Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
23-03-10
02:05
Καιρός για λίγη αθυροστομία.
“Τουλάχιστον γαμάς καθόλου;”.
Αυτή η ερώτηση του Βάρναλη στοιχιώνει ακόμη και σήμερα τους νέους επίδοξους ποιητές!
Πάμε σε κάτι πιο τραχύ από άδοξους υπερρεαλιστές
σαν τον Μπένζαμιν Περέ στο Man Ray.
Μπένζαμιν Περέ,
Κ Ρ Ε Μ ΑΣ Ε ένα φανάρι στον πούτσο σου
και προχώρα
με καύλα όμως
Μέχρι συγκλονισμένος να χωθεί ο Πύργος του Αϊφελ στον κώλο
του Τροκαντερό
και ξαναμμένος μες στην Τρους-Νονένς
να εισβάλλει ο Σηκουάνας
μέχρι να χύσουν τα τηλεγραφόξυλα στο στόμα
κάποιου υπονόμου
και τα μεταξωτά να εξαντληθούν σε ξεσκισμένα στρώματα
Mα προς θεού μην σταματάς με τέτοια Καύλα
Μέχρι να αλλάξει με τη φραντζόλα του τον φούρναρη η φουρνάρισσα
και να βιάσει η φραντζόλα αυτή όλες της πόλης τις παρθένες
Να ξεπατώσεις τα αρτοφόρια
Καύλωνε, καύλωνε
Να κόψει η γκιλοτίνα απ' τη μανία σου
του δήμιου το κεφάλι
Με καυλα, καύλα, όλο και πιο πολλή
μέχρι ως χείμαρρος να βρυχάται ο πούτσος σου
και τον θεό να διατρυπάς απ' όλους του τους πόρους.
Ετσι θα πορευτείς στις μεγάλες λεωφόρους
προαναγγελθείς από τη φήμη του πούτσου σου
κι εκείνες κατακόκκινες θα στο πετάξουν
άσπρο κονφετί.
Πολύ πριν τη Τζούλια,
ο Man Ray φωτογράφιζε τον εαυτό του σε ερωτικές περιπτύξεις
με την καλύτερη γκόμενα του Παρισιού, την περίφημη femme fatale kiki,
σοκάροντας το κοινό αίσθημα.
Βέβαια το αποτέλεσμα ίδιο είναι άλλα άλλο να σε "καδράρει" ο Man Ray
κι άλλο ο Σειρηνάκης χε χε.
“Τουλάχιστον γαμάς καθόλου;”.
Αυτή η ερώτηση του Βάρναλη στοιχιώνει ακόμη και σήμερα τους νέους επίδοξους ποιητές!
Πάμε σε κάτι πιο τραχύ από άδοξους υπερρεαλιστές
σαν τον Μπένζαμιν Περέ στο Man Ray.
Μπένζαμιν Περέ,
Κ Ρ Ε Μ ΑΣ Ε ένα φανάρι στον πούτσο σου
και προχώρα
με καύλα όμως
Μέχρι συγκλονισμένος να χωθεί ο Πύργος του Αϊφελ στον κώλο
του Τροκαντερό
και ξαναμμένος μες στην Τρους-Νονένς
να εισβάλλει ο Σηκουάνας
μέχρι να χύσουν τα τηλεγραφόξυλα στο στόμα
κάποιου υπονόμου
και τα μεταξωτά να εξαντληθούν σε ξεσκισμένα στρώματα
Mα προς θεού μην σταματάς με τέτοια Καύλα
Μέχρι να αλλάξει με τη φραντζόλα του τον φούρναρη η φουρνάρισσα
και να βιάσει η φραντζόλα αυτή όλες της πόλης τις παρθένες
Να ξεπατώσεις τα αρτοφόρια
Καύλωνε, καύλωνε
Να κόψει η γκιλοτίνα απ' τη μανία σου
του δήμιου το κεφάλι
Με καυλα, καύλα, όλο και πιο πολλή
μέχρι ως χείμαρρος να βρυχάται ο πούτσος σου
και τον θεό να διατρυπάς απ' όλους του τους πόρους.
Ετσι θα πορευτείς στις μεγάλες λεωφόρους
προαναγγελθείς από τη φήμη του πούτσου σου
κι εκείνες κατακόκκινες θα στο πετάξουν
άσπρο κονφετί.
Πολύ πριν τη Τζούλια,
ο Man Ray φωτογράφιζε τον εαυτό του σε ερωτικές περιπτύξεις
με την καλύτερη γκόμενα του Παρισιού, την περίφημη femme fatale kiki,
σοκάροντας το κοινό αίσθημα.
Βέβαια το αποτέλεσμα ίδιο είναι άλλα άλλο να σε "καδράρει" ο Man Ray
κι άλλο ο Σειρηνάκης χε χε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-03-09
04:32
ΤΑΝΙΑ
Χειλάκια μισανοίγοντας φλογάτα, (μουνοχειλάκια για να'μαστε και μέσα )
(δαχτυλίδι, που σ' όλα το ταιριάζεις
τα στόματα, βυζαίνοντάς τα,) βγάζεις
γλωσσίτσα κατακόκκινη, σα γάτα,
τ' άπλερά* σου χαιράμενη μικράτα,
που σε κρουστάλλια μέσα τα μοιράζεις
αξεθύμαστα κι άσωστα. Ω! που βράζεις
σε πυροστιές* γονάτων, ίσα κράτα
την κνήμη και δοντάκια, ωσάν το ρύζι,
γελώντας δείχνε΄ αιώνιο πορφυρίζει
το ποίημα των ποδιών σου σε σκαρπίνι (αχ των ποδιώνε σου. αχ βαχ )
μεταξωτό κι ως την ψυχή βυθούνε
των σφυρών σου τα δίστιχα κι ανθούνε,
κολλύβρι*, που το φως σε καταπίνει!
Κώστας Βάρναλης (1884-1974)
Περιοδικό Γράμματα, Τόμος 2. Αρ. 21. 1914
*άπλερος: ασχημάτιστος, μη τέλεια διαπλασμένος.
* Πυροστιά: μεταλλικός τρίποδας για την τοποθέτηση της χύτρας στη φωτιά.
* κολλύβρι = κολιμπρί: εξωτικό πουλί με μακρύ ράμφος και πολύχρωμα φτερά.
Ο Βάρναλης την εποχή που δημοσίευσε το ποίημα "Τάνια", μαζί με άλλα δώδεκα ποιήματα, στο περιοδικό "Γράμματα" ήταν 31 ετών.
Ο ποιητής δείχνει ότι είναι απόλυτα κύριος των εκφραστικών του μέσων, έστω κι αν δεν αποφεύγει κάποιες λέξεις ή φράσεις που είναι υποταγμένες στο πνεύμα της ορθοδοξίας του Δημοτικισμού.
Στίχοι ρωμαλέοι , που είναι διαποτισμένοι από έντονο αισθησιασμό, προοιωνίζονται τον ποιητή που αργότερα θα συνδυάσει με μαεστρία το κοινωνικοπολιτικό με το ερωτικό μοτίβο...
Φιλούσκες.
Χειλάκια μισανοίγοντας φλογάτα, (μουνοχειλάκια για να'μαστε και μέσα )
(δαχτυλίδι, που σ' όλα το ταιριάζεις
τα στόματα, βυζαίνοντάς τα,) βγάζεις
γλωσσίτσα κατακόκκινη, σα γάτα,
τ' άπλερά* σου χαιράμενη μικράτα,
που σε κρουστάλλια μέσα τα μοιράζεις
αξεθύμαστα κι άσωστα. Ω! που βράζεις
σε πυροστιές* γονάτων, ίσα κράτα
την κνήμη και δοντάκια, ωσάν το ρύζι,
γελώντας δείχνε΄ αιώνιο πορφυρίζει
το ποίημα των ποδιών σου σε σκαρπίνι (αχ των ποδιώνε σου. αχ βαχ )
μεταξωτό κι ως την ψυχή βυθούνε
των σφυρών σου τα δίστιχα κι ανθούνε,
κολλύβρι*, που το φως σε καταπίνει!
Κώστας Βάρναλης (1884-1974)
Περιοδικό Γράμματα, Τόμος 2. Αρ. 21. 1914
*άπλερος: ασχημάτιστος, μη τέλεια διαπλασμένος.
* Πυροστιά: μεταλλικός τρίποδας για την τοποθέτηση της χύτρας στη φωτιά.
* κολλύβρι = κολιμπρί: εξωτικό πουλί με μακρύ ράμφος και πολύχρωμα φτερά.
Ο Βάρναλης την εποχή που δημοσίευσε το ποίημα "Τάνια", μαζί με άλλα δώδεκα ποιήματα, στο περιοδικό "Γράμματα" ήταν 31 ετών.
Ο ποιητής δείχνει ότι είναι απόλυτα κύριος των εκφραστικών του μέσων, έστω κι αν δεν αποφεύγει κάποιες λέξεις ή φράσεις που είναι υποταγμένες στο πνεύμα της ορθοδοξίας του Δημοτικισμού.
Στίχοι ρωμαλέοι , που είναι διαποτισμένοι από έντονο αισθησιασμό, προοιωνίζονται τον ποιητή που αργότερα θα συνδυάσει με μαεστρία το κοινωνικοπολιτικό με το ερωτικό μοτίβο...
Φιλούσκες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
20-03-09
01:06
Μερικοί συνειρμοί στο ρόλο συνενζύμων: (κοσίν δεν έλεγαν και μια τραγουδιστριούλα;)
1. Συστατικά επιτυχίας δεν υπάρχουν. Αν μία τέχνη είναι καλή δεν αναλογεί πάντα σε μια "έξω από τα δόντια" τέχνη. Αρκεί να βρεθούν τα κατάλληλα περάσματα. Γλάστρες από λέξεις με τρυπούλες από κάτω για να στραγγίζουν..διότι μερικές είναι σαθρές και κάποια μέρα σπάνε.
2. Η επιδεξιότητα δεν γεννάει τον επίδοξο. Ο επίδοξος γεννιέται από τη χαρά της γραφής και της δημιουργίας. Πάντως, υποδορίως κινούμενα τα νερά δια των αθυρόστομων εκφράσεων δύσκολα να καταστούν στάσιμα. Φαίνεται -σε τέτοια γραφή- να κοχλάζουν διάφορες εντάσεις συναισθημάτων.
3. Ποιητές σαν τον Λασκαράτο, τον Βάρναλη και άλλους (πχ Μπωντλαίρ), ιδιαίτερα του σουρεάλ σκηνικού, σίγουρα δεν είναι άδοξοι ποιητές, είναι αδικημένοι...αλλά στη χώρα μας είναι πολλοί αυτοί που παίρνουν λιγότερα απʼ όσο αξίζουν.
Προσωπικά, σε ευχαριστώ, Κώστα που τον θύμησες...
4. Διαβλέπω τους παραμονεύοντες κινδύνους μέσα από την αθυρόστομη γραφή. Ακούω να λένε πολλοί "για σκέψου κι αυτόν που δεν έχει κάνει ακόμα το μηδενικό του, έναν αριθμό" και μηχανεύεται δούρειους ίππους κάτω από λεκτικά άλματα εις τριπλούν ή επι κοντώ (εξαρτάται κάθε φορά που προσγειώνεται, σε άμμο ή...απαλό αφρολέξ).
Και βέβαια έτσι είναι. Υπάρχει και ο καιροσκοπισμός. No doubt. Μα οι ποιητές ΔΕΝ είναι αγριόχορτα στην άκρη του δρόμου. Έρχονται από κοινωνικούς χώρους και πρέπει να πείσουν περιβάλλοντα γι αυτή τη “σπατάλη” που είναι η ενασχόληση με την ποίηση.
Θέλουν βεβαιότητες και πρωτίστως μια στοιχειώδη αναγνώριση, ότι δεν βαδίζουν στο κενό που ισοδυναμεί (το κενό) με κούφια λίστα ύβρεων, απλώς όχι αλφαβητικά δοσμένη αλλά ανάκατα.
Πάντως, οι στρουθοκάμηλοι της ωραιοσύνης μπορούν να λένε τη γνώμη τους και να ξαναγυρίζουν στον άμμο τους…δεν μ'αφορούν.
5. Υπάρχει μια αντίφαση στη κοινωνία που απο τη μια προπαγανδίζει την επιτυχία με όρους Αμερικής του '50 και το αίσθημα της περιττότητας που στέλνει μισό εκατομμύριο μετανάστες νέους και σπουδαγμένους έξω (που το πήγα τώρα) κι αυτό αντιπροσωπεύει κάπως και τα τεκταινόμενα στην ποίηση.
Η καχυποψία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στη δημοσιότητα οποιουδήποτε πράγματος, πόσο μάλλον στη λαγνεία των λέξεων που πρέπει να έχει ο ποιητής ή ο λογοτέχνης.
Και είναι κομματάκι δύσκολο για κάποιον που κυριαρχείται από την αφύπνιση της γραφής μέσα του και από τα πρότυπά του, να του πεις ότι πρέπει να αντιμετωπίζει το πράγμα σαν χομπίστας ή ότι αν θέλει να γράφει όπως μιλά, τότε καλύτερα να παρακολουθεί τσάμπιονς λιγκ και βραζιλιάνικα soaps.
Όπως αποτελεί και επώδυνο ξύπνημα το γεγονός πως ο χώρος της λογοτεχνίας είναι ένας χώρος κεκορεσμένος όπου βασιλέυει η μικροπρέπεια και όπου για να επιβιώσεις θέλει τακτικές, όχι μόνο άσχετες με αυτό που σε κινεί στη γραφή, αλλά που τη βάζουν σε άμεσο κίνδυνο από την αηδία που σου προκαλεί ο χώρος.
Εκτός από το να γράφεις, χρειάζονται και αντισώματα εναντίον της αηδίας για να συνεχίσεις που θα'λεγε κι ένας δάσκαλός μου.
6. Η σκληρότητα που χρειάζεται να αναπτύξει κάποιος για να περάσει μια τέχνη όπως η αθυροστομία ευάλωτη στην επιφάνεια της δημοσιότητας ώστε να την κάνει στοιχειωδώς ακουστή, έχει συνέπειες και στην ίδια την παραγωγή της.
7. Ό,τι και να λέμε, η επιφυλακτικότητα των διαχειριστών της δημοσιότητας (και δεν είναι λίγοι οι γαμημένοι) και η νιτσεϊκή φανφάρα αυτών που γράφουν, είναι οι δύο άκρες αυτής της έντασης.
8. Προτιμώ ένα στήθος μικρό από μια βυζάρα ΧΧL που με κάνει να ασφυκτιώ.
Πολλές φορές η υπερθερμασμένη εκφραστικότητα δεν είναι παρά η απάντηση σε ώρες επι ωρών τηλεοπτικού λόγου δίχως πνεύμα και σπιρτάδα, και μεγάλος εχθρός της ποιήσεως και της τέχνης κατ'επέκταση.
9. Κάποιοι πιστεύουν ότι για να υπάρξουν δεν υπάρχει όμοιός τους εξ ορισμού. Δεν έχουν ιδέα ότι πρέπει να το κατακτήσουν…οπότε η αθυροστομία δεν είναι ούτε καν διακοσμητικό. Είναι ό,τι μια πέρλα για μια ψητή τομάτα.
10. Προτιμώ να ασκούμαι στη συμβίωση με δεδομένη την ανομοιότητα μου με όλους αλλά και τις διαφορετικές ανα ημέρα διαθέσεις μου από την σύμπτυξη γραφικών ομάδων φανατικών της αθυροστομίας, γιατί έχει πάρει κι αυτό (όπως όλα) τον δρόμο της μοδός, όσο ποτέ...
Κυρίως όταν το επίπεδο είναι χαμηλό...
Αντιγράφω τα λόγια του Στανισλάβ Γιέρζυ Λέτς προς πάντα αποδέκτη:
"Για δες πόσο μικραίνουν οι νάνοι στη μεγένθυση"
Ευτυχώς το ιντερνετάκι δεν έχει περιορισμούς σελίδων και θα'χουμε να λέμε…
Ας συνεισφέρω κι εγώ με ένα αθυρόστομο της στιγμούλας:
Γ…..μώ τους χριστιανούς και δώρα φέροντες..
Αν η βία είναι το θηλυκό του βίου (κατά τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου) τότε αγαπητοί μου δε θα΄ταν άδικο να σκεφτώ ότι όποιος δεν έβρισε ποτέ του μοιάζει να είναι στη ζωή νεκρός...
1. Συστατικά επιτυχίας δεν υπάρχουν. Αν μία τέχνη είναι καλή δεν αναλογεί πάντα σε μια "έξω από τα δόντια" τέχνη. Αρκεί να βρεθούν τα κατάλληλα περάσματα. Γλάστρες από λέξεις με τρυπούλες από κάτω για να στραγγίζουν..διότι μερικές είναι σαθρές και κάποια μέρα σπάνε.
2. Η επιδεξιότητα δεν γεννάει τον επίδοξο. Ο επίδοξος γεννιέται από τη χαρά της γραφής και της δημιουργίας. Πάντως, υποδορίως κινούμενα τα νερά δια των αθυρόστομων εκφράσεων δύσκολα να καταστούν στάσιμα. Φαίνεται -σε τέτοια γραφή- να κοχλάζουν διάφορες εντάσεις συναισθημάτων.
3. Ποιητές σαν τον Λασκαράτο, τον Βάρναλη και άλλους (πχ Μπωντλαίρ), ιδιαίτερα του σουρεάλ σκηνικού, σίγουρα δεν είναι άδοξοι ποιητές, είναι αδικημένοι...αλλά στη χώρα μας είναι πολλοί αυτοί που παίρνουν λιγότερα απʼ όσο αξίζουν.
Προσωπικά, σε ευχαριστώ, Κώστα που τον θύμησες...
4. Διαβλέπω τους παραμονεύοντες κινδύνους μέσα από την αθυρόστομη γραφή. Ακούω να λένε πολλοί "για σκέψου κι αυτόν που δεν έχει κάνει ακόμα το μηδενικό του, έναν αριθμό" και μηχανεύεται δούρειους ίππους κάτω από λεκτικά άλματα εις τριπλούν ή επι κοντώ (εξαρτάται κάθε φορά που προσγειώνεται, σε άμμο ή...απαλό αφρολέξ).
Και βέβαια έτσι είναι. Υπάρχει και ο καιροσκοπισμός. No doubt. Μα οι ποιητές ΔΕΝ είναι αγριόχορτα στην άκρη του δρόμου. Έρχονται από κοινωνικούς χώρους και πρέπει να πείσουν περιβάλλοντα γι αυτή τη “σπατάλη” που είναι η ενασχόληση με την ποίηση.
Θέλουν βεβαιότητες και πρωτίστως μια στοιχειώδη αναγνώριση, ότι δεν βαδίζουν στο κενό που ισοδυναμεί (το κενό) με κούφια λίστα ύβρεων, απλώς όχι αλφαβητικά δοσμένη αλλά ανάκατα.
Πάντως, οι στρουθοκάμηλοι της ωραιοσύνης μπορούν να λένε τη γνώμη τους και να ξαναγυρίζουν στον άμμο τους…δεν μ'αφορούν.
5. Υπάρχει μια αντίφαση στη κοινωνία που απο τη μια προπαγανδίζει την επιτυχία με όρους Αμερικής του '50 και το αίσθημα της περιττότητας που στέλνει μισό εκατομμύριο μετανάστες νέους και σπουδαγμένους έξω (που το πήγα τώρα) κι αυτό αντιπροσωπεύει κάπως και τα τεκταινόμενα στην ποίηση.
Η καχυποψία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στη δημοσιότητα οποιουδήποτε πράγματος, πόσο μάλλον στη λαγνεία των λέξεων που πρέπει να έχει ο ποιητής ή ο λογοτέχνης.
Και είναι κομματάκι δύσκολο για κάποιον που κυριαρχείται από την αφύπνιση της γραφής μέσα του και από τα πρότυπά του, να του πεις ότι πρέπει να αντιμετωπίζει το πράγμα σαν χομπίστας ή ότι αν θέλει να γράφει όπως μιλά, τότε καλύτερα να παρακολουθεί τσάμπιονς λιγκ και βραζιλιάνικα soaps.
Όπως αποτελεί και επώδυνο ξύπνημα το γεγονός πως ο χώρος της λογοτεχνίας είναι ένας χώρος κεκορεσμένος όπου βασιλέυει η μικροπρέπεια και όπου για να επιβιώσεις θέλει τακτικές, όχι μόνο άσχετες με αυτό που σε κινεί στη γραφή, αλλά που τη βάζουν σε άμεσο κίνδυνο από την αηδία που σου προκαλεί ο χώρος.
Εκτός από το να γράφεις, χρειάζονται και αντισώματα εναντίον της αηδίας για να συνεχίσεις που θα'λεγε κι ένας δάσκαλός μου.
6. Η σκληρότητα που χρειάζεται να αναπτύξει κάποιος για να περάσει μια τέχνη όπως η αθυροστομία ευάλωτη στην επιφάνεια της δημοσιότητας ώστε να την κάνει στοιχειωδώς ακουστή, έχει συνέπειες και στην ίδια την παραγωγή της.
7. Ό,τι και να λέμε, η επιφυλακτικότητα των διαχειριστών της δημοσιότητας (και δεν είναι λίγοι οι γαμημένοι) και η νιτσεϊκή φανφάρα αυτών που γράφουν, είναι οι δύο άκρες αυτής της έντασης.
8. Προτιμώ ένα στήθος μικρό από μια βυζάρα ΧΧL που με κάνει να ασφυκτιώ.
Πολλές φορές η υπερθερμασμένη εκφραστικότητα δεν είναι παρά η απάντηση σε ώρες επι ωρών τηλεοπτικού λόγου δίχως πνεύμα και σπιρτάδα, και μεγάλος εχθρός της ποιήσεως και της τέχνης κατ'επέκταση.
9. Κάποιοι πιστεύουν ότι για να υπάρξουν δεν υπάρχει όμοιός τους εξ ορισμού. Δεν έχουν ιδέα ότι πρέπει να το κατακτήσουν…οπότε η αθυροστομία δεν είναι ούτε καν διακοσμητικό. Είναι ό,τι μια πέρλα για μια ψητή τομάτα.
10. Προτιμώ να ασκούμαι στη συμβίωση με δεδομένη την ανομοιότητα μου με όλους αλλά και τις διαφορετικές ανα ημέρα διαθέσεις μου από την σύμπτυξη γραφικών ομάδων φανατικών της αθυροστομίας, γιατί έχει πάρει κι αυτό (όπως όλα) τον δρόμο της μοδός, όσο ποτέ...
Κυρίως όταν το επίπεδο είναι χαμηλό...
Αντιγράφω τα λόγια του Στανισλάβ Γιέρζυ Λέτς προς πάντα αποδέκτη:
"Για δες πόσο μικραίνουν οι νάνοι στη μεγένθυση"
Ευτυχώς το ιντερνετάκι δεν έχει περιορισμούς σελίδων και θα'χουμε να λέμε…
Ας συνεισφέρω κι εγώ με ένα αθυρόστομο της στιγμούλας:
Γ…..μώ τους χριστιανούς και δώρα φέροντες..
Αν η βία είναι το θηλυκό του βίου (κατά τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου) τότε αγαπητοί μου δε θα΄ταν άδικο να σκεφτώ ότι όποιος δεν έβρισε ποτέ του μοιάζει να είναι στη ζωή νεκρός...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-03-09
04:16
Ας ρίξουμε και μια σοβαρή πενιά...Οι φίλοι συνομιλητές καλούνται να γράψουν τη γνώμη τους για το «φαινόμενο» των γαμοτράγουδων και γενικότερα περί αθυροστοστομίας στη λογοτεχνία
Καταρχήν, εξυπονοείται ένας καθόλα σαφής διαχωρισμός του "ποιος" από το "τι", στον λόγο...
Οι λέξεις δεν ανήκουν σε πρόσωπα, ανήκουν στο Λόγο.
Όπως ακριβώς το να γράψεις ένα πετυχημένο ποίημα δε σημαίνει απαραίτητα πως είσαι
κάτι παραπάνω από τους άλλους, έτσι και το να γράψεις ένα γαμοτράγουδο δε σημαίνει ότι είσαι πιο μάγκας, πιο νταής ή ανηθικότερος.
Ας μείνουν μακρυά οι όποιοι αφορισμοί βασισμένοι στο υποκείμενο του λόγου.
Ούτε άμα γράψεις ένα πετυχημένο ποίημα σημαίνει αναγκαστικά πως έχεις κότσια.
Κότσια έχουν οι πυροτεχνουργοί, οι εργολάβοι κηδειών κι οι ακροβάτες που έλεγε κι ο Γκιμοσούλης. (γαμοτράγουδων included)
Κάποιος, αδαής ή περισπούδαστος της ποίησης (σπουδαγμένη ποίηση είναι σαν να πρέπει να πάρεις κάποιο είδος πτυχίου για να βάλεις λεξούλες στα ενδότερα της ψυχής σου. Φευ και πάλι φευ...) ίσως πει:
Σπερμολογίες και μικρονοϊκά σχόλια and that's all...
Χρειάζεται, βέβαια, και κάποιος Υπέρτατος Μέγας Γενικός Επιθεωρητής, να αποφανθεί από άμβωνος που θα΄λεγε κι ο Χάουλας (χοχοχο) για τις ευρύτητες και τις στενότητες, και κατά συνείδηση, να αποσύρει..()
Από Επιθεωρητές είμεθα πλήρεις. Από σπερμολογίες, δεν είμαι βέβαιος μιας και πάντα θα θέλουμε να το εκτοξεύουμε εις την σπερματοδόχο μιας καπότας ή πάνω σε ένα γυναικείο γλουτό ή ακόμη και στην κοιλιακή της χώρα ...(έχει και συνέχειες αλλά λέω να μη το χονδρύνω, λολ εις το διηνεκές).
Mη σας τρομάζει ο Γενικός Επιθεωρητής Κλουζώ. Παντού υπάρχει ένας.
Βέβαια, το ήθος και η ευγένεια των συνεργατών του στεκιού ειναι παγκοίνως γνωστά και η προβολή ενός τέτοιου θέματος τα αναδεικνύει όσο τίποτα...(ψιλοάσχετο)
Για μένα οι γαμοποιητάρηδες είναι αξιοπρεπείς, ταλαντούχοι και το δηλώνουν ανερυθρίαστα αναλαμβάνοντας το (όντως τεράστιο) προσωπικό κόστος γραφής. Το κυριότερο: αγαπούν την ποίηση και δεν ασχολούνται ποτέ με τους τύπους (η ποίηση δεν υπακούει σε μοτίβα κι εξισώσεις κι ούτε και πρέπει...).
Γιατί να καρδιολακταρούμε σε κάθε "χύνω", κάθε "ψωλή" στυτή; Τι αλλάζει δηλαδή προφέροντας τη λέξη "μόριο" ή "πέος" από το "ερυθροκέφαλος μουνογαμίκουρας" ή το "ξεσκιστρόλας πουτσοφτυαρίγκος" ή την έκφραση "μωρό μου θες ένα χειροποίητο ψωλομπίφτεκο" ? Ελπίζω να μη μπουν αστερίσκοι. Φχαριστώ.
Ένα άλλο ζήτημα, pour moi, είναι το ζήτημα των απειρότεχνων διαπλεκόμενων χαλβάδων που πρεσβεύουν την ηθική προηγούμενων αιώνων.
Ερώτημα προς απάντηση: Πλήττεται το σώμα (άραγε) της καλής ποιήσεως όταν αφειδώλευτα προσφέρονται εκφράσεις της αλάνας σε ένα ποιητικό σχήμα;
Η αξιοπρέπεια είναι συναρτώμενη των λέξεων και των εκφράσεων;
Δηλ αν είμαι ευγενής στις λέξεις δε μπορώ να σε γαμήσω με τις πράξεις μου (ή τις απραξίες μου) και την "καλή" συμπεριφορά μου με άριστη κατα τα άλλα προφορική διαγωγή του λεκτικού ορίζοντα;
Δεν είναι αξιοπρεπείς γραφιάδες οι ψωλο/μουνο-ποιητάδες; Θέλουν διακήρυξη δηλωμένης αξιοπρέπειας για ανάπτυξη κάποιου κύρους όσοι αποκηρύττουν τα πονήματά τους; Κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο για τα ως τώρα παρατιθέμενα ποιήματα αλλά και για όλων των λογής τα αθυρόστομα δημιουργήματα, από κριτικές τέχνης (ω ναι) μέχρι μανιφέστα ιδεών ολόκληρα...
Πιστεύω επίσης και με ιατρική ορολογία ότι η χειρουργική αφαίρεση που έγινε και συνεχίζει να γίνεται αέναα στο χώρο της αθυρόστομης έκφρασης κι εξωποιητικά, χρειάζεται και εξαιρετική διάγνωση.
Και μια δήλωση του στυλ "σπερμολογίες μπλαμπλα, δε ντρέπεται που λογίζεται και άνθρωπος της ποίησης" δε μου αρκεί.
Μπάϊδεγουέι, πόσο αλήθεια ποιητικά απροσδόκητoς είναι ο χαρακτηρισμός "μαραμένες" για τις "πούτσες";
Εδώ, άλλωστε, δε χρειάζεται διάγνωση. Το πράγμα μιλάει από μόνο του, after a serious timeline! (λολάρισμα ανακούρκουδα)
Λετς ντάνς. σαλ γουι?
πσ. Πείνασα και μόνο γαμοπίλαφο έχω. Το κρεατάκι δεν σώθηκε. Ειρωνία του...τόπικ;
Θα συνεισφέρω κι εγώ με ένα θαυμάσιο σατιρικό (ή σατυρικό σωστότερα) ποίημα του "καταραμένου" Κεφαλονίτη ποιητή
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ
Η ΨΩΛΗ
[...]
Απόλυτα εναρμονισμένος με τη διονυσιακή παράδοση, φυσικά δεν υπήρξε αρεστός στην εξουσία και τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό της εποχής του. Το γεγονός ότι δε δίσταζε να εκφράζει ελεύθερα και ανεπηρέαστα τις απόψεις του στηλιτεύοντας την υποκρισία, αποτέλεσε την κύρια αιτία για τη φυλάκιση, τους διωγμούς και τους αφορισμούς που γνώρισε κυρίως από την εκκλησία.
Το ποίημα αυτό, το έχω από δεκαεπτά χρονών, όταν μου το έδωσαν η μάνα μου και ο πατέρας μου, που το διάβασαν, γέλασαν και σκέφτηκαν πως έπρεπε να το δω κι εγώ...
Και μετά σου λέει ότι η καταγωγή δεν είναι σημάδι (με καλή ακίδα και τέλεια σκόπευση).
Μιας και το ληξουριώτικο αίμα ρέει στις δεσμώτιες φλέβες...
Πάνω κι από την κρίση (Χαουλάκι), η μόνη διάθεση που έχω είναι να βρω κι άλλα του ποιήματα…
Εύγε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.