23-02-09
10:39
Έχω μια τάση να βρίσκω δικαιολογίες στις συμπεριφορές των άλλων, να ρίχνω φταιξίματα στον εαυτό μου. Αυτό δεν ξέρω αν πηγάζει από χαμηλή αυτοεκτίμηση ή από το αντίθετο. Δεν ξέρω αν οφείλεται επίσης όλο αυτό σε άλλο ψυχολογικό κουσούρι.
Όταν αισθανθώ αδικημένη ή παρεξηγημένη λέω "ό,τι νομίζεις" και να σταματάω εκεί χωρίς να έχω τη ψυχραιμία, την κράση, την διάθεση να μπαίνω σε διαδικασίες να κάθομαι να βάζω τα πράγματα κάτω, να τα αναλύω, να τα εξετάζω, να προσπαθώ να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, να δείξω τι είμαι, ποιά είμαι, γιατί είμαι και όλα τα σχετικά, δεν κάνω καμία απολύτως προσπάθεια, όχι να επιβάλω, απλά να εξηγήσω τη θέση μου. Δηλαδή και να προσπαθήσω να αρχίσω να λέω "όχι δεν είναι έτσι είναι αλλιώς" το σταματώ, μου δημιουργεί έντονη δυσφορία το όλο συναίσθημα. Τι είναι αυτό; Ηττοπάθεια; Κάτι άλλο;
Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει στα επαγγελματικά, όταν χειρίζομαι θέματα αλλονών. Συμβαίνει με τα προσωπικά μου, με θέματα που αφορούν εμένα, που απευθύνονται στο χαρακτήρα μου και στη συμπεριφορά μου.
Επιζητώ εκείνες τις στιγμές απεγνωσμένα ησυχία. Αποφεύγω τις εντάσεις και τους καυγάδες και όλη την γκάμα που τα υπονοεί και τα εξυπηρετεί, με τρόπο σαν να τα φοβάμαι. Αν τώρα μου πει κάποιος "είσαι έτσι", αποδίδοντας μου ένα κακό, ψευδή, άσχημο χαρακτηρισμό, θα του πω "είμαι" αρκεί να σταματήσει εκείνη η διαδικασία του να λέει ο ένας στον άλλο, η γεμάτη ένταση, ταραχή, αδρεναλίνη. Θα του ζητήσω και συγγνώμη αρκεί να σιωπήσει, και θα νιώθω την ανάγκη να σταματήσει να ασχολείται μαζί μου. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν είμαι ό,τι λέει, αρκεί που το πιστεύει, που έκανα κάτι για να το πιστεύει, άσχετα αν δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
Ίσως πάλι να θεωρώ κάποιες σχέσεις, κάποιες εντυπώσεις, δεδομένες με συγκεκριμένο τρόπο και να με την πρώτη αμφισβήτηση, με την πρώτη στραβή, να θεωρώ ότι έχουν γκρεμιστεί όλα, έχουν σταματήσει όλα εκεί, δεν έχει οποιοδήποτε νόημα να χτιστεί ξανά το οικοδόμημα μιας φιλίας ή μιας γνωριμίας με επανατοποθετήσεις και όλα τα λοιπά. Αυτό που λέμε όταν κλονιστεί μια φορά η εμπιστοσύνη δημιουργείται μια μόνιμη χαραγή, μέσω της οποίας θα μπορεί κάθε μελλοντική φορά να κλονίζεται. Ίσως δεν έχω γενικότερα ψυχικές - συναισθηματικές αντοχές. Ίσως πληγώνομαι. Ίσως άλλο.
Αυτό το "ό,τι νομίζεις" όμως αναρωτιέμαι κάποιες φορές τι συνέπειες μπορεί να έχει για τους άλλους οι οποίες μπορούν να τους βλάψουν.
(είμαι για δέσιμο; )
Όταν αισθανθώ αδικημένη ή παρεξηγημένη λέω "ό,τι νομίζεις" και να σταματάω εκεί χωρίς να έχω τη ψυχραιμία, την κράση, την διάθεση να μπαίνω σε διαδικασίες να κάθομαι να βάζω τα πράγματα κάτω, να τα αναλύω, να τα εξετάζω, να προσπαθώ να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, να δείξω τι είμαι, ποιά είμαι, γιατί είμαι και όλα τα σχετικά, δεν κάνω καμία απολύτως προσπάθεια, όχι να επιβάλω, απλά να εξηγήσω τη θέση μου. Δηλαδή και να προσπαθήσω να αρχίσω να λέω "όχι δεν είναι έτσι είναι αλλιώς" το σταματώ, μου δημιουργεί έντονη δυσφορία το όλο συναίσθημα. Τι είναι αυτό; Ηττοπάθεια; Κάτι άλλο;
Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει στα επαγγελματικά, όταν χειρίζομαι θέματα αλλονών. Συμβαίνει με τα προσωπικά μου, με θέματα που αφορούν εμένα, που απευθύνονται στο χαρακτήρα μου και στη συμπεριφορά μου.
Επιζητώ εκείνες τις στιγμές απεγνωσμένα ησυχία. Αποφεύγω τις εντάσεις και τους καυγάδες και όλη την γκάμα που τα υπονοεί και τα εξυπηρετεί, με τρόπο σαν να τα φοβάμαι. Αν τώρα μου πει κάποιος "είσαι έτσι", αποδίδοντας μου ένα κακό, ψευδή, άσχημο χαρακτηρισμό, θα του πω "είμαι" αρκεί να σταματήσει εκείνη η διαδικασία του να λέει ο ένας στον άλλο, η γεμάτη ένταση, ταραχή, αδρεναλίνη. Θα του ζητήσω και συγγνώμη αρκεί να σιωπήσει, και θα νιώθω την ανάγκη να σταματήσει να ασχολείται μαζί μου. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν είμαι ό,τι λέει, αρκεί που το πιστεύει, που έκανα κάτι για να το πιστεύει, άσχετα αν δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
Ίσως πάλι να θεωρώ κάποιες σχέσεις, κάποιες εντυπώσεις, δεδομένες με συγκεκριμένο τρόπο και να με την πρώτη αμφισβήτηση, με την πρώτη στραβή, να θεωρώ ότι έχουν γκρεμιστεί όλα, έχουν σταματήσει όλα εκεί, δεν έχει οποιοδήποτε νόημα να χτιστεί ξανά το οικοδόμημα μιας φιλίας ή μιας γνωριμίας με επανατοποθετήσεις και όλα τα λοιπά. Αυτό που λέμε όταν κλονιστεί μια φορά η εμπιστοσύνη δημιουργείται μια μόνιμη χαραγή, μέσω της οποίας θα μπορεί κάθε μελλοντική φορά να κλονίζεται. Ίσως δεν έχω γενικότερα ψυχικές - συναισθηματικές αντοχές. Ίσως πληγώνομαι. Ίσως άλλο.
Αυτό το "ό,τι νομίζεις" όμως αναρωτιέμαι κάποιες φορές τι συνέπειες μπορεί να έχει για τους άλλους οι οποίες μπορούν να τους βλάψουν.
(είμαι για δέσιμο; )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.