29-12-08
21:26
Ποιήματα αγάπης....
Ή έλλειψης της?
Η αγάπης κουρασμένης??
Θα με βγάλετε οφφ τόπικ?(αν ξέφυγα κάντε το!!)
Βράδυ Σαββάτου, τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμα της, αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δε λένε τίποτα πια μεταξύ τους, σαν να τα έχουν πει όλα, που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής, τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που το κονιορτοποίησαν;
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι τραβηγμένος στην άκρη κοιτάζει έξω από το παράθυρο όχι το δρόμο αλλά τη ζωή του, κι εκείνη σφιγμένη στη άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα η μήπως από χρόνια μέσα τους;
Ούτε ένα βλέμμα δε χαρίζουν ο ένας στον άλλο σαν να μη τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα, κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα, σα να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα υπάρχει το όχι έξω κοχλάζει το ναι.
Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, ανεμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα' ναι αλλιώς, δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρουν γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία, μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουραστήκαν η βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δε μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για
έναν άνθρωπο,
μια λύπη,
ένα παράπονο,
σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για τη πλήξη και τη μοναξιά.
Πόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν πως και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια...
Ή έλλειψης της?
Η αγάπης κουρασμένης??
Θα με βγάλετε οφφ τόπικ?(αν ξέφυγα κάντε το!!)
Βράδυ Σαββάτου, τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμα της, αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δε λένε τίποτα πια μεταξύ τους, σαν να τα έχουν πει όλα, που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής, τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που το κονιορτοποίησαν;
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι τραβηγμένος στην άκρη κοιτάζει έξω από το παράθυρο όχι το δρόμο αλλά τη ζωή του, κι εκείνη σφιγμένη στη άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα η μήπως από χρόνια μέσα τους;
Ούτε ένα βλέμμα δε χαρίζουν ο ένας στον άλλο σαν να μη τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα, κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα, σα να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα υπάρχει το όχι έξω κοχλάζει το ναι.
Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, ανεμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα' ναι αλλιώς, δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρουν γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία, μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουραστήκαν η βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δε μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για
έναν άνθρωπο,
μια λύπη,
ένα παράπονο,
σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για τη πλήξη και τη μοναξιά.
Πόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν πως και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
29-12-08
13:34
Roberto Cantoral: Στιχουργός/Συνθέτης από το Μεξικό. Αρκετά διάσημος στη χώρα του.
Το ποίημά είναι απλούλι αλλά γλυκούλι.
Πρώτη φορά το άκουσα μελοποιημένο σε ένα ροκ φεστιβάλ από τους breeders (αμερικανικό ροκ συγκρότημα) και είχε πλάκα γιατί η προφορά της τύπισσας μιλώντας ισπανικά είναι χαριτωμένη... αλλά όχι σωστή στο ελάχιστο.
και εδώ σε μία πιο traditional version
.
Κι εδώ οι στίχοι (σοζ, είναι στα ισπανικά και ντρέπομαι να μεταφράσω, ίσως το κάνω κάποια στιγμή).
REGALAME ESTA NOCHE
No quiero que te vayas
la noche está muy fría
abrígame en tus brazos
hasta que vuelva el día.
Mi almohada esta impaciente
de acariciar tu cara
tal vez te dé un consejo
tal vez no diga nada.
Mañana muy temprano
platicarás conmigo
y si estás decidida
a abandonar el nido
Entonces será en vano
tratar de detenerte
regálame esta noche
retrásame la muerte.
Το ποίημά είναι απλούλι αλλά γλυκούλι.
Πρώτη φορά το άκουσα μελοποιημένο σε ένα ροκ φεστιβάλ από τους breeders (αμερικανικό ροκ συγκρότημα) και είχε πλάκα γιατί η προφορά της τύπισσας μιλώντας ισπανικά είναι χαριτωμένη... αλλά όχι σωστή στο ελάχιστο.
και εδώ σε μία πιο traditional version
.
Κι εδώ οι στίχοι (σοζ, είναι στα ισπανικά και ντρέπομαι να μεταφράσω, ίσως το κάνω κάποια στιγμή).
REGALAME ESTA NOCHE
No quiero que te vayas
la noche está muy fría
abrígame en tus brazos
hasta que vuelva el día.
Mi almohada esta impaciente
de acariciar tu cara
tal vez te dé un consejo
tal vez no diga nada.
Mañana muy temprano
platicarás conmigo
y si estás decidida
a abandonar el nido
Entonces será en vano
tratar de detenerte
regálame esta noche
retrásame la muerte.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-12-08
11:59
Ο νερούδα είναι συγκίνηση.
Χαίρομαι που μιλάω ισπανικά γιατί μπορώ να το διαβάζω και να τον ακούω στη γλώσσα του.
Χαίρομαι που μιλάω ισπανικά γιατί μπορώ να το διαβάζω και να τον ακούω στη γλώσσα του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.