@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
23-12-08
23:17
Έχω συναντήσει άτομα στη σχολή μου που δήλωναν αναρχικοί. Κάποιοι απʼ αυτούς έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, πετούσαν κι ένα: "ο διάβολος ήταν ο πρώτος αναρχικός" λες και αυτά ήταν αρκετά για να αυτοαποκαλούνται αναρχικοί. Και δεν πιστεύω να χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς στα περί αναρχίας (εγώ δεν έχω) για να κρίνει αν πρέπει ή όχι να τους πάρει στα σοβαρά! Καταλαβαίνεις τι εννοώ…φαινόταν το πράμα… Λίγα παιδιά θυμάμαι να είχαν κάτι παραπάνω να πουν, κι αυτό είχε να κάνει περισσότερο με μια αίσθηση προσωπικής ανεξαρτησίας που τους προκαλούσε η ιδεολογία αυτή, με μια ακραία και ασαφή άρνηση των εξουσιαστικών δομών και πρακτικών της κοινωνίας…και αυτό ήταν όλο… Στη σχολή περνούσα από σύνθημα σε σύνθημα, από μανιφέστο σε μανιφέστο…αντίθεση….αντίθεση…αντίθεση…και αυτό ήταν όλο. Ε, από ένα σημείο και μετά δεν είδα κι εγώ κάτι το ενδιαφέρον και έπαψα να ασχολούμαι.
Οι αναρχικοί ίσως να γίνονται αναρχικοί υποκινούμενοι βασικά από μία εσωτερική τους ανάγκη, η οποία όμως δε μεταφράζεται σε μία σοβαρά οργανωμένη και ενεργή προσπάθεια μαζικοποίησης του κινήματός τους και ευρύτερης επαφής του με την κοινωνία. Η αντίδρασή τους μοιάζει καταδικασμένη να παρεξηγείται από τον πολύ κόσμο, ενώ βλέπουμε κάθε καρυδιάς καρύδι να θέλει να αυτοονομάζεται αναρχικός. Ε, πώς να τους πάρει κι ο άλλος στα σοβαρά;; Δεν ξέρω ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί γιʼ αυτό. Ευτυχώς, υπάρχει και το Ίντερνετ….βάζει κι ο Τζιμάκος το χεράκι του.
Thanks, πάντως, για την βιβλιογραφία…
Οι αναρχικοί ίσως να γίνονται αναρχικοί υποκινούμενοι βασικά από μία εσωτερική τους ανάγκη, η οποία όμως δε μεταφράζεται σε μία σοβαρά οργανωμένη και ενεργή προσπάθεια μαζικοποίησης του κινήματός τους και ευρύτερης επαφής του με την κοινωνία. Η αντίδρασή τους μοιάζει καταδικασμένη να παρεξηγείται από τον πολύ κόσμο, ενώ βλέπουμε κάθε καρυδιάς καρύδι να θέλει να αυτοονομάζεται αναρχικός. Ε, πώς να τους πάρει κι ο άλλος στα σοβαρά;; Δεν ξέρω ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί γιʼ αυτό. Ευτυχώς, υπάρχει και το Ίντερνετ….βάζει κι ο Τζιμάκος το χεράκι του.
"Φθόνος και μνησικακία"…ελκυστικός τίτλος! Θα μπει στα υπʼ όψιν. Ελπίζω μόνο να μην πονοκεφαλιάσω… Ο Δεμερτζής έχει γράψει ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά έβλεπα ότι απευθύνονται περισσότερο σε φοιτητές και ακαδημαϊκούς, παρά σε ένα ευρύτερο κοινό, με αποτέλεσμα να ζαλίζομαι σε κάποια σημεία (ενίοτε επιστράτευα και λεξικό) μέχρι να βρω κάτι που μʼ ενδιαφέρει.To "Φθόνος και μνησικακία" είναι βιβλίο το οποίο το έχουν γράψει ο Δεμερτζής και ο Λίποβατς μαζί. Και αυτές τις απόψεις τις έχω ακούσει από τον τελευταίο και live. Για αυτό σου λέω ότι είναι δικιά τους φράση.
Thanks, πάντως, για την βιβλιογραφία…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
22-12-08
19:18
Το συγκεκριμένο της επιστολής είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το έχει γράψει ο Λίποβατς. Το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό που υπογράμισσες. Και ο ίδιος ο Λίποβατς πέφτει σε επικίνδυνες γενικότητες θεωρώντας την αναρχία η οποία είναι ανομοιογενής από την φύση της σαν μια ιδεολογία την οποία ακολουθούν με τον ίδιο τρόπο όλοι οι αναρχικοί. Μηδενισμός και φθόνος υπάρχει σε ένα κομμάτι των ανρχικών (και όχι της αναρχίας) αλλά αυτό συμβαίνει επειδή ακριβώς όσοι την ασπάζονται είναι και επιτηδευμένα ολίγον τι χυμαδιό και την ερμηνεύουν διαφορετικά.
Fantasmenos…την επιστολή όμως τη συνυπογράφουν και οι εφτά!
Και εάν ο μηδενισμός και ο φθόνος υπάρχει σε ένα κομμάτι των αναρχικών, όπως λες, τότε μήπως το κομμάτι αυτό παραείναι μεγάλο;; Απλώς ρωτάω... Και επιπλέον, κάτι μου λέει πως η λέξη "μνησικακία" δε νομίζω να έχει αναφερθεί τυχαία στην επιστολή τους. Παλαιότερα είχα τρακάρει με 2-3 κείμενα του Δεμερτζή στο Internet, ο οποίος, μετά από κάποια ανάλυση που έκανε - στην οποία διευκρινίζω πως δεν υπήρχε κάποια αναφορά σε αναρχία και αναρχικούς- επιχείρησε μια συνοπτική περιγραφή της μνησικακίας κατανοώντας την ως
"ένα δυσάρεστο δευτερογενές ηθικό συναίσθημα χωρίς συγκεκριμένους αποδέκτες, το οποίο λειτουργεί ως χρόνια επαναβίωση καταπιεσμένης και αδιέξοδης φιλεκδικίας, εχθρότητας, ζήλιας και αγανάκτησης, εξαιτίας της αδυναμίας που νιώθει το υποκείμενο να τις εκφράσει έτσι, ώστε στο επίπεδο των αξιών να απαρνείται ό,τι ασυνείδητα επιθυμεί." Κατʼ αρχάς, ακόμα και να μην αναφερθούμε στους συνειδητοποιημένους αναρχικούς, η διατύπωση αυτή εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τα ψυχολογικά κίνητρα των περισσότερων κουκουλοφόρων που σπάνε ό, τι βρουν μπροστά τους. Αλλά και απ' την άλλη πλευρά, είναι πράγματι λίγοι αυτοί οι αναρχικοί που απαρνιούνται αξίες τις οποίες ασυνείδητα επιθυμούν;; Το ρωτάω αυτό, γιατί με έχει υποψιάσει ταυτόχρονα κι ένα απόσπασμα από σχετικό κείμενο του Χάος:
[...]
4) Ο Παζολίνι, παραφράζοντας το θείο μου το Μαρκήσιο, έχει πει στην ταινία "120 Μέρες στα Σόδομα": "Εμείς οι φασίστες, είμαστε οι μεγαλύτεροι αναρχικοί, γιατί δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία κανενός, μέχρι να επιβάλουμε σε όλους τη δική μας". Σοφότατο. Πολλοί από τους "αναρχικούς" που έχω γνωρίσει στη ζωή μου (και πιστέψτε με είναι ουκ ολίγοι) μου επιβεβαίωσαν την αξία του παραπάνω ρητού. Με τρομάζει η ιδέα πως τόσο βίαιοι άνθρωποι, που δεν επιδεικνύουν κανένα σεβασμό σε οτιδήποτε, θα καταρρίψουν κάποτε την υπάρχουσα εξουσία. Ποιος με διαβεβαιώνει πως θα σεβαστούν ξαφνικά τα δικαιώματα των υπολοίπων;
5) Είναι γνωστό στο "χώρο" το παρακάτω ρητό, ως αποτέλεσμα εμπειρίας γενεών: "Οι αναρχικοί, όταν μπουν στην παραγωγή γίνονται οι σκληρότεροι προϊστάμενοι και τα καταπιεστικότερα αφεντικά". Το έχω συζητήσει με πολλούς και όλοι όσοι ξέρουν άτομα, συμφωνούν με αυτό.
6) Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα να δηλώσει κανείς "αναρχικός" ή καλύτερα "αντιεξουσιαστής". Το να αρνείσαι την εξουσία, σημαίνει πρωτίστως να αρνείσαι και τη δική σου, όταν μπορείς να την ασκήσεις. Αυτό σημαίνει πως το να γίνει κανείς αναρχικός, είναι ένας προσωπικός μυητικός δρόμος, που πιστέψτε με, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και αυτήν την απαιτούμενη αρετή δεν την έχω δει ακόμη. Θέλει πάνω απ' όλα, να ξεπεράσει κανείς τα στενά όρια του "Εγώ" του, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.
[...]
Χωρίς, λοιπόν, να αναφέρομαι στην όποια αναρχική ιδεολογία, οι επιφυλάξεις μου αφορούν τα πραγματικά κίνητρα εκείνων (όχι όλων, αλλά ίσως των περισσότερων) που πιστεύουν πως την εκφράζουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
22-12-08
16:39
Όταν παρέθετα παραπάνω την ανοιχτή επιστολή των ακαδημαϊκών, αυτό που είχα βασικά στο μυαλό μου, εν είδει αντιπαραβολής, ήταν όσα έγραψε ο Νίκος Δήμου σε κείμενό του το 1985 για τους αναρχικούς (έχει δημοσιευθεί στο στέκι σε άλλο thread ). Αυτό που με έχει προβληματίσει είναι ότι, σε αυτά τα δύο κείμενα, διακρίνω μια μεγάλη διαφορά αντιμετώπισης αυτής της σχετικά ανομοιογενούς ομάδας των αναρχικών.
Όσοι επιδεικνύουν κάποια συμπάθεια (έστω και με ενστάσεις) απέναντι στους αναρχικούς, σε ποιους αναρχικούς αναφέρονται; Σε αυτούς που έχουν ασπαστεί αναρχικές αντιλήψεις και δε βιαιοπραγούν; Σε αυτούς που έχουν κάποιο ιδεολογικό στίγμα (όχι και τόσο "σοβαρό"…), χτυπώντας παράλληλα τα σύμβολα του συστήματος;; (π.χ τράπεζες). Σε λούμπεν άτομα, μικροαστούς και περιθωριακούς, απελπισμένους και τσαντισμένους, που καταστρέφουν ό, τι βρουν μπροστά τους; Σε ποιους;
Οι αναρχικοί είναι τελικά "το θερμόμετρο της κοινωνίας", τα "πιο ευαίσθητα μέλη της", που "όταν αγανακτούν σημαίνει πως η «νόμιμη βία» έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής";; (Δήμου). Ή μήπως "οι κάθε είδους () αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού", όπως σημειώνεται στην ανοιχτή επιστολή παραπάνω;;
Όσοι επιδεικνύουν κάποια συμπάθεια (έστω και με ενστάσεις) απέναντι στους αναρχικούς, σε ποιους αναρχικούς αναφέρονται; Σε αυτούς που έχουν ασπαστεί αναρχικές αντιλήψεις και δε βιαιοπραγούν; Σε αυτούς που έχουν κάποιο ιδεολογικό στίγμα (όχι και τόσο "σοβαρό"…), χτυπώντας παράλληλα τα σύμβολα του συστήματος;; (π.χ τράπεζες). Σε λούμπεν άτομα, μικροαστούς και περιθωριακούς, απελπισμένους και τσαντισμένους, που καταστρέφουν ό, τι βρουν μπροστά τους; Σε ποιους;
Οι αναρχικοί είναι τελικά "το θερμόμετρο της κοινωνίας", τα "πιο ευαίσθητα μέλη της", που "όταν αγανακτούν σημαίνει πως η «νόμιμη βία» έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής";; (Δήμου). Ή μήπως "οι κάθε είδους () αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού", όπως σημειώνεται στην ανοιχτή επιστολή παραπάνω;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.