Άλλα μηνύματα του μέλους Great Chaos σε αυτό το thread

Έχει έκλειψη Σελήνης απόψε και τα σύννεφα στον ουρανό δεν μ' αφήνουν να τη θαυμάσω. Θυμήθηκα όμως μια ιστορία και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας...


Λένε πως κάθε έρωτας έχει τους δικούς του Άγιους Τόπους και στη δική μου τουλάχιστον περίπτωση, αυτό βγήκε πέρα για πέρα αληθινό. Ήταν επτά εβδόμου του επτά, ημέρα εβδόμη –Σάββατο- όταν άφησα πίσω μου έναν αξιοπρεπή γάμο, μια τριόροφη μαιζονέτα σε μια μεσοαστικά αναπτυσσόμενη περιοχή της Θεσσαλονίκης, μια πολλά υποσχόμενη πανεπιστημιακή καριέρα, που τότε ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, τους πόθους, τους κόπους και τις επενδύσεις σχεδόν είκοσι χρόνων και κίνησα να συναντήσω μια γυναίκα που δεν είχα δει ποτέ πρωτύτερα. Με είκοσι ευρώπουλα στην τσέπη και κλεμμένη βενζίνη, πέντε μέρες άγρυπνος, ωστόσο ξυρισμένος, έφτασα νύχτα σε μια παραλία της Εύβοιας για να συναντήσω κάποια άγνωστη, της οποίας το ψευδώνυμο στο διαδίκτυο σήμαινε «Κόρη του Φεγγαριού» σε κάποια ξωτικίστικη διάλεκτο.

Απ’ όλα τα ταξίδια πού ‘χω κάνει, τούτο ήταν τ’ ομορφότερο. Σαν τον Τρελό της Αρκάνας πήδηξα στο κενό γελώντας ανέμελα, κινδυνεύοντας να σκάσω κάτω σαν καρπούζι, ή να μάθω ότι μπορώ να πετάω, πράγμα ακόμα σκληρότερο μιας και θα ‘πρεπε προηγουμένως να αιωρηθώ με το κεφάλι προς τα κάτω και ν' αντέξω να δω τη ζωή μου ανάποδα, η αδιανόητη μοίρα του Κρεμασμένου. Αυτά που άφησα πίσω μου δεν μου ανήκαν ποτέ• η πτήση, η πτώση, το ταξίδι κι η αναπόφευκτη σύγκρουση ήταν όμως ολότελα δικά μου. Θα είχε ίσως ενδιαφέρον το τι έγινε πριν, ή το τι έγινε μετά, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία και θα ειπωθεί κάποια άλλη φορά...

Δεκαπεντάυγουστος πλέον του οκτώ κι ο δολοφόνος όπως λένε ξαναγυρνά στον τόπο του εγκλήματος ή ο προσκυνητής εκεί που ετάχθη. Ξεκίνησα απευθείας απ’ τη δουλειά, προσδοκώντας ένα άνετο και σύντομο ταξίδι, αφού τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να κλέψω τη βενζίνη. Όμως ο Δρόμος είχε άλλα σχέδια για το τομάρι μου. Είχα φτάσει στο ψηλότερο σημείο του κακοτράχαλου, γεμάτου στροφές δρόμου κι ήμουν έτοιμος να κατηφορίσω προς τη Γλύφα, απ’ όπου θα έπαιρνα το φέρρυ και η θέα που ανοιγόταν εμπρός μου θα ήταν μάλλον όμορφη, εάν δεν συμπεριλάμβανε το κατά τ’ άλλα συμπαθητικό πλοιάριο-παντόφλα, να έχει ήδη αναχωρήσει, μισή ώρα νωρίτερα από το κανονικό. Είχε λέει πολύ κόσμο κι είχε γεμίσει νωρίς. Το επόμενο θα έφευγε σε τρεις ώρες κι εγώ έμεινα καθηλωμένος να βράζω στο ζουμί μου, σε μια κωμόπολη μικροαστικής παραθέρισης, στην οποία δεν είχα ξαναπατήσει κι όμως σαν να την είχα δει χίλιες φορές στο παρελθόν. Στην απέναντι πλευρά, όταν επιτέλους φτάσαμε στην Εύβοια, τα πράγματα δεν ήταν και πάλι ρόδινα.

Ένα τεράστιο καραβάνι ξεκίνησε με βήμα σημειωτόν από τον Αγιόκαμπο, για να καταλήξει αναπότρεπτα μέσα στους στενούς δρόμους της Αιδηψού την ώρα ακριβώς που είχε φτάσει εκεί ένα ακόμη φέρυ. Μπλέχτηκα σ’ ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα, που αν κι εκπαιδευμένος σε τεχνικές... αστικού πολέμου, αποδείχτηκα απροετοίμαστος γι’ αυτό. Πού στενό και πού σοκάκι και για αρκετή ώρα είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι κάπου μέσα σε τούτο το λαβύρινθο θα έπεφτα φάτσα κάρτα με τον Μινώταυρο, να βγαίνει από τα ιαματικά λουτρά, ζωσμένος με την πετσέτα του. Σπάνια έχω αγανακτήσει τόσο πολύ στη ζωή μου, μα τον Πλούτωνα, όμως με κάποιον τρόπο κατάφερα τελικά ν’ απελευθερωθώ και ν’ αφήσω πίσω μου την πόλη-Κυκεώνα, πριν με καταπιεί ολοσχερώς. Να κάνει κι η Παναγιά κανένα θαύμα μέρα που ‘ναι, τσάμπα έκανα τόσο δρόμο; Βρέθηκα να οδηγώ, ενώ η νύχτα ήταν πια αρκετά προχωρημένη, στις σκοτεινές φιδογυριστές δημοσιές του νησιού, με τον εκνευρισμό μου να έχει ξεπεράσει τα όρια του κρανίου μου, ν’ αναβλύζει απ’ τ’ αυτιά μου και ν’ αναδίδεται από τ’ ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου, με κίνδυνο να με σταματήσει η δασοπυρόσβεση και να με μουλιάσει με τις μάνικες.

Η αυγουστιάτικη πανσέληνος με καλούσε επιτακτικά κι έπρεπε να φτάσω πριν από την έκλειψη. Δεν θα είχα άλλη φορά την ευκαιρία να δω το εντυπωσιακότερο φεγγάρι του έτους να χορεύει με τη σκιά της Γης. Άξαφνα σκέφτηκα πως ένα προσκύνημα δεν θα μπορούσε και δεν θά ‘πρεπε να έχει εύκολη πορεία, ότι η δοκιμασία είναι μέρος του τελετουργικού κι ότι ο χρόνος ήταν πάντοτε στο πλευρό μου κι αυτή η σκέψη κάπως με ηρέμησε. «Θα είμ’ εκεί πριν από τα μεσάνυχτα» έκανα πεισματάρικα, ενώ οι τροχοί μου στριγκλίζοντας, φλέρταραν οριακά με τους υπέροχους και θανάσιμους βραχώδεις γκρεμούς, πάνω απ’ την ασημοφώτιστη θάλασσα...

Τελικά έφτασα μια ώρα πριν τα μεσάνυχτα. Εκείνη με περίμενε αγχωμένη, μ’ ένα χαμόγελο που ξέπλενε τις αμαρτίες και ξεπλήρωνε όλα τα δεινά. Ένα γρήγορο ντους, λίγο φαγητό στο πόδι κι ήμασταν πλέον έτοιμοι να κατεβούμε στην παραλία, λίγο πριν αρχίσει η ουράνια τελετή. Η Παρθένος Αρχιέρεια γέμιζε τον ανατολικό ουρανό, κρύβοντας σχεδόν κάθε αστέρι πίσω απ’ το λευκό αραχνοΰφαντο πέπλο της. Επάνω σε μια ψάθα απλώσαμε τη Μεγάλη και τη Μικρή Αρκάνα, για να συλλάβουν οι κάρτες την ενέργεια της στιγμής και να φορτιστούν ισχυρά. Κάθε τελετουργία έχει το νόημα και τη φόρτιση που της δίνεις εσύ, ή σωστότερα το συναίσθημα που τη συνοδεύει. Κάθε τρόπος θέασης της πραγματικότητας είναι εξίσου έγκυρος με οποιονδήποτε άλλον, αφού το σύμπαν είναι παρανοϊκό και η πραγματικότητα τόσο πραγματική, όσο εσύ τολμάς να πιστεύεις. Η αρχετυπική απήχηση της Αρκάνας στο εσώτερο Εγώ μας, διευκολύνει οπωσδήποτε τη μετάβαση. Μαγεία είναι η Τέχνη της αλλαγής, μόνο που αυτή συμβαίνει πρώτα εσωτερικά και κατόπιν αντανακλά στον φαινόμενο κόσμο.

Σύντομα μια δαγκωματιά φάνηκε πάνω στο σώμα της πανσέληνου, που είχε ξαφνικά βαφτεί άλικο, σάμπως να είχε έρθει το Ράγκναροκ κι ο τερατώδης λύκος Φένριρ να είχε αρχίσει το έσχατο γεύμα του• ήταν όμως απλά η Κόκκινη Γυναίκα που είχε αρχίσει τον χορό των επτά πέπλων μπροστά στα μάτια των εκστατικών της πιστών. Σύντομα το φως της χάθηκε και τότε ένα όργιο από αστέρια φανερώθηκε, με μια σπάνια καθαρότητα, τουλάχιστον για εμάς που ζούμε στις άγρυπνες πόλεις της φωτορύπανσης. Η παραλία αυτή, είναι γνωστή για τον έναστρο ουρανό της, όταν φυσικά το επιτρέπει η επιβλητική Αρχιέρεια, που απόψε είχε μεταμορφωθεί σε λάγνα Σαλώμη, σαν Ιερόδουλος της Ίσιδας, σε οργιαστική τελετή, σε κάποιο ναό της Βύβλου ή της Σιδώνας. Οι μυστικιστές λένε πως η αλήθεια κρύβεται πίσω απ’ το πέπλο της Αρχιέρειας κι ότι ο Μύστης οφείλει να κοιτάξει πίσω και πέρα απ’ αυτό. Έτσι κι έγινε, μπροστά στ’ άναυδα μάτια μας, όταν η Μεγάλη Μητέρα σε μια κίνηση επιτηδευμένης σεμνότητας, αποσύρθηκε από τη σκηνή, τραβώντας το παραπέτασμα του αστραφτερού της πέπλου κι επιτρέποντάς μας να δούμε για λίγο πέρα απ’ αυτό. Χωρίς να το σκεφτώ, έπιασα την κάρτα του Άστρου και τη σήκωσα προς τον ουρανό. Την ίδια στιγμή ένα από τ’ αστέρια του οργιαστικού στερεώματος, βούτηξε προς τα κάτω, σε μια αξιοσημείωτη όσο και μαγευτική σύμπτωση, που κάποιοι αλαφροΐσκιωτοι θα έλεγαν σημάδι κι οι πιο αχαλίνωτοι συμπαθητική μαγεία.

Σύντομα ο χορός αντιστράφηκε κι η Σελήνη που ξανάπλωσε το πέπλο της, έκρυψε και πάλι τα πάντα γύρω της, σ’ ένα θριαμβευτικό φινάλε της ονειρικής της παράστασης. «Μπορεί να χωρέσει ο ουρανός σ’ ένα μπουκάλι;» είπε εκείνη, μάλλον συλλογιζόμενη φωναχτά. Την ίδια στιγμή, είδα κάτι να γυαλίζει μέσα στο νερό. «Το αστέρι που έπεσε» είπα γελώντας, ενώ γδυνόμουν για να βουτήξω. «Τρελάθηκες μου φαίνεται!» μου αντιγύρισε αυτή. «Μια τέτοια νύχτα όλοι οφείλουν να τρελαθούν λιγάκι» της φώναξα ενώ έπεφτα με παφλασμό στην ατάραχη θάλασσα. Έφτασα γρήγορα στο αντικείμενο που γυάλιζε, που προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν ήταν παρά ένα πλαστικό μπουκάλι από νερό. Το έβγαλα και κάθισα τουρτουρίζοντας, τυλιγμένος με μια πετσέτα. Τότε παρατηρήσαμε ότι επάνω στο μπουκάλι έγραφε κάτι, με ανεξίτηλο μαρκαδόρο: «Στ’ ουρανού τις θάλασσες εγώ θα ταξιδεύω» . «Κοίτα κι αυτό», μου είπε εκείνη, δείχνοντας κάποια μισοσβησμένα τυπωμένα γράμματα: «Ημερομηνία εμφιάλωσης, 07.07.07». Ίσως να μην μπορείς λοιπόν να κλείσεις τον ουρανό σ’ ένα μπουκάλι, μπορείς όμως να χωρέσεις ένα αστέρι...

Μπορεί να είχε σημασία να σας πω ότι αυτή η ιστορία είναι πέρα ως πέρα αληθινή, ίσως όμως απλά να λέω ψέματα. Έτσι κι αλλιώς, ο κόσμος δεν είναι παρά μια αφήγηση και Μάγος είναι αυτός που ξέρει πώς να προβάλει τις δικές του παραισθήσεις, πάνω στα όνειρα των άλλων...

Δηλαδή, αν βέβαια το καταλαβαίνω σωστά, ότι για να φτάσει κάποιος σε υψηλό μυητικό επίπεδο, θα πρέπει να έχει φτάσει στη θηλυκή του πλευρά. Είναι περίπου αυτά που έγραφες εσύ "Μια τέτοια δοκιμασία αντιπροσωπεύει το θηλυκό πνεύμα σαν προσωποποίηση του αρσενικού ασυνείδητου....". Μάλλον ο Διδάσκαλος θεωρεί ότι ο εσώτερός μας εαυτός, με όλη τη δύναμη που κρύβει, είναι γένους θηλυκού.

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

: "οι ασθενείς έχουσι χρείαν Ιατρού" και όχι οι ...Ιερείς! Το ιερό, τους Ιερείς τους είχε μαγνητίσει, πριν εισέλθουν στο Ναό για να παραμείνουν. Η έννοια της "απώθησης" είναι ξεκάθαρη στη στάση του Ιησού Χριστού με το "Ποτήρι"!

Click για ανάπτυξη...

Δεν την γνωρίζω αγαπητέ, αυτήν την ιστορία με το "Ποτήρι", θα μπορούσες να μας τη διηγηθείς;

Αρχική Δημοσίευση από parafernalia:

Η ιδέα του έρωτα που αιωρείται στην «περιρρέουσα» ατμόσφαιρα, την φτιάχνεις στο μυαλό σου και περιμένεις να γίνει από ιδέα πράξη. Μετά φίλε το πήγες στα όπλα του Χάους. Να σου τονίσω πως δεν υπάρχει μόνο το ΜΕΓΑ ΧΑΟΣ ως μυητικός δρόμος. Είναι επίσης το Life, το Nature και το Dark. Λίγο ʽHeroes of Might and Magicʼ να έχεις παίξει....τα μαθαίνεις!

Είχα δει κι εγώ μια φορά κάτι σημαδιακό στον ύπνο μου. Έναν άγγελο, να λέει: «Ο έρωτας είναι η αρχή, η πορεία είναι η αγάπη και το τέλος η γαλήνη». Τώρα ο φίλος μας ο Lorien θα μας πει: Κάπου θα το είχες διαβάσει, πέρασε στο υποσυνείδητό σου και ο εγκέφαλός σου το επεξεργάστηκε στον ύπνο σου και το ξετρύπωσε. Ο Great Chaos ίσως να το ερμηνεύσει ως μια αρχέγονη γονιδιακή μνήμη και η φίλη μας η Isiliel ως μια αφαίρεση ενός συμβόλου. Ας είναι ότι είναι...η ουσία έχει να κάνει με τι συναίσθημα σου προκαλεί και αυτό δεν μεταφέρεται με λέξεις μέσα σε ένα post.

Click για ανάπτυξη...

Φίλε Parafernalia, πρόσεξε πολύ τα όπλα. Μπορεί να σου θυμίζει video game, όμως θα ήθελα να σου πω ότι αυτοί που φτιάξαν τα παιχνίδια αντέγραψαν τα τυπικά του εσωτερισμού, για να δώσουν πειστική ατμόσφαιρα στο game. Δεν είναι όπλα του Χάους, είναι τα όπλα της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπου, όπως μας δείχνουν και τα ονόματά τους. Θεωρώ ισχυρότερο όπλο το Σπαθί της Απιστίας, αφού είναι αντιστροφή της Πίστης, με την ίδια ενέργεια και αντίστροφη πολικότητα. Είναι και το πρώτο που έδειξα στην κόρη μου πώς να το χρησιμοποιεί. Η Απιστία εξολοθρεύει Θεούς μα κυρίως Δαίμονες, είναι όμως επικίνδυνη γιατί αν σε κυριαρχήσει, ο δρόμος καταλήγει σε αδιέξοδο. Αυτό που απεικονίζεται στο κείμενο, είναι η γενική ιδέα, στην οποία επιτρέψτε μου να επιμένω, ότι δεν μπορείς να απαρνηθείς τις ιδιότητες του εαυτού σου που απορρέουν από την σκοτεινή πλευρά. Πράγματι, η Απάτη, η Προδοσία, η Απιστία, η Βία, το Ψεύδος, είναι ισχυρά όπλα για όποιον ξέρει να τα χρησιμοποιεί (Παρέβαλε, Σουν Τζου: Η νίκη στη μάχη στηρίζεται στην εξαπάτηση του αντιπάλου), απαραίτητα για την συνέχιση του Δρόμου, απέναντι σε πολύ δύσβατες καταστάσεις. Αυτό που απαιτείται είναι η Φωτισμένη χρήση τους (για παράδειγμα, βλέπε αυτά που έχω γράψει περί φωτισμένης χρήσης της βίας στα θέματα "Βγήκε το ξύλο από τον Παράδεισο" και "Εκβιάζουν το παιδί μου". Αυτό από μόνο του είναι ένας ολόκληρος μυητικός δρόμος. Εάν ταιριάξει (όπως πιστεύω ότι θα γίνει) στις επόμενες κάρτες, θα σας δείξω την χρήση των όπλων αυτών. Παρακαλώ να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το σημείο του κειμένου μου.

«Ο έρωτας είναι η αρχή, η πορεία είναι η αγάπη και το τέλος η γαλήνη»

Εξαιρετικό!!!

Ο φίλος μας ήδη μας έφερε το δεύτερο λάφυρο στο δρόμο της γνώσης, θεωρόντας ως πρώτο τον υπέροχο αναγραμματισμό του Lorien με το a Tort.

Τα μυητικά διαμάντια μέχρι στιγμής προέρχονται από τους πλέον σκεπτικιστές μας. Υπέροχο. Το Μέγα Χάος συνεχίζει το έργο του κι εμείς νομίζουμε πως κάτι ξέρουμε, ενώ οι Θεοί γελούν...

Φίλε Parafernalia, πότε το είδες αυτό το όνειρο;

Ακούστε τη δική μου εξήγηση: Οι περισσότεροι άνθρωποι εσωτερικά γνωρίζουν την Αλήθεια. Όσο κι αν δεν θέλουν να ξέρουν, όσο κι αν κοιτάν αλλού, κατά βάθος γνωρίζουν. Ο άνθρωπος γεννιέται γνωρίζοντας (όταν κάνετε παιδί, όσοι δεν έχετε κάνει, προσέξτε το πόσο σοφό είναι στα πρώτα στάδια της ζωής του) και γερνάει ξεχνώντας. Μόνο σαν παιδί αφήνεις την Αλήθεια που έχεις μέσα σου να βγει στο συνειδητό σου κι αν τρελλαθείς. Γι' αυτό την Αλήθεια την μαθαίνεις από μικρό κι από Τρελλό (αυτόν που ξεκίνησε το ταξίδι στην πρώτη κάρτα). Γι' αυτό η τρέλλα θεραπεύει τον καρκίνο (Καρκινοπαθείς που τρελλάθηκαν, έχουν θεραπευτεί, είναι καταγεγραμμένο). Γι' αυτό και το μυητικό μας ταξίδι είναι προς τα μέσα. Πολλές φορές, όταν αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μέσα μας γνωρίζουμε καλά, το υποσυνείδητο μας στέλνει ένα όνειρο, μου έχει συμβεί κι εμένα στο παρελθόν κι αμέσως μετά κατάλαβα ότι αυτό που μου έλεγε το όνειρο ήταν προϊόν λογικής επεξεργασίας όλων των στοιχείων. Απλά η ομορφιά μιας κοπέλλας μου θάμπωνε τα μάτια και δεν με άφηνε να δω αυτά που είχα καταλάβει. Μου έχει τύχει ακόμη να θέσω ένα ερώτημα, συνήθως φιλοσοφικού τύπου στον εαυτό μου και να πάρω την απάντηση σε όνειρο...

Το πρώτο βήμα δύσκολο
το δεύτερο αλαφραίνει
Στο τριτο φύγαμε κι ο δρόμος μας πηγαίνει...


Πάει καιρός που έφυγα απ' τον πατρικό μου πύργο, τρελλό με είπαν όσοι φαίνονταν να ξέρουν, κι ο δρόμος μου φιδογυρνά γεμάτος περιπέτειες, που θα σας διηγόμουν μεθυσμένος, αμα μου κάνατε βεβαίως την τιμή να με ανεχτήτε, μια νύχτα δίπλα στην πυροστιά σε κάποιο καπηλιό στη Σάρα. Η ζωή είναι μαγική. Μα έχει κάποιο νόημα κι έναν σκοπό να φέρει; Απόψε νύχτωσα στο δάσος το πυκνό της αμφισβήτησης. Επάνω απ' το κεφάλι μου ολόγιομη η Σελήνη. Πριν από κάμποσο καιρό είδα στον ύπνο μου κάποια ξανθομαλλούσα, να λούζει τα σταρένια της μαλλιά και τη μορφή της να κοιτά μες στον καθρέφτη. "Κάθε ταξιδευτής και τυχοδιώκτης, έχει τη Δουλτσινέα του, τη δέσποινα των λογισμών του, την κυρά της καρδιάς του" μού 'πε ένας γέρος ζητιάνος με το ένα μάτι στη σκιά πριν από μέρες. "Λέν οι σοφοί πως αν δεν βρεις τη γυναίκα του καθρέφτη δεν πάει ο δρόμος μακριά, κι είναι ανελέητα συχνά τα μονοπάτια. Είναι η αγνότητα, είναι η υπομονή, είναι η καρτερικότητα κι η αφοσίωση, είναι η Πηνελόπη του αιώνιου Οδυσσέα, είναι το υψηλόφρον ένστικτο της τέχνης, το χαμόγελο που σου θυμίζει πως αξίζει το να ζεις για μια άλλη μέρα, μα πάνω απ' όλα...είναι η υπέρτατη αξία του να αγαπάς δίχως να κατέχεις. Άσε το δρόμο να σε πάει και την πανώρια κοπελλιά θα βρεις".

Κι ο δρόμος πάει, κι απόψε με κατέχει απελπισία. Πώς βρέθηκα εγώ σε τέτοιο δάσος κρύο και αφιλόξενο; Ευτυχώς της νύχτας η Θεά μου έδειξε την εύνοιά της και μπορώ να βλέπω πού πατάω. Ξάφνου από κάποιο ύψωμα είδα στο βάθος μία λίμνη από ασήμι αργαστό της Σαχντ το παινεμένο. Το άλογό μου ασυναίσθητα ξεκίνησε για κει. Ξεπέζεψα και δίχως να το καταλάβω βρέθηκα να κοιτώ μέσα στο νερό της λίμνης γητεμένος. Ξάφνου σήκωσα τα μάτια στη Σελήνη και είπα δυνατά: "Ποια είναι Θεά μου η κόρη σου η ξανθή, πού είναι αυτή που αγαπώ χωρίς να ξέρω, η αχτίδα σου που άγγιξε για μια στιγμή τα μάτια μου και σκλάβωσε για πάντα την καρδιά μου;"

Η Θεά μου έκαψε τα μάτια και με τύφλωσε. Έπεσα στα γόνατα χωρίς λαλιά, μες σε απόλυτο σκοτάδι. Ετούτη ήταν η πηγή των Νεραϊδών κι ήρθε η Άρτεμη να λούσει το ξωτικό κορμί της. Κανείς δεν πρέπει να κοιτάξει τη Θεά γυμνή, κι όποιος το κάνει, θα τρελλαθεί και θα τον φάνε τα σκυλιά του. Και η γιαγιά μου έλεγε πως αν τη νύχτα οι νεράιδες ακούσουν τη φωνή σου στην αρπάζουν. "Η γυναίκα που ζητάς είναι στον Άδη, τον κόσμο των ιδεών" άκουσα μέσα στο μυαλό μου. "Πρέπει εσύ στη Γη να τήνε φέρεις. Ο Δρόμος της Αριστεράς Χειρός είναι αυτός που πρέπει να βαδίσεις, άμα δεν θες του Χάροντα τα τέλη να πληρώσεις. Ο δρόμος είναι πονηρός και επικίνδυνος, γιατί περνάει από τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Κι αν η Σελήνη διάλεξε να δείχνει την φωτισμένη της πλευρά στα γένη των ξωτικών και των ανθρώπων, δεν μπορεί ν' απαρνηθεί τη σκοτεινή της, ούτε μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτήν. Όποιος δεν μπει στη σκοτεινή πλευρά δεν θα μπορέσει για πολύ να προχωρήσει. Υπάρχουν όπλα τρομερά που είναι απαραίτητα στα δύσκολα του δρόμου. Πρέπει να βρεις το Σπαθί της Απιστίας, το φαρμακερό Δόρυ του Ψεύδους, το Φιλί της Προδοσίας, το Στιλέτο της Κολακείας, τον Θώρακα του Εγωισμού και τον Αόρατο Χιτώνα της Απάτης. Τα όπλα αυτά της σκοτεινής πλευράς, τα κατοικούνε Δαίμονες αρχαίοι, κάποια απ' τα πρώτα πλάσματα που γέννησε ο φόβος των ανθρώπων, άγρια και αδηφάγα σαν το ένστικτο της επιβίωσης του Λύκου.
Πιάσε τα όπλα και ζύγιασέ τα προσεκτικά. Σαν βγουν απ' το θηκάρι τους ζητούνε αίμα και ψυχές να τις συντρίψουν. Όταν θα βρεις την Κλείδα του Μεγάλου Σολομώντος και τους Δαίμονες μπορέσεις να υποτάξεις, αυτά τα όπλα θα σου ανοίξουνε το δρόμο εκεί που τ' άλλα θα δειλιάζουν. Αν σε κυριεύσει ο πειρασμός της δύναμης που σου χαρίζουν, της Εξουσίας που θα έχεις στους ανθρώπους, θα χάσεις πάνω απ' όλα την ψυχή σου και τότε τι θα σε ωφελήσει ο κόσμος όλος;

Μέσα στη σκοτεινή πλευρά πρέπει να μπεις μ' ένα κερί αναμένο κι απέναντι να περάσεις χωρίς η φλόγα του να σβήσει. Όταν βρεις την κοπελλιά θά 'ναι το πιο δύσκολο απ' όλα, θα πρέπει να την αγαπάς τόσο βαθιά που να την κάνεις απ' τον Άδη να ξυπνήσει και στον κόσμο σου να γεννηθεί, από ιδέα πράξη".
Τα μάτια μου πονούσαν και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. "Πλύνε τα μάτια σου με της λίμνης το νερό το ασημένιο" με πρόσταξε η Σελήνη. Το έκανα. Τα μάτια μου σταμάτησαν να καίνε. Δειλά δειλά άρχισα θολά να βλέπω. "Κοίτα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη του νερού" μου ξαναείπε. Κοίταξα κι είδα κάποιον που δεν είχα δει ξανά. Ήταν γυναίκα, με το δικό μου πρόσωπο γυναίκα, όμως κάτω από τη μέση ήμουν εγώ. "Η γενετήσια ενέργειά σου είναι αρσενική, είσαι σπορέας. Τώρα η καρδιά σου θα νιώθει πώς χτυπάει η καρδιά η γυναικεία, και το κεφάλι σου θά 'χει το νου το θηλυκό που όλα τα ξέρει"...
Όταν οι νεράιδες μου επιστρέψουν τη φωνή μου, θα μπορώ ξανά τις ιστορίες μου να λέω...


Σημείωση: Πριν βάλω τα χέρια στο πληκτρολόγιο, δεν ήξερα καθόλου τι θα γράψω. Απλά περίμενα την ώρα. Καληνύχτα συνταξιδιώτες...