Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,837 μηνύματα.
07-02-09
02:00
Πάντως από μία άλλη οπτική γωνία, αναρωτιέμαι. Είναι τελικά "τιμή" όλα αυτά για το αντρικό φύλο;
Ως γνωστών, τέτοιου είδους "ειδικές" αντιλήψεις για τα φύλα ξεκινάνε συνήθως από την οικογένεια (μητέρα & πατέρα)...
Είναι γενικά παραδεκτό ότι από τη στιγμή που κάποιος γεννιέται σε μία συντηρητική κοινωνία (άλλωστε αυτή είναι η πηγή των στερεότυπων) με την ιδιότητα του αρσενικού, του προσδίδονται ένα σωρό υποχρεώσεις που στη γυναίκα δεν προσδίδονται (όλα τα παραδείγματα που έχουν αναφερθεί παραπάνω περί του ένας άντρας είναι Άντρας όταν... ). Και όταν ένας άντρας κρίνεται "λιγότερο" Άντρας, θεωρείται κατώτερος / στιγματίζεται από την κοινωνία.
Αυτά τα μηνύματα περνιούνται στο παιδί - παραδόξως - και από τα δύο φύλα. Και από τη μάνα που θέλει τον γιόκα της... Άντρα αλλά και από τον πατέρα.
Γιατί όμως κανείς από τους δύο (πατέρας - μητέρα) δεν εκφράζει παράπονο για αυτές τις επιπλέον "υποχρεώσεις" που προσδίδονται στο αγόρι;
Η γυναίκα έτσι και κριθεί περισσότερο "Άντρας" από τον άντρα της, τον έχει διασύρει στο περιβάλλον της, επειδή ανέκαθεν κανείς δεν είχε καμία απαίτηση από αυτή (ούτε άντρας, ούτε γυναίκα).
Ποιός κατά βάθος λοιπόν σε μία τόσο συντηρητική κοινωνία έχει την πλεονεκτική θέση;
Όλες αυτές οι υποχρεώσεις, περισσότερο με ηθικούς Νόμους μου κάνουν, που δίνουν "φόρα" στο αρσενικό να έχει κάποια πολύ προσδιορισμένη συμπεριφορά και ρόλους στην κοινωνία.
Βέβαια, δεν ξεχνάω ότι υπάρχουν και φαλλοκρατικές κοινωνίες με αντίστοιχο συντηρητισμό, που ασκούν πολύ άμεση ψυχολογική και σωματική βία στις γυναίκες. Πολύ ανταγωνισμός ρε παιδί μου
Οι περισσότεροι ψάχνουν το "αντίθετό" τους για να αυτοεπιβεβαιώνονται /συμπληρώνονται (ο άντρας να επιβεβαιώνει αυτό που ορίζει η κοινωνία ως αρρενωπότητα και η γυναίκα αυτό που της ορίζεται ως θηλυκότητα).
Είναι μάλλον ανάλογα την κοινωνία και θαρρώ ότι βαδίζουμε προς το καλύτερο όσον αφορά αυτό το θέμα. Ξεθωριάζοντας ο όρος "Άντρας" επιτυγχάνεται καλύτερη ισοτιμία στην κοινωνία, όχι μόνο των αντρών αλλά και των γυναικών (αυξάνεται η κοινωνική αποδοχή των επιλογών και των δύο).
-petros
Ως γνωστών, τέτοιου είδους "ειδικές" αντιλήψεις για τα φύλα ξεκινάνε συνήθως από την οικογένεια (μητέρα & πατέρα)...
Είναι γενικά παραδεκτό ότι από τη στιγμή που κάποιος γεννιέται σε μία συντηρητική κοινωνία (άλλωστε αυτή είναι η πηγή των στερεότυπων) με την ιδιότητα του αρσενικού, του προσδίδονται ένα σωρό υποχρεώσεις που στη γυναίκα δεν προσδίδονται (όλα τα παραδείγματα που έχουν αναφερθεί παραπάνω περί του ένας άντρας είναι Άντρας όταν... ). Και όταν ένας άντρας κρίνεται "λιγότερο" Άντρας, θεωρείται κατώτερος / στιγματίζεται από την κοινωνία.
Αυτά τα μηνύματα περνιούνται στο παιδί - παραδόξως - και από τα δύο φύλα. Και από τη μάνα που θέλει τον γιόκα της... Άντρα αλλά και από τον πατέρα.
Γιατί όμως κανείς από τους δύο (πατέρας - μητέρα) δεν εκφράζει παράπονο για αυτές τις επιπλέον "υποχρεώσεις" που προσδίδονται στο αγόρι;
Η γυναίκα έτσι και κριθεί περισσότερο "Άντρας" από τον άντρα της, τον έχει διασύρει στο περιβάλλον της, επειδή ανέκαθεν κανείς δεν είχε καμία απαίτηση από αυτή (ούτε άντρας, ούτε γυναίκα).
Ποιός κατά βάθος λοιπόν σε μία τόσο συντηρητική κοινωνία έχει την πλεονεκτική θέση;
Όλες αυτές οι υποχρεώσεις, περισσότερο με ηθικούς Νόμους μου κάνουν, που δίνουν "φόρα" στο αρσενικό να έχει κάποια πολύ προσδιορισμένη συμπεριφορά και ρόλους στην κοινωνία.
Βέβαια, δεν ξεχνάω ότι υπάρχουν και φαλλοκρατικές κοινωνίες με αντίστοιχο συντηρητισμό, που ασκούν πολύ άμεση ψυχολογική και σωματική βία στις γυναίκες. Πολύ ανταγωνισμός ρε παιδί μου
Πάντως βλέπουμε ότι υπάρχουν και άντρες που "δε γουστάρουν" τις γυναίκες που έχουν "αντρική" συμπεριφορά / που δεν είναι "θηλυκές".Αρχική Δημοσίευση από Great_Chaos:Θα ρωτήσω λοιπόν το εξής: Τι ωφελεί να έχει ένας άντρας χρωμοσώματα ΧΥ και ν' αυτοπροσδιορίζεται ως άνδρας, σε περίπτωση που η πλειοψηφία της κοινωνίας τον χαρακτηρίζει, λόγω κάποιων ηθικών ή σεξουαλικών επιλογών του ως "μη Άντρα"; Θα αισθάνεται άνετα ένας τέτοιος άνδρας μέσα σ' αυτήν την κοινωνία, θα βρίσκει εύκολα γυναίκα που να τον διαλέξει, θα τα έχει καλά με τον εαυτό του;
Η άρνηση της ερώτησης, δεν αποτελεί απάντηση φίλοι μου...
Οι περισσότεροι ψάχνουν το "αντίθετό" τους για να αυτοεπιβεβαιώνονται /συμπληρώνονται (ο άντρας να επιβεβαιώνει αυτό που ορίζει η κοινωνία ως αρρενωπότητα και η γυναίκα αυτό που της ορίζεται ως θηλυκότητα).
Είναι μάλλον ανάλογα την κοινωνία και θαρρώ ότι βαδίζουμε προς το καλύτερο όσον αφορά αυτό το θέμα. Ξεθωριάζοντας ο όρος "Άντρας" επιτυγχάνεται καλύτερη ισοτιμία στην κοινωνία, όχι μόνο των αντρών αλλά και των γυναικών (αυξάνεται η κοινωνική αποδοχή των επιλογών και των δύο).
-petros
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,837 μηνύματα.
06-02-09
06:28
Έχω την εντύπωση ότι το "Άνδρας" έχει προκύψει από ένα σύνολο γεγονότων που σχετίζονται με την παρατήρηση της φύσης αλλά και σύνολο προτύπων που χαρακτήριζε τις παλαιότερες κοινωνίες.
Στη φύση παρατηρούμε πολλές φορές το αρσενικό να είναι ο "κυνηγός", ο "προστάτης" του θηλυκού, τη διαμάχη μεταξύ αρσενικών για ένα θηλυκό, τον ηγετικό ρόλο ενός αρσενικού μέσα σε ένα πλήθος θηλυκών κ.α.
Από την άλλη και στην ανθρώπινη κοινωνία παρατηρούμε, τόσο παλαιότερα όσο και νεότερα, ότι έχουν διαμορφωθεί παρόμοια καθήκοντα & συμπεριφορές στο αρσενικό φύλο. Ο άντρας είναι αυτός που εκπαιδεύεται στο στρατό (και μάλιστα υποχρεωτικά), που στέλνεται στον πόλεμο, που η κοινωνία περιμένει από αυτόν να προστατέψει τη γυναίκα και την οικογένειά του (ως σωματικά δυνατότερος) κ.α..
Μάλλον η θέση του στην κοινωνία, η σωματική του δύναμη και η επιβλητικότερη εμφάνισή του, συνδυάζονται & με τον επιβλητικό του ρόλο στη σεξουαλική πράξη προκύπτοντας έτσι ένας ορισμός που έχει διάφορες ερμηνείες (με προσανατολισμούς, όπως τον κοινωνικό, τον σεξουαλικό/ερωτικό & προς τη συμπεριφορά - οργανώνω τη σκέψη μου τώρα ).
-Στον κοινωνικό θα τοποθετούσα τις απόψεις περί των κοινωνικών ρόλων του άντρα, όπως η δημιουργία οικογένειας και η προστασία της, η στράτευση, η συμμετοχή σε περίπτωση πολέμου / η ανεξαρτησία του στην κοινωνία κ.α.
-Στον σεξουαλικό θα τοποθετούσα τις απόψεις που υποστηρίζουν ότι ο άντρας πρέπει να έχει επιβλητική εμφάνιση / να είναι εύσωμος /με μεγάλο όργανο / δυνατός / να μην έχει ίχνος παθητικότητας στον σεξουαλικό τομέα (αλλιώς παύει να είναι άντρας) κ.α.
-Στον τομέα της συμπεριφοράς θα έντασσα τις απόψεις που θέλουν τον άντρα να μη "θηλυκοφέρνει" σε ομιλία και κίνηση / δυναμικό/ όχι τεμπέλη/ ειλικρινή [η μη ειλικρίνεια μάλλον εκφράζει "αδυναμία" & υπουλότητα (aka π**τία κατά το νεότερο όρο της) και όχι ευθύτητα]/ γενναίο/ θαρραλέο/ με τάσεις ανεξαρτησίας κ.α.
Όσον αφορά την αποκοπή του gay άντρα από την έννοια του Άντρα που εξετάζουμε: Ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν ανήθικη πράξη ως "απόκλιση" από τον αποδεκτό ρόλο του άντρα στη φύση και στην κοινωνία ("ο άντρας πάει με γυναίκα" - "ο άντρας κάνει οικογένεια" κ.α. ). Η απόκλιση από το καθιερωμένο μάλλον γίνεται αντιληπτή ως αδυναμία. Εδώ αξίζει να συνδέσω και την σεξουαλική παθητικότητα, η οποία εμφανίζεται κατά μια ομοφυλοφιλική συνουσία μεταξύ αντρών (πράγμα μη αποδεκτό ούτε από το τμήμα του γυναικείου πληθυσμόυ που θέλει τον άντρα εξ ορισμού ενεργητικό και δη στον τομέα αυτό αλλιώς δεν είναι άντρας - αλλά ούτε και από το αντρικό τμήμα για το οποίο η παθητικότητα στο κρεβάτι είναι ίσως ο μεγαλύτερος του φόβος σε σημείο να κατακρίνει δια ροπάλου όχι μόνο την πράξη αλλά και τα άτομα).
Άλλωστε αν λάβουμε υπόψη μας το πόσο επηρεάζει η σεξουαλικότητα μας τις σχέσεις μας με τα φύλα (το πως τα αντιλαμβανόμαστε), καταλαβαίνουμε ότι η ομοφυλοφιλία ως απόκλιση από το συνηθισμένο, δύσκολα θα γινόταν και τόσο "αποδεκτή" με την στενομυαλιά που μας χαρακτήριζε ως κοινωνία παλαιότερα σε θέματα κοινωνικής ισότητας & ευημερίας όλων. Συνεπώς σε αυτά τα άτομα δε θα μπορούσε να αποδοθεί η τιμή του όρου "Άντρας".
Έτσι το αρσενικό φύλο συνδέθηκε με διάφορες έννοιες που εκφράζουν "δύναμη" & ενεργητικότητα σε ρόλους (κοινωνικούς & φυσικούς), σχηματίζοντας έτσι τη σύνθετη & "τιμητική" έννοια του Άντρα.
Ένας άντρας που εμφανίζει σε μεγαλύτερο βαθμό κάποια χαρακτηριστικά σαν τα παραπάνω από έναν άλλο, χαρακτηρίζεται ως "περισσότερο άντρας" ή "Άντρας" από την κοινωνία γενικά (ο καθένας ωστόσο χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό για να εκφράσει κάτι διαφορετικό).
Στη σημερινή κοινωνία δε, τα δύο φύλα θεωρούνται περισσότερο ίσα όσον αφορά τους κοινωνικούς τους ρόλους αλλά και τα δικαιώματα. Τόσο η γυναίκα όσο και ο άντρας, δουλεύουν, αναλαμβάνουν τη φροντίδα του σπιτιού & του παιδιού, είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, ενώ, τα κοινωνικά στερεότυπα αμβλύνονται.
Συνεπώς και η έννοια του Άντρα (με τις κάμποσες ερμηνείες της) ξεθωριάζει εν καιρώ.
Αυτά έχω διαπιστώσει από τις διάφορες απόψεις που ακούω πάνω σε αυτό.
Όσον αφορά εμένα, όλοι οι βιολογικά άντρες δεν παύουν ποτέ να είναι άντρες.
Την έννοια του "Άντρα" τη χρησιμοποιώ - αν και σπάνια - για κάποιες από τις απόψεις που προσεγγίζουν την έννοια σεξουαλικά/ερωτικά (σε σωματικά χαρακτηριστικά) αλλά και από άποψη συμπεριφοράς (όχι θηλυπρέπεια).
Όταν κάποιον βρίσκω γοητευτικό, θα τον πω "Άντρα". Βέβαια αυτή τη λογική τη χρησιμοποιώ και για τις γυναίκες -λιγότερο προφανώς - ("Γυναίκα" ή "γυναικάρα"), θέλοντας να τονίσω τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους που αντιλαμβάνομαι σε σχέση με το φύλο τους και αφορούν αποκλειστικά δική μου αντίληψη περί αυτών.
Την ομοφυλοφιλική παθητικότητα δε τη θεωρώ απαραίτητα ένδειξη "αδυναμίας", δεδομένου ότι είμαι σε θέση να αντιληφθώ μια διαφορά στο τρόπο προσέγγισής της από έναν ομοφυλόφιλο (πλευρά ενός bottom =/ πλευρά ενός versatile).
Από 'κει και πέρα, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα δε βρίσκω καμία άλλη χρησιμότητα του "extra" όρου "Άντρας".
Την ειλικρίνεια, τη γενναιότητα, την υπευθυνότητα και τα λοιπά τα εντάσσω γενικά στον άνθρωπο και όχι στο βιολογικό φύλο "άντρας" (αυτά έχουν να κάνουν με τον τρόπο και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει το άτομο και όχι σε βιολογικούς παράγοντες).
-petros
Στη φύση παρατηρούμε πολλές φορές το αρσενικό να είναι ο "κυνηγός", ο "προστάτης" του θηλυκού, τη διαμάχη μεταξύ αρσενικών για ένα θηλυκό, τον ηγετικό ρόλο ενός αρσενικού μέσα σε ένα πλήθος θηλυκών κ.α.
Από την άλλη και στην ανθρώπινη κοινωνία παρατηρούμε, τόσο παλαιότερα όσο και νεότερα, ότι έχουν διαμορφωθεί παρόμοια καθήκοντα & συμπεριφορές στο αρσενικό φύλο. Ο άντρας είναι αυτός που εκπαιδεύεται στο στρατό (και μάλιστα υποχρεωτικά), που στέλνεται στον πόλεμο, που η κοινωνία περιμένει από αυτόν να προστατέψει τη γυναίκα και την οικογένειά του (ως σωματικά δυνατότερος) κ.α..
Μάλλον η θέση του στην κοινωνία, η σωματική του δύναμη και η επιβλητικότερη εμφάνισή του, συνδυάζονται & με τον επιβλητικό του ρόλο στη σεξουαλική πράξη προκύπτοντας έτσι ένας ορισμός που έχει διάφορες ερμηνείες (με προσανατολισμούς, όπως τον κοινωνικό, τον σεξουαλικό/ερωτικό & προς τη συμπεριφορά - οργανώνω τη σκέψη μου τώρα ).
-Στον κοινωνικό θα τοποθετούσα τις απόψεις περί των κοινωνικών ρόλων του άντρα, όπως η δημιουργία οικογένειας και η προστασία της, η στράτευση, η συμμετοχή σε περίπτωση πολέμου / η ανεξαρτησία του στην κοινωνία κ.α.
-Στον σεξουαλικό θα τοποθετούσα τις απόψεις που υποστηρίζουν ότι ο άντρας πρέπει να έχει επιβλητική εμφάνιση / να είναι εύσωμος /με μεγάλο όργανο / δυνατός / να μην έχει ίχνος παθητικότητας στον σεξουαλικό τομέα (αλλιώς παύει να είναι άντρας) κ.α.
-Στον τομέα της συμπεριφοράς θα έντασσα τις απόψεις που θέλουν τον άντρα να μη "θηλυκοφέρνει" σε ομιλία και κίνηση / δυναμικό/ όχι τεμπέλη/ ειλικρινή [η μη ειλικρίνεια μάλλον εκφράζει "αδυναμία" & υπουλότητα (aka π**τία κατά το νεότερο όρο της) και όχι ευθύτητα]/ γενναίο/ θαρραλέο/ με τάσεις ανεξαρτησίας κ.α.
Όσον αφορά την αποκοπή του gay άντρα από την έννοια του Άντρα που εξετάζουμε: Ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν ανήθικη πράξη ως "απόκλιση" από τον αποδεκτό ρόλο του άντρα στη φύση και στην κοινωνία ("ο άντρας πάει με γυναίκα" - "ο άντρας κάνει οικογένεια" κ.α. ). Η απόκλιση από το καθιερωμένο μάλλον γίνεται αντιληπτή ως αδυναμία. Εδώ αξίζει να συνδέσω και την σεξουαλική παθητικότητα, η οποία εμφανίζεται κατά μια ομοφυλοφιλική συνουσία μεταξύ αντρών (πράγμα μη αποδεκτό ούτε από το τμήμα του γυναικείου πληθυσμόυ που θέλει τον άντρα εξ ορισμού ενεργητικό και δη στον τομέα αυτό αλλιώς δεν είναι άντρας - αλλά ούτε και από το αντρικό τμήμα για το οποίο η παθητικότητα στο κρεβάτι είναι ίσως ο μεγαλύτερος του φόβος σε σημείο να κατακρίνει δια ροπάλου όχι μόνο την πράξη αλλά και τα άτομα).
Άλλωστε αν λάβουμε υπόψη μας το πόσο επηρεάζει η σεξουαλικότητα μας τις σχέσεις μας με τα φύλα (το πως τα αντιλαμβανόμαστε), καταλαβαίνουμε ότι η ομοφυλοφιλία ως απόκλιση από το συνηθισμένο, δύσκολα θα γινόταν και τόσο "αποδεκτή" με την στενομυαλιά που μας χαρακτήριζε ως κοινωνία παλαιότερα σε θέματα κοινωνικής ισότητας & ευημερίας όλων. Συνεπώς σε αυτά τα άτομα δε θα μπορούσε να αποδοθεί η τιμή του όρου "Άντρας".
Έτσι το αρσενικό φύλο συνδέθηκε με διάφορες έννοιες που εκφράζουν "δύναμη" & ενεργητικότητα σε ρόλους (κοινωνικούς & φυσικούς), σχηματίζοντας έτσι τη σύνθετη & "τιμητική" έννοια του Άντρα.
Ένας άντρας που εμφανίζει σε μεγαλύτερο βαθμό κάποια χαρακτηριστικά σαν τα παραπάνω από έναν άλλο, χαρακτηρίζεται ως "περισσότερο άντρας" ή "Άντρας" από την κοινωνία γενικά (ο καθένας ωστόσο χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό για να εκφράσει κάτι διαφορετικό).
Στη σημερινή κοινωνία δε, τα δύο φύλα θεωρούνται περισσότερο ίσα όσον αφορά τους κοινωνικούς τους ρόλους αλλά και τα δικαιώματα. Τόσο η γυναίκα όσο και ο άντρας, δουλεύουν, αναλαμβάνουν τη φροντίδα του σπιτιού & του παιδιού, είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, ενώ, τα κοινωνικά στερεότυπα αμβλύνονται.
Συνεπώς και η έννοια του Άντρα (με τις κάμποσες ερμηνείες της) ξεθωριάζει εν καιρώ.
Αυτά έχω διαπιστώσει από τις διάφορες απόψεις που ακούω πάνω σε αυτό.
Όσον αφορά εμένα, όλοι οι βιολογικά άντρες δεν παύουν ποτέ να είναι άντρες.
Την έννοια του "Άντρα" τη χρησιμοποιώ - αν και σπάνια - για κάποιες από τις απόψεις που προσεγγίζουν την έννοια σεξουαλικά/ερωτικά (σε σωματικά χαρακτηριστικά) αλλά και από άποψη συμπεριφοράς (όχι θηλυπρέπεια).
Όταν κάποιον βρίσκω γοητευτικό, θα τον πω "Άντρα". Βέβαια αυτή τη λογική τη χρησιμοποιώ και για τις γυναίκες -λιγότερο προφανώς - ("Γυναίκα" ή "γυναικάρα"), θέλοντας να τονίσω τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους που αντιλαμβάνομαι σε σχέση με το φύλο τους και αφορούν αποκλειστικά δική μου αντίληψη περί αυτών.
Την ομοφυλοφιλική παθητικότητα δε τη θεωρώ απαραίτητα ένδειξη "αδυναμίας", δεδομένου ότι είμαι σε θέση να αντιληφθώ μια διαφορά στο τρόπο προσέγγισής της από έναν ομοφυλόφιλο (πλευρά ενός bottom =/ πλευρά ενός versatile).
Από 'κει και πέρα, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα δε βρίσκω καμία άλλη χρησιμότητα του "extra" όρου "Άντρας".
Την ειλικρίνεια, τη γενναιότητα, την υπευθυνότητα και τα λοιπά τα εντάσσω γενικά στον άνθρωπο και όχι στο βιολογικό φύλο "άντρας" (αυτά έχουν να κάνουν με τον τρόπο και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει το άτομο και όχι σε βιολογικούς παράγοντες).
-petros
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.