Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
26-01-09
04:29
Το πρόβλημα με την σχολή σου Obscura (και το λέω λόγω του ότι έχω πολλούς φίλους από την αντίστοιχη σχολή του Καποδιστριακού με την οποία το δικό μου τμήμα μοιραζόταν τα περισσότερα μαθήματα) είναι ότι δύσκολα θα βρεις δουλειά χωρίς κάποια εξειδίκευση. Όταν τελειώνεις ψυχολογία έχεις ''γενικές γνώσεις'' κι είναι δύσκολο να σου προσφερθεί υπεύθυνη θέση σε κάποιο φορέα.
Καταρχάς, αφού δεν ξέρεις τι σου αρέσει το καλύτερο θα ήταν να ''δοκιμαστείς'' σε πολλά. Άσε τον επόμενο χρόνο σαν gap year και ψάξε την ιδέα του εθελοντισμού και της πρακτικής (μερικές φορές σε εκμεταλλεύονται, όμως υπάρχουν και καλές ευκαιρίες, γνωρίζω παιδιά που έκαναν αμισθί εργασία για 1 εξάμηνο σε ψυχιατρικά νοσοκομεία και απέκτησαν πολλές γνώσεις και εμπειρίες). Επίσης, να παρακολουθήσεις σεμινάρια διάφορων τομέων και να αποκτήσεις πιο εξειδικευμένη γνώση για τον καθένα (κάτι που θα σε βοηθήσει να αποφασίσεις τι θες). Αν χρειάζεσαι κάποια χρήματα μπορείς να κάνεις κάποια ξέμπαρκη δουλειά part-time (πολλές μου φίλες απόφοιτοι ψυχολογίας την περίοδο που ψαχνόντουσαν δούλευαν σε γραμματείες, ΟΑΣΑ, τράπεζα και συνήθως ημιαπασχόληση).
Από εκεί και πέρα βλέπεις. Ψάξε τι προσφέρει το κάθε μεταπτυχιακό ή (και) εκπαίδευση σε ψυχοθεραπεία και μόλις νιώσεις έτοιμη ξεκίνα.
Έχεις δίκαιο γι' αυτό που λες για τη σχολή, είναι μία ιδιαιτερότητά της που γνώριζα εξαρχής. Αλλά από την άλλη είχα την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάτι να με εξάψει αρκετά ώστε να κινητοποιηθώ και να ανεχτώ καταστάσεις που υπό κανονικές συνθήκες δε θα ανεχόμουν. Ας πούμε ξέρω ότι πολλοί απόφοιτοι δουλεύουν για την ψυχή της μάνας τους (εθελοντισμό το λέμε τώρα) και αρκετά συχνά μάλιστα αναλαμβάνουν και το ρόλο νοσηλευτικού προσωπικού. Παραείμαι δυστυχώς αντάρτισσα για δεχτώ κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον αν, συγκεντρώνοντας εμπειρίες και τελειώνοντας ένα μεταπτυχιακό, είχα εξασφαλισμένη μία αξιοπρεπή εργασία, ας πήγαινε στο διάολο, θα συμβιβαζόμουν. Τώρα νοιώθω απλώς ότι είμαι σε αδιέξοδο. Άσε που είμαι αρκετά αντιδογματική στο αντικείμενο, οπότε δε θα ήθελα με τίποτα να ασχοληθώ με παθολογία. Τα σεμινάρια ίσως είναι μία καλή ευκαιρία να προσεγγίσω καλύτερα ορισμένους τομείς αλλά κάτι επαναστατεί μέσα μου όσον αφορά την πληρωμένη γνώση τη στιγμή που υπάρχει το ίντερνετ και οι δημόσιες βιβλιοθήκες (αν περιλαμβάνεται κάποιου είδους πρακτική στο σεμινάριο, σκάω). Παρεμπιπτόντως, μήπως εσύ ή κάποιος άλλος έχει πληροφορίες για γραφεία επαγγελματικού προσανατολισμού;
Χα
Εγώ δουλεύω δύο χρόνια και συνεχίζω να μην ξέρω τι θέλω να γίνω όταν θα μεγαλώσω.
Και αποφάσισα να αφήσω τη ζωή να μου δίνει απαντήσεις, ως τώρα καλά τα πάει.
Χμμ... Ίσως η απάντηση είναι ότι πρέπει να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα θα χαραμίσω τη μισή μου ζωή κάνοντας κάτι που δε με ικανοποιεί, όπως άλλωστε κάνει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Κατάρα στη λυκειακή νοοτροπία του τύπου διαβάστε παιδάκια για τις πανελλήνιες και όλα τα άλλα θα έρθουν. Ανάθεμα τη ζωή που έκαψα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
25-01-09
01:27
Γεια σας. Είμαι στο τελευταίο έτος ψυχολογίας και δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Στην πραγματικότητα δε με τραβάει τίποτα αρκετά ώστε να μπω στην ψυχοφθόρα διαδικασία να το επιδιώξω. Υπάρχει κανείς που να αντιμετώπισε το ζήτημα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.