@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
23-12-08
23:17
Έχω συναντήσει άτομα στη σχολή μου που δήλωναν αναρχικοί. Κάποιοι απʼ αυτούς έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, πετούσαν κι ένα: "ο διάβολος ήταν ο πρώτος αναρχικός" λες και αυτά ήταν αρκετά για να αυτοαποκαλούνται αναρχικοί. Και δεν πιστεύω να χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς στα περί αναρχίας (εγώ δεν έχω) για να κρίνει αν πρέπει ή όχι να τους πάρει στα σοβαρά! Καταλαβαίνεις τι εννοώ…φαινόταν το πράμα… Λίγα παιδιά θυμάμαι να είχαν κάτι παραπάνω να πουν, κι αυτό είχε να κάνει περισσότερο με μια αίσθηση προσωπικής ανεξαρτησίας που τους προκαλούσε η ιδεολογία αυτή, με μια ακραία και ασαφή άρνηση των εξουσιαστικών δομών και πρακτικών της κοινωνίας…και αυτό ήταν όλο… Στη σχολή περνούσα από σύνθημα σε σύνθημα, από μανιφέστο σε μανιφέστο…αντίθεση….αντίθεση…αντίθεση…και αυτό ήταν όλο. Ε, από ένα σημείο και μετά δεν είδα κι εγώ κάτι το ενδιαφέρον και έπαψα να ασχολούμαι.
Οι αναρχικοί ίσως να γίνονται αναρχικοί υποκινούμενοι βασικά από μία εσωτερική τους ανάγκη, η οποία όμως δε μεταφράζεται σε μία σοβαρά οργανωμένη και ενεργή προσπάθεια μαζικοποίησης του κινήματός τους και ευρύτερης επαφής του με την κοινωνία. Η αντίδρασή τους μοιάζει καταδικασμένη να παρεξηγείται από τον πολύ κόσμο, ενώ βλέπουμε κάθε καρυδιάς καρύδι να θέλει να αυτοονομάζεται αναρχικός. Ε, πώς να τους πάρει κι ο άλλος στα σοβαρά;; Δεν ξέρω ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί γιʼ αυτό. Ευτυχώς, υπάρχει και το Ίντερνετ….βάζει κι ο Τζιμάκος το χεράκι του.
Thanks, πάντως, για την βιβλιογραφία…
Οι αναρχικοί ίσως να γίνονται αναρχικοί υποκινούμενοι βασικά από μία εσωτερική τους ανάγκη, η οποία όμως δε μεταφράζεται σε μία σοβαρά οργανωμένη και ενεργή προσπάθεια μαζικοποίησης του κινήματός τους και ευρύτερης επαφής του με την κοινωνία. Η αντίδρασή τους μοιάζει καταδικασμένη να παρεξηγείται από τον πολύ κόσμο, ενώ βλέπουμε κάθε καρυδιάς καρύδι να θέλει να αυτοονομάζεται αναρχικός. Ε, πώς να τους πάρει κι ο άλλος στα σοβαρά;; Δεν ξέρω ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί γιʼ αυτό. Ευτυχώς, υπάρχει και το Ίντερνετ….βάζει κι ο Τζιμάκος το χεράκι του.
"Φθόνος και μνησικακία"…ελκυστικός τίτλος! Θα μπει στα υπʼ όψιν. Ελπίζω μόνο να μην πονοκεφαλιάσω… Ο Δεμερτζής έχει γράψει ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά έβλεπα ότι απευθύνονται περισσότερο σε φοιτητές και ακαδημαϊκούς, παρά σε ένα ευρύτερο κοινό, με αποτέλεσμα να ζαλίζομαι σε κάποια σημεία (ενίοτε επιστράτευα και λεξικό) μέχρι να βρω κάτι που μʼ ενδιαφέρει.To "Φθόνος και μνησικακία" είναι βιβλίο το οποίο το έχουν γράψει ο Δεμερτζής και ο Λίποβατς μαζί. Και αυτές τις απόψεις τις έχω ακούσει από τον τελευταίο και live. Για αυτό σου λέω ότι είναι δικιά τους φράση.
Thanks, πάντως, για την βιβλιογραφία…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
22-12-08
16:39
Όταν παρέθετα παραπάνω την ανοιχτή επιστολή των ακαδημαϊκών, αυτό που είχα βασικά στο μυαλό μου, εν είδει αντιπαραβολής, ήταν όσα έγραψε ο Νίκος Δήμου σε κείμενό του το 1985 για τους αναρχικούς (έχει δημοσιευθεί στο στέκι σε άλλο thread ). Αυτό που με έχει προβληματίσει είναι ότι, σε αυτά τα δύο κείμενα, διακρίνω μια μεγάλη διαφορά αντιμετώπισης αυτής της σχετικά ανομοιογενούς ομάδας των αναρχικών.
Όσοι επιδεικνύουν κάποια συμπάθεια (έστω και με ενστάσεις) απέναντι στους αναρχικούς, σε ποιους αναρχικούς αναφέρονται; Σε αυτούς που έχουν ασπαστεί αναρχικές αντιλήψεις και δε βιαιοπραγούν; Σε αυτούς που έχουν κάποιο ιδεολογικό στίγμα (όχι και τόσο "σοβαρό"…), χτυπώντας παράλληλα τα σύμβολα του συστήματος;; (π.χ τράπεζες). Σε λούμπεν άτομα, μικροαστούς και περιθωριακούς, απελπισμένους και τσαντισμένους, που καταστρέφουν ό, τι βρουν μπροστά τους; Σε ποιους;
Οι αναρχικοί είναι τελικά "το θερμόμετρο της κοινωνίας", τα "πιο ευαίσθητα μέλη της", που "όταν αγανακτούν σημαίνει πως η «νόμιμη βία» έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής";; (Δήμου). Ή μήπως "οι κάθε είδους () αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού", όπως σημειώνεται στην ανοιχτή επιστολή παραπάνω;;
Όσοι επιδεικνύουν κάποια συμπάθεια (έστω και με ενστάσεις) απέναντι στους αναρχικούς, σε ποιους αναρχικούς αναφέρονται; Σε αυτούς που έχουν ασπαστεί αναρχικές αντιλήψεις και δε βιαιοπραγούν; Σε αυτούς που έχουν κάποιο ιδεολογικό στίγμα (όχι και τόσο "σοβαρό"…), χτυπώντας παράλληλα τα σύμβολα του συστήματος;; (π.χ τράπεζες). Σε λούμπεν άτομα, μικροαστούς και περιθωριακούς, απελπισμένους και τσαντισμένους, που καταστρέφουν ό, τι βρουν μπροστά τους; Σε ποιους;
Οι αναρχικοί είναι τελικά "το θερμόμετρο της κοινωνίας", τα "πιο ευαίσθητα μέλη της", που "όταν αγανακτούν σημαίνει πως η «νόμιμη βία» έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής";; (Δήμου). Ή μήπως "οι κάθε είδους () αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού", όπως σημειώνεται στην ανοιχτή επιστολή παραπάνω;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
21-12-08
03:02
Πέρα, πάντως, από τους όποιους συνειδητοποιημένους αναρχικούς, η μέχρι τώρα εικόνα που έχω σχηματίσει από όσα έχω δει για τους κουκουλοφόρους, είναι ότι αποτελούν ένα πολυσύνθετο κράμα ατόμων (άτομα που διαπράττουν μικροποινές, παιδιά μικροαστών, χούλιγκαν των γηπέδων, μετανάστες…), τα οποία δεν έχουν καμία πολιτική συνείδηση, ούτε στον ήλιο μοίρα.
Παραθέτω ένα σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 14/12/08:
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία: "Οι μικροί μονομάχοι (οι φυλές των 16ρηδων και οι παρέες τους που γράφουν νέα ιστορία)", του Μπάμπη Αγρολαμπου
Με έχει προβληματίσει μια ανοικτή επιστολή 7 πανεπιστημιακών, η οποία δημοσιεύτηκε στην "Καθημερινή" και αναφέρεται στους "πάσης φύσεως αναρχικούς" με καθόλου κολακευτικά σχόλια. Δεν μπορώ να καταλήξω σε κάποια αποκρυσταλλωμένη άποψη, εφόσον δεν έχω ασχοληθεί αρκετά περί αναρχίας, αλλά έχω τρακάρει στο παρελθόν σε κείμενα δύο εκ των εφτά (Λίποβατς και κυρίως Δεμερτζή), τα οποία θα έλεγα ότι αποπνέουν κύρος και αξιοπιστία για την επιστημονική κατάρτιση των συγγραφέων τους, χωρίς να υποδηλώνουν κάποια φιλοδεξιά προτίμηση. Τέλος πάντων, απλώς παραθέτω την επιστολή χωρίς να τη σχολιάσω.
Οι καθηγητές ΑΕΙ Βασιλική Γεωργιάδου, Νίκος Δεμερτζής, Περσεφόνη Ζέρη, Ηλίας Κατσούλης, Θωμάς Κονιαβίτης, Θάνος Λίποβατς, Παντελής Μπασάκος υπογράφουν την παρακάτω ανοιχτή επιστολή:
Ο θλιβερός φόνος του 15χρονου μαθητή από έναν παρανομούντα «ειδικό φρουρό», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί με όλη την αυστηρότητα που προβλέπουν οι νόμοι, έγινε η πιστολιά που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η κακοδιαχείριση, οι ιδεολογικές αυταπάτες, οι αμέλειες της μεταπολίτευσης συμπυκνώθηκαν σʼ ένα τερατώδες πραγματικό Συμβάν καταστροφής και αδιέξοδου. Δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων αναρχικών χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν μαγαζιά και τράπεζες και καταστρέφουν την ιδιοκτησία των πολιτών. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή «τρομαγμένων» κυβερνήσεων και με το «χάιδεμα» ορισμένων πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τώρα κατάφεραν να μεταδώσουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σʼ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σʼ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ιδεολογίες. Η Ελλάδα είναι ο «ασθενής κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπαίει εμπρός στην ακυβερνησία, στην ιδιοτέλεια, στην αβουλία, και στη μετριότητα όλων των κομμάτων. Η Δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε κάθε τρομοκρατία, σε κάθε πράξη ακραίας αναρχικής ή αστυνομικής βίας. Οι κάθε είδους αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει μια ανεύθυνη πολιτική ηγεσία και μια υπνώτουσα κοινωνία πολιτών.
Αυτό που λείπει είναι η ανάγκη να υπάρξουν δημοκρατικοί άνθρωποι και δημοκρατικοί θεσμοί με κύρος, που να μπορέσουν να εμπνεύσουν με λόγια και με έργα εμπιστοσύνη στους πολίτες και στη νεολαία. Μόνον ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να καταλάβουν, ότι η εγχώρια και η διεθνής οικονομική κρίση, απαιτούν από όλους θυσίες, κατανεμημένες με δίκαιο τρόπο. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να προκαλεί, τα πολιτικά κόμματα να μάθουν στις δύσκολες καταστάσεις όπως η τωρινή, να συγκλίνουν και να ομονοούν, ενώ η πνευματική ηγεσία του τόπου, της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης, νʼ αντιληφθούν ότι φέρουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.
Η χώρα έχει σήμερα μια καταχρεωμένη, παρασιτική οικονομία, μία ανορθολογική τερατώδη κρατική γραφειοκρατία, σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστους θεσμούς, έναν πληθυσμό που έχει συνηθίσει να ζει πέραν από τις δυνατότητές του, τα περιμένει όλα από έναν πελατειακό κρατισμό, και χαρακτηρίζεται από εθνική εσωστρέφεια και ξενοφοβία. Παραπέρα, η παιδεία κλυδωνίζεται και παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες, ενώ συνήθως οι νέοι δεν μαθαίνουν ούτε από τους γονείς ούτε από τους δασκάλους, πού είναι τα όρια των ατομικών επιθυμιών και ποιοι είναι οι κανόνες της κοινωνικής και της οικολογικής συμπεριφοράς. Έτσι θεωρούν ότι «τα πάντα είναι επιτρεπτά και τους ανήκουν».
Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι αναρχικοί έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα ένα απροστάτευτο και διαλυμένο δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Στο αναρχικό σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία, αλλά αναρχία», που οδηγεί στη βία και στον εμφύλιο πόλεμο, το δημοκρατικό κράτος, τα δημοκρατικά κόμματα και η κοινωνία πολιτών, πρέπει να αντιταχθούν με κάθε τρόπο. Πρέπει νʼ αντιτάξουν το σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – Δημοκρατία» και να δείξουν στην πράξη ότι ο θυμός δεν οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών θεσμών που τους σέβονται οι πολίτες, προϋποθέτει ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν με το κύρος τους να στηρίξουν τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων. Η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των ενόχων, από όπου και αν προέρχονται, πρέπει να ξεκινήσει μέσα στους κόλπους του ίδιου του κράτους.
Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί καθηγητές απευθυνόμαστε σε όλους τους σκεπτόμενους δημοκρατικούς πολίτες, προ πάντων όμως στους συναδέλφους μας, αναγνωρίζοντας πως στη συγκυρία αυτή μας αναλογεί αυξημένο ποσοστό ευθύνης, και τους καλούμε να βρεθούν στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς.
Πηγή: https://www.e-steki.gr/[url=https://n...14/12/2008_296051] Καθημερινή 14/12/08[/url] Καθημερινή 14/12/08
Παραθέτω ένα σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 14/12/08:
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία: "Οι μικροί μονομάχοι (οι φυλές των 16ρηδων και οι παρέες τους που γράφουν νέα ιστορία)", του Μπάμπη Αγρολαμπου
Με έχει προβληματίσει μια ανοικτή επιστολή 7 πανεπιστημιακών, η οποία δημοσιεύτηκε στην "Καθημερινή" και αναφέρεται στους "πάσης φύσεως αναρχικούς" με καθόλου κολακευτικά σχόλια. Δεν μπορώ να καταλήξω σε κάποια αποκρυσταλλωμένη άποψη, εφόσον δεν έχω ασχοληθεί αρκετά περί αναρχίας, αλλά έχω τρακάρει στο παρελθόν σε κείμενα δύο εκ των εφτά (Λίποβατς και κυρίως Δεμερτζή), τα οποία θα έλεγα ότι αποπνέουν κύρος και αξιοπιστία για την επιστημονική κατάρτιση των συγγραφέων τους, χωρίς να υποδηλώνουν κάποια φιλοδεξιά προτίμηση. Τέλος πάντων, απλώς παραθέτω την επιστολή χωρίς να τη σχολιάσω.
Ούτε δικτατορία ούτε αναρχία — Δημοκρατία!
Ο θλιβερός φόνος του 15χρονου μαθητή από έναν παρανομούντα «ειδικό φρουρό», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί με όλη την αυστηρότητα που προβλέπουν οι νόμοι, έγινε η πιστολιά που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η κακοδιαχείριση, οι ιδεολογικές αυταπάτες, οι αμέλειες της μεταπολίτευσης συμπυκνώθηκαν σʼ ένα τερατώδες πραγματικό Συμβάν καταστροφής και αδιέξοδου. Δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων αναρχικών χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν μαγαζιά και τράπεζες και καταστρέφουν την ιδιοκτησία των πολιτών. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή «τρομαγμένων» κυβερνήσεων και με το «χάιδεμα» ορισμένων πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τώρα κατάφεραν να μεταδώσουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σʼ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σʼ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ιδεολογίες. Η Ελλάδα είναι ο «ασθενής κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπαίει εμπρός στην ακυβερνησία, στην ιδιοτέλεια, στην αβουλία, και στη μετριότητα όλων των κομμάτων. Η Δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε κάθε τρομοκρατία, σε κάθε πράξη ακραίας αναρχικής ή αστυνομικής βίας. Οι κάθε είδους αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει μια ανεύθυνη πολιτική ηγεσία και μια υπνώτουσα κοινωνία πολιτών.
Αυτό που λείπει είναι η ανάγκη να υπάρξουν δημοκρατικοί άνθρωποι και δημοκρατικοί θεσμοί με κύρος, που να μπορέσουν να εμπνεύσουν με λόγια και με έργα εμπιστοσύνη στους πολίτες και στη νεολαία. Μόνον ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να καταλάβουν, ότι η εγχώρια και η διεθνής οικονομική κρίση, απαιτούν από όλους θυσίες, κατανεμημένες με δίκαιο τρόπο. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να προκαλεί, τα πολιτικά κόμματα να μάθουν στις δύσκολες καταστάσεις όπως η τωρινή, να συγκλίνουν και να ομονοούν, ενώ η πνευματική ηγεσία του τόπου, της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης, νʼ αντιληφθούν ότι φέρουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.
Η χώρα έχει σήμερα μια καταχρεωμένη, παρασιτική οικονομία, μία ανορθολογική τερατώδη κρατική γραφειοκρατία, σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστους θεσμούς, έναν πληθυσμό που έχει συνηθίσει να ζει πέραν από τις δυνατότητές του, τα περιμένει όλα από έναν πελατειακό κρατισμό, και χαρακτηρίζεται από εθνική εσωστρέφεια και ξενοφοβία. Παραπέρα, η παιδεία κλυδωνίζεται και παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες, ενώ συνήθως οι νέοι δεν μαθαίνουν ούτε από τους γονείς ούτε από τους δασκάλους, πού είναι τα όρια των ατομικών επιθυμιών και ποιοι είναι οι κανόνες της κοινωνικής και της οικολογικής συμπεριφοράς. Έτσι θεωρούν ότι «τα πάντα είναι επιτρεπτά και τους ανήκουν».
Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι αναρχικοί έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα ένα απροστάτευτο και διαλυμένο δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Στο αναρχικό σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία, αλλά αναρχία», που οδηγεί στη βία και στον εμφύλιο πόλεμο, το δημοκρατικό κράτος, τα δημοκρατικά κόμματα και η κοινωνία πολιτών, πρέπει να αντιταχθούν με κάθε τρόπο. Πρέπει νʼ αντιτάξουν το σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – Δημοκρατία» και να δείξουν στην πράξη ότι ο θυμός δεν οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών θεσμών που τους σέβονται οι πολίτες, προϋποθέτει ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν με το κύρος τους να στηρίξουν τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων. Η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των ενόχων, από όπου και αν προέρχονται, πρέπει να ξεκινήσει μέσα στους κόλπους του ίδιου του κράτους.
Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί καθηγητές απευθυνόμαστε σε όλους τους σκεπτόμενους δημοκρατικούς πολίτες, προ πάντων όμως στους συναδέλφους μας, αναγνωρίζοντας πως στη συγκυρία αυτή μας αναλογεί αυξημένο ποσοστό ευθύνης, και τους καλούμε να βρεθούν στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς.
Πηγή: https://www.e-steki.gr/[url=https://n...14/12/2008_296051] Καθημερινή 14/12/08[/url] Καθημερινή 14/12/08
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.