Άλλα μηνύματα του μέλους bibliupoli σε αυτό το thread

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Αυτό που υπογραμμίζω, είναι ο ορισμός της υποκειμενικότητας. Καλή συνθήκη συμβίωσης σε μια κοινωνία, όμως δεν μπορεί ν' αποτελεί απόδειξη αντικειμενικής και θεϊκής ύπαρξης συγκεκριμένου ορισμού περί καλού και κακού.

Click για ανάπτυξη...

Σωστα. Αλλά όταν αυτή η υποκειμενικότητα υιοθετείται από την συντριπτική πλειονοτητα αυτού του κόσμου, τότε σίγουρα αποτελεί κάποια αντικειμενικότητα που σίγουρα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Τουλάχιστον σήμερα όπως έχει διαμορφωθεί η κοινωνία μας, κάποιες αξίες αποτελούν σταθερές ,τουλάχιστον μέσα στα πλαίσια οργανωμένων κοινωνιών. Και επειδή ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, αυτές οι αξίες αποτελούν και το όριο μεταξύ καλού και κακού.

Φυσικά κανένας δεν είναι ο κάτοχος και μοναδικός γνώστης της της απόλυτης αλήθειας, την οποία ο άνθρωπος φτιάχτηκε να αναζητά συνεχώς και να την κατακτά μέρα με την μέρα της ζωής του. Και αναζήτηση δεν σημαίνει την εύρεση τρόπων να αποδεχτούμε κάτι στο επίπεδο που εμείς ορίζουμε αλλά την αποδοχή του στην σωστή διάσταση.

Αναφερόμενος σε προηγούμενο post μου στις δέκα εντολές, τις χρησιμοποίησα ως παράδειγμα για το οτι η κάθε θρησκεία προβάλλει στους πιστούς της έναν κανόνα καλού-κακού που αυτοί είναι καλό να ακολουθήσουν ώστε να αποκομίσουν τα οφέλη της πίστης κλπ κλπ. Σαφώς, όσες είναι οι θρησκείες σήμερα, τόσοι θα είναι και οι κανόνες αυτοί. Άλλωστε όλα τα ιερά κείμενα που δίνονται από θεϊκές, ή όχι, πηγές στους πιστούς, αντικατοπτρίζουν την εποχή στην οποία δόθηκαν αλλά και την κουλτούρα του κόσμου στον οποίο δίνονται. Και ουκ ολίγες φορές, αυτοί οι κανόνες εξελίσσονται μαζί με τους ανθρώπους. Αναφέρεις την πολυγαμία των μουσουλμάνων. Αυτό δεν αποτελεί μοιχεία (τουλάχιστον σε αυτή τη κουλτούρα) αφού επιτρέπεται απο το κοράνι η πολυγαμία. Μοιχεία είναι η ερωτική συνεύρεση με άτομο εκτός του γάμου σου.

Για τους νόμους χρησιμοποίησα τη φράση "σε μεγάλο ποσοστό". Πανανθρώπινοι δεν θα μπορούσαν να είναι όχι για τα παραδείγματα που χρησιμοποιείς και αφορούν διαφορετικές αντιλήψεις και εποχές, αλλά διότι τα συμφέροντα ποικίλλουν. Παρόλα αυτά όμως οι αξίες που προανέφερα υπάρχουν. Και πολλές από αυτές δεν υιοθετούνται όχι γιατί δεν ισχύουν πια, αλλά γιατί το σύστημα αξιών όπως προβάλλεται σήμερα, δεν είναι πλέον ανθρωποκεντρικό, αλλά υλιστικό. Γιατί η λογική του σήμερα είναι να μπορεί ο καθένας να αποκτά τα πάντα ανεξάρτητα από το ηθικό τίμημα που μπορεί να υπάρχει. Και λέγοντας ηθική εννοώ την ουμανιστική ηθική και όχι την προσωπική (ιχ) ηθική.

Και φυσικά πάντα υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι σκέψης και δράσης. Πάντα και παντού.
Προσωπικά όμως πιστεύω οτι αν ο άνθρωπος είχε να επιλέξει χωρίς τη συνείδησή του, τότε δεν θα ήταν άνθρωπος . Διότι σαν άνθρωπος από τη φύση του έχει δυστυχώς αυτή την ατέλεια. Να ρευστοποιεί κάθε συμπαγή ιδέα, προκειμένου να περάσει από τα φίλτρα του συμφέροντός του.

Με εκτίμηση

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Οι δέκα εντολές, με εξαίρεση αυτήν που έχω προαναφέρει, ήταν στην πραγματικότητα εντολές επιβολής συγκεκριμένης καθεστηκυίας τάξης . Με βάση τις εντολές αυτές, το εβραϊκό ιερατείο, είχε κατασκευάσει κατάλογο αμαρτιών, με το ακριβές αντίτιμο της συγχώρεσης από δίπλα, σαν μενού εστιατορίου. Επίσης, το "Ου φονεύσεις" δεν διευκρινίζει τι να μη φονεύσεις, οπότε μάλλον είναι ελλιπής για θεϊκή εντολή. Άλλωστε, το ότι κάποιος ανέβηκε σ' ένα βουνό μόνος του και κατέβηκε κρατώντας δυο πλάκες σκαλισμένες, τις οποίες κατά δική του και μόνο δήλωση τις σκάλισε ο Θεός αυτοπροσώπως, χωρίς να υπάρχουν άλλοι μάρτυρες, όποιος θέλει το πιστεύει.

Click για ανάπτυξη...

Η απάντησή μου ήταν στο "Πώς ο άνθρωπος μπορεί να θεωρείται ελεύθερος, αφού από την άλλη του έχει απαγορευτεί η γνώση του καλού και του κακού;".
Σαφώς ο καθένας μπορεί να αμφισβητήσει την προέλευση και εγκυρότητα καθώς και τον σκοπό των πηγών. Δεν αλλάζει όμως το γεγονός οτι σε κάθε θρησκεία και κοινωνία (και ανάλογα με την εκάστοτε κουλτούρα) οι βασικές αρχές που προανέφερα αποτυπώνονται στους νόμους ή τα ιερά βιβλία της κάθε θρησκείας. Και το γεγονός οτι σε όλα τα μηκη και πλατη της γης οι νομοι είναι σε μεγάλο ποσοστό οι ίδιοι, δεν μπορεί παρά να σημαίνει οτι υπάρχει συνειδησιακή γνώση του καλού και του κακού.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει το καλό και το κακό. Έχει όμως τη συνείδησή του και την ελευθερία επιλογής. Δεν υπάρχει καμιά σιγουριά ότι αυτό που πράττει είναι το καλό, όμως εκείνος παρ' όλ' αυτά το κάνει, γιατί έτσι πιστεύει, ελπίζοντας ότι τελικά πράττει το σωστό και αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη των πράξεών του. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το μεγαλείο του ανθρώπου. Ν' ακολουθεί το δρόμο της ψυχής του, χωρίς την ασφάλεια κάποιου σταθερού και δεδομένου ορισμού του καλού και του κακού.

Click για ανάπτυξη...

Τα ζώα της φύσης έχουν το ένστικτο. Ο άνθρωπος σε μεγάλο βαθμό το αντικατέστησε με τη νόηση. Και η νόηση που διαθέτει του επιτρέπει να γνωρίζει (και όχι να ελπίζει) το καλό και το κακό, χρησιμοποιοώντας ένα πολύ απλό και ξεκάθαρο μέτρο: το πως θα αντιμετώπιζε ο ίδιος μια παρόμοια κατάσταση. Άρα λοιπόν γνωρίζω οτι είναι κακό ,για παράδειγμα, να κλέψω κάποιον διότι και εμένα θα με πείραζε αν μου το έκαναν. Τώρα βέβαια η εφαρμογή της συνείδησιακής αυτής γνώσης μέσα από τους κώδικες ηθικής που διαθέτει κάποιος είναι άλλο αντικείμενο.

(ελπίζω να είμαστε ακόμα στο θέμα)

Για κάτι το οποίο υπάγεται στη σφαίρα του μεταφυσικού, νομίζω οτι πολύς λόγος γίνεται για την επιστημονική ή όχι τεκμηρίωση της ύπαρξης του Θεού. Προσωπικά πιστεύω οτι υπάρχει στον καθένα που πιστεύει σε Αυτόν. Αν πιστεύεις οτι υπάρχει, τότε βλέπεις παντού σημάδια της ύπαρξής Του. Αν όχι, τότε βλέπεις παντού την απουσία του.

Για κάποιους αποτελεί την αιτία που συμβαίνουν τα πάντα, καλά και άσχημα. Για άλλους τον αποδέκτη όλων των ελπίδων τους. Για άλλους το πρότυπο της δικής τους θέωσης, ενώ για όσους αποδέχονται κάποια πίστη, αποτελεί ένα καθημερινό σημείο αναφοράς με τον τρόπο που συμπεριφέρονται. Δεν είμαι θεολόγος και δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός. Απλά, αν πιστεύεις σε Αυτόν, τότε υπάρχει. Αυτό αφήνεται στην προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Εξάλλου η επιστήμη (νομίζω) δεν μπορεί να αποδείξει ούτε την ύπαρξη αλλά ούτε και την μη ύπαρξη του Θεού.

Επίσης, να μην συγχέουμε τις έννοιες πίστη και θρησκεία, διότι εκεί πραγματικά μπαίνει πολλές φορές το στοιχείο της εκμετάλλευσης. Υπόψιν οτι στον μεσαίωνα η ανάγνωση της Αγίας Γραφής δεν επιτρεπόταν παρά μόνο από τους επισκόπους για να μπορούν να λένε οτι θέλουνε αυτοί και να έχουνε την αποκλειστικότητα της γνώσης.

Παλιά η πίστη στην ύπαρξη του Θεού σήμαινε φόβος και υποταγή. Σήμερα θα μπορούσε να σημαίνει ελπίδα, σεβασμός και πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει. Άλλωστε σε τελική ανάλυση νομίζω οτι περισσότερη σημασία έχει το πως διαχειρίζεσαι την πεποίθηση οτι υπάρχει Θεός, από την ίδια την αποδοχή της ύπαρξής Του. Διότι πέρα από τν πίστη (και σύμφωνα τουλάχιστον με την χριστιανική θεώρηση) ο άνθρωπος είναι ελεύθερος. Ελεύθερος να πιστεύει ή όχι αλλά και να επιλέγει το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό(αυτό αφορά στην αμφισβήτηση της παντοδυναμίας του Θεού που επιτρέπει να γίνονται όλα τα άσχημα στον κόσμο) .

Έτσι ή αλλιώς σήμερα οι περισσότεροι δεν πιστεύουν πουθενά έχω την εντύπωση, παρά μόνο στο εύκολο και γρήγορο κέρδος και στην διαρκή απόλαυση. Έτσι κλείσαμε όλα τα κανάλια επικοινωνίας με τους γύρω μας αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

[Η έννοια "πίστη" εμπεριέχει την απουσία αποδείξεων] από lugar:
Φοβάμαι οτι πίστη σημαίνει ακριβώς το αντίθετο.



Συγνώμη που σας κούρασα.