Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
07-08-09
11:54
Για να βοηθήσω λίγο τη συζήτηση, Άγγελε νομίζω πως μιλάς για το παρακάτω:
(Αν δε ταιριάζει εδώ, ζητώ συγγνώμη και παρακαλώ να μεταφερθεί, όπου εσείς κρίνετε σκόπιμο)
Το Πείραμα
Πάνω από 1500 περιπτώσεις ασθενών σε 25 νοσοκομεία Ευρώπης και Αμερικής για 3 χρόνια, θα μελετηθούν σ'ένα από τα μεγαλύτερα ερευνητικά προγράμματα που έχουν διεξαχθεί ποτέ. Σκοπός, να αποδειχτεί αν οι επιθανάτιες εξωσωματικές εμπειρίες είναι παραίσθηση ή πραγματικότητα. Αν επιβεβαιωθεί το δεύτερο, η ιατρική και η νευρολογία θα ζήσουν μια επανάσταση σαν κι αυτήν που έφεραν τα κβάντα στη φυσική, λέει σήμερα ο ιθύνων νους του πειράματος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον της Βρετανίας δρ. Sam Parnia.
(Από συνέντευξη με τον δρ. Parnia)
Τι είδους μέθοδοι θα χρησιμοποιηθούν για να διερευνηθούν οι ισχυρισμοί των ανθρώπων για εξωσωματικές εμπειρίες;
Κατ' αρχάς σήμερα υπάρχουν τρεις εξηγήσεις σχετικά με το γιατί συμβαίνουν αυτές οι εξωσωματικές εμπειρίες:
Η πρώτη είναι ότι οι άνθρωποι μπορεί απλώς να τις φαντάστηκαν,
η δεύτερη ότι άνοιξαν τα μάτια και παρατηρούσαν το δωμάτιο από το κρεβάτι τους ενόσω τους επανέφεραν στη ζωή και
η τρίτη ότι ο ανθρώπινος νους και η συνείδηση μπορεί τελικά να μη σχετίζονται με τον εγκέφαλο, όπως νομίζουμε...
Στην τελευταία περίπτωση, οι ασθενείς μπορεί όντως, όπως ισχυρίζονται, να ίπτανται κοιτάζοντας κάτω. Αλλά εάν κάτι τέτοιο ισχύει, θα σήμαινε ότι οι τρέχουσες επιστημονικές απόψεις μας θα πρέπει να επανεξεταστούν.
Για να εξακριβώσουμε, λοιπόν, ποια από αυτές τις τρεις απόψεις είναι ορθή έχουμε εγκαταστήσει στις εντατικές μονάδες ειδικά ράφια και πάνω σ'αυτά έχουμε βάλει μια εικόνα που βλέπει προς το έδαφος και μια άλλη που είναι ορατή μόνο από το ταβάνι. Έτσι, εάν για παράδειγμα, 300 άνθρωποι υποστηρίξουν ότι είχαν εξωσωματική εμπειρία αλλά κανένας από αυτούς δεν είναι σε θέση να δει τις εικόνες, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως τέτοιου είδους εμπειρίες είναι απλώς μια παραίσθηση, ένα τέχνασμα του μυαλού.
Εάν πάλι οι ασθενείς μπορέσουν και δουν την εικόνα που είναι ορατή πάνω από το κεφάλι τους, αυτό επιβεβαιώνει την άποψη ότι σίγουρα δεν ίπτανται. Αν όμως όλοι αναφέρουν ότι είδαν τις σύνθετες εικόνες που είναι ορατές μόνο από το ταβάνι, τότε αυτό θα σήμαινε πως το μυαλό μπορεί να συμπεριφερθεί με τέτοιον τρόπο που δεν έχουμε ακόμα προβλέψει ή εξηγήσει πλήρως.
Σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, χρησιμοποιούμε ένα όργανο ελέγχου που ονομάζεται "μετρητής οξυγόνου εγκεφάλου" και μετράει τα επίπεδα οξυγόνου στον εγκέφαλο, ώστε να μας πει τι συμβαίνει βιολογικά στον κάθε ασθενή σε σχέση με αυτά που ο ίδιος βιώνει εκείνη τη στιγμή.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό, για να μας βοηθήσει να καθορίσουμε εάν τελικά οι άνθρωποι μπορούν να έχουν συνείδηση ακόμη κι όταν ο εγκέφαλός τους σταματήσει να λειτουργεί.
Γιατί υποστηρίζετε ότι η έρευνά σας αντιτίθεται στην κρατούσα αντίληψη της κοινωνίας για το θάνατο;
Γιατί οι άνθρωποι, κατά κανόνα, αντιλαμβάνονται το θάνατο ως βίωση μιας στιγμής: είτε είσαι ζωντανός είτε πεθαμένος. Αυτός είναι ο κοινωνικός προσδιορισμός που έχουμε. Όμως ο κλινικός προσδιορισμός λέει ότι ο θάνατος είναι μια ολόκληρη διαδικασία, που ξεκινάει όταν η καρδιά σταματήσει να χτυπάει, οι πνεύμονες πάψουν να λειτουργούν και διακοπεί κάθε εγκεφαλική δραστηριότητα. [...] Σήμερα γνωρίζουμε ότι ακολουθεί ένα χρονικό διάστημα (που κυμαίνεται από μερικά δευτερόλεπτα έως μια ώρα ή και περισσότερο κατά το οποίο οι επείγουσες ιατρικές προσπάθειες μπορεί να επιτύχουν την επαναλειτουργία της καρδιάς, αντιστρέφοντας τη διαδικασία του θανάτου. [...] Υπάρχουν φάρμακα που αναπτύσσονται αυτή τη στιγμή και μπορούν να επιβραδύνουν τη διαδικασία της καταστροφής των εγκεφαλικών κυττάρων και του θανάτου, έτσι ώστε οι βλάβες που θα εξελίσσονταν σε μια ώρα να χρειάζονται πλεον ακόμη και πάνω από δύο μέρες. [...] Έτσι ο θάνατος δεν είναι απλώς μια στιγμή, αλλά μια ολόκληρη διαδικασία, η οποία στην πραγματικότητα ξεκινάει όταν η καρδιά σταματά και συνεχίζεται με τη σταδιακή διάλυση του σώματος και την αποσύνθεση όλων των κυττάρων.
Ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι το εξής: Τι συμβαίνει στο νου του ανθρώπου που πεθαίνει; Τι συμβαίνει στη συνείδηση του κατά τη διάρκεια του θανάτου; Παύουν ο νους και η συνείδηση αμέσως μόλις σταματήσει η καρδιά, στα πρώτα δύο δευτερόλεπτα, στα πρώτα δύο λεπτά, σε μισή ώρα, σε μια, πότε; Διότι γνωρίζουμε ότι τα κύτταρα υφίστανται διαρκώς αλλαγές στο διάστημα αυτό. Εκείνο όμως που δε γνωρίζουμε είναι τι πραγματικά γίνεται με το νου και τη συνείδηση. Κι αυτό ακριβώς είναι που θέλω να ερευνήσω.
Έχετε συνομιλήσει με ανθρώπους που είχαν εξωσωματική εμπειρία;
[...] Έχω περίπου 500 περιπτώσεις ασθενών που συνομίλησα μαζί τους τα τελευταία 10 χρόνια. Οι εμπειρίες τους χαρακτηρίζονται από συνοχή, συνέπεια αλλά και αληθοφάνεια αυτών που περιγράφουν. Ιδίως όταν μιλάω με μικρά παιδιά, μένω έκθαμβος.
Συνομίλησα επίσης και με γιατρούς και νοσηλευτές που ήταν παρόντες και μου ανέφεραν πως οι ασθενείς αυτοί όντως τους περιέγραψαν ακριβώς όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του κλινικού θανάτου τους, κάτι το οποίο οι ίδιοι δε μπορούσαν να εξηγήσουν. [...]
Ο νους και ο εγκέφαλος είναι δύο διαφορετικά πράγματα;
Δύο είναι οι επικρατέστερες απόψεις: Η πρώτη (και συμβατικότερη) υποστηρίζει ότι ο νους είναι μια ηλεκτροχημική δραστηριότητα του εγκεφάλου, αλλά δε μπορεί να εξηγήσει το πως προκύπτει, ενώ η δεύτερη (και πιο εναλλακτική) υπεραμύνεται ότι είναι μια άγνωστη επιστημονική οντότητα που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τις γνωστές διαδικασίες του εγκεφάλου. Εννέα στις δέκα φορές δε μπορούμε να ξεχωρίσουμε το νου από τον εγκέφαλο. Αλλά αν η πρώτη άποψη είναι σωστή (ότι δηλαδή ο νους είναι δραστηριότητα των εγκεφαλικών κυττάρων), όταν ο εγκέφαλος σταματάει να λειτουργεί πρέπει να σταματάει και ο νους. [...]Είναι πολύ συναρπαστικό, διότι με αυτήν την έρευνα μπορούμε να απαντήσουμε μια και καλή σε ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει τους ανθρώπους όλων των εποχών και πολιτισμών και είναι το εξής: Τι συμβαίνει στο νου όταν ο εγκέφαλος πάψει να λειτουργεί; Σταματάει κι εκείνος ή μήπως συνεχίζει να λειτουργεί;
Ποιά είναι η προσωπική σας άποψη; Ο Θάνατος είναι, όντως, το τέλος;
Ξεκίνησα ως σκεπτικιστής, αλλά, αποτιμώντας όλα τα στοιχεία, τώρα ειλικρινά δεν ξέρω... Ουσιαστικά, επιστρέφουμε στην ερώτηση για το αν οι σκέψεις ή οι συναισθήσεις προκαλούνται από το μυαλό. Αν μπορέσουμε να αποδείξουμε πως η σκέψη παράγεται από το μυαλό, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι αφού πεθάνουμε, γιατί στην ουσία είμαστε συναισθανόμενα όντα. Αν αντίθετα το μυαλό είναι ένας μεσάζοντας που διαχειρίζεται τη σκέψη, όπως μια τηλεόραση θα ενεργούσε ως μεσάζοντας για τη διαχείριση των κυμάτων σε μια εικόνα ή σε έναν ήχο, τότε αυτό σημαίνει ότι η σκέψη είναι ακόμα εκεί και μετά το θάνατο.
Ο δρ. Sam Parnia καλεί όσους έλληνες αναγνώστες έχουν βιώσει επιθανάτιες εμπειρίες, αλλά και όσα ελληνικά νοσοκομεία θα ήθελαν να συμμετάσχουν στην έρευνα, να επικοινωνήσουν μαζί του μέσω e-mail στο: parnis@soton.ac.uk
Εψιλον (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) τεύχος: 918, 16-11-08
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.