Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
09-09-09
16:24
Θ. Ηλιόπουλος: Ένας «κοινωνικός αγωνιστής»
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, ο «τελευταίος κρατούμενος» του Δεκέμβρη, μίλησε στον Σταύρο Θεοδωράκη, για τη σύλληψή του, τη φυλακή, τις πολιτικές του θέσεις, το μέλλον του... Άλλωστε όπως ο ίδιος λέει «Έχω στόμα και πιστεύω ότι τα λέω μια χαρά. Και αυτό τους τσαντίζει. Οι δικές μου πέτρες είναι ο λόγος μου»
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, ο «τελευταίος κρατούμενος» του Δεκέμβρη, μίλησε στον Σταύρο Θεοδωράκη, για τη σύλληψή του, τη φυλακή, τις πολιτικές του θέσεις, το μέλλον του... Άλλωστε όπως ο ίδιος λέει «Έχω στόμα και πιστεύω ότι τα λέω μια χαρά. Και αυτό τους τσαντίζει. Οι δικές μου πέτρες είναι ο λόγος μου»
Πόσα κιλά έχασες;
Αν σου πω ότι δεν τα έχω υπολογίσει; Ήμουν γύρω στα 65 και η τελευταία μέτρηση έδειξε 47,700.
Έκοψες και το τσιγάρο;
Ναι, τσιγάρο, καφέ, όλα. Δεν γινόταν αλλιώς. Θα το είχα τρυπήσει το στομάχι μου μόνο με νερό...
Πώς ήταν τελικά «μέσα»;
Χάλια. Σε 8 τετραγωνικά, 4 άτομα. Κοιμόσουν και σε μισό μέτρο ήταν η τουαλέτα. Και ήσουν κλεισμένος στο κελί 13 ώρες την ημέρα.
Έπαιρναν ναρκωτικά στα κελιά;
Στην αρχή κοιμόμουν πολύ λίγο. Στις 4 και ξυπνούσα στις 6 το πρωί. Άντε και καμιά ώρα το μεσημέρι.
Κοιμόσουν πάνω ή κάτω;
Στην αρχή κοιμόμουν πάνω, με το που έφυγε ένας πήρα το κρεβάτι του. Μετά άλλαξα κελί, πήγα σε κάτι φίλους και κοιμόμουν κάτω.
Όταν λες «φίλους»;
Φίλους της φυλακής. Όσο μπορεί να είναι φίλοι... Στη φυλακή δεν είναι εύκολο να συνεννοηθείς, επικοινωνία δεν υπάρχει. Στην αρχή κοιτάς μόνο να επιβιώσεις, να μη σε πάρει από κάτω. Μετά βρίσκεις 2-3 ανθρώπους οι οποίοι σε στηρίζουν και τους στηρίζεις.
Στο προαύλιο τούς γνώρισες;
Ναι. Λέγαμε τα προσωπικά μας, δεν ανοιγόμασταν όμως 100%. Στο τέλος μαγειρεύαμε μαζί και κάναμε τραπέζια στο κελί. Έχουμε ανταλλάξει τηλέφωνα και θα τα λέμε...
Μετανάστες πολλοί στη φυλακή;
Πάρα πολλοί. Κάποιοι για ψύλλου πήδημα. Για χαρτιά ας πούμε. Εγώ έκανα πολλή παρέα με Τούρκους. Οι Τούρκοι είναι καταπληκτικά παιδιά. Ήμουν με τον Αρσλάν, τον πολιτικό κρατούμενο. Βγήκε πριν από μένα και όταν μπήκα στο νοσοκομείο ήρθε και με είδε.
Αληθινά κακούς γνώρισες στη φυλακή;
Υπήρχαν κάτι θηρία με σβάστικες στα μπράτσα. Φουσκωτοί με κρεατίνες. Τους βλέπαμε να κάνουν γυμναστική. Δεν μιλάγανε καθόλου γιατί δεν τους έπαιρνε... Αλλά κι εμείς ήμασταν κύριοι. Στη φυλακή δεν θα πεις «πώς είναι έτσι αυτός». Δεν σε αφορά
Πλούσιους, φτωχούς;
Στη φυλακή δεν πιάνεις χρήμα στα χέρια σου, οπότε είναι όλοι φτωχοί. Ο καθένας έχει από μια καρτέλα. Ψωνίζεις τηλεκάρτες απ΄ την καντίνα; Σε χρεώνουν στην καρτέλα. Ψωνίζεις απ΄ τον μπακάλη; Εκεί. Θέλεις να πάρεις πάγο για το ψυγειάκι με το φελιζόλ; Εκεί. Θέλεις να πάρεις εφημερίδες...
Και οι παροχές της φυλακής;
Μία φορά τον μήνα ένα σαπούνι, δύο ξυραφάκια Βic κι ένα χαρτί υγείας. Και το πρωί ένα τσάι ή γάλα με μαρμελαδίτσες, ένα πιάτο για μεσημεριανό και ένα πιάτο το βράδυ. Με βρωμοκρέατα που δεν τρώγονται.
Άρα είχες έναν ακόμη λόγο για να αρχίσεις απεργία πείνας.
Πες το ψέματα... Εγώ είχα πει ότι αν δεν με βγάλουν στο εξάμηνο, θ΄ αρχίσω απεργία πείνας. Έτσι κι έκανα. Το δούλεψα πολύ εγκεφαλικά με αποτέλεσμα τις πρώτες μέρες να μην έχω την αίσθηση της πείνας, να πίνω το νερό μου και να ΄μαι μια χαρά.
Πώς σε αντιμετώπισαν ως απεργό πείνας;
Όλοι και «μέσα» και «έξω», προσπαθούσαν να με αποτρέψουν. Πήγαινε ο νους τους στο κακό. Σωματικές βλάβες και πιθανόν θάνατος. Οι φύλακες πάλι, έπρεπε να πέσω κάτω για να με πάνε στο νοσοκομείο κρατουμένων. Αυτή είναι η εντολή, πρέπει να πέσεις κάτω.
Τελικά δεν έπαθες τίποτε ανεπανόρθωτο...
Οι εξετάσεις δείχνουν ότι τα όργανα είναι μια χαρά. Ήμουν και δυνατός οργανισμός. Πριν από 2-3 χρόνια ήμουν 76-77 κιλά, ήμουν δεμένος, όχι όπως τώρα που είμαι σαν μπακαλιάρος... Ήμουν χορτοφάγος, τα καλοκαίρια έκανα αποτοξίνωση με φρούτα και λαχανικά, κυκλοφορούσα συνέχεια με το ποδήλατο...
Τι σχέδια έχεις τώρα;
Θα δουλέψω λίγο με τον εαυτό μου και μετά θέλω να βγάλω κάποιο βιβλίο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου σύνθημα;
Αυτή την περίοδο; « Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ΄ όλα τα κελιά ». Πάντα μου άρεσε.
Το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»;
Εντάξει, εν μέρει δεν ισχύει; Βέβαια τους παίρνει όλους η μπάλα, αλλά οι μπάτσοι είναι και λίγο η βιτρίνα...
Και γιατί είναι οι «μπάτσοι» και δεν είναι οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι; Οι εκπαιδευτικοί; Ή ακόμα και εμείς οι δημοσιογράφοι;
Βέβαια... Και εσείς οι δημοσιογράφοι και οι εκπαιδευτικοί και οι γιατροί και όλοι. Όλοι μας δηλαδή.
Η φυλακή δεν σε άλλαξε καθόλου;
Εγώ ήμουν αυστηρός με τις φυλακές.
Μπορούσα να κατανοήσω μόνο τους πολιτικούς κρατούμενους, τους ποινικούς όχι. Αλλά εν τέλει υπάρχουν και ποινικοί οι οποίοι είναι αξιόλογοι άνθρωποι.
Ίσως τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα στην πραγματική ζωή. Δεν είναι όλοι οι φυλακισμένοι καθάρματα, δεν είναι όλοι οι φύλακες γουρούνια, δεν είναι όλοι οι μπάτσοι μπάτσοι, δεν είναι όλοι οι αναρχικοί αναρχικοί...
Εγώ ποτέ δεν πίστεψα ότι όλοι οι μπάτσοι είναι μπάτσοι και όλοι οι αναρχικοί είναι αναρχικοί. Υπάρχουν και μπάτσοι οι οποίοι είναι δίπλα στον πολίτη. Εντάξει, είναι και κάποιοι άλλοι, άσ΄ τα να πάνε, μακριά. Το ίδιο ισχύει και για τους αναρχικούς.
Ναι, υπάρχουν και χουλιγκάνοι που δηλώνουν αναρχικοί.
Ναι και κάνουν τις χουλιγκανιές τους και μετά μας λένε «έτσι είστε οι αναρχικοί, τα σπάτε και κάνετε πλιάτσικο». Εγώ όμως αυτούς που ξέρω, προσπαθούν ν΄ αποτρέψουν τέτοιες καταστάσεις. Έσπασε η βιτρίνα, τελείωσε. Φεύγεις. Τι να το κάνεις το δεύτερο και τρίτο κινητό; Εδώ ένα έχεις και σου είναι βάρος.
Στο γήπεδο πας;
Καμιά φορά πηγαίνουμε με τα παιδιά στον Αστέρα Εξαρχείων. Αλλά δεν μ΄ αρέσει να πλακώνομαι στο γήπεδο.
Τι δηλώνεις; Αναρχικός; Αντιεξουσιαστής;
Δεν συμφωνώ με τη λέξη «αντιεξουσιαστής». Ο καθένας βέβαια έχει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται όπως θέλει, αλλά τη φιλοσοφία του αναρχισμού λίγοι την τηρούν. Ο αναρχισμός δεν είναι life style, είναι κάτι που το ακολουθείς στην καθημερινότητά σου. Από το πώς θα συμπεριφερθείς στους δρόμους μέχρι πώς θα μιλήσεις στον σύντροφό σου...
Εγώ προτιμώ τον όρο κοινωνικός αγωνιστής.
Δηλαδή;
Ένας από αυτούς που δεν επαναπαύονται. Ένας από αυτούς που ανησυχεί.
Μετά τη δουλειά δεν κάθομαι στον καναπέ για να δω τηλεόραση. Δεν μου αρκεί.
Σχόλιο : Πρόπερσι ( καλά θυμάμαι ή έχω χάσει την έννοια του χρόνου αφού κάνουν εκλογές όποτε τους έρθει ? ) μοιράσανε 3000,00 ευρώ εν ριπή οφθαλμού στους καμμένους και τσουρουφλισμένους , εε, τώρα μαζί με τα λαμπιτόπι ρίξαν και μια αποφυλάκιση μην έχουν
και αυτό το " αγκάθι " να τους πριονίζει την καρέκλα που θα τους την πάρει άλλος σνιφ!λυγμ !
Για την Ελ- καρέκλα βρε γαμ@τοοοο
Αν σου πω ότι δεν τα έχω υπολογίσει; Ήμουν γύρω στα 65 και η τελευταία μέτρηση έδειξε 47,700.
Έκοψες και το τσιγάρο;
Ναι, τσιγάρο, καφέ, όλα. Δεν γινόταν αλλιώς. Θα το είχα τρυπήσει το στομάχι μου μόνο με νερό...
Πώς ήταν τελικά «μέσα»;
Χάλια. Σε 8 τετραγωνικά, 4 άτομα. Κοιμόσουν και σε μισό μέτρο ήταν η τουαλέτα. Και ήσουν κλεισμένος στο κελί 13 ώρες την ημέρα.
Έπαιρναν ναρκωτικά στα κελιά;
Ναι... Όταν μπήκα μου λέει ο φύλακας, «πού θες να σε βάλω», του λέω «δεν είμαι τοξικομανής, να με βάλεις κάπου ήσυχα». Μου λέει «εντάξει, θα σε βάλω στην πτέρυγα Α που δεν περνάει τίποτα». Διεπίστωσα όμως ότι μια στο τόσο περνούσε.
Πώς;
Μέσω κρατουμένων, μέσω σωφρονιστικών υπαλλήλων, δεν ξέρω. Δεν μπήκα στη διαδικασία να μάθω, δε μ΄ ενδιέφερε... Αλλά ήταν φανερό ότι κάποιοι έκαναν χρήση ναρκωτικών στα κελιά τους γιατί όταν έβγαιναν έξω τριγυρνούσαν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα.
Οι φύλακες δεν τους έβλεπαν;
Τους έπιαναν. Και μετά γίνονταν εξετάσεις ούρων, ποιοι ήταν θετικοί, ποιοι ήταν αρνητικοί στο κελί. Καμιά φορά δούλευαν και οι ρουφιάνοι και έλεγαν ότι το τάδε κελί έχει ναρκωτικά κι έβρισκαν όλοι τον μπελά τους.
Εσύ είχες προβλήματα με τους φύλακες;
Όχι. Οι περισσότεροι ήταν νεαροί, λίγο μετά τα 20. Ήσυχα παιδιά, ό,τι ζητούσες στο έδιναν, αν ήταν στο χέρι τους. Ακόμη και κάποιοι που είναι κοντά στη σύνταξη δεν σε ενοχλούσαν. Οι περισσότεροι σιχαινόντουσαν τη δουλειά τους. Ήταν έγκλειστοι όπως κι εμείς και έφευγαν για το σπίτι τους μ΄ ένα σωρό ψυχολογικά προβλήματα.
Και αυτά που λένε για φύλακες τσαμπουκάδες, σκληρούς;
Και εγώ άκουγα ότι σε άλλες πτέρυγες υπήρχαν σκληροί φύλακες. Αλλά εκεί γίνεται εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών και σφάζονται μεταξύ τους... Είχε τύχει να φέρουν και 30 σφαγμένους από τη Β, Γ, και τη Δ πτέρυγα. Ήταν σε στέρηση και σφαζόντουσαν μεταξύ τους.
Πώς είναι τα βράδια στη φυλακή; Πώς;
Μέσω κρατουμένων, μέσω σωφρονιστικών υπαλλήλων, δεν ξέρω. Δεν μπήκα στη διαδικασία να μάθω, δε μ΄ ενδιέφερε... Αλλά ήταν φανερό ότι κάποιοι έκαναν χρήση ναρκωτικών στα κελιά τους γιατί όταν έβγαιναν έξω τριγυρνούσαν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα.
Οι φύλακες δεν τους έβλεπαν;
Τους έπιαναν. Και μετά γίνονταν εξετάσεις ούρων, ποιοι ήταν θετικοί, ποιοι ήταν αρνητικοί στο κελί. Καμιά φορά δούλευαν και οι ρουφιάνοι και έλεγαν ότι το τάδε κελί έχει ναρκωτικά κι έβρισκαν όλοι τον μπελά τους.
Εσύ είχες προβλήματα με τους φύλακες;
Όχι. Οι περισσότεροι ήταν νεαροί, λίγο μετά τα 20. Ήσυχα παιδιά, ό,τι ζητούσες στο έδιναν, αν ήταν στο χέρι τους. Ακόμη και κάποιοι που είναι κοντά στη σύνταξη δεν σε ενοχλούσαν. Οι περισσότεροι σιχαινόντουσαν τη δουλειά τους. Ήταν έγκλειστοι όπως κι εμείς και έφευγαν για το σπίτι τους μ΄ ένα σωρό ψυχολογικά προβλήματα.
Και αυτά που λένε για φύλακες τσαμπουκάδες, σκληρούς;
Και εγώ άκουγα ότι σε άλλες πτέρυγες υπήρχαν σκληροί φύλακες. Αλλά εκεί γίνεται εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών και σφάζονται μεταξύ τους... Είχε τύχει να φέρουν και 30 σφαγμένους από τη Β, Γ, και τη Δ πτέρυγα. Ήταν σε στέρηση και σφαζόντουσαν μεταξύ τους.
Στην αρχή κοιμόμουν πολύ λίγο. Στις 4 και ξυπνούσα στις 6 το πρωί. Άντε και καμιά ώρα το μεσημέρι.
Κοιμόσουν πάνω ή κάτω;
Στην αρχή κοιμόμουν πάνω, με το που έφυγε ένας πήρα το κρεβάτι του. Μετά άλλαξα κελί, πήγα σε κάτι φίλους και κοιμόμουν κάτω.
Όταν λες «φίλους»;
Φίλους της φυλακής. Όσο μπορεί να είναι φίλοι... Στη φυλακή δεν είναι εύκολο να συνεννοηθείς, επικοινωνία δεν υπάρχει. Στην αρχή κοιτάς μόνο να επιβιώσεις, να μη σε πάρει από κάτω. Μετά βρίσκεις 2-3 ανθρώπους οι οποίοι σε στηρίζουν και τους στηρίζεις.
Στο προαύλιο τούς γνώρισες;
Ναι. Λέγαμε τα προσωπικά μας, δεν ανοιγόμασταν όμως 100%. Στο τέλος μαγειρεύαμε μαζί και κάναμε τραπέζια στο κελί. Έχουμε ανταλλάξει τηλέφωνα και θα τα λέμε...
Μετανάστες πολλοί στη φυλακή;
Πάρα πολλοί. Κάποιοι για ψύλλου πήδημα. Για χαρτιά ας πούμε. Εγώ έκανα πολλή παρέα με Τούρκους. Οι Τούρκοι είναι καταπληκτικά παιδιά. Ήμουν με τον Αρσλάν, τον πολιτικό κρατούμενο. Βγήκε πριν από μένα και όταν μπήκα στο νοσοκομείο ήρθε και με είδε.
Αληθινά κακούς γνώρισες στη φυλακή;
Υπήρχαν κάτι θηρία με σβάστικες στα μπράτσα. Φουσκωτοί με κρεατίνες. Τους βλέπαμε να κάνουν γυμναστική. Δεν μιλάγανε καθόλου γιατί δεν τους έπαιρνε... Αλλά κι εμείς ήμασταν κύριοι. Στη φυλακή δεν θα πεις «πώς είναι έτσι αυτός». Δεν σε αφορά
Πλούσιους, φτωχούς;
Στη φυλακή δεν πιάνεις χρήμα στα χέρια σου, οπότε είναι όλοι φτωχοί. Ο καθένας έχει από μια καρτέλα. Ψωνίζεις τηλεκάρτες απ΄ την καντίνα; Σε χρεώνουν στην καρτέλα. Ψωνίζεις απ΄ τον μπακάλη; Εκεί. Θέλεις να πάρεις πάγο για το ψυγειάκι με το φελιζόλ; Εκεί. Θέλεις να πάρεις εφημερίδες...
Και οι παροχές της φυλακής;
Μία φορά τον μήνα ένα σαπούνι, δύο ξυραφάκια Βic κι ένα χαρτί υγείας. Και το πρωί ένα τσάι ή γάλα με μαρμελαδίτσες, ένα πιάτο για μεσημεριανό και ένα πιάτο το βράδυ. Με βρωμοκρέατα που δεν τρώγονται.
Άρα είχες έναν ακόμη λόγο για να αρχίσεις απεργία πείνας.
Πες το ψέματα... Εγώ είχα πει ότι αν δεν με βγάλουν στο εξάμηνο, θ΄ αρχίσω απεργία πείνας. Έτσι κι έκανα. Το δούλεψα πολύ εγκεφαλικά με αποτέλεσμα τις πρώτες μέρες να μην έχω την αίσθηση της πείνας, να πίνω το νερό μου και να ΄μαι μια χαρά.
Πώς σε αντιμετώπισαν ως απεργό πείνας;
Όλοι και «μέσα» και «έξω», προσπαθούσαν να με αποτρέψουν. Πήγαινε ο νους τους στο κακό. Σωματικές βλάβες και πιθανόν θάνατος. Οι φύλακες πάλι, έπρεπε να πέσω κάτω για να με πάνε στο νοσοκομείο κρατουμένων. Αυτή είναι η εντολή, πρέπει να πέσεις κάτω.
Τελικά δεν έπαθες τίποτε ανεπανόρθωτο...
Οι εξετάσεις δείχνουν ότι τα όργανα είναι μια χαρά. Ήμουν και δυνατός οργανισμός. Πριν από 2-3 χρόνια ήμουν 76-77 κιλά, ήμουν δεμένος, όχι όπως τώρα που είμαι σαν μπακαλιάρος... Ήμουν χορτοφάγος, τα καλοκαίρια έκανα αποτοξίνωση με φρούτα και λαχανικά, κυκλοφορούσα συνέχεια με το ποδήλατο...
Τι σχέδια έχεις τώρα;
Θα δουλέψω λίγο με τον εαυτό μου και μετά θέλω να βγάλω κάποιο βιβλίο.
Είχες σακίδιο;
Ναι και μούσια και μακρύ μαλλί πιασμένο. Πάντα παίρνω σακίδιο όταν κατεβαίνω στο κέντρο, περνάω από βιβλιοπωλεία, μπορεί να πάρω κάνα CD, εφημερίδες.
Σου βρήκαν τίποτε;
Όχι. Αν και φοβόμουν μη μου βάλουν καμιά μολότοφ στο σακίδιο όπως είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη με τον Τσάπμαν, αλλά τελικά εντάξει...
Μαντίλι φορούσες;
Όχι. Δεν είχα πάει για επεισόδια. Και δεν είναι αυτός ο τρόπος μου... Έχω στόμα και πιστεύω ότι τα λέω μια χαρά. Και αυτό τους τσαντίζει. Οι δικές μου πέτρες είναι ο λόγος μου.
Έμεινες πάντως αρκετό καιρό μέσα...
Ναι και διάφοροι μου έλεγαν: «Υπάρχει αυτό το βύσμα, υπάρχει αυτή η άκρη...». Δηλαδή αυτά που καταδικάζω, να τα χρησιμοποιήσω την ύστατη στιγμή; Σε καμία περίπτωση! Πάνω απ΄ όλα αξιοπρέπεια.
Συμμετείχες σε όλες τις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη;
Εκείνη τη φορά που με συνέλαβαν και άλλη μια φορά. Ήθελα να ήμουν κάθε μέρα στους δρόμους αλλά δεν μπορούσα. Εκείνη την περίοδο έμενα με τους δικούς μου. Ο πατέρας μου πάσχει από Αλτσχάιμερ και είχαμε τρεχάματα.
Δούλευες;
Έκανα δουλειές των 700 ευρώ... Έχω τελειώσει ΤΕΙ Λογιστικής, έχω κάνει τα χαρτιά μου για να διοριστώ σε σχολείο. Θα επιμείνω και φέτος. Τώρα βέβαια αν λερωθεί το ποινικό μου μητρώο θα είναι πολύ δύσκολο.
Ναι και μούσια και μακρύ μαλλί πιασμένο. Πάντα παίρνω σακίδιο όταν κατεβαίνω στο κέντρο, περνάω από βιβλιοπωλεία, μπορεί να πάρω κάνα CD, εφημερίδες.
Σου βρήκαν τίποτε;
Όχι. Αν και φοβόμουν μη μου βάλουν καμιά μολότοφ στο σακίδιο όπως είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη με τον Τσάπμαν, αλλά τελικά εντάξει...
Μαντίλι φορούσες;
Όχι. Δεν είχα πάει για επεισόδια. Και δεν είναι αυτός ο τρόπος μου... Έχω στόμα και πιστεύω ότι τα λέω μια χαρά. Και αυτό τους τσαντίζει. Οι δικές μου πέτρες είναι ο λόγος μου.
Έμεινες πάντως αρκετό καιρό μέσα...
Ναι και διάφοροι μου έλεγαν: «Υπάρχει αυτό το βύσμα, υπάρχει αυτή η άκρη...». Δηλαδή αυτά που καταδικάζω, να τα χρησιμοποιήσω την ύστατη στιγμή; Σε καμία περίπτωση! Πάνω απ΄ όλα αξιοπρέπεια.
Συμμετείχες σε όλες τις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη;
Εκείνη τη φορά που με συνέλαβαν και άλλη μια φορά. Ήθελα να ήμουν κάθε μέρα στους δρόμους αλλά δεν μπορούσα. Εκείνη την περίοδο έμενα με τους δικούς μου. Ο πατέρας μου πάσχει από Αλτσχάιμερ και είχαμε τρεχάματα.
Δούλευες;
Έκανα δουλειές των 700 ευρώ... Έχω τελειώσει ΤΕΙ Λογιστικής, έχω κάνει τα χαρτιά μου για να διοριστώ σε σχολείο. Θα επιμείνω και φέτος. Τώρα βέβαια αν λερωθεί το ποινικό μου μητρώο θα είναι πολύ δύσκολο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου σύνθημα;
Αυτή την περίοδο; « Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ΄ όλα τα κελιά ». Πάντα μου άρεσε.
Το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»;
Εντάξει, εν μέρει δεν ισχύει; Βέβαια τους παίρνει όλους η μπάλα, αλλά οι μπάτσοι είναι και λίγο η βιτρίνα...
Και γιατί είναι οι «μπάτσοι» και δεν είναι οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι; Οι εκπαιδευτικοί; Ή ακόμα και εμείς οι δημοσιογράφοι;
Βέβαια... Και εσείς οι δημοσιογράφοι και οι εκπαιδευτικοί και οι γιατροί και όλοι. Όλοι μας δηλαδή.
Η φυλακή δεν σε άλλαξε καθόλου;
Εγώ ήμουν αυστηρός με τις φυλακές.
Μπορούσα να κατανοήσω μόνο τους πολιτικούς κρατούμενους, τους ποινικούς όχι. Αλλά εν τέλει υπάρχουν και ποινικοί οι οποίοι είναι αξιόλογοι άνθρωποι.
Ίσως τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα στην πραγματική ζωή. Δεν είναι όλοι οι φυλακισμένοι καθάρματα, δεν είναι όλοι οι φύλακες γουρούνια, δεν είναι όλοι οι μπάτσοι μπάτσοι, δεν είναι όλοι οι αναρχικοί αναρχικοί...
Εγώ ποτέ δεν πίστεψα ότι όλοι οι μπάτσοι είναι μπάτσοι και όλοι οι αναρχικοί είναι αναρχικοί. Υπάρχουν και μπάτσοι οι οποίοι είναι δίπλα στον πολίτη. Εντάξει, είναι και κάποιοι άλλοι, άσ΄ τα να πάνε, μακριά. Το ίδιο ισχύει και για τους αναρχικούς.
Ναι, υπάρχουν και χουλιγκάνοι που δηλώνουν αναρχικοί.
Ναι και κάνουν τις χουλιγκανιές τους και μετά μας λένε «έτσι είστε οι αναρχικοί, τα σπάτε και κάνετε πλιάτσικο». Εγώ όμως αυτούς που ξέρω, προσπαθούν ν΄ αποτρέψουν τέτοιες καταστάσεις. Έσπασε η βιτρίνα, τελείωσε. Φεύγεις. Τι να το κάνεις το δεύτερο και τρίτο κινητό; Εδώ ένα έχεις και σου είναι βάρος.
Στο γήπεδο πας;
Καμιά φορά πηγαίνουμε με τα παιδιά στον Αστέρα Εξαρχείων. Αλλά δεν μ΄ αρέσει να πλακώνομαι στο γήπεδο.
Τι δηλώνεις; Αναρχικός; Αντιεξουσιαστής;
Δεν συμφωνώ με τη λέξη «αντιεξουσιαστής». Ο καθένας βέβαια έχει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται όπως θέλει, αλλά τη φιλοσοφία του αναρχισμού λίγοι την τηρούν. Ο αναρχισμός δεν είναι life style, είναι κάτι που το ακολουθείς στην καθημερινότητά σου. Από το πώς θα συμπεριφερθείς στους δρόμους μέχρι πώς θα μιλήσεις στον σύντροφό σου...
Εγώ προτιμώ τον όρο κοινωνικός αγωνιστής.
Δηλαδή;
Ένας από αυτούς που δεν επαναπαύονται. Ένας από αυτούς που ανησυχεί.
Μετά τη δουλειά δεν κάθομαι στον καναπέ για να δω τηλεόραση. Δεν μου αρκεί.
* * * * *
Σχόλιο : Πρόπερσι ( καλά θυμάμαι ή έχω χάσει την έννοια του χρόνου αφού κάνουν εκλογές όποτε τους έρθει ? ) μοιράσανε 3000,00 ευρώ εν ριπή οφθαλμού στους καμμένους και τσουρουφλισμένους , εε, τώρα μαζί με τα λαμπιτόπι ρίξαν και μια αποφυλάκιση μην έχουν
και αυτό το " αγκάθι " να τους πριονίζει την καρέκλα που θα τους την πάρει άλλος σνιφ!λυγμ !
Για την Ελ- καρέκλα βρε γαμ@τοοοο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
16-08-09
18:13
Θοδωρής Ηλιόπουλος
«ΠΗΡΑ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΔΕΚΕΜΒΡΗ», ΚΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΤΑ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»
Οκτώ μήνες προφυλακισμένος για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, τον τελευταίο και σε απεργία πείνας. Η αναμενόμενη αποφυλάκιση τον Ιούλιο δεν ήρθε, το θέατρο παραλόγου των κατηγοριών συνεχίστηκε και ο Θοδωρής παραμένει έγκλειστος. Αλλά αγωνιστής. Αυτή τη φορά «όπλο» του, το ίδιο του το σώμα. Μας μίλησε τηλεφωνικά από τις φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί απ' όπου βλέπει το εκδικητικό πρόσωπο του κράτους, την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, αλλά και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά. Επιμένοντας στην αθωότητά του και στα πιστεύω του. Πληρώνοντας ακριβά και για τα δυο.
Ακούω τη φωνή του με διακοπές από μεγάφωνα που ουρλιάζουν διαταγές και παραγγέλματα στους φυλακισμένους του Κορυδαλλού. Είναι εξαιρετικά ευγενής, χαμηλών τόνων, δυνατός μέσα στην αδυναμία του. Εύθραυστος πια, αλλά αποφασισμένος, στην καρδιά του Αυγούστου που δεν υπάρχουν ειδήσεις, δίνει τη μάχη για την ελευθερία του με το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει: το ίδιο του το σώμα. Για πάνω από ένα μήνα, ο μοναδικός τώρα πια φυλακισμένος του Δεκέμβρη, είναι σε απεργία πείνας. Παρόλο που έχει χάσει 12 κιλά, η πίεσή του έχει πέσει και παθαίνει υπογλυκαιμικά σοκ και παρόλο που οι γιατροί επιμένουν πως τώρα πια μπορεί να πάθει μη αναστρέψιμες βλάβες σε ζωτικά όργανά του, η διεύθυνση των φυλακών αρνείται να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο.
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος δηλώνει αθώος. Ενας όμηρος.
Το κράτος σε διώκει για ποινικά αδικήματα, κακουργήματα και πλημμελήματα, και σε θεωρεί τόσο επικίνδυνο που δεν σε αποφυλακίζει με περιοριστικούς όρους. Πώς νιώθεις γι' αυτό;
«Από τις 18 Δεκεμβρίου βρέθηκα πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου. Με συνέλαβαν στο σωρό, καθώς περπατούσα στην Ακαδημίας με τους φίλους μου. Πέντε διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν καμιά 10αριά ανθρώπους. Αρχισα να τρέχω και δυο από αυτούς με πρόλαβαν, με πέταξαν κάτω κι άρχισαν να με κλωτσάνε στο κεφάλι ουρλιάζοντας "τώρα θα δεις τι θα πάθεις". Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να πάθω.
Τελικά, αυτό που έπαθα είναι πως βρέθηκα κατηγορούμενος για τρία κακουργήματα. Σύμφωνα με την ανακρίτρια, ήμουν τη στιγμή της σύλληψής μου έξω από τη Νομική και πέταγα μολότοφ. Η μοναδική μαρτυρία που υπάρχει γι' αυτό είναι των δυο ΜΑΤατζήδων που με συνέλαβαν. Οταν δε η ανακρίτρια τους ρώτησε αν θα με αναγνώριζαν στο δρόμο κι εκείνοι απάντησαν θετικά, η ανακρίτρια σήκωσε το δάχτυλο, με έδειξε και τους είπε "αυτός είναι;". Με έδωσε δηλαδή η ίδια. Φυσικά και οι ΜΑΤατζήδες... με αναγνώρισαν. Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Από τους συλληφθέντες λίγοι είναι αυτοί που πήραν θέση για το Δεκέμβρη. Δεν λέω ότι ήταν υποχρεωμένοι. Εγώ πήρα θέση κι αντιμετωπίζω τα αντίποινα του κράτους».
Πώς έζησες τα γεγονότα του Δεκέμβρη;
«Ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του κι έχει αλτσχάιμερ κι η μάνα μου είναι 83 χρόνων και δεν μπορεί να τον φροντίσει. Για αυτό μπόρεσα να κατέβω στους δρόμους δυστυχώς μόνο δυο φορές. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να συζητήσεις και να προβληματιστείς, να προτείνεις λύσεις, να ανταλλάξεις ιδέες. Κάποιοι, άδηλων συμφερόντων, διαβάζουν τα γεγονότα σαν τις κλαίουσες ιτιές, κλαυθμηρίζουν για τον όλεθρο και την καταστροφή.
Ομως ο Δεκέμβρης γέννησε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, ξεκόλλησε τα παιδιά από τα playstations και τα internet cafe. Είναι αφελές κι άδικο να λες πως τα παιδιά βγήκαν στο δρόμο μόνο για να εκτονώσουν την οργή τους. Τα ιδανικά και τα όνειρά τους διεκδίκησαν».
Ποια ήταν η αντίληψή σου για το κράτος πριν και ποια είναι τώρα; «Αν σου πω, θα με κλείσουν ισόβια... Αστειεύομαι. Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου τύπου αναρχικός ή αντιεξουσιαστής. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Κατά την εφηβεία μου, είχα γοητευτεί με τη φιλοσοφία του αναρχισμού από τον Ζήνωνα και τους κυνικούς φιλόσοφους μέχρι τον Ενρίκο Μαλατέστα. Ακόμη και σήμερα, παραμένω γοητευμένος. Αγωνίζομαι για έναν διαφορετικό κόσμο. Οχι με μολότοφ και πέτρες, αλλά με ιδέες και κείμενα.
Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος στον οποίο το κράτος δείχνει το εκδικητικό του πρόσωπο. Αυτό που τους ενοχλεί, αυτό που καταστέλλουν δεν είναι η δράση μου, αλλά η στάση μου και η άποψή μου. Μου φόρτωσαν ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, αγνόησαν τις αποδείξεις που προσκόμισα για την αθωότητά μου. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποισδήποτε».
Φοβάσαι τώρα πια τη χώρα που τη λένε Ελλάδα; «Οχι. Είναι τρομακτικό να περπατάς στην Ακαδημίας και μετά να βρίσκεσαι σε ένα κελί για μήνες, αλλά έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να ζήσω που δεν φοβάμαι. Κι επίσης, εκτός από την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, βλέπω και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά».
Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας; «Οταν κάποιος ξεκινάει απεργία πείνας, κανονικά πρέπει να τον εξετάσει οδοντίατρος -τα δόντια παθαίνουν πρώτα ζημιά- και ψυχίατρος για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Παρόλο που αυτό δεν έγινε στην περίπτωσή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είμαι αυτοκτονικός, δεν θέλω καθόλου να πεθάνω. Ούτε θέλω να πάθω κάποια ανήκεστο βλάβη που θα με αφήσει ανάπηρο για όλη μου τη ζωή. Βεβαίως, όπως μου εξήγησε η γιατρός που με παρακολουθεί, μετά την 30ή ημέρα απεργίας, αρχίζουν τα πολύ σοβαρά προβλήματα, μπορεί να εκπέσουν ζωτικά σου όργανα. Ομως πραγματικά δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος. Το σώμα μου είναι το ύστατο όπλο».
Η απεργία πείνας φλερτάρει με το θάνατο; «Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου.
Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».
Είσαι ερωτευμένος, ετοιμαζόσουν για την απελευθέρωσή σου τον Ιούλιο κι ένα κοινό σπίτι με την αγαπημένη σου. Τι λέτε τώρα; «Μιλάμε καθημερινά ατελείωτες ώρες, μου γράφει και της γράφω, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι δυό μας, τα αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα. Η φυλακή ορίζει την ελευθερία του σώματος, όχι της ψυχής σου. Κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, εκείνη μου λέει venceremos. Είμαστε νέοι, ερωτευμένοι κι έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να ζήσουμε μαζί. Και θα νικήσουμε».
Τι όνειρα βλέπεις; «Στην αρχή έβλεπα εφιάλτες. Με καθημερινό αγώνα, κατάφερα όχι μόνο να αποβάλω οτιδήποτε θα μπορούσε να με τσακίσει, αλλά να βλέπω όνειρα με δύναμη και χαρά. Εχω επιλέξει να ζήσω δημιουργικά αυτό το επεισόδιο της ζωής μου».
Τι έμαθες στη φυλακή; «Κάθε φυλακή είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Βλέπεις από καταδικασμένους για οικονομικά εγκλήματα που κι εδώ τους ενδιαφέρει να κάνουν μπίζνες, μέχρι παιδεραστές. Αλλά βλέπεις και πολλούς αθώους, ανθρώπους που δεν είχαν χρήματα για έναν καλό δικηγόρο ή για να πληρώσουν την εγγύηση. Πριν μπω μέσα ήμουν απόλυτος, πίστευα πως... οι κακοί είναι στη φυλακή. Εδώ όμως αναγκάζεσαι να καταλάβεις πως το κακό είναι σχετικό, να παραδεχθείς πως δυνητικά φονιάς θα μπορούσε να είναι ο καθένας σε μια δοσμένη συγκυρία.
»Υπάρχουν τα πάντα μέσα μας. Στη φυλακή μαθαίνεις καινούριους κώδικες και, κυρίως, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Και μερικούς τρόπους οι οποίοι σου διευκολύνουν τη ζωή. Εδώ ζεις με τα ελάχιστα. Αυτά που έξω θεωρούμε σκουπίδα, μέσα είναι χρήσιμα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι για να καλύψεις τα ράφια με κουρτίνα, χρησιμοποιείς αντί για κόλλα καμμένες μπατονέτες;"
Οι συγκρατούμενοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν; «Ανέκαθεν υπήρχε σεβασμός για τους πολιτικούς κρατούμενους από τους ποινικούς, αν και δεν θέλω να κάνω διαχωρισμό. Ολοι είμαστε έγκλειστοι κι έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα. Κι εμείς, αν και πολιτικοί, αντιμετωπίζουμε το ποινικό δίκαιο. Οι συγκρατούμενοί μου μού συμπαρίστανται.
»Ο Νίκος Τσουβαλάκης άρχισε κι αυτός απεργία πείνας την ίδια μέρα με εμένα σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αλλοι κρατούμενοι κάνουν αποχή συσσιτίου. Οι περισσότεροι με στηρίζουν με απλές καθημερινές πράξεις: με επισκέπτονται στο κελί, μου δανείζουν βιβλία, μου παραχωρούν τη σειρά τους στο τηλέφωνο».
Πώς είναι το κελί σου; «Είσαι 18 ώρες το 24ωρο κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο το πολύ 8 τετραγωνικά μέτρα μαζί με άλλους τρεις. Η θέρμανση δεν επαρκεί. Κατσαρίδες και αρουραίοι κάνουν συχνά την εμφάνισή τους. Οι τουαλέτες βρίσκονται σε ένα υπόγειο με σπασμένα τζάμια και κρύο νερό».
Οι κρατούμενοι λένε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο χρόνος. Πώς περνάς τις μέρες σου; «Υπάρχει η θεωρία πως όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο πιο γρήγορα φυλακή βγάζεις. Εγώ υποστηρίζω ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις. Τώρα πια που δεν μπορώ να περπατήσω, διαβάζω στο κελί, γράφω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική, φτιάχνω χειροποίητες κατασκευές από φθηνά υλικά».
Τι σε εμπνέει; «Οι διάδρομοι, τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Ολα αυτά μ' έβαλαν στη διαδικασία να δημιουργήσω μια άλλη πραγματικότητα από λέξεις και ζωγραφιές».
Τι θα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον υπουργό Δικαιοσύνης;
«Ενα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου: "Ξεριζώνω τις λέξεις μία μία απ' το λαρύγγι μου/ αν στάζουν αίμα/ τύλιξτες στο μαντήλι σου/ τύλιξτες με μπαμπάκι/ ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και πες: 'έτσι τα λέει, για εντύπωση'/ Κάνε επιτέλους ό,τι θες / Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή / Δεν φτάνουν πια τα λόγια / Ξεριζώνω μία μία σκέτες λέξεις / και σου τις στέλνω"».
Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου μετά τη φυλακή; «Απλή ως προς το ζην, πολύπλοκη ως προς τη σκέψη, και θέλω να κάνουμε ένα πιτσιρίκι που δεν θα μ' αφήνει σε ησυχία!»
Επειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, θα ξαναβγείς στους δρόμους; «Φυσικά. Με τη μόνη διαφορά ότι θα είμαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσω το στημένο κατηγορητήριο. Αλλωστε, πάντα έβγαινα στο δρόμο με μοναδική κουκούλα το πρόσωπό μου».
.........................Χ ω ρ ί ς σ χ ό λ ι α ..................................................
«ΠΗΡΑ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΔΕΚΕΜΒΡΗ», ΚΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΤΑ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»
Οκτώ μήνες προφυλακισμένος για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, τον τελευταίο και σε απεργία πείνας. Η αναμενόμενη αποφυλάκιση τον Ιούλιο δεν ήρθε, το θέατρο παραλόγου των κατηγοριών συνεχίστηκε και ο Θοδωρής παραμένει έγκλειστος. Αλλά αγωνιστής. Αυτή τη φορά «όπλο» του, το ίδιο του το σώμα. Μας μίλησε τηλεφωνικά από τις φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί απ' όπου βλέπει το εκδικητικό πρόσωπο του κράτους, την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, αλλά και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά. Επιμένοντας στην αθωότητά του και στα πιστεύω του. Πληρώνοντας ακριβά και για τα δυο.
Ακούω τη φωνή του με διακοπές από μεγάφωνα που ουρλιάζουν διαταγές και παραγγέλματα στους φυλακισμένους του Κορυδαλλού. Είναι εξαιρετικά ευγενής, χαμηλών τόνων, δυνατός μέσα στην αδυναμία του. Εύθραυστος πια, αλλά αποφασισμένος, στην καρδιά του Αυγούστου που δεν υπάρχουν ειδήσεις, δίνει τη μάχη για την ελευθερία του με το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει: το ίδιο του το σώμα. Για πάνω από ένα μήνα, ο μοναδικός τώρα πια φυλακισμένος του Δεκέμβρη, είναι σε απεργία πείνας. Παρόλο που έχει χάσει 12 κιλά, η πίεσή του έχει πέσει και παθαίνει υπογλυκαιμικά σοκ και παρόλο που οι γιατροί επιμένουν πως τώρα πια μπορεί να πάθει μη αναστρέψιμες βλάβες σε ζωτικά όργανά του, η διεύθυνση των φυλακών αρνείται να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο.
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος δηλώνει αθώος. Ενας όμηρος.
Το κράτος σε διώκει για ποινικά αδικήματα, κακουργήματα και πλημμελήματα, και σε θεωρεί τόσο επικίνδυνο που δεν σε αποφυλακίζει με περιοριστικούς όρους. Πώς νιώθεις γι' αυτό;
«Από τις 18 Δεκεμβρίου βρέθηκα πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου. Με συνέλαβαν στο σωρό, καθώς περπατούσα στην Ακαδημίας με τους φίλους μου. Πέντε διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν καμιά 10αριά ανθρώπους. Αρχισα να τρέχω και δυο από αυτούς με πρόλαβαν, με πέταξαν κάτω κι άρχισαν να με κλωτσάνε στο κεφάλι ουρλιάζοντας "τώρα θα δεις τι θα πάθεις". Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να πάθω.
Τελικά, αυτό που έπαθα είναι πως βρέθηκα κατηγορούμενος για τρία κακουργήματα. Σύμφωνα με την ανακρίτρια, ήμουν τη στιγμή της σύλληψής μου έξω από τη Νομική και πέταγα μολότοφ. Η μοναδική μαρτυρία που υπάρχει γι' αυτό είναι των δυο ΜΑΤατζήδων που με συνέλαβαν. Οταν δε η ανακρίτρια τους ρώτησε αν θα με αναγνώριζαν στο δρόμο κι εκείνοι απάντησαν θετικά, η ανακρίτρια σήκωσε το δάχτυλο, με έδειξε και τους είπε "αυτός είναι;". Με έδωσε δηλαδή η ίδια. Φυσικά και οι ΜΑΤατζήδες... με αναγνώρισαν. Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Από τους συλληφθέντες λίγοι είναι αυτοί που πήραν θέση για το Δεκέμβρη. Δεν λέω ότι ήταν υποχρεωμένοι. Εγώ πήρα θέση κι αντιμετωπίζω τα αντίποινα του κράτους».
Πώς έζησες τα γεγονότα του Δεκέμβρη;
«Ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του κι έχει αλτσχάιμερ κι η μάνα μου είναι 83 χρόνων και δεν μπορεί να τον φροντίσει. Για αυτό μπόρεσα να κατέβω στους δρόμους δυστυχώς μόνο δυο φορές. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να συζητήσεις και να προβληματιστείς, να προτείνεις λύσεις, να ανταλλάξεις ιδέες. Κάποιοι, άδηλων συμφερόντων, διαβάζουν τα γεγονότα σαν τις κλαίουσες ιτιές, κλαυθμηρίζουν για τον όλεθρο και την καταστροφή.
Ομως ο Δεκέμβρης γέννησε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, ξεκόλλησε τα παιδιά από τα playstations και τα internet cafe. Είναι αφελές κι άδικο να λες πως τα παιδιά βγήκαν στο δρόμο μόνο για να εκτονώσουν την οργή τους. Τα ιδανικά και τα όνειρά τους διεκδίκησαν».
Ποια ήταν η αντίληψή σου για το κράτος πριν και ποια είναι τώρα; «Αν σου πω, θα με κλείσουν ισόβια... Αστειεύομαι. Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου τύπου αναρχικός ή αντιεξουσιαστής. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Κατά την εφηβεία μου, είχα γοητευτεί με τη φιλοσοφία του αναρχισμού από τον Ζήνωνα και τους κυνικούς φιλόσοφους μέχρι τον Ενρίκο Μαλατέστα. Ακόμη και σήμερα, παραμένω γοητευμένος. Αγωνίζομαι για έναν διαφορετικό κόσμο. Οχι με μολότοφ και πέτρες, αλλά με ιδέες και κείμενα.
Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος στον οποίο το κράτος δείχνει το εκδικητικό του πρόσωπο. Αυτό που τους ενοχλεί, αυτό που καταστέλλουν δεν είναι η δράση μου, αλλά η στάση μου και η άποψή μου. Μου φόρτωσαν ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, αγνόησαν τις αποδείξεις που προσκόμισα για την αθωότητά μου. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποισδήποτε».
Φοβάσαι τώρα πια τη χώρα που τη λένε Ελλάδα; «Οχι. Είναι τρομακτικό να περπατάς στην Ακαδημίας και μετά να βρίσκεσαι σε ένα κελί για μήνες, αλλά έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να ζήσω που δεν φοβάμαι. Κι επίσης, εκτός από την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, βλέπω και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά».
Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας; «Οταν κάποιος ξεκινάει απεργία πείνας, κανονικά πρέπει να τον εξετάσει οδοντίατρος -τα δόντια παθαίνουν πρώτα ζημιά- και ψυχίατρος για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Παρόλο που αυτό δεν έγινε στην περίπτωσή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είμαι αυτοκτονικός, δεν θέλω καθόλου να πεθάνω. Ούτε θέλω να πάθω κάποια ανήκεστο βλάβη που θα με αφήσει ανάπηρο για όλη μου τη ζωή. Βεβαίως, όπως μου εξήγησε η γιατρός που με παρακολουθεί, μετά την 30ή ημέρα απεργίας, αρχίζουν τα πολύ σοβαρά προβλήματα, μπορεί να εκπέσουν ζωτικά σου όργανα. Ομως πραγματικά δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος. Το σώμα μου είναι το ύστατο όπλο».
Η απεργία πείνας φλερτάρει με το θάνατο; «Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου.
Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».
Είσαι ερωτευμένος, ετοιμαζόσουν για την απελευθέρωσή σου τον Ιούλιο κι ένα κοινό σπίτι με την αγαπημένη σου. Τι λέτε τώρα; «Μιλάμε καθημερινά ατελείωτες ώρες, μου γράφει και της γράφω, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι δυό μας, τα αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα. Η φυλακή ορίζει την ελευθερία του σώματος, όχι της ψυχής σου. Κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, εκείνη μου λέει venceremos. Είμαστε νέοι, ερωτευμένοι κι έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να ζήσουμε μαζί. Και θα νικήσουμε».
Τι όνειρα βλέπεις; «Στην αρχή έβλεπα εφιάλτες. Με καθημερινό αγώνα, κατάφερα όχι μόνο να αποβάλω οτιδήποτε θα μπορούσε να με τσακίσει, αλλά να βλέπω όνειρα με δύναμη και χαρά. Εχω επιλέξει να ζήσω δημιουργικά αυτό το επεισόδιο της ζωής μου».
Τι έμαθες στη φυλακή; «Κάθε φυλακή είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Βλέπεις από καταδικασμένους για οικονομικά εγκλήματα που κι εδώ τους ενδιαφέρει να κάνουν μπίζνες, μέχρι παιδεραστές. Αλλά βλέπεις και πολλούς αθώους, ανθρώπους που δεν είχαν χρήματα για έναν καλό δικηγόρο ή για να πληρώσουν την εγγύηση. Πριν μπω μέσα ήμουν απόλυτος, πίστευα πως... οι κακοί είναι στη φυλακή. Εδώ όμως αναγκάζεσαι να καταλάβεις πως το κακό είναι σχετικό, να παραδεχθείς πως δυνητικά φονιάς θα μπορούσε να είναι ο καθένας σε μια δοσμένη συγκυρία.
»Υπάρχουν τα πάντα μέσα μας. Στη φυλακή μαθαίνεις καινούριους κώδικες και, κυρίως, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Και μερικούς τρόπους οι οποίοι σου διευκολύνουν τη ζωή. Εδώ ζεις με τα ελάχιστα. Αυτά που έξω θεωρούμε σκουπίδα, μέσα είναι χρήσιμα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι για να καλύψεις τα ράφια με κουρτίνα, χρησιμοποιείς αντί για κόλλα καμμένες μπατονέτες;"
Οι συγκρατούμενοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν; «Ανέκαθεν υπήρχε σεβασμός για τους πολιτικούς κρατούμενους από τους ποινικούς, αν και δεν θέλω να κάνω διαχωρισμό. Ολοι είμαστε έγκλειστοι κι έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα. Κι εμείς, αν και πολιτικοί, αντιμετωπίζουμε το ποινικό δίκαιο. Οι συγκρατούμενοί μου μού συμπαρίστανται.
»Ο Νίκος Τσουβαλάκης άρχισε κι αυτός απεργία πείνας την ίδια μέρα με εμένα σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αλλοι κρατούμενοι κάνουν αποχή συσσιτίου. Οι περισσότεροι με στηρίζουν με απλές καθημερινές πράξεις: με επισκέπτονται στο κελί, μου δανείζουν βιβλία, μου παραχωρούν τη σειρά τους στο τηλέφωνο».
Πώς είναι το κελί σου; «Είσαι 18 ώρες το 24ωρο κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο το πολύ 8 τετραγωνικά μέτρα μαζί με άλλους τρεις. Η θέρμανση δεν επαρκεί. Κατσαρίδες και αρουραίοι κάνουν συχνά την εμφάνισή τους. Οι τουαλέτες βρίσκονται σε ένα υπόγειο με σπασμένα τζάμια και κρύο νερό».
Οι κρατούμενοι λένε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο χρόνος. Πώς περνάς τις μέρες σου; «Υπάρχει η θεωρία πως όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο πιο γρήγορα φυλακή βγάζεις. Εγώ υποστηρίζω ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις. Τώρα πια που δεν μπορώ να περπατήσω, διαβάζω στο κελί, γράφω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική, φτιάχνω χειροποίητες κατασκευές από φθηνά υλικά».
Τι σε εμπνέει; «Οι διάδρομοι, τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Ολα αυτά μ' έβαλαν στη διαδικασία να δημιουργήσω μια άλλη πραγματικότητα από λέξεις και ζωγραφιές».
Τι θα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον υπουργό Δικαιοσύνης;
«Ενα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου: "Ξεριζώνω τις λέξεις μία μία απ' το λαρύγγι μου/ αν στάζουν αίμα/ τύλιξτες στο μαντήλι σου/ τύλιξτες με μπαμπάκι/ ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και πες: 'έτσι τα λέει, για εντύπωση'/ Κάνε επιτέλους ό,τι θες / Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή / Δεν φτάνουν πια τα λόγια / Ξεριζώνω μία μία σκέτες λέξεις / και σου τις στέλνω"».
Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου μετά τη φυλακή; «Απλή ως προς το ζην, πολύπλοκη ως προς τη σκέψη, και θέλω να κάνουμε ένα πιτσιρίκι που δεν θα μ' αφήνει σε ησυχία!»
Επειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, θα ξαναβγείς στους δρόμους; «Φυσικά. Με τη μόνη διαφορά ότι θα είμαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσω το στημένο κατηγορητήριο. Αλλωστε, πάντα έβγαινα στο δρόμο με μοναδική κουκούλα το πρόσωπό μου».
.........................Χ ω ρ ί ς σ χ ό λ ι α ..................................................
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.