Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
29-03-09
13:02
Και εγώ, και εγώ συμμετείχα
Παιδιά ήταν συγκινητικό...
Με το που πήγε 8.30, στράφηκα στον γενικό με το αυστηρό μου ύφος: "Ήρθε η ώρα σου".
Αυτός σα να με παρακαλούσε καθώς έστριβα το λαιμό του στο οφφ... Ξαφνικά, όλα σκοτείνιασαν,
μα για μένα όλα ήταν φανερά. Δεν ήμουν πλέον μόνο οικολογικά συνειδητοποιημένος, μα ένας Ακτιβιστής. Η καταστροφή του Πλανήτη δεν θα περάσει από το σπίτι μου
Μέσα στα σκοτάδια, έριξα τα πάντα κάτω μέχρι να βρώ το κινητό μου. Με αργές κινήσεις, βγήκα στον δρόμο, έχοντας μια διάθεση πλήρως απορριπτική του συγχρόνου τρόπου ζωής. Εκεί συνάντησα δυο γειτονες, που ήταν ήδη στο δρόμο κρατώντας κεριά. Με ένα βλέμμα καταλάβαμε όλοι μας πως ειμαστε συν-οικολόγοι. Δεν χρειάστηκε να ανταλλάξουμε άλλα λόγια, προχωρήσαμε τραγουδώντας. "Αν όλα τα παιδιά της Γής..."
Το σπίτι της Μαιρούλας ήταν και αυτό σκοτεινό. Υπέθεσα πως θα είχε βγεί στο δρόμο πιο πριν.
Συνέχισα την πορεία με τους συνοικολόγους, ελπίζοντας να την δω παρακάτω.
Η πορεία με τους συνοικολόγους ήταν μια μικρή αποκάλυψη, ποτέ δεν περίμενα πόσα πολλά μας ενώνουν, αν ξεπεράσουμε τον εγωισμό και δείξουμε την στοιχειώδη Αλληλεγγύη προς έναν σκοπό που μας αφορά όλους. Είδα μητέρες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένα ζευγάρια, μα και νέους, πολλούς νέους, χέρι με χέρι ή μοναχικούς. Όλοι είμασταν μονιασμένοι καθώς προχωρούσαμε. Άναψα ένα τσιγάρο και προσέφερα και στους δίπλα. Σύντομα, μου είχαν αδειάσει το πακέτο! Το τύλιξα και το πέταξα κάτω, ελαφρώς τσαντισμένος, όχι γιατί η αλληλεγγύη κοστίζει, μα γιατί ο Δημος δεν εχει προνοήσει ποτέ μα ποτέ, να βάλει έναν κάδο στα σημεία όπου εγώ μένω από τσιγάρα.
Περάσαμε από το περίπτερο. Αγόρασα τσιγάρα. Όλος ο κόσμος αγόρασε από κάτι, μια λεμονάδα, μια κάρτα ανανέωσης, ένα πακέτο γαριδάκια, το περιοδικό "Κυνήγι και Ψάρεμα" (για το DVD δώρο "Κολασμένες Καλόγριες"). Προχωρήσαμε λίγο ακόμα, μα μας έπιασε η ψύχρα, και γυρίσαμε προς τα πίσω.
Στο δρόμο, είδαμε πεταμένα σκουπίδια: κουτιά απο λεμονάδες, πλαστικά περιτιλύγματα από καρτες ανανέωσης, άδεια πακέτα από γαριδάκια, ακόμα και το τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Κυνήγι και Ψάρεμα". Όλοι μας θυμώσαμε με αυτούς που πέταξαν τα σκουπίδια αν είναι δυνατόν, πόσο αδιάφορος είναι αυτός ο κόσμος για ένα θέμα που αφορά άμεσα τα παιδιά και τα εγγόνια του Κάποιος αντέτεινε ότι φταίει ο δήμος που δεν βάζει έναν κάδο σε εκείνο το σημείο, και συμφωνήσαμε πως αυτό είναι μεν το πρώτο βήμα, μα χρειάζεται και οικολογική παιδεία, κάτι που εμείς είχαμε προφανώς αποκτήσει τόση ώρα πριν.
Στον δρόμο, κλώτσησα πέρα και ένα τυλιγμένο πακέτο τσιγάρα, φωνάζοντας δυνατά πόσο ανόητος είναι κάποιος για να μην το βάλει στην τσέπη και να το πετάξει μετά. Όλοι συμφώνησαν πως έχω δίκιο και πως είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος οικολογικά.
Περνώντας μπροστά από το σπίτι της Μαιρούλας, με περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση. Ένα SUV σταμάτησε μπροστά, κατέβηκαν η Μαιρούλα με έναν άγνωστο ψαρομάλλη, μπήκαν μέσα και... τι κρίμα... άνοιξαν τα φώτα και έβαλαν μουσική. Στεναχωρέθηκα με τη Μαιρούλα και το είπα σε όλους, νόμιζα πως ήταν περισσότερο οικολογικά συνειδητοποιημένη από το να βγεί ραντεβού αυτή τη νύχτα... Μα πέραν της οικολογίας, με τσάντισε που βγήκε με το μπάζο τον πουρέητζερ. Χάθηκε να βρεί έναν όμορφο νεαρό ιδεολόγο, πχ εμένα, που είμαι ο πιο οικολόγος της γειτονιάς;
Τι ηλίθιος και εγώ, τζάμπα τόσο καιρό πεταγόμουν στον αγρό εδώ πιο πάνω, για να μαζεύω αγκαλιές τα λουλούδια και να τα αφήνω ανώνυμα στην πόρτα της... Όλο τον αγρό ξεχορτάριασα για χάρη της, δεν έμεινε ούτε ένα λουλούδι, μα η άκαρδη προτίμησε έναν ψεύτικο κόσμο από πλαστικό και τζιπάρες . Έκανα την καρδιά μου πέτρα και συνέχισα να ανεβαίνω το δρόμο μέχρι το σπίτι μου, αν και ελαφρώς μη αφοσιωμένος στον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησα.
Φτάνοντας στο σπίτι, είδα πως ξέχασα την πόρτα ανοιχτή! Έτρεξα γρήγορα, παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά μου, και άνοιξα τον γενικό. Γύρισα όλο το σπίτι, ανάβοντας όλα τα φώτα, για να βεβαιωθώ πως δεν μπήκε κανείς. Όταν τελικά έκατσα, κατάλαβα πως το σπίτι σα να είχε κρυώσει, οπότε άναψα και το καλοριφέρ στους 30 βαθμούς. Άνοιξα την τηλεόραση, το πσ, το στερεοφωνικό μα το μυαλό μου ήταν στη Μαιρούλα και τον ψαρομάλλη γκόμενό της . Θα της συγχωρούσα τα πάντα, μα όχι το να μην τα φτιάξει μαζί μου. Είμαι και Οικολόγος, όλη η γειτονιά το λέει. Ήθελα λίγο παγωτό για να περάσει η θλίψη.
Στράφηκα στο ψυγείο, όπου με περίμενε μια άσχημη έκπληξη: το παγωτό είχε λιώσει. Τσαντίστηκα τόσο πολύ . Το πήρα όπως ήταν και το πέταξα από το παράθυρο στον δρόμο.
Αχ, τι θυσίες έχει η Οικολογία και η σωτηρία του Πλανήτη. Από την απογοήτευση, έπεσα στο κρεββάτι. Μα δεν μπορούσα να κοιμηθώ, παραήταν ζεστό το σπίτι! Οπότε, κατέβασα στους 29 το καλοριφέρ. Όλα και όλα, αν όλοι στον Πλανήτη κατέβαζαν τη θέρμανσή τους, οι εκπομπές διοξειδίου θα έπεφταν κατά μεγάλο ποσοστό. Αυτή η σκέψη μου έφτιαξε το κέφι κάπως, άνοιξα και την τβ της κρεββατομάρας για να χαζέψω μέχρι να κοιμηθώ.
Είναι σημαντικό να είσαι Οικολόγος.
Καληνύχτα.
Παιδιά ήταν συγκινητικό...
Με το που πήγε 8.30, στράφηκα στον γενικό με το αυστηρό μου ύφος: "Ήρθε η ώρα σου".
Αυτός σα να με παρακαλούσε καθώς έστριβα το λαιμό του στο οφφ... Ξαφνικά, όλα σκοτείνιασαν,
μα για μένα όλα ήταν φανερά. Δεν ήμουν πλέον μόνο οικολογικά συνειδητοποιημένος, μα ένας Ακτιβιστής. Η καταστροφή του Πλανήτη δεν θα περάσει από το σπίτι μου
Μέσα στα σκοτάδια, έριξα τα πάντα κάτω μέχρι να βρώ το κινητό μου. Με αργές κινήσεις, βγήκα στον δρόμο, έχοντας μια διάθεση πλήρως απορριπτική του συγχρόνου τρόπου ζωής. Εκεί συνάντησα δυο γειτονες, που ήταν ήδη στο δρόμο κρατώντας κεριά. Με ένα βλέμμα καταλάβαμε όλοι μας πως ειμαστε συν-οικολόγοι. Δεν χρειάστηκε να ανταλλάξουμε άλλα λόγια, προχωρήσαμε τραγουδώντας. "Αν όλα τα παιδιά της Γής..."
Το σπίτι της Μαιρούλας ήταν και αυτό σκοτεινό. Υπέθεσα πως θα είχε βγεί στο δρόμο πιο πριν.
Συνέχισα την πορεία με τους συνοικολόγους, ελπίζοντας να την δω παρακάτω.
Η πορεία με τους συνοικολόγους ήταν μια μικρή αποκάλυψη, ποτέ δεν περίμενα πόσα πολλά μας ενώνουν, αν ξεπεράσουμε τον εγωισμό και δείξουμε την στοιχειώδη Αλληλεγγύη προς έναν σκοπό που μας αφορά όλους. Είδα μητέρες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένα ζευγάρια, μα και νέους, πολλούς νέους, χέρι με χέρι ή μοναχικούς. Όλοι είμασταν μονιασμένοι καθώς προχωρούσαμε. Άναψα ένα τσιγάρο και προσέφερα και στους δίπλα. Σύντομα, μου είχαν αδειάσει το πακέτο! Το τύλιξα και το πέταξα κάτω, ελαφρώς τσαντισμένος, όχι γιατί η αλληλεγγύη κοστίζει, μα γιατί ο Δημος δεν εχει προνοήσει ποτέ μα ποτέ, να βάλει έναν κάδο στα σημεία όπου εγώ μένω από τσιγάρα.
Περάσαμε από το περίπτερο. Αγόρασα τσιγάρα. Όλος ο κόσμος αγόρασε από κάτι, μια λεμονάδα, μια κάρτα ανανέωσης, ένα πακέτο γαριδάκια, το περιοδικό "Κυνήγι και Ψάρεμα" (για το DVD δώρο "Κολασμένες Καλόγριες"). Προχωρήσαμε λίγο ακόμα, μα μας έπιασε η ψύχρα, και γυρίσαμε προς τα πίσω.
Στο δρόμο, είδαμε πεταμένα σκουπίδια: κουτιά απο λεμονάδες, πλαστικά περιτιλύγματα από καρτες ανανέωσης, άδεια πακέτα από γαριδάκια, ακόμα και το τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Κυνήγι και Ψάρεμα". Όλοι μας θυμώσαμε με αυτούς που πέταξαν τα σκουπίδια αν είναι δυνατόν, πόσο αδιάφορος είναι αυτός ο κόσμος για ένα θέμα που αφορά άμεσα τα παιδιά και τα εγγόνια του Κάποιος αντέτεινε ότι φταίει ο δήμος που δεν βάζει έναν κάδο σε εκείνο το σημείο, και συμφωνήσαμε πως αυτό είναι μεν το πρώτο βήμα, μα χρειάζεται και οικολογική παιδεία, κάτι που εμείς είχαμε προφανώς αποκτήσει τόση ώρα πριν.
Στον δρόμο, κλώτσησα πέρα και ένα τυλιγμένο πακέτο τσιγάρα, φωνάζοντας δυνατά πόσο ανόητος είναι κάποιος για να μην το βάλει στην τσέπη και να το πετάξει μετά. Όλοι συμφώνησαν πως έχω δίκιο και πως είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος οικολογικά.
Περνώντας μπροστά από το σπίτι της Μαιρούλας, με περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση. Ένα SUV σταμάτησε μπροστά, κατέβηκαν η Μαιρούλα με έναν άγνωστο ψαρομάλλη, μπήκαν μέσα και... τι κρίμα... άνοιξαν τα φώτα και έβαλαν μουσική. Στεναχωρέθηκα με τη Μαιρούλα και το είπα σε όλους, νόμιζα πως ήταν περισσότερο οικολογικά συνειδητοποιημένη από το να βγεί ραντεβού αυτή τη νύχτα... Μα πέραν της οικολογίας, με τσάντισε που βγήκε με το μπάζο τον πουρέητζερ. Χάθηκε να βρεί έναν όμορφο νεαρό ιδεολόγο, πχ εμένα, που είμαι ο πιο οικολόγος της γειτονιάς;
Τι ηλίθιος και εγώ, τζάμπα τόσο καιρό πεταγόμουν στον αγρό εδώ πιο πάνω, για να μαζεύω αγκαλιές τα λουλούδια και να τα αφήνω ανώνυμα στην πόρτα της... Όλο τον αγρό ξεχορτάριασα για χάρη της, δεν έμεινε ούτε ένα λουλούδι, μα η άκαρδη προτίμησε έναν ψεύτικο κόσμο από πλαστικό και τζιπάρες . Έκανα την καρδιά μου πέτρα και συνέχισα να ανεβαίνω το δρόμο μέχρι το σπίτι μου, αν και ελαφρώς μη αφοσιωμένος στον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησα.
Φτάνοντας στο σπίτι, είδα πως ξέχασα την πόρτα ανοιχτή! Έτρεξα γρήγορα, παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά μου, και άνοιξα τον γενικό. Γύρισα όλο το σπίτι, ανάβοντας όλα τα φώτα, για να βεβαιωθώ πως δεν μπήκε κανείς. Όταν τελικά έκατσα, κατάλαβα πως το σπίτι σα να είχε κρυώσει, οπότε άναψα και το καλοριφέρ στους 30 βαθμούς. Άνοιξα την τηλεόραση, το πσ, το στερεοφωνικό μα το μυαλό μου ήταν στη Μαιρούλα και τον ψαρομάλλη γκόμενό της . Θα της συγχωρούσα τα πάντα, μα όχι το να μην τα φτιάξει μαζί μου. Είμαι και Οικολόγος, όλη η γειτονιά το λέει. Ήθελα λίγο παγωτό για να περάσει η θλίψη.
Στράφηκα στο ψυγείο, όπου με περίμενε μια άσχημη έκπληξη: το παγωτό είχε λιώσει. Τσαντίστηκα τόσο πολύ . Το πήρα όπως ήταν και το πέταξα από το παράθυρο στον δρόμο.
Αχ, τι θυσίες έχει η Οικολογία και η σωτηρία του Πλανήτη. Από την απογοήτευση, έπεσα στο κρεββάτι. Μα δεν μπορούσα να κοιμηθώ, παραήταν ζεστό το σπίτι! Οπότε, κατέβασα στους 29 το καλοριφέρ. Όλα και όλα, αν όλοι στον Πλανήτη κατέβαζαν τη θέρμανσή τους, οι εκπομπές διοξειδίου θα έπεφταν κατά μεγάλο ποσοστό. Αυτή η σκέψη μου έφτιαξε το κέφι κάπως, άνοιξα και την τβ της κρεββατομάρας για να χαζέψω μέχρι να κοιμηθώ.
Είναι σημαντικό να είσαι Οικολόγος.
Καληνύχτα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
23-03-09
14:36
Όπως τα γράφεις θυμίζεις τον τύπο στη διαφήμιση για την οικολογία, που έχει ανοιχτά όλα τα φώτα του σπιτιού του και ζητάει από ένα άνθρωπο να βρεθεί για να λύσει το πρόβλημα
Που να δείς τι λεω στο μποτιλιάρισμα...
Σόρρυ, είμαι παρανοϊκός που βλέπω πως:
- Η κίνηση είναι επιβλαβής για τον πλανήτη, επειδή θα καταναλώσει περισσότερη ενέργεια από όση θα γλιτώσει.
- Χώρες πολύ πιο ευαισθητοποιημένες οικολογικά, δε δίνουν σημασία.
- Μας λείπει η οικολογική παιδεία πλήρως, και ψάχνουμε για κινήσεις που είναι άλλοθι μελλοντικής αδράνειας.
* * *
Κοίταξε, αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα.
Έχουμε ένα ζητηματάκι σαν λαός. Κάνουμε τα πάντα για το θεαθήναι εδώ και πάρα πολύ καιρό,
με αποτέλεσμα να μην μπορούμε/θέλουμε να κάνουμε το ουσιώδες αντί για το εντυπωσιώδες (μπαμπινιώτηδες stand down).
πς. Πάντως μια ώρα σκοτάδι δεν είναι άσχημα,
ελπίζω και ο κοσμηματοπώλης στη γωνία να λάβει μέρος και ο ίδιος,
και να κατεβάσει το γενικό...
με το να είσαι αρνητικός και να αφήσεις όλα τα φώτα ανοιχτά πάλι τίποτα δεν θα καταφέρεις
Κοίταξε, αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα.
Έχουμε ένα ζητηματάκι σαν λαός. Κάνουμε τα πάντα για το θεαθήναι εδώ και πάρα πολύ καιρό,
με αποτέλεσμα να μην μπορούμε/θέλουμε να κάνουμε το ουσιώδες αντί για το εντυπωσιώδες (μπαμπινιώτηδες stand down).
πς. Πάντως μια ώρα σκοτάδι δεν είναι άσχημα,
ελπίζω και ο κοσμηματοπώλης στη γωνία να λάβει μέρος και ο ίδιος,
και να κατεβάσει το γενικό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.