Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
28-10-09
02:30
Το προπτυχιακό είναι γελοίο και οι προοπτικές εν Ελλάδι ανέκδοτο. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι αυτό που για πολύ καιρό σε κρατάει ξύπνιο τις νύχτες είναι το αγωνιώδες ερώτημα του τι στην κόλαση θα κάνω με τη ζωή μου (ο θεός να ευλογεί τους γονείς)
Γιατί, υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα που περιμένει να βγάλει τα προς το ζην απ' το πτυχίο του και δεν απασχολείται απ' το ίδιο αγωνιώδες ερώτημα;
Δόξα τω θεώ, ανώμαλους έχει γεμίσει ο κόσμος γύρω μας. Μπορεί να πάρεις εκπομπή στην τηλεόραση να λύνεις τα ψυχομ#νικά των άλλων. Μπορείς να γίνεις σύμβουλος γάμου. Τόσα διαζύγια, μπορείς να πάρεις κι εσύ την ευθύνη για μερικά απ' αυτά. Μπορείς να γίνεις παιδοψυχολόγος, να σου φέρνουν οι διαζευγμένοι τα τέκνα τους για ν' αποφασίσεις ποιος απ' τους δύο τα καταστρέφει περισσότερο (έχω εμπειρία επ' αυτού, σαράντα ευρώπουλα η επίσκεψη). Είναι ένας νέος τρόπος διεκδίκησης και ψυχολογικού εκβιασμού μεταξύ των πρώην.
Μπορείς τέλος να κλειστείς σε ψυχιατρείο και να διασκεδάζεις μελετώντας τους ανόητους ψυχιάτρους που θα νομίζουν ότι μπορούν να σε θεραπεύσουν...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
15-04-09
20:23
Προσωπικότητα
Απαισιόδοξα άτομα, με έλλειψη αυτοεκτίμησης, αρνητικό τρόπο σκέψης, εκδήλωση υπερβολικής ανησυχίας ή αισθήματα ανικανότητας και ελέγχου διάφορων γεγονότων
της ζωής τους, παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν κατάθλιψη.
Κι εδώ γεννάται το κλασικό αναπάντητο ερώτημα: Η αρνητική προσωπικότητα προξένησε την κατάθλιψη, ή κάποια υφιστάμενη δυσλειτουργία του εγκεφάλου η οποία προϋπήρχε οδήγησε εξ αρχής στην καλλιέργεια αρνητικής προσωπικότητας; Η κότα ή το αυγό;
Μήπως οι διαταραχές στην έκκριση νευροδιαβιβαστών δεν προϋπάρχουν ως προδιάθεση εγκεφαλικής δυσλειτουργίας αλλά ο συνεχής λανθασμένος τρόπος με τον οποίο έχει μάθει ο εγκέφαλος ν' ανταποκρίνεται στο περιβάλλον του προκάλεσε την ελλιπή έκκριση των διαβιβαστών αυτών; Δεν πρόκειται για προβοκατόρικη ερώτηση, αφού στον ανθρώπινο εγκέφαλο το hardware επιδρά επάνω στο software αλλά και το αντίστροφο.
Οι παραπάνω ερωτήσεις είναι προς το παρόν αδύνατον κατά τη γνώμη μου ν' απαντηθούν. Αυτό συμβαίνει επειδή, όπως μας λέει ο Jeff Hawkins στη διάλεξη που έδωσε στο TED, ενώ σήμερα διαθέτουμε έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών για το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος, εντούτοις δεν έχουμε καταφέρει να συνθέσουμε μία θεωρία που να εξηγεί τη λειτουργία του. Δεν έχουμε καν καταφέρει να θέσουμε ένα πλαίσιο εργασίας ώστε να ξεκινήσουμε να στοιχειοθετούμε μια θεωρία επ' αυτού.
Μέχρι τη διευκρίνιση του ακριβή τρόπου λειτουργίας του εγκεφάλου και του τρόπου αλληλεπίδρασης της σκέψης επάνω στα εγκεφαλικά κύτταρα και το αντίστροφο, όλα όσα λέμε είναι απλές υποθέσεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
15-04-09
12:38
Δεν υπήρξε καθόλου φυσικά σχόλιο για τις θέσεις του Dr.David Cooper όπως ήταν αναμενόμενο. Κι ο Cooper δεν ήταν κανένας ψυχολόγος του "καφενέ", αλλά μέγας ψυχίατρος.
Κατ' αρχάς Δόκτωρ, είσαι εξαιρετικά αυστηρός μαζί μας. Το link που μας έδωσες, οδηγεί σε ένα site το οποίο περιέχει μια μεγάλη σειρά από μακροσκελή κείμενα, όλα γραμμένα σύμφωνα με την επιστημονική-ψυχιατρική ορολογία και κάποια από αυτά ιδιαίτερα εξειδικευμένα, απευθείας από δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά και επιπλέον, δεν μας εξήγησες ποιο από αυτά ήταν εκείνο που υποστήριζε την άποψή σου. Εντούτοις, εγώ επέλεξα να διαβάσω τυχαία ένα από αυτά τα κείμενα, επειδή ο τίτλος περιείχε τον ιδιαίτερα ενδιαφέροντα όρο "Αντιψυχιατρική".
Συγκεκριμένα, ο τίτλος της εργασίας ήταν ο εξής:
"Villa 21 - an experiment in anti-psychiatry", συνοδευόμενος από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υποσημείωση:
Περαιτέρω, σημείωσα τα εξής πολύ ενδιαφέροντα:In the following pages I shall use terms such as 'schizophrenic', 'patients', 'treatment' with implied inverted commas. I have already thrown, and shall later in this volume throw, considerable doubt on the validity of these labels, but for the moment I shall simply recognize that the labels are used and I shall employ this usage. I would also point out that, although I often use the present tense, I in fact departed from Villa 21 in April 1966.
Εδώ λοιπόν, ο ερευνητής ψυχίατρος αναφέρεται στην ιδιαίτερη σημασία που αποκτούν οι "τελετουργικά" δομημένοι ρόλοι και τα στερεότυπα της ασθένειας, επάνω στον ίδιο τον ασθενή, έτσι ώστε να παρεμποδίζουν σημαντικά τις προσπάθειες θεραπείας. Με απλά λόγια, ο ερευνητής θεωρεί πως τα στερεότυπα της ασθένειας και ο στενά καθορισμένος ρόλος του ασθενή, εγγράφονται αμετάκλητα σε αυτόν, μετά από χρόνια παραμονή του στην ψυχιατρική μονάδα, δημιουργώντας έναν "χαρακτήρα" (από το χαράσσω) που αντιστέκεται στη θεραπεία. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο ερευνητής αναγκάστηκε σταδιακά να αντικαταστήσει όσους ασθενείς-αντικείμενα της έρευνας είχαν μακρό ιστορικό νοσηλείας σε ιδρύματα, με άλλους ασθενείς που βρίσκονταν στο στάδιο της εκδήλωσης της πρώτης ή δεύτερης κρίσης, δηλαδή με "φρέσκο αίμα".the majority of patients were far advanced in a series of recurrent psychotic breakdowns. Such breakdowns acquire a limiting ritualistic character through repeated hospital admission. Sometimes young people would even go into long-stay or very disturbed wards. There seemed an obvious need for a separate unit with less ritual and less rigid role-structuring, where the patients could encounter themselves through their relationships with others and come to terms more successfully with their conflicts, rather than take the easy exit into narrowly stereotyped self-definition which is only too readily available to people in more conventional wards.
Συνεπώς, ακόμη κι αν η έναρξη της "ασθένειας" οφείλεται σε οργανικούς λόγους, η εγκατάσταση αυτής και η μετάπτωσή της σε χρονιότητα είναι πράγματι θέμα αποδοχής ρόλων.
Η πεποίθηση αυτή του Dr Cooper καταδεικνύεται και από το παρακάτω απόσπασμα:
Να σημειωθεί ότι οι ασθενείς στους οποίους αναφέρεται είναι νεαρά άτομα, με σχιζοφρένεια...It was the author's belief that such small units might form the optimal therapeutic milieu for the sort of patients we had in mind, as they would allow a greater degree of freedom of movement out of the highly artificial staff and patient roles imposed on people by conventional psychiatry
Εδώ ο ερευνητής αναφέρεται σε «κακές εμπειρίες» του παρελθόντος, σχετικά με την προδιάθεση του προσωπικού έναντι στην ασθένεια. Είναι προφανές πως η αλληλεπίδραση των ασθενών με θεραπευτικό προσωπικό το οποίο μεταδίδει σε αυτούς τις δικές του προκαταλήψεις, επίσης αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην θεραπεία. Ωστόσο, παρακάτω τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα:In setting up the unit, I had one central conviction. This conviction, founded on repeated unhappy experiences in conventional wards, was that before we have any chance of understanding what goes on in patients we have to have at least some elementary awareness about what goes on in the staff. We therefore aimed to explore in our day-to-day work the whole range of preconceptions, prejudices, and fantasies that staff have about each other and about the patients.
Έχω διαπιστώσει και προσωπικά το πόσο φόβο προκαλεί η «παραφροσύνη» στους «υγιείς» ανθρώπους (μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις φρόντισα να εκμεταλλευτώ τον φόβο αυτόν, ώστε να διαφύγω από δυσχερέστατες καταστάσεις). Η προσωπική μου εξήγηση είναι πως σε πολλές συμπεριφορές των ασθενών, οι υγιείς αναγνωρίζουν δικές τους τάσεις. Η «τρέλα» είναι μεταδοτική και κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται σίγουρος πως ο ίδιος δεν ανήκει σʼ αυτήν την κατηγορία. Πολλές από τις στάσεις και τις πρακτικές λοιπόν που αναπτύσσονται μέσα σʼ ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, οφείλονται σε αμυντικούς μηχανισμούς του προσωπικού, παρά σε κατευθυνόμενη ιατρική πρακτική. Το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον, εάν κανείς συνυπολογίσει το γεγονός ότι οι υποτιθέμενοι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει το προσωπικό είναι περισσότερο φανταστικοί παρά αντικειμενικοί…The psychiatric institution throughout its history has found it necessary to defend itself against the madness which it is supposed to contain - disturbance, disintegration, violence, contamination. The staff defences, in so far as they are erected against illusory rather than real dangers, I shall term collectively institutional irrationality. What then, is the reality of madness in the mental hospital and what is illusion? What are the defining limits of institutional irrationality?
Εδώ ο Dr Cooper μας λέει κάτι το οποίο είναι ενδιαφέρον, αν και τραγικό: Ο οποιοσδήποτε από εμάς χαρακτηριζόταν ως «ψυχασθενής» έστω και αυθαίρετα ή από λάθος κι αντιμετωπιζόταν με το γνωστό βίαιο τρόπο του ζουρλομανδύα, θα βρισκόταν σε κατάσταση όπου ενστικτωδώς θα αντιδρούσε αντίστοιχα βίαια, ενισχύοντας έτσι την εικόνα του «ψυχασθενούς» την οποία του προσάπτουν. Μετά από λίγο καιρό στο ψυχιατρικό ίδρυμα, μετά από τη χορήγηση αρκετών ψυχοφαρμάκων και ίσως μετά από λίγα ηλεκτροσόκ, η εικόνα αυτή είμαι βέβαιος πως θα εντυπωνόταν ανεξίτηλα στον πρώην υγιή, ο οποίος θα ήταν πλήρως πεπεισμένος πλέον για την ασθένειά του. Άλλωστε όπως είπαμε, ο συγχρωτισμός με τους ψυχικά ασθενείς μπορεί να κλονίσει ακόμη και τους επισήμως θεωρούμενους ως υγιείς, οι οποίοι υποχρεώνονται ν' αναπτύξουν αμυντικούς μηχανισμούς, ώστε να διαφοροποιήσουν τους εαυτούς τους. Ακόμη όμως κι αν ο ίδιος δεν είχε πειστεί επ' αυτού, η πεποίθηση των θεραπόντων θα ήταν πιστεύω αρκετή. Η περίπτωση της ταινίας «Η φωλιά του κούκου» με τον Τζακ Νίκολσον, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική…It has long been recognized that a great deal of violent behaviour in mental patients is directly reactive to physical restraint. If any member of the public were to be seized by several burly men and thrust into a strait-jacket for reasons which were obscure to him, and if his attempts to find an explanation were without avail, his natural reaction would be to struggle. We are no longer in the era of strait-jackets, and padded rooms are on the way out, but it is not so long ago that the writer saw a patient, kicking and screaming in a straitjacket, carried by several policemen into the observation ward: one had only to dismiss the policemen and remove the strait-jacket dramatically to terminate the patient's violent reactions.
Ανέφερα παραπάνω, ότι «σε πολλές συμπεριφορές των ασθενών, οι υγιείς αναγνωρίζουν δικές τους τάσεις». Εδώ κάτι τέτοιο γίνεται ακόμη σαφέστερο. Κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκονται τα όρια μεταξύ «τρέλας» και «λογικής», πού τελειώνει ο μύθος και αρχίζει η πραγματικότητα…One of the commonest staff fantasies in mental hospitals is that if patients are not coerced verbally or physically into getting out of bed at a certain hour in the morning they will stay in bed until they rot away. Behind this is anxiety over nonconformity with the staff's time-regulation and general control in their own lives. The patient is that frightening aspect of themselves that sometimes does not want to get out of bed in the morning and come to work.
Οι ερωτήσεις που θέτει εδώ ο Dr Cooper τσακίζουν κόκκαλα και δεν θα ήθελα να τις σχολιάσω περαιτέρω, σίγουρα όμως αποτελούν τεράστιο πεδίο για συζήτηση και προβληματισμό.There was a progressive blurring of role between nurses, doctor, occupational therapist, and patients. I have already examined some of the ambiguities surrounding the process of 'becoming a patient'. I shall now try to bring into focus a number of disturbing and apparently paradoxical questions: for example, can patients 'treat' other patients, and can they even treat staff? Can staff realize quite frankly and acknowledge in the ward community their own areas of incapacity and 'illness' and their need for 'treatment'? If they did, what would happen next and who would control it? Were not these categories 'illness' and 'treatment' themselves ultimately suspect?
Ένα ενδιαφέρον σχόλιο επάνω στην κυριαρχία των ψυχιάτρων στην ψυχική θεραπεία, έναντι των ψυχολόγων, από έναν αναγνωρισμένο ερευνητή-ψυχίατρο. Η κυριαρχία των στερεοτύπων αποτελεί γενικά προβληματικό και ανασταλτικό παράγοντα στην πορεία της θεραπείας. Δεν θα πρέπει πάντως να μας διαφεύγει το γεγονός ότι το παραπάνω κείμενο έχει περίπου τη δική μου ηλικία, οπότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσον αυτά που περιγράφει ως προβλήματα ισχύουν ακόμη έως σήμερα ή εάν αυτές οι μοντέρνες για την εποχή απόψεις έχουν ενσωματωθεί στην τρέχουσα ψυχιατρική πρακτική.…the problem of doctor-centeredness in mental hospital ward administration. In conventional wards all but the most trivial decisions have to be either made by, or blessed by, the doctor. The doctor is invested, and sometimes invests himself, with magical powers of understanding and curing. Whether the formal training of psychiatrists includes qualifications in magical omnipotence is perhaps uncertain, but the image is reinforced and perpetuated in many ways
Θα ήθελα τέλος να απευθύνω προς το Δόκτορα μια απορία μου, από τα προηγούμενα: Πώς είναι δυνατόν να συμφωνείς αγαπητέ μου με τον Ocean και ταυτόχρονα να διαφωνείς με τον Γιωσαφάτ; Αμφότεροι συμφωνούν ότι δεν είναι όλοι οι ψυχολόγοι ή οι ψυχίατροι κατάλληλοι ως ψυχοθεραπευτές και πώς κάτι τέτοιο χρειάζεται ειδική εκπαίδευση και μακρόχρονη εμπειρία…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
15-04-09
02:44
Νομιζω ειναι πολυ διαφωτιστικη η συζητηση, κι ας εχει αντιπαλοτητα, μια και στη βαση της τιθονται καιρια ερωτηματα που ειναι καλο για ολους, να ειναι ξεκαθαρα. Λοιπά σχολια προσωπικά που ακουστηκαν, προσπερνουνται ευκολα.
Εννοώ πως δεν με διαφώτισαν επάνω στα πολύ ενδιαφέροντα θέματα που περιείχε, αλλά δεν τους δόθηκε η απαραίτητη συνέχεια, γι' αυτό άλλωστε τα επανέφερα. Άλλα ζητήματα όπως αυτό περί της κατάρτισης των ιατρών και των ψυχολόγων, αναπτύχθηκαν εκτενέστερα.
Φανταζομαι δεν αναλυθηκε καθως δεν ειναι το θεμα του τοπικ και αναφερθηκε σαν παραδειγμα απο τον blue ocean. Επειτα εγω σκοπιμως το εγραψα με το αγγλικο ακρωνυμιο ADHD, μηπως θελει να το ψαξει καποιος. Ειναι η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας, ή στα αγγλικα Attention-Deficit Hhyperactivity Disorder. Ολες οι πληροφοριες υπαρχουν ηδη στα λινκς που παρεθεσα στο ποστ 141...(που θα σου τραβηξω το αυτακι γιατι μαλλον δε παρακολουθησες απο κοντα την κουβεντα, γιαυτο σε συσκοτισε ! αντε ! )
Θα ομολογήσω πως είδα τα λινκ που έβαλες, αλλά δεν είχα τον απαιτούμενο χρόνο και διάθεση να τα διαβάσω ένα ένα, αφού δεν είναι ο τομέας μου και θέλει περισσότερο χρόνο για να εντρυφήσει κανείς σε θέματα που δεν γνωρίζει καλά. Χωρίς καμμία διάθεση αντιπαράθεσης, θα προτιμούσα από τους αγαπητούς ψυχολόγους-ψυχιάτρους του στεκιού, να έκαναν και μία περιληπτική ανασκόπηση των όσων παραθέτουν, ώστε να είναι ευκολότερο να κατανοήσει κανείς το τι διαμοίβεται κατά τη ροή της συζήτησης. Αλλιώς εμείς οι μη ειδικοί, ειλικρινά σας χάνουμε σε κάποια σημεία.
Nα προσθεσω οτι ολες τις περιπτωσεις σχετικες με ψυχη ή ψυχη+σωμα, μπορουμε να τις λεμε "ψυχικες διαταραχες" και να μην αναφερουμε καν το "ασθενεια". Ολα αυτα ειναι καπως ρευστα και προσωπικά προτιμω να καλω ασθενειες πχ τα νευρολογικά, που ειναι αμιγως οργανικα προβληματα. Τα υπολοιπα θεωρουνται οτι ειναι συνδυασμος βιολογικων, ψυχολογικων και κοινωνικων παραγοντων.
Έχω από καιρό αυτήν την απορία. Θεωρείται πως μια σοβαρή διαταραχή, όπως η σχιζοειδής ψύχωση ή η κατάθλιψη και η μανιοκατάθλιψη μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς να υπάρχει καμμία οργανική προδιάθεση; Μόνο ως αλληλεπίδραση και σύγκρουση με το περιβάλλον;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.