει η δασκάλα, χάρη στην οποία τα πάντα λύνονται ως δια μαγείας (ουδεμία απογοήτευση για κανέναν). Και η δασκάλα όμως να μην επέμβει, οι συγκυρίες θα είναι τέτοιες που όλα στο τέλος θα πάνε καλά (και αφού πάντα πηγαίνουν όλα καλά γιατί σε κάθε καινούριο πρόβλημα μυξοκλαίνε απαρηγόρητα;!).
Μου αρέσει πάντως ο τρόπος που παρουσιάζονται οι σχέσεις γονέων-παιδιών. Όλα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και αποτελούν θέμα συζήτησης, κανένας δεν υποβαθμίζει τα προβλήματα των παιδιών όσο ηλίθια κι αν είναι (και τα προβλήματα όσο ηλίθια κι αν είναι και τα παιδιά, call me Σιρίλο) και η τρυφερότητα είναι διάχυτη με πολύ χαριτωμένη και αληθοφανή απτική επαφή.
Α ναι, αφιερωμένο στη Λία: η μαμά της Κάρμεν Καρίγιο δουλεύει
Κάνει κύκλους η σειρά και με κουράζει. Τα παλιά χρόνια δε με ενοχλούσε που τα επεισόδια ακολουθούσαν το ίδιο μοτίβο. Ούτε καν το είχα προσέξει ότι κάθε φορά (στ'αλήθεια, πόσο επεισοδιακή είναι η ζωή στις σειρές!) παρουσιάζεται ένα ζήτημα που αφορά ένα παιδί. Το παιδί είναι στεναχωρημένο και νοιώθει αβοήθητο μέχρι φυσικά να επέμβει η δασκάλα, χάρη στην οποία τα πάντα λύνονται ως δια μαγείας (ουδεμία απογοήτευση για κανέναν). Και η δασκάλα όμως να μην επέμβει, οι συγκυρίες θα είναι τέτοιες που όλα στο τέλος θα πάνε καλά (και αφού πάντα πηγαίνουν όλα καλά γιατί σε κάθε καινούριο πρόβλημα μυξοκλαίνε απαρηγόρητα;!).
Μου αρέσει πάντως ο τρόπος που παρουσιάζονται οι σχέσεις γονέων-παιδιών. Όλα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και αποτελούν θέμα συζήτησης, κανένας δεν υποβαθμίζει τα προβλήματα των παιδιών όσο ηλίθια κι αν είναι (και τα προβλήματα όσο ηλίθια κι αν είναι και τα παιδιά, call me Σιρίλο) και η τρυφερότητα είναι διάχυτη με πολύ χαριτωμένη και αληθοφανή απτική επαφή.
Α ναι, αφιερωμένο στη Λία: η μαμά της Κάρμεν Καρίγιο δουλεύει
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
02-12-08
11:16
Πως φαινονται οι γεροι...
Να 'σαι καλά, παλικάρι
- Μια γυναίκα (ή ζευγάρι, δε θυμάμαι), του οποίου η χαμένη κόρη έμοιαζε πολύ με ένα από τα κορίτσια της παρέας (δε θυμάμαι πως τη λέγανε, ήταν εκείνη η μαυρομάλλα με τα γυαλιά που ήταν σαν νιάνιαρο) και προσπαθούσε να την απαγάγει ή την πλησίαζε περίεργα
-petros
Εγώ θυμάμαι ότι ήταν ένα ζευγάρι που είχε πάρει τον Πάμπλο, που το είχε σκάσει από το σπίτι του, επειδή έμοιαζε καταπληκτικά του νεκρού γιου τους και ήθελα έτσι να ξεγελάσουν τη γιαγιά που είχε πέσει σε κατάθλιψη μετά το θάνατό του. Ότι κάποιος όμως πλησιάζει με περίεργες προθέσεις τη Βαλέρια δεν το θυμάμαι καθόλου (και θυμάμαι πολλές φρικιαστικές λεπτομέρειες συνήθως) Η Λία που τα έχει πιο πρόσφατα να μας πει!
Η Μαρία Χοακίνα θα είναι λογικά η ξανθιά στο βίντεο με τη συνάντηση. Εκείνος ο Χόρχε πάντως μου την έσπαγε τότε άσχημα. Ειδικά στο επεισόδιο όπου η "ομάδα σωτηρία" (lol, δεν περίμενα ότι θα το θυμόμουν και αυτό) είχε εισβάλλει μια νύχτα σε ένα κατάστημα για να κλέψουν ένα ακριβό φόρεμα και να το χαρίσουν στην φτωχή συμμαθήτριά τους για να πάει στο πάρτυ της πλούσιας ξεδέρφης της και αυτός τους είχε καρφώσει στον ιδιοκτήτη ήθελα να τον έχω μπροστά μου και να του καρφώνω μπουνίες .
Αχού, ένα φόρεμα για τη Κάρμεν (τι γλυκό παιδάκι, πρέπει να ήταν αυτό που μου την έσπαγε λιγότερο). Ε θα 'ρθει και η σειρά αυτού του επεισοδίου, πού θα πάει!
Αυτοί οι αγώνες με τα αυτοκινητάκια έχουν μείνει σε όλους όσους έβλεπαν Carrusel μικροί. Γιατί άραγε; Τι είχε αυτό και έμεινε τόσο βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μας ώστε να το θυμόμαστε μετά από 10-15 χρόνια; (ψυχολογικής φύσεως είναι ο προβληματισμός μου)
Δε θυμούνται οι άνθρωποι τους αγώνες καθαυτούς όσο τα αυτοκινητάκια! Είναι όντως κάτι αξιοπερίεργο και αξιοζήλευτο ίσως όταν είσαι παιδί. Έτσι κατα βάση οι περισσότεροι θυμούνται ότι είχε άμεση σχέση με αυτά. Επιπλέον, αυτοί οι αγώνες είχαν γίνει προς το τέλος της σειράς (τελευταία φορά δηλαδή τους έδειξε η τηλεόραση το '98 ) και όσο να 'ναι υπάρχει η επίδραση του προσφάτου (γι'αυτό περισσότερο νομίζω το θυμάται και ο Τάσος που ήταν γύρω στα 7 τότε, άκους εκεί γέροι, εγώ ήμουν 10!).
///
Εχθές έβλεπα πάλι και έσκασα στα γέλια με τη Μαρσελίνα Γκέρα (την αδερφή του Πάμπλο). Βγάζει μια κραυγή στο άσχετο στην τάξη, τι είναι τι έπαθες, "νοιώθω ένα σφύξιμο στην καρδιά!" Μετά από λίγο λιποθυμάει η Βαλέρια επειδή τρόμαξε από τον σκελετό στην αίθουσα βιολογίας και λέει πάλι με στόμφο η αλαφροϊσκιωτη: Το 'ξερα πως θα 'ρθει κάποια συμφορα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
01-12-08
15:14
Δεν μπορώ να πω ότι την απομυθοποίησα ακριβώς, σίγουρα τη βλέπω διαφορετικά σήμερα απ'ότι τότε, προσέχω άλλα πράγματα, αλλά θεωρώ ότι για παιδική σειρά ήταν αρκετά καλοστημένη. Έχει μια αθωότητα που με κάνει να την παρακολουθώ με ενδιαφέρον ακόμη και σήμερα και σίγουρα αν έχω τα DVD μέχρι τότε που θα κάνω παιδί, θα ήθελα να την παρακολουθήσει και αυτό, θεωρώ ότι περνάει ωραία μηνύματα (αν εξαιρέσεις την υπερβολική προβολή της πυρηνικής οικογένειας όπου η γυναίκα κάθεται στο σπίτι )
Ε ναι, Μεξικό αρχές δεκαετίας '90 αναμενόμενο νομίζω. Δεν το είχα σκεπτεί ποτέ αυτό αλλά πράγματι καμία μαμά δεν εργαζόταν όσο φτωχή και να ήταν η οικογένεια. Παρατηρώ ακόμα άμεσες αναφορές στη θρησκεία και έναν έντονο "καθωσπρεπισμό", που μου θυμίζει αχνά την πρώτη δεκαετία της ζωής μου, οπότε όλα ήταν ξεκάθαρα μαύρο ή άσπρο. Τουλάχιστον δε βγάζει μικροπρέπεια τούτη η σειρά, όλοι έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.
Η εξέλιξη των χαρακτήρων είναι παράξενη καθότι -όπως και σε δεκάδες άλλες σειρές άλλωστε- δεν εξελίσσονται κατά βάση! Πόσες φορές πρέπει να την πάθει αυτός ο γλυκανάλατος και καθυστερημένος Σιρίλο (συγγνώμη underwater!) για να μάθει επιτέλους;! Πόσες φορές πρέπει να μετανοήσει ο Πάμπλο κι ο Μάριο για να κόψει τις βλακείες; Πόσες ακόμα φορές να απομονώσουν τη Μαρία Χουακίνα για να μάθει να φέρεται; Έλεος δηλαδή!
Είναι αστείο γενικά πώς όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μηδαμινά πράγματα όταν είσαι παιδί. Φωνάξαν τον μπαμπά σου στο σχολείο και επέρχεται η συντέλεια! Έκανες μια πλακίτσα και σε πήγαν στη διευθύντρια και να το κλάμα και να το δράμα (ίσως γι'αυτό κατέληξα και εγώ να θέλω τόσο δράμα στη ζωή μου, με κάψαν οι μεξικάνικες τηλενουβέλες!).
Όταν είχα φροντιστήρια τα μεσημέρια μου τη γράφανε στο βίντεο.Είχα πορωθεί τότε με τη σειρά.
Συνήθως τη βλέπαμε παρέα με τα ξαδέρφια μου.Ειδικά στα επισόδεια με τα αυτοκινητάκια που είχαν ο Σιρίλο και ο άλλος που την έσπαγε σε όλους.
Ο Χόρχε Ντελ Σάλτο! Πρέπει να ήμουν το μοναδικό παιδάκι που συμπαθούσε το Χόρχε και τη Μαρία Χουακίνα και σπαζόταν απίστευτα από το attention seeking του Σιρίλο. Υποστήριζα τους ριζοσπάστες (...με τα ελαττωματάκια τους έστω) μέσα σε έναν παντελώς συμβατικό κόσμο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.