29-03-09
16:16
όταν πεθάνω (χτύπα ξύλο)
με βλέπω να αδυνατίζω κατά πολύ περισσότερο.
Rempeskes, μιλάω για την στιγμή του θανάτου.
Αν εννοείς γενικότερα μετά θάνατον, εγώ πάλι είμαι σίγουρος, ότι θα μείνω πετσί και κόκκαλο!
Τώρα που το ξανασκέφτομαι...
Πετσί;
Μπα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
28-03-09
06:14
Το μόνο σίγουρο είναι, πως η ψυχή δεν είναι κάτι το μετρήσιμο. Κάποιος λοιπόν θα μπορούσε να πει πως από την στιγμή που δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί με κάποιο τρόπο, δεν υπάρχει. Τότε τί είναι αυτό που λέμε ζωή; Είναι απλά το αποτέλεσμα σύνθετων φυσικο-ηλεκτρο-χημικών διεργασιών που συντελούνται στα κύτταρά μας; Κι αν είναι έτσι, πως έχουμε συνείδηση του εαυτού μας; Πως ξέρουμε ότι είμαστε, και ποιοι είμαστε; Από την άλλη βέβαια, αν παρουσιαστούν φυσικές βλάβες στον εγκέφαλο, πολλές φορές "χάνονται" συγκεκριμένες μας ικανότητες-ιδιότητες όπως η μνήμη, ή και ακόμα και η ίδια η προσωπικότητα. Μήπως όμως αυτό που χάνεται στην ουσία είναι η ικανότητα αυτή καθεαυτή και όχι κάτι άλλο; Είναι τελικά η συνείδηση του εαυτού, απλά μια ικανότητα του εγκεφάλου; Αποδεικνύει την ύπαρξη της ψυχής; Την έχει άλλο έμβιο ον;
Ακόμα, πως εξηγείται η ελεύθερη βούληση; Η δυνατότητα να επιλέγουμε το ένα η το άλλο; Την μία σκέψη/πράξη από την άλλη; Κάλλιστα μπορείτε να επιλέξετε να κουνήσετε το χέρι σας διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Μπορείτε όμως να επιλέξετε και να μην το κάνετε. Κάποιοι θα πουν πως είναι αποτέλεσμα όλων των αλληλεπιδράσεων με το περιβάλλον μας, από την στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τώρα. Και η εφευρετικότητα; Η ικανότητα να δημιουργούμε; Η περιέργεια να μάθουμε; Αυτά πως "μπαίνουν" μέσα στην εξίσωση; Ακόμα μια ικανότητα του θαυμαστού αυτού πράγματος που αποκαλούμε άνθρωπο;
Τέλος, υπάρχουν και οι εμπειρίες αυτών που υπήρξαν κοντά στον θάνατο. Εκείνων που υπήρξαν για λίγο νεκροί, αλλά με κάποιο τρόπο επέστρεψαν. Άνθρωποι που είναι σε θέση να περιγράφουν τι ακριβώς γινόταν γύρω τους και στον χώρο που βρίσκονταν την στιγμή που πέθαναν.(Δε θα αναφερθώ στο τι βίωσαν παραπέρα, καθότι για την ώρα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ύπαρξη ή μη της ψυχής.) Λέμε πως ξέρουμε ότι κάποιος έχει πεθάνει. Με ποιο τρόπο; Επειδή απλά έχουν πάψει οι ζωτικές του λειτουργίες. Και πως γίνεται τότε οι άνθρωποι αυτοί που υπήρξαν νεκροί να "βλέπουν" τι συμβαίνει γύρω τους; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρειάζεται κάποιο χρόνο μέχρι να νεκρώσει τελείως. Και ότι μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, μπορεί να επεξεργάζεται ακόμα τα ερεθίσματα σε έναν βαθμό. Ή ακόμα, ότι πολύπλοκες χημικές διεργασίες λαμβάνουν χώρα σε αυτόν την στιγμή του θανάτου, δημιουργώντας παραισθήσεις. Όμως τότε, αφού ο εγκέφαλος είναι σε θέση να επεξεργάζεται σήματα ακόμη, και οι άνθρωποι που επανήλθαν είναι σε θέση να περιγράφουν τι έγινε, γιατί δεν λέγαμε ότι είναι ζωντανοί; Επίσης, δε μιλάμε για παραισθήσεις, από την στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί μπορούσαν κι έβλεπαν τον περιβάλλοντα χώρο, τις κινήσεις των γιατρών, και τις ενέργειες που έκαναν για να τους κρατήσουν στην ζωή.
Όσο δε λαμβάνω απαντήσεις, θα προσθέτω ερωτήματα! (Μην το εκλάβετε ως απειλή)
Αν δεν κάνω λάθος, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, έκαναν πρώτοι τον διαχωρισμό Νου, Ψυχής, Σώματος. Αν τελικά δεν έχουμε ψυχή, ήταν εξαρχής σωστός αυτός ο διαχωρισμός; Ισχύει αυτή η "τριαδικότητα" του ανθρώπου που εισήγαγαν;
Ακόμα, πως εξηγείται η ελεύθερη βούληση; Η δυνατότητα να επιλέγουμε το ένα η το άλλο; Την μία σκέψη/πράξη από την άλλη; Κάλλιστα μπορείτε να επιλέξετε να κουνήσετε το χέρι σας διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Μπορείτε όμως να επιλέξετε και να μην το κάνετε. Κάποιοι θα πουν πως είναι αποτέλεσμα όλων των αλληλεπιδράσεων με το περιβάλλον μας, από την στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τώρα. Και η εφευρετικότητα; Η ικανότητα να δημιουργούμε; Η περιέργεια να μάθουμε; Αυτά πως "μπαίνουν" μέσα στην εξίσωση; Ακόμα μια ικανότητα του θαυμαστού αυτού πράγματος που αποκαλούμε άνθρωπο;
Τέλος, υπάρχουν και οι εμπειρίες αυτών που υπήρξαν κοντά στον θάνατο. Εκείνων που υπήρξαν για λίγο νεκροί, αλλά με κάποιο τρόπο επέστρεψαν. Άνθρωποι που είναι σε θέση να περιγράφουν τι ακριβώς γινόταν γύρω τους και στον χώρο που βρίσκονταν την στιγμή που πέθαναν.(Δε θα αναφερθώ στο τι βίωσαν παραπέρα, καθότι για την ώρα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ύπαρξη ή μη της ψυχής.) Λέμε πως ξέρουμε ότι κάποιος έχει πεθάνει. Με ποιο τρόπο; Επειδή απλά έχουν πάψει οι ζωτικές του λειτουργίες. Και πως γίνεται τότε οι άνθρωποι αυτοί που υπήρξαν νεκροί να "βλέπουν" τι συμβαίνει γύρω τους; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρειάζεται κάποιο χρόνο μέχρι να νεκρώσει τελείως. Και ότι μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, μπορεί να επεξεργάζεται ακόμα τα ερεθίσματα σε έναν βαθμό. Ή ακόμα, ότι πολύπλοκες χημικές διεργασίες λαμβάνουν χώρα σε αυτόν την στιγμή του θανάτου, δημιουργώντας παραισθήσεις. Όμως τότε, αφού ο εγκέφαλος είναι σε θέση να επεξεργάζεται σήματα ακόμη, και οι άνθρωποι που επανήλθαν είναι σε θέση να περιγράφουν τι έγινε, γιατί δεν λέγαμε ότι είναι ζωντανοί; Επίσης, δε μιλάμε για παραισθήσεις, από την στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί μπορούσαν κι έβλεπαν τον περιβάλλοντα χώρο, τις κινήσεις των γιατρών, και τις ενέργειες που έκαναν για να τους κρατήσουν στην ζωή.
Όσο δε λαμβάνω απαντήσεις, θα προσθέτω ερωτήματα! (Μην το εκλάβετε ως απειλή)
Αν δεν κάνω λάθος, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, έκαναν πρώτοι τον διαχωρισμό Νου, Ψυχής, Σώματος. Αν τελικά δεν έχουμε ψυχή, ήταν εξαρχής σωστός αυτός ο διαχωρισμός; Ισχύει αυτή η "τριαδικότητα" του ανθρώπου που εισήγαγαν;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.