Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
05-12-08
01:23
Λοιπόόόόνννν.
Θα συστήσω ανεπιφύλακτα να ακολουθήσετε τη συνταγή της Νεράιδας. Είναι όμορφη (η συνταγή), καλογυαλισμένη και άψογη απ' όλες τις απόψεις. Είναι τελικά το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για μια σχέση που τη δοκιμάζει ο χρόνος και θέλουμε ειλικρινά ν' αντέξει. Μια σχέση που ξεκίνησε από έρωτα τρελό. Αυτά ακριβώς πρέπει να κάνετε, συμφωνώ κι επαυξάνω. Τα έκανα κι εγώ. Με μεγάλη προσήλωση, έθεσα βάσεις, θεμέλια, έριξα μπετά, έκανα κι ένα πανωσήκωμα ψιλοαυθαίρετο να κλέψουμε και λίγο τη ρημάδα την εφορία, όλα τα έκανα.
Ένα είναι κατά μεγάλη πλειοψηφία σίγουρο. Ότι στο τέλος, σ' αυτά που έγραψα πιο πάνω θα καταλήξουμε. Οι φωτεινές εξαιρέσεις είναι για να υπογραμμίζουν τον κανόνα, σαν λαμπάκια φωτεινής επιγραφής που αναβοσβήνουν πρόσχαρα, γύρω από μια μουντή γιγαντοαφίσα. Ο κανόνας όμως είναι αδυσώπητος, όπως και ο χρόνος. Τα είκοσι χρόνια για παράδειγμα είναι βαριά σαν τη...φούστα του τσολιά!
Μη βιαστείτε να συγκρίνετε το γάμο με σχέσεις μακροχρόνιες χωρίς παιδιά, πεθερικά, υποχρεώσεις κοινωνικού χαρακτήρα κλπ, όσο κι αν αυτές οι σχέσεις έχουν στοιχεία από έναν γάμο στην καθημερινότητά του. Αλλάζουν πολλά πράγματα από τη στιγμή που παντρεύεσαι επισήμως, όσο κι αν εσύ δεν θέλεις να το δεχτείς. Δεν ξεκινάει από εσένα αρχικά. Οι άλλοι σε βλέπουν διαφορετικά. Μετά, σιγά σιγά, προσαρμόζεσαι. Βλέπεις κι εσύ τον εαυτό σου διαφορετικά.
Σε μεγάλο βαθμό χαριτολογώ Καλυψώ μου, μην τα παίρνετε απολύτως τοις μετρητοίς, εντάξει μ' έπιασες!!
Πίσω απ' αυτό το ύφος όμως, κάτι θέλω να πω, που δεν σου αρέσει, όπως δεν αρέσει και σε μένα.
Πολύ ωραία λοιπόν τα λες...
Ακριβώς γι' αυτό που γράφεις, μα ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, σωστά λένε πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, πολύ κοινό για νά 'ναι τραγικό. Στο γάμο δεν υπάρχεις μόνο εσύ κι ο άλλος, ενώ αντίθετα υπάρχουν χιλιάδες συμβάσεις, αυτές που απαιτεί η κοινωνία και η οικογένεια από εσένα.
Συγνώμη αν σας σκοτίζω νυχτιάτικα.
Ακούστε αυτά που σας λέει η Νεράιδα, χωρίς καμμία διάθεση ειρωνείας. Ίσως είναι καλύτερα έτσι τελικά...
Λόρυ...
Έξω απ' το χωρό τραγουδάς υπέροχα παλληκάρι μου. Ποια είναι η πιο μακροχρόνια σχέση που έχεις κάνει ρε μπαγάσα;
Η δική μας σίγουρα...
Θα συστήσω ανεπιφύλακτα να ακολουθήσετε τη συνταγή της Νεράιδας. Είναι όμορφη (η συνταγή), καλογυαλισμένη και άψογη απ' όλες τις απόψεις. Είναι τελικά το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για μια σχέση που τη δοκιμάζει ο χρόνος και θέλουμε ειλικρινά ν' αντέξει. Μια σχέση που ξεκίνησε από έρωτα τρελό. Αυτά ακριβώς πρέπει να κάνετε, συμφωνώ κι επαυξάνω. Τα έκανα κι εγώ. Με μεγάλη προσήλωση, έθεσα βάσεις, θεμέλια, έριξα μπετά, έκανα κι ένα πανωσήκωμα ψιλοαυθαίρετο να κλέψουμε και λίγο τη ρημάδα την εφορία, όλα τα έκανα.
Ένα είναι κατά μεγάλη πλειοψηφία σίγουρο. Ότι στο τέλος, σ' αυτά που έγραψα πιο πάνω θα καταλήξουμε. Οι φωτεινές εξαιρέσεις είναι για να υπογραμμίζουν τον κανόνα, σαν λαμπάκια φωτεινής επιγραφής που αναβοσβήνουν πρόσχαρα, γύρω από μια μουντή γιγαντοαφίσα. Ο κανόνας όμως είναι αδυσώπητος, όπως και ο χρόνος. Τα είκοσι χρόνια για παράδειγμα είναι βαριά σαν τη...φούστα του τσολιά!
Μη βιαστείτε να συγκρίνετε το γάμο με σχέσεις μακροχρόνιες χωρίς παιδιά, πεθερικά, υποχρεώσεις κοινωνικού χαρακτήρα κλπ, όσο κι αν αυτές οι σχέσεις έχουν στοιχεία από έναν γάμο στην καθημερινότητά του. Αλλάζουν πολλά πράγματα από τη στιγμή που παντρεύεσαι επισήμως, όσο κι αν εσύ δεν θέλεις να το δεχτείς. Δεν ξεκινάει από εσένα αρχικά. Οι άλλοι σε βλέπουν διαφορετικά. Μετά, σιγά σιγά, προσαρμόζεσαι. Βλέπεις κι εσύ τον εαυτό σου διαφορετικά.
Σε μεγάλο βαθμό χαριτολογώ Καλυψώ μου, μην τα παίρνετε απολύτως τοις μετρητοίς, εντάξει μ' έπιασες!!
Πίσω απ' αυτό το ύφος όμως, κάτι θέλω να πω, που δεν σου αρέσει, όπως δεν αρέσει και σε μένα.
Πολύ ωραία λοιπόν τα λες...
Ενώ στον έρωτα είναι αλλιώς τα πράγματα- δεν υπάρχουν πρέπει, ούτε συμβάσεις, υπάρχεις μόνο εσύ και ο άλλος...
Ακριβώς γι' αυτό που γράφεις, μα ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, σωστά λένε πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, πολύ κοινό για νά 'ναι τραγικό. Στο γάμο δεν υπάρχεις μόνο εσύ κι ο άλλος, ενώ αντίθετα υπάρχουν χιλιάδες συμβάσεις, αυτές που απαιτεί η κοινωνία και η οικογένεια από εσένα.
Δεν χωρίζουν όλοι, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι απ' όσο έχω δει στη ζωή μου σταματούν να θέλουν τα ίδια πράγματα με τον καιρό και τίποτε πια δεν τους ενώνει. Δεν υφίσταται σχέση παρά σε ελάχιστες εκλεκτές περιπτώσεις, ενώ συνεχίζει να υφίσταται γάμος. Μόνο αυτός μένει τελικά να διαλυθεί, είναι απλά θέμα επιλογής.Και αυτά που θέλετε και νιώθετε είναι αυτά που σας ενώνουν. Αν αυτά παύουν να υπάρχουν, τότε φυσικά δεν υφίσταται πλέον σχέση, μα αν δεν υπάρχουν εξ αρχής;... Τι υπάρχει πλέον για να διαλυθεί;
Συγνώμη αν σας σκοτίζω νυχτιάτικα.
Ακούστε αυτά που σας λέει η Νεράιδα, χωρίς καμμία διάθεση ειρωνείας. Ίσως είναι καλύτερα έτσι τελικά...
Λόρυ...
Έξω απ' το χωρό τραγουδάς υπέροχα παλληκάρι μου. Ποια είναι η πιο μακροχρόνια σχέση που έχεις κάνει ρε μπαγάσα;
Η δική μας σίγουρα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
04-12-08
23:59
Αν ο γάμος είναι σαν το λαχνό τότε είναι απλά μια κοινωνική σύμβαση χωρίς κανένα ρομαντικό/ερωτικό στοιχείο.
Βλέπω άρχισες να πιάνεις το νόημα. Φυσικά ο γάμος είναι μια σύμβαση, από τις βαρύτερες και δυσκολότερες ίσως, επενδυμένη με τεράστιες ποσότητες μύθου, κοινωνικής προστασίας, θεϊκής νομιμοποίησης (έκανε και θαύμα, τι το ήθελε ο ευλογημένος; ) και αφόρητης κοινοτοπίας. Φυσικά και δεν περιέχει κανένα ερωτικό στοιχείο, αντίθετα κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι του για να διαλύσει κάθε όμορφο συναίσθημα και να το αντικαταστήσει με το γκρίζο της ανίας, την ώχρα της συνήθειας και το μαύρο της λησμονιάς εκείνης της εποχής που ήσουν ερωτευμένος. Της λησμονιάς του ίδιου σου του εαυτού (Κοίτα να δεις ποιον μου θυμίζει αυτός ο τύπος, ποιον μου θυμίζει, ποιον...Ρε λούστη μου, στον καθρέφτη κοιτάζω τόσην ώρα;;; ).
O ρομαντισμός χάνεται μόλις αρχίσουν τα προβλήματα. Και τα προβλήματα αρχίζουν όταν υπάρχει : ανέχεια, χαμηλό εισόδημα κλπ τέτοια.
Λεφτά υπήρχαν μπόλικα και υπήρχε οψιόν γι' ακόμη περισσότερα. Συναίσθημα...χμ...υπήρχε δεν μπορώ να πω και υπάρχει ακόμη. Ρομαντισμός δεν υπήρχε, ερωτισμός καθόλου, παιχνίδι τίποτε, φυσικα ο γάμος σχόλασε, όπως όταν κλάνει η νύφη, κατά τη γνωστή παροιμία.
Συνεπώς:
Αφού απ' όσο ψηλότερα πέσετε, τόσο βαρύτερα θα χτυπήσετε, μην παντρευτείτε από έρωτα. Μην πετάξετε στα σύννεφα, ή αν ποτέ πετάξετε, έτσι για την εμπειρία ρε αδερφέ, προσγειωθείτε εγκαίρως.
Παντρευτείτε με προξενιό. Δεν θα κινδυνεύετε να απογοητευτείτε, αφού από την αρχή θα σας δένει η σύμβαση και μόνο, αφού θα παντρευτείτε την απογοήτευση αυτοπροσώπως. Ναι, θα μάθετε να τη γουστάρετε σιγά σιγά. Δεν θα κοιτάξετε ποτέ αυτόν που ροχαλίζει στο πλάι σας λέγοντας "Πού είναι βρε ο κούκλος που αγάπησα κάποτε;", "Πού πήγε εκείνη που ποθούσα και δεν μπορούσα στιγμή χωρίς αυτήν;" κλπ. Θα κοιτάτε δίπλα σας και θα λέτε: "Υπάρχουν και χειρότερα, δεν βαριέσαι".
Ίσως γι' αυτό λένε πως οι γάμοι από προξενιό κρατούν περισσότερο και θεωρούνται πιο πετυχημένοι από τους άλλους...του έρωτος και της σκιάς δηλαδής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.