Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
02-02-09
02:21
Προσωρινότητα και Προσαρμογή
Επειδή «η ζωή είναι ένα ενεργειακό ποτάμι», και (επειδή) «όταν η ενέργεια μπλοκάρεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα», γίνεται «σάρκα», «ύλη», «χους» ή όπως αλλιώς και αν πούμε το «εκδηλωμένο», έρχεται ο χρόνος(Κρόνος) και «τα γιατρεύει»(κατʼ άλλους) ή «τα παντρεύει»(κατά τους πιο «μυστηριακούς»).
Η Προσαρμογή έχει μάνα της την Προσωρινότητα και είναι παραμάνα της Μεταμόρφωσης ή «Αλλαγής»(όπως συνηθίζεται επί το λαϊκότερο). Η μεγάλη υστέρηση που συνεπάγεται η συνήθεια των (αμύητων)ανθρώπων, να ζουν το σήμερα, άλλοτε «όπως στο μέλλον» κι άλλοτε όπως στο παρελθόν», τους πλουτίζει με τη ψευδαίσθηση της μονιμότητας( πραγμάτων, καταστάσεων και εαυτού) τους. Σχεδόν( όλοι οι θνητοί, το σήμερα στην πληρότητά του το ζούμε, μόνον λίγες στιγμές πριν την έσχατη εκπνοή μας ή κατά την κορύφωση μίας κάποιας οργασμικής συγκυρίας. Σʼ αυτές τις δύο στιγμές επέρχεται η Προσαρμογή, χωρίς η σκιά του χρόνου, να διαφεντεύει τα τεκταινόμενα. Γιατί εκεί όπου επέρχεται η προσαρμογή, η αιωνιότητα διαβαίνει ανεμπόδιστη. Η ίδια η προσαρμογή ήταν (πριν επέλθει), προϋπόθεση της αιωνιότητας.
Είναι να μακαρίζει κανείς εκείνον που μπορεί να συναισθανθεί την αγωνία του Ψαλμωδού: « Σήμερον, εάν ακούσητε της φωνής αυτού…προτρέπετε αλλήλους καθʼ εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το σήμερον…»[FONT="][1][/FONT]. Γιατί το σήμερον μόνον δίνει την αληθινή (και πραγματική) αξία κάθε αγωνίας: είτε της αθωότητας είτε της ντροπής. Απλά, όμως, μόνον η αθωότητα έπεται της προσαρμογής, ως αλλαγή ή και ως μεταμόρφωση. Εξ ου και το «γίνετε ως τα παιδία ταυτά»…
[FONT="][1][/FONT] Εβραίους γ΄, 7-13 τ.σ.
Επειδή «η ζωή είναι ένα ενεργειακό ποτάμι», και (επειδή) «όταν η ενέργεια μπλοκάρεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα», γίνεται «σάρκα», «ύλη», «χους» ή όπως αλλιώς και αν πούμε το «εκδηλωμένο», έρχεται ο χρόνος(Κρόνος) και «τα γιατρεύει»(κατʼ άλλους) ή «τα παντρεύει»(κατά τους πιο «μυστηριακούς»).
Η Προσαρμογή έχει μάνα της την Προσωρινότητα και είναι παραμάνα της Μεταμόρφωσης ή «Αλλαγής»(όπως συνηθίζεται επί το λαϊκότερο). Η μεγάλη υστέρηση που συνεπάγεται η συνήθεια των (αμύητων)ανθρώπων, να ζουν το σήμερα, άλλοτε «όπως στο μέλλον» κι άλλοτε όπως στο παρελθόν», τους πλουτίζει με τη ψευδαίσθηση της μονιμότητας( πραγμάτων, καταστάσεων και εαυτού) τους. Σχεδόν( όλοι οι θνητοί, το σήμερα στην πληρότητά του το ζούμε, μόνον λίγες στιγμές πριν την έσχατη εκπνοή μας ή κατά την κορύφωση μίας κάποιας οργασμικής συγκυρίας. Σʼ αυτές τις δύο στιγμές επέρχεται η Προσαρμογή, χωρίς η σκιά του χρόνου, να διαφεντεύει τα τεκταινόμενα. Γιατί εκεί όπου επέρχεται η προσαρμογή, η αιωνιότητα διαβαίνει ανεμπόδιστη. Η ίδια η προσαρμογή ήταν (πριν επέλθει), προϋπόθεση της αιωνιότητας.
Είναι να μακαρίζει κανείς εκείνον που μπορεί να συναισθανθεί την αγωνία του Ψαλμωδού: « Σήμερον, εάν ακούσητε της φωνής αυτού…προτρέπετε αλλήλους καθʼ εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το σήμερον…»[FONT="][1][/FONT]. Γιατί το σήμερον μόνον δίνει την αληθινή (και πραγματική) αξία κάθε αγωνίας: είτε της αθωότητας είτε της ντροπής. Απλά, όμως, μόνον η αθωότητα έπεται της προσαρμογής, ως αλλαγή ή και ως μεταμόρφωση. Εξ ου και το «γίνετε ως τα παιδία ταυτά»…
[FONT="][1][/FONT] Εβραίους γ΄, 7-13 τ.σ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.