Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-09-09
17:18
Είναι στ' αλήθεια διάστικτη από μικρές πύρινες δοκίδες, η συμπύκνωση του Εγώ μας σε τοπία φεγγαριών από γαλακτόχρωα σύμπαντα, μηκυθμούς αλώβητους απ' το πέρασμα των τρένων, άνθη φωτός σαν υγρά πυροτεχνήματα στους ουρανούς της εσώτερης απόγνωσης, βάλτους ψυχών στα κρεβάτια της άδολης, ανέραστης αγάπης.
Πλήθος όφεων ζητοκραύγαζε στη δικαίωση της αλληλίας του αύριο, της παραίτησης του σήμερα, της επίγνωσης του χθες. Γλώσσες διχάλες εκτόξευαν λέξεις πέτρες σαν σφεντόνες στο μέτωπο του αναμάρτητου, όρους, όρια, ενοχές, κοσμοπλημμύρες. Τείχη λαγνείας ανωθρώσκονταν στην αγνή διαστροφή της παρθενίας, στα μπουντουάρ ιερών εξομολόγων, στην πυρά της προκλητικά ακούσιας αθωότητας κοντοκουρεμένων αγοριών, μ' ευλαβικά χείλη. Αρπακτικά σαν Λάμιες ολοφύρονταν πάνω στα λίκνα ερωτότροπων αποκτηνώσεων, ωσάν η αλήθεια να διέφερε του σκότους, μόνο κατά μία κατάφαση. Ταφόπλακες σκαλισμένες με γοτθικά σύμβολα, επέρρεαν στους μελίρρυτους ποταμούς των απότατων παραδείσων, όπως το βάρος της ψυχής μιας πεταλούδας, γέρνει την πλάστιγγα των Θεών πέραν της μάχης του για πάντα, όπου γεννιώνται και πεθαίνουνε οι μύθοι.
Ήταν Δεσμώτης, πάνω σε βράχο και την καρδιά του έτρωγαν οι τύψεις, μήτε Θεός, μήτε Αφέντης, μήτε λύτρωση ποτέ για τον αιώνιο πρόμαχο...
Πλήθος όφεων ζητοκραύγαζε στη δικαίωση της αλληλίας του αύριο, της παραίτησης του σήμερα, της επίγνωσης του χθες. Γλώσσες διχάλες εκτόξευαν λέξεις πέτρες σαν σφεντόνες στο μέτωπο του αναμάρτητου, όρους, όρια, ενοχές, κοσμοπλημμύρες. Τείχη λαγνείας ανωθρώσκονταν στην αγνή διαστροφή της παρθενίας, στα μπουντουάρ ιερών εξομολόγων, στην πυρά της προκλητικά ακούσιας αθωότητας κοντοκουρεμένων αγοριών, μ' ευλαβικά χείλη. Αρπακτικά σαν Λάμιες ολοφύρονταν πάνω στα λίκνα ερωτότροπων αποκτηνώσεων, ωσάν η αλήθεια να διέφερε του σκότους, μόνο κατά μία κατάφαση. Ταφόπλακες σκαλισμένες με γοτθικά σύμβολα, επέρρεαν στους μελίρρυτους ποταμούς των απότατων παραδείσων, όπως το βάρος της ψυχής μιας πεταλούδας, γέρνει την πλάστιγγα των Θεών πέραν της μάχης του για πάντα, όπου γεννιώνται και πεθαίνουνε οι μύθοι.
Ήταν Δεσμώτης, πάνω σε βράχο και την καρδιά του έτρωγαν οι τύψεις, μήτε Θεός, μήτε Αφέντης, μήτε λύτρωση ποτέ για τον αιώνιο πρόμαχο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
25-04-09
04:05
Ήθελα να κραυγάσω αναδίνοντας αναρίθμητα χρώματα, μα η μούρη μου καθρέφτιζε μόνο τη μελαγχολία τους. Μέχρι και το θάνατο, περίλαμπρο καβαλάρη, χλώμιαζαν στη λήθη με την αναπόδραστη γιορτή τους.
Αρνήθηκα να συμμετάσχω κι όμως ήμουν εκεί βοών με την έλλειψη του χαλκού μου. Θά 'ρθουν φαντάσματα να ξυπνήσουν τους νεκρούς στα όνειρά τους, που κάποτε αναδύονταν οργιαστικά, σαν φλέβα αυτόχειρα που καίει από ανάγκη να ξεψυχήσει. Τούτη είναι η Μέρα των Ψεμμάτων, αποτρόπαιη και τόσο αληθινή...
Αρνήθηκα να συμμετάσχω κι όμως ήμουν εκεί βοών με την έλλειψη του χαλκού μου. Θά 'ρθουν φαντάσματα να ξυπνήσουν τους νεκρούς στα όνειρά τους, που κάποτε αναδύονταν οργιαστικά, σαν φλέβα αυτόχειρα που καίει από ανάγκη να ξεψυχήσει. Τούτη είναι η Μέρα των Ψεμμάτων, αποτρόπαιη και τόσο αληθινή...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.