Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
04-09-09
08:34
...Τ.Τζέφφερσον: "Όταν ένας λαός θυσιάζει την ελευθερία για την ασφάλεια, δεν του αξίζει ούτε το ένα, ούτε το άλλο". Προφητική δήλωση για τον Λαό του.
Πλην όμως, από τότε(1810) μέχρι σήμερα, εκείνος ο "Λαός" του έχει μπολιαστεί τόσο πολύ από σχεδόν όλους τους υπόλοιπους λαούς του κόσμου, που δεν έχουν νόημα, "ούτε το ένα ούτε το άλλο"!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
14-08-09
16:34
Της Κοίμησης… των Μαζών ή, Το Εμβόλιο
Ο φόβος είναι εμβόλιμος στον κόσμου του ανθρώπου. Εμβόλιμος, ως «άνωθεν δεδομένος», αλλά μας έρχεται από εντελώς χθόνιες διαδρομές. Διακρίνει κανείς τον «ενδογενή φόβο, διάκριση ειδική, του οποίου φαίνεται να κάνει ο λόγος «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Περαιτέρω, είναι πολύ πιο διακριτός, ο «εξωγενής φόβος», ο φόβος εκ του περιβάλλοντος. Είτε έτσι όμως είτʼ αλλιώς, ο φόβος ενυπάρχει στον κόσμο του ανθρώπου, ως ο πλέον ανεπιθύμητος ξένος σʼ αυτόν. Όπως και κάθε εμβόλιο, βασικά!
Ο φόβος, για να φθάσει μέχρι την έδρα της ανθρώπινης αγάπης, πρέπει να διανύσει τη μυθική οδό της υγείας. Η κορύφωση της πορείας του αυτής επέρχεται βασικά, όταν διέρχεται το μοναδικό αληθινό κομμάτι της, τη γέφυρα, που χωρίζει την υγεία απʼ τη ζωή, την «ασθένεια». Από την άλλη, η συνάντηση με την ζωή και την αλήθεια, τον Ιησού Χριστό, στην πίστη και την αγάπη, δεν είναι μία συνάντηση μʼ ένα αντικείμενο, όπως εμφανίζεται ειδικά στη θρησκευτική αντικειμενοποίηση, αλλά μία συνάντηση με ένα υποκείμενο, με το «Συ», δηλαδή συμβαίνει στο υπαρξιακό επίπεδο. Η συνάντηση με τον Θεάνθρωπο είναι συνάντηση υποκειμένων κι όχι ενός υποκειμένου μʼ ένα αντικείμενο. Το υποκείμενο λοιπόν δεν ενεργεί ποτέ πάνω στο υποκείμενο, ως μία εξαναγκαστική πραγματικότητα.
Αντίθετα, η εξουσία είναι μεν μία εξαναγκαστική αντικειμενικότητα, αλλά δε σημαίνει καθόλου την ενέργεια του υποκειμένου πάνω σε υποκείμενο, του πνεύματος πάνω στο πνεύμα. Η εξουσία είναι μία τυπική κατασκευή της αντικειμενικοποίησης, της «ανθρώπινης μάζας», ένα συμβολισμός της πνευματικής κατάστασης των υποκειμένων, ένας συμβολισμός της έλλειψης ελευθερίας των, της απουσίας πνευματικής τους ωριμότητας, της αλλοτρίωσής τους. Διαδραματίζει, η εξουσία, έναν από τους πιο σπουδαίους ρόλους στην ιστορία της κοινωνικής καθημερινότητας.
Αλλά στην αυθεντική πνευματική πραγματικότητα, ούτε ο Θεός ούτε η Αποκάλυψη (Του), αντιπροσωπεύουν μία εξουσία, γιατί δεν πρόκειται για αντικειμενικές πραγματικότητες. Πλην όμως, χωρίς αντικειμενικότητα, βλέπουμε το ίδιο να καταρρέει και η συμβολική αυταπάτη της εξουσίας. Ο άνθρωπος, στην αδυναμία του, γυρεύει μία εξουσία, που να μπορεί πάνω της να στηριχθεί απόλυτα. Αλλʼ η εξουσία πάνω στην οποία στηρίζεται, γεννήθηκε από την αδυναμία του. Είναι μία προβολή της υποκειμενικότητάς του, που είναι ανίκανη να διεισδύσει στον «άλλο», να φθάσει στο «όντως παγκόσμιο συγκεκριμένο». Είναι λοιπόν η αδυναμία ακριβώς της εξουσίας νʼ αφήνει τον άνθρωπο «σκυμμένο πάνω στον εαυτό του»(φίλαυτο), τουτέστιν, στη βασική του ασθένεια. Κι αυτήν την ασθένεια, απʼ όλες καλύτερα στην ιστορία, μπορεί και την υπηρετεί στο έπακρον των συμπτωμάτων της, ο σύγχρονος «Τραπεζικός Καπιταλισμός»: « Τη Υπερμάχω Στρατηγώ, τα νικητήρια…»!
Ο φόβος είναι εμβόλιμος στον κόσμου του ανθρώπου. Εμβόλιμος, ως «άνωθεν δεδομένος», αλλά μας έρχεται από εντελώς χθόνιες διαδρομές. Διακρίνει κανείς τον «ενδογενή φόβο, διάκριση ειδική, του οποίου φαίνεται να κάνει ο λόγος «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Περαιτέρω, είναι πολύ πιο διακριτός, ο «εξωγενής φόβος», ο φόβος εκ του περιβάλλοντος. Είτε έτσι όμως είτʼ αλλιώς, ο φόβος ενυπάρχει στον κόσμο του ανθρώπου, ως ο πλέον ανεπιθύμητος ξένος σʼ αυτόν. Όπως και κάθε εμβόλιο, βασικά!
Ο φόβος, για να φθάσει μέχρι την έδρα της ανθρώπινης αγάπης, πρέπει να διανύσει τη μυθική οδό της υγείας. Η κορύφωση της πορείας του αυτής επέρχεται βασικά, όταν διέρχεται το μοναδικό αληθινό κομμάτι της, τη γέφυρα, που χωρίζει την υγεία απʼ τη ζωή, την «ασθένεια». Από την άλλη, η συνάντηση με την ζωή και την αλήθεια, τον Ιησού Χριστό, στην πίστη και την αγάπη, δεν είναι μία συνάντηση μʼ ένα αντικείμενο, όπως εμφανίζεται ειδικά στη θρησκευτική αντικειμενοποίηση, αλλά μία συνάντηση με ένα υποκείμενο, με το «Συ», δηλαδή συμβαίνει στο υπαρξιακό επίπεδο. Η συνάντηση με τον Θεάνθρωπο είναι συνάντηση υποκειμένων κι όχι ενός υποκειμένου μʼ ένα αντικείμενο. Το υποκείμενο λοιπόν δεν ενεργεί ποτέ πάνω στο υποκείμενο, ως μία εξαναγκαστική πραγματικότητα.
Αντίθετα, η εξουσία είναι μεν μία εξαναγκαστική αντικειμενικότητα, αλλά δε σημαίνει καθόλου την ενέργεια του υποκειμένου πάνω σε υποκείμενο, του πνεύματος πάνω στο πνεύμα. Η εξουσία είναι μία τυπική κατασκευή της αντικειμενικοποίησης, της «ανθρώπινης μάζας», ένα συμβολισμός της πνευματικής κατάστασης των υποκειμένων, ένας συμβολισμός της έλλειψης ελευθερίας των, της απουσίας πνευματικής τους ωριμότητας, της αλλοτρίωσής τους. Διαδραματίζει, η εξουσία, έναν από τους πιο σπουδαίους ρόλους στην ιστορία της κοινωνικής καθημερινότητας.
Αλλά στην αυθεντική πνευματική πραγματικότητα, ούτε ο Θεός ούτε η Αποκάλυψη (Του), αντιπροσωπεύουν μία εξουσία, γιατί δεν πρόκειται για αντικειμενικές πραγματικότητες. Πλην όμως, χωρίς αντικειμενικότητα, βλέπουμε το ίδιο να καταρρέει και η συμβολική αυταπάτη της εξουσίας. Ο άνθρωπος, στην αδυναμία του, γυρεύει μία εξουσία, που να μπορεί πάνω της να στηριχθεί απόλυτα. Αλλʼ η εξουσία πάνω στην οποία στηρίζεται, γεννήθηκε από την αδυναμία του. Είναι μία προβολή της υποκειμενικότητάς του, που είναι ανίκανη να διεισδύσει στον «άλλο», να φθάσει στο «όντως παγκόσμιο συγκεκριμένο». Είναι λοιπόν η αδυναμία ακριβώς της εξουσίας νʼ αφήνει τον άνθρωπο «σκυμμένο πάνω στον εαυτό του»(φίλαυτο), τουτέστιν, στη βασική του ασθένεια. Κι αυτήν την ασθένεια, απʼ όλες καλύτερα στην ιστορία, μπορεί και την υπηρετεί στο έπακρον των συμπτωμάτων της, ο σύγχρονος «Τραπεζικός Καπιταλισμός»: « Τη Υπερμάχω Στρατηγώ, τα νικητήρια…»!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.