20-01-09
22:26
εμεινα μονη μου απο παιδι εξ αιτιας θανατων δικων μου.Βιωσα την απολυτη μοναξια και σε οτι εδειχνε να με αγαπα,στρεφομουν προς αυτο και πιανομουν απ' αυτο.Στραφηκα σε λαθος μερια,πιαστηκα απο λαθος χερια και εδιωξα απο τη ζωη μου αυτον που λατρεψα και με λατρεψε.Παντα τιμωρουσα τον εαυτο μου πιστευοντας υποσυνειδητα πως σαν παιδι εκανα κατι κακο,γι'αυτο και τιμωρηθηκα χανοντας τους δικους μου.Μια ζωη προσπαθουσα να αποφυγω την μοναξια και μια ζωη περπατω μαζι της χερι χερι.Γιατι να παραπονεθω.Μονη μου εχτισα το παρελθον μου και το παρον μου.Ομως σε αυτο το παρον αποφασισα οτι το μελλον θα το χτισω με ελπιδα.Σ' ευχαριστω μοναξια μου για αυτα τα χρονια συντροφιας,μα δεν θα παρω αλλο.Τωρα θα βαδιζω με την ελπιδα και την πιστη πως το αυριο θα ειναι καλυτερο απο το χθες.Δεν ξερω πως μα εκει εξω με περιμενει κατι πολυ καλο,που η ζωη μου χρωσταει.Και εγω αυτη τη φορα θα το αρπαξω γιατι τωρα μπορω να το αναγνωρισω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.