25-04-11
11:45
πώς ακριβώς θα μπορούσε κάποιος να στήσει στον τοίχο, να ζητήσει τα ρέστα, να κακιώσει, να να να...κάποιον που ήδη έφυγε; Πάει αυτός, πάπαλα.
Tεχνικα δεν μπορει, αλλα ο θυμος ειναι παρα πολυ συνηθισμενος στους επιζησαντες μιας αυτοκτονιας. Η αυτοκτονια περιεχει τεραστια στοιχεια αποριψης, σκεψου το εξις απλο, αν η μαμα σου αυτοκτονουσε τωρα τι θα σκεφτοσουν?
Μεταξυ αλλων το οτι εσυ δεν εισουν αρκετη πηγη χαρας για αυτη, ενδεχομενος να ησουν και πηγη δυστυχιας, δεν σε ηθελε? Δεν σε αγαπουσε? Πως μπορεσε να σε αφησει μονη σου. Κτλ κτλ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
24-04-11
21:34
Kατι που παρελλειψα να αναφερω ειναι οτι κατα το δικο μου σκεπτικο αυτοι που υποστηριζουν την αυτοκτονια εχουν στο μυαλο τους οτι οταν πεθανουν θα πανε καπου αλλου που σιγουρα θα εχουν ξεφυγει απο τα προβληματα της ζωη
o αυτοχειρας αυτο που θελει ειναι να σταματησει ο πονος, σπανια πιστευουν οτι πανε "καπου καλυτερα".
εξ ορισμου το να μην υπαρχει, η απωλεια συνειδησης δηλαδη, ειναι καλυτερο απο την ταλαιπωρια που ζουν.
οι αυτοχειρες δεν ειναι χαζοι, βαθεια προβληματικοι ειναι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
28-05-09
19:31
Ο εγκέφαλός μας βρίσκεται σε μια συνεχή αλληλεπίδραση του "hardware" με το "software" και το δεύτερο είναι δυνατόν να επηρεάσει με αρνητικό ή με θετικό τρόπο το πρώτο, όπως αυτονόητο είναι πως ισχύει και το αντίστροφο. Εγώ μάλλον ήθελα να επικεντρωθώ στο λανθασμένο τρόπο σκέψης, ο οποίος είναι ικανός να παράγει αρχικά βαθιά θλίψη και κατόπιν να επηρεάσει τη χημεία του εγκεφάλου και να προκαλέσει τελικά την κλινική μορφή που αποκαλούμε κατάθλιψη.
Ναι φυσικα εξου αποδιδουν (κατα τι...) γνωσιακες/συμπεριφορικες προσεγγισεις. Απλα εξαρτατε και τη βαρυτητα της καταστασης, ειναι διαφορετικο η καταθληψη που εχεις επειδη χωρισες με τη γκομενα σου και διαφορετικο η καταθλιψη που εχει ενας διπολικος. Υπαρχουν τραγικες καταστασεις στην βιβλιογραφια, ειχα την "τυχη" να παρακολουθησω απο σχετικα κοντα μελετες σε καταθλιπτικους (οντως βεβαια και εγω ενας απο αυτους) και η ουσια ειναι η εξις:
Οταν ΦΤΑΣΕΙΣ στο σημειο της καταθληψης δεν μπορεις να "πεισεις" τον εαυτο σου να βγει απο αυτην. Ναι αν αλαξεις τις γνωσιακες δομες που προκαλεσαν την αλαγη στην νευρωχημια σου θα τα καταφερεις αλλα δεν μπορεις να τις αλαξεις γιατι η τρυπα στην οποια εχεις πεσει ειναι πολυ βαθεια και χρειαζεται πολυ προσπαθεια, πολυ βοηθεια και ενδεχομενος φαρμακευτικη υποστηριξη.
Αυτο που με εξοργιζει ειναι το εξις:
Για μένα ο καταθλιπτικός είναι αυτός που δε θέλει να προσπαθήσει. Και στη ζωή τίποτα δε γίνεται χωρίς προσπάθεια.
αυτου του ειδους οι *επικυνδηνες* βλακειες που εχουν ωθησει ανθρωπους στην καταστροφη προερχονται απο τραγικη αμαθεια και εξαντλητικα κακο ναρκισισμο. Και το λεω αυτο γιατι εχω δει αδελφες και γονεις να αντιμετοπιζουν ετσι γυναικες που εχασαν συζηγο και παιδι. Αντρες που εχασαν τους κοπους ολης τους της ζωης και πρεπει να ερθουν αντιμετοποι με την οικογενεια τους. Ανθρωπους που για τον ενα η τον αλλο λογο μπηκαν σε μια τροχια καταβυθησης ενα μικρο ασημαντο βημα καθε φορα μεχρι που εφτασαν σε ενα τελμα απο το οποιο τιποτα δεν μπορουσε να τους βγαλει.
οι ανθρωποι αυτοι χρειαζονται βοηθεια, κατανοηση, υποστηριξη, λογικη και συστηματα αναφορας. Δεν χρειαζονται "κυρηγματα" απο αλλους που "περασαν και αυτοι τα ιδια".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
27-05-09
16:25
Η χρόνια κατάθλιψη δεν εμπεριέχει μεγάλες δόσεις παραίτησης; Η ψυχική παράλυση ως αποτέλεσμα υπαρξιακής αγωνίας δεν αποτελεί μορφή ήττας; Όταν αφήνεσαι στο "διαβολάκι" που σου λέει πως "δεν αξίζεις" και φτάνεις να κοιτάς τη ζωή μέσα από τα μάτια του, αυτό δεν αποτελεί παραίτηση από τη δική σου οπτική;
Δεν εχεις περασει ποτε καταθλιψη και στο απευχομαι αλλα μην το αντιμετοπιζεις με τον τυπικο τροπο "αντε ρε ξυπνα συνελθε". Ο καταθληπτικος το ξερει αυτο ΘΕΛΕΙ να συνελθει αλλα δεν μπορει. Δεν ειναι θεμα επιβολης η αυτοκυριαρχιας, ειναι θεμα νευροχημιας. Η καταθλιψη αρχικα ειναι μια σωματικη παθηση, πως μπορεις να ΕΠΙΒΑΛΕΙΣ στον εαυτο σου να σου αρεσουν πραγματα που δεν σου αρεσουν?
Σκεψου το ως εξις, αν σου ελεγαν να φας αχυρα γιατι μονο ετσι θα ζησεις θα το εκανες? Ναι θα το εκανες, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι θα το απολαμβανες, η οτι θα μπορουσες καποια στιγμη στο μελλον να το απολαυσεις. Δεν ειναι οτι τα αχυρα εχουν κακη γευση, απλα αδιαφορη...
Το ιδιο συμβαινει στην καταθλιψη, κανεις οτι κανεις γιατι ετσι πρεπει και γιατι πρεπει να ζησεις αλλα δεν βρισκεις απολαυση σε αυτο. Δεν ερωτευεσαι γιατι ολοι σου φαινονται αδιαφοροι, δεν βρισκεις απολαυση στο σεξ, δεν βρισκεις απολαυση στη δουλεια σου, το μονο που μπορεις αβιαστα να κανεις ειναι να καθεσαι σε ενα κρεβατι ολη μερα γιατι δεν απαιτει κοπο και ετσι και αλλιος το ιδιο "απολαυστικο" ειναι με ολα τα αλλα.
Η καταθλιψη δεν ειναι καποιος που καθεται και μιζιεραζει ολη τη μερα και του φταινε ολα, αυτο ειναι θυμος και δυσφορια (που μπορει να οδηγησουν σε καταθληψη).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
22-03-09
18:06
αν δεν συντρεχουν πολυ σοβαροι ηθικοι λογοι,η αυτοκτονια ειναι δειλια
Αποψη σου αυτο.
Επιπολεα, ανωριμη και επικυνδηνη βεβαια αποψη...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.