Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-09-09
17:18
Είναι στ' αλήθεια διάστικτη από μικρές πύρινες δοκίδες, η συμπύκνωση του Εγώ μας σε τοπία φεγγαριών από γαλακτόχρωα σύμπαντα, μηκυθμούς αλώβητους απ' το πέρασμα των τρένων, άνθη φωτός σαν υγρά πυροτεχνήματα στους ουρανούς της εσώτερης απόγνωσης, βάλτους ψυχών στα κρεβάτια της άδολης, ανέραστης αγάπης.
Πλήθος όφεων ζητοκραύγαζε στη δικαίωση της αλληλίας του αύριο, της παραίτησης του σήμερα, της επίγνωσης του χθες. Γλώσσες διχάλες εκτόξευαν λέξεις πέτρες σαν σφεντόνες στο μέτωπο του αναμάρτητου, όρους, όρια, ενοχές, κοσμοπλημμύρες. Τείχη λαγνείας ανωθρώσκονταν στην αγνή διαστροφή της παρθενίας, στα μπουντουάρ ιερών εξομολόγων, στην πυρά της προκλητικά ακούσιας αθωότητας κοντοκουρεμένων αγοριών, μ' ευλαβικά χείλη. Αρπακτικά σαν Λάμιες ολοφύρονταν πάνω στα λίκνα ερωτότροπων αποκτηνώσεων, ωσάν η αλήθεια να διέφερε του σκότους, μόνο κατά μία κατάφαση. Ταφόπλακες σκαλισμένες με γοτθικά σύμβολα, επέρρεαν στους μελίρρυτους ποταμούς των απότατων παραδείσων, όπως το βάρος της ψυχής μιας πεταλούδας, γέρνει την πλάστιγγα των Θεών πέραν της μάχης του για πάντα, όπου γεννιώνται και πεθαίνουνε οι μύθοι.
Ήταν Δεσμώτης, πάνω σε βράχο και την καρδιά του έτρωγαν οι τύψεις, μήτε Θεός, μήτε Αφέντης, μήτε λύτρωση ποτέ για τον αιώνιο πρόμαχο...
Πλήθος όφεων ζητοκραύγαζε στη δικαίωση της αλληλίας του αύριο, της παραίτησης του σήμερα, της επίγνωσης του χθες. Γλώσσες διχάλες εκτόξευαν λέξεις πέτρες σαν σφεντόνες στο μέτωπο του αναμάρτητου, όρους, όρια, ενοχές, κοσμοπλημμύρες. Τείχη λαγνείας ανωθρώσκονταν στην αγνή διαστροφή της παρθενίας, στα μπουντουάρ ιερών εξομολόγων, στην πυρά της προκλητικά ακούσιας αθωότητας κοντοκουρεμένων αγοριών, μ' ευλαβικά χείλη. Αρπακτικά σαν Λάμιες ολοφύρονταν πάνω στα λίκνα ερωτότροπων αποκτηνώσεων, ωσάν η αλήθεια να διέφερε του σκότους, μόνο κατά μία κατάφαση. Ταφόπλακες σκαλισμένες με γοτθικά σύμβολα, επέρρεαν στους μελίρρυτους ποταμούς των απότατων παραδείσων, όπως το βάρος της ψυχής μιας πεταλούδας, γέρνει την πλάστιγγα των Θεών πέραν της μάχης του για πάντα, όπου γεννιώνται και πεθαίνουνε οι μύθοι.
Ήταν Δεσμώτης, πάνω σε βράχο και την καρδιά του έτρωγαν οι τύψεις, μήτε Θεός, μήτε Αφέντης, μήτε λύτρωση ποτέ για τον αιώνιο πρόμαχο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
23-04-09
02:43
Το αρχέγονο ροκανίδι ανήκει σε μια λανθάνουσα πραγματικότητα (φασίζουσας μορφής με διχαλωτά ρουθούνια, πιθανά) όπου η πρωταρχική ύλη είναι το σπαράγγι της Γουώλ Στρητ και ένα μουχλιασμένο πεπρωμένο, ήρωας του οποίου είναι η γκλίτσα του βοσκού λίγο μετά το γλυκοείδωμα και τον οργασμό με μια φαλακρή γίδα που έμοιαζε με τη Χάϊντι Κλουμ στη μεταστροφή του φασιανού πριν η ώρα πάει 4 παρα δυο παγάκια.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω:
Η αρσενικοβλαστική επαναδόμηση των μυημένων σαλιγκαριών, διαφοροποιεί την ασυνενοησία των επαναστατικών διαρθρώσεων! Συνεπώς, η ανισότροπη και αντιοργασμική διαστροφή της διείσδυσης, αποτελεί πρωτομάστορα χιλίων οργισμένων κέδρων...
Σου επιφυλλάσω δε το απόλυτο επιχείρημα:
Δοθείσης της στίλβουσας άνοιας που ακριβοθωρεί την στατική γλυπτοθρίχωση των αντιβαρυτικών αθλοπαιδιών, η γίδα φορούσε κυνηγετικό περίπτερο και άρα ο φασιανός ζωγράφιζε την υπερσυμμετρική του αποχαύνωση!!
Σε κατατρόπωσα!
Τελικά, είναι κόλαση η φεημστορική σαλπιγγοειδής απόκριση ενός πελεκάνου που σαπουνίζει τα χέρια του ως άλλη φιλολογική αφέλεια μιας μύγας που...αυτοκυριαρχείται στην αδιάκοπη θέαση ενός βατόμουρου που ομοιάζει με...σκούτερ θαλάσσης.
Φυσικά και είναι! Δεν χωρεί αντίλαλος, ούτε κατεψυγμένος θρίπτης. Οι αλγόρυθμοι είναι τροπικοί!
Κι όλα αυτά γιατί η Κούλα, λάτρης των κατεψυγμένων μπιζελιών, μόλις μπει η άνοιξη το ρίχνει στις ανθοσυνθέσεις και τις ταινίες με Τσάκι Τσαν.
Ίσως επειδή της αρέσουν ενδόμυχα οι ταλιατέλες Καρούζο.
Αυτό μένει να διερευνηθεί κάτω από τον φακό των ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά που ελάχιστα νοιάζονται για το αν το i-phone γ@μεί και σπέρνει στις πωλήσεις 3G κινητών.
Σόδομα και Γόμμορα, όπως θα έλεγε και η Αλέκα Παπαρήγα! Δεν μπορώ να διακτινιστώ χωρίς πρωτίστως και εν παρατεταμένη μήλη κύηση, η γαστριμαργική ιδιοτέλεια των αντανακλαστικά εξαρτημένων μαρτύρων σου, να επικεντρώνει το φακό της στα αδιανόητα μπουρελιάσματα της εργατικής τάξης. Ο Μπρους Λη ήταν σαφώς διαστρικότερος!
Η υπεραξία του μεταξοσκώληκα θα είναι το γινάτι του μέλλοντος ενός άγλυκου ρυζόγαλου, ενδεχομένως...
Δεν σου επιτρέπω!
Εσύ, όπως κι ο Δόκτωρ, κουρελιάζετε τη μεταξωτή υφή των εσωρούχων αμέτοχων κορασίδων και λιχουδιάζεστε με τ' όραμα ικριωμάτων, όπου κουρνιάζουν βραχνιασμένοι Έρωτες, από τις κραυγές της ολονύχτιας αλύχτησης. Είναι ντροπή!!
Εδώ που τα λέμε, μοιάζει τόσο πολύ με τα περισσότερα κείμενά μου, που μάλλον θα πρέπει να βγει οφτόπικ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.