@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
13-06-09
18:10
Δεύτερον, ΜΗΠΩΣ λεω μήπως, έχουμε το δικαίωμα να τους θεωρούμε δικούς μας επειδή μπορεί και κάποιοι απο αυτούς να είναι οι αρχαίοι πρόγονοι μας? Σενάριο επιστημονικής φαντασίας ε? Πέρασαν τόσα πολλα χρόνια απο την αρχαιότητα μεσολάβησαν τόσα πολλα, οπότε μάλλον είναι αδύνατον. Τίποτα όμως δεν είναι αδύνατο σε αυτή τη ζωή.
Το θέμα είθισται, απ' ό, τι έχω δει, να προκαλεί θερμές διαμάχες και δεν συνίσταται για καλοκαίρι.
Δε νομίζω να απορρίπτει κανείς εξολοκλήρου κάποια συγγένεια, μα οι διαφωνίες απʼ ό, τι έχω δει έγκεινται στο βαθμό αυτής της συγγένειας. Και μιλάμε φυσικά για γενετική συγγένεια.
Γιατί όσον αφορά την πολιτιστική μας συνέχεια - που αυτή έχει σημασία - δε χρειάζεται νομίζω να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει ότι αυτή είναι μηδαμινή. Κι αν αναβιώνει, αυτό συμβαίνει ελάχιστα (π.χ σε ακαδημαϊκό επίπεδο).
Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα να κατάγομαι από Αρβανίτες (όχι πως τοʼ χω για κακό, μα δεν το νομίζω… αν και δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά ) και η παιδεία μου να ενσωματώνει πολλά στοιχεία της αρχαιοελληνικής κουλτούρας, παρά να είμαι ο κατά σάρκα απόγονος του Περικλή και του Σωκράτη (μετά συνοδείας θαυμαστικού επιφωνήματος!) και η δική μου αξία να μην ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο της δικής τους αξίας.
Αλλα απ'τη στιγμη που μιλαμε για τον μεγαλυτερο Ελληνα (μην με ξανα-αναγκασεις να πω αυτην την κουβεντα ) ε, ετυχε να υπαρξουν κι αυτοι στην Ελλαδα κι ας ηταν 2500 χρονια πριν.
Το ότι ζούμε απλώς στο ίδιο σπίτι που έζησε κι ένας σπουδαίος μας πρόγονος, δεν είναι αρκετό.
Ακόμα κι όταν λέω πως είμαι περήφανος για τον παππού μου, προϋποτίθεται πώς κατανοώ τι έκανε, έχει συναισθηματικό αντίκρισμα μέσα μου αυτό που έκανε, έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μου και λειτουργεί ως πρότυπο για μένα, στο οποίο θα βασιστώ για να νοηματοδοτήσω τη δική μου ζωή. Στο βαθμό που νιώθω να ανταποκρίνομαι σʼ αυτό το πρότυπο, μπορώ να αισθάνομαι και περήφανος που είμαι απόγονός του.Οχι οτι γνωριζουμε περισσοτερα πραγματα για τους Νεοελληνες σε σχεση με τους Αρχαιους.
Το να είμαι κατώτερος, μα να υφαρπάζομαι ως περήφανος απόγονος μόνο και μόνο επειδή μου είπαν απλώς ότι ο παππούς μου ήταν σπουδαίος, τι υποδηλώνει;; Λέω λοιπόν ό, τι λέω, γιατί αυτό είναι που δεν ανέχομαι. Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και τόσο ως απόγονο αυτών των ανθρώπων, αν και πολλοί δηλώνουν περήφανοι την ίδια στιγμή που θα κόπτονταν περισσότερο αν, αντί για τα Ελγίνεια Μάρμαρα, έλειπαν τα οστά κάποιου οσιομάρτυρα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
09-06-09
14:13
Θα ψήφιζα Παπανικολάου, Καβάφη και γενικότερα έναν από εκείνους τους Έλληνες που η προσφορά του , εκτός από την καθαρή αξία της, θα μπορούσε και να ελαττώσει κάπως το κόμπλεξ μας απέναντι στους αρχαίους. Αχρείαστο κόμπλεξ βασικά, εφόσον οι αρχαίοι δεν ανήκουν τόσο σε μας, όσο σʼ ολόκληρο τον κόσμο.
Επιλέγω δηλαδή έναν Πλάτωνα, έναν Αριστοτέλη, έναν Σωκράτη και λέω ότι είναι ο καλύτερος ΜΑΣ. Σε τι συνίσταται δηλαδή αυτό το ΜΑΣ για να συμπεριλαμβάνονται σ' αυτό μονάχα οι Αρχαίοι Έλληνες κι οι νεοέλληνες; (δε νιώθω ότι έχω αρκετές γνώσεις για να πάρω ισχυρή θέση, μα κι εγώ έχω ακούσει διάφορα...κι όχι μονάχα απ' τον Λιαντίνη). Η σύγκριση με τους αρχαίους συνεπάγεται, εκ των πραγμάτων, αίσθημα κατωτερότητας απέναντί τους. Και το οξύμωρο είναι πως προσπαθούμε να το αντισταθμίσουμε, παίρνοντας λίγη απ' την παγκόσμια αίγλη τους, θεωρώντας τους "δικούς μας." Τι σόι περηφάνια είναι αυτή;;
Η σύγκριση με τους αρχαίους είναι αδυσώπητη και στην ουσία συνεπάγεται κατωτερότητα, η οποία δεν γίνεται ν' αντισταθμιστεί εξ ολοκλήρου από έναν Βενιζέλο, από έναν Καβάφη κι από τόσους άλλους, μολονότι έχουν προσφέρει τόσα πολλά ο καθένας απʼ το δικό του μετερίζι.
Απ' την άλλη πλευρά, νομίζω πως οι προσωπικότητες που γέννησε η νεότερη Ελλάδα, οι άνθρωποι του πνεύματος, οι επιτυχίες των Ελλήνων μεταναστών στο εξωτερικό θα ήταν αρκετές για να νιώσουμε δικαίως περήφανοι, δεδομένου ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από μια μικρή χώρα σαν τη δική μας με τα τόσα προβλήματα στη νεότερη ιστορία της.
Επιλέγω δηλαδή έναν Πλάτωνα, έναν Αριστοτέλη, έναν Σωκράτη και λέω ότι είναι ο καλύτερος ΜΑΣ. Σε τι συνίσταται δηλαδή αυτό το ΜΑΣ για να συμπεριλαμβάνονται σ' αυτό μονάχα οι Αρχαίοι Έλληνες κι οι νεοέλληνες; (δε νιώθω ότι έχω αρκετές γνώσεις για να πάρω ισχυρή θέση, μα κι εγώ έχω ακούσει διάφορα...κι όχι μονάχα απ' τον Λιαντίνη). Η σύγκριση με τους αρχαίους συνεπάγεται, εκ των πραγμάτων, αίσθημα κατωτερότητας απέναντί τους. Και το οξύμωρο είναι πως προσπαθούμε να το αντισταθμίσουμε, παίρνοντας λίγη απ' την παγκόσμια αίγλη τους, θεωρώντας τους "δικούς μας." Τι σόι περηφάνια είναι αυτή;;
Η σύγκριση με τους αρχαίους είναι αδυσώπητη και στην ουσία συνεπάγεται κατωτερότητα, η οποία δεν γίνεται ν' αντισταθμιστεί εξ ολοκλήρου από έναν Βενιζέλο, από έναν Καβάφη κι από τόσους άλλους, μολονότι έχουν προσφέρει τόσα πολλά ο καθένας απʼ το δικό του μετερίζι.
Απ' την άλλη πλευρά, νομίζω πως οι προσωπικότητες που γέννησε η νεότερη Ελλάδα, οι άνθρωποι του πνεύματος, οι επιτυχίες των Ελλήνων μεταναστών στο εξωτερικό θα ήταν αρκετές για να νιώσουμε δικαίως περήφανοι, δεδομένου ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από μια μικρή χώρα σαν τη δική μας με τα τόσα προβλήματα στη νεότερη ιστορία της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.