Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 28,057 μηνύματα.
03-09-09
03:11
Επικίνδυνη. Όπως και οι χαρακτηρισμοί.
Ποιοί χαρακτηρισμοί; Το μποέμισσα; Νομίζω ότι θα πρέπει να αναθεωρήσεις:
Μποέμ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η γαλλική ομόηχη λέξη Μποέμ (Boheme) αρχικά σήμαινε καταγωγή από τη Βοημία δηλαδή Βοημός και συνεκδοχικά αυτός που κάνει ζωή τσιγγάνου, χωρίς τη φροντίδα και τη σκέψη της επαύριον Η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε από τους Γάλλους προκειμένου να χαρακτηρίσουν έτσι τους Παρισινούς λογοτέχνες και καλλιτέχνες, για τον ανέμελο τρόπο της σκέψης και της ζωής τους, που αντιστρατεύονταν τα πλαίσια του βίου των οικονομικών στενών ορίων των πολιτών με τις καθημερινές ανάγκες και υποχρεώσεις, αλλά και περισσότερο για την ατημέλητη εμφάνισή τους ιδιαίτερα των καφενόβιων του "Καρτιέ Λατέν".
Τα χαρακτηριστικά των μποέμ ήταν η αδιαφορία για τη ζωή και τις έγνοιες της, η ξενοιασιά, η διαρκής ευθυμία, η σπατάλη χρημάτων, τα όνειρα για νέα και μεγαλύτερα έσοδα, έτσι που να μπορούν να εξασφαλίσουν και για την επόμενη τον ίδιο τρόπο ζωής. Συμβαίνει συχνά όμως υπό την εξωτερική εμφάνιση ενός "μποέμ" να υποκρύπτονται πρόσωπα άσημα και ανίκανα να συμμορφώσουν ζωή ανάλογη των οικονομικών τους δυνάμεων φερόμενα περισσότερα από ανόητη επιδειξιμανία. Αναμφίβολα όμως, συμβαίνει να εμφανίζονται ως "μποέμ" και πρόσωπα πραγματικοί καλλιτέχνες (ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί κ.λπ.) αλλά και άλλα πρόσωπα που χαίρουν ιδιαίτερης κοινωνικής εκτίμησης σαφώς προνοητικοί και άριστοι διαχειριστές των οικονομικών τους. Τέτοιοι λεγόμενοι "μποέμ" ήταν ο ποιητής Παύλος Βερλαίν, ο ζωγράφος Γκωγκαίν κ.ά.
Τον τρόπο ζωής των "μποέμ" περιέγραψε αριστοτεχνικά και πολύ γλαφυρά ο Μυρζέρ στο μυθιστόρημά του "Σκηνές από τη ζωή των Μποέμ". Στην ελληνική δημώδη γλώσσα πέρασε η λέξη ομόηχα χαρακτηρίζοντας γενικά την ανέμελη ζωή γεμάτη απολαύσεις και μάλιστα χωρίς κανένα ιδιαίτερο μειωτικό χαρακτήρα ή προέκταση. Στα δε ελληνικά λαϊκά τραγούδια απαντώνται ευρύτατα οι ονομασίες "μποέμης" και "μποέμισσα".
Τώρα τ΄ αποφάσισα μποέμης για να γίνω
και για το κόσμο στο εξής δεκάρα πια δε δίνω
Σ΄ αυτό το ψεύτικο ντουνιά μποέμικα θα ζήσω
τη λεβεντιά, τα νειάτα μου να τα ευχαριστήσω
Στο κόσμο πια μποέμικα τώρα διασκεδάζω
και πόνο μέσα στη καρδία κανένα πια δε βάζω
(μερικοί στίχοι από το "Μποέμης" των Στ. Περπινιάδη και Στρ. Παγιουμτζή, στίχοι του Δ. Σέμση)
Το δε όλο πόστ με το οποίο μου απάντησες (και σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιέρωσες στις απόψεις μου) θεωρώ ότι είναι μια μοντέρνα απεικόνιση του Σαιξπηρικού "The Lady, doth protests too much, me thinks". Κοινώς υπεραντιδράς. Εαν εσένα σε εκφράζει ο ανάλαφρος τρόπος ζωής και θεωρείς πως διαφωνείς μαζί μου, ποιός είμαι εγώ που θα σου υποδείξω κάτι αντίθετο; Κάτι τέτοιο φυσικά δεν θα το έκανα ποτέ, γιατί είμαι προοδευτικός και μη ανακατωσούρης στα ξένα, γιατί σε συμπαθώ και δε μου έχεις δώσει δικαίωμα, και γιατί κυρίως δεν αναφερόμουν σε σένα.
Ο κύριος πυλώνας της άποψής μου, είναι η "επενδυτο-κεντρική" ύπαρξη του ανθρώπου. Ότι δηλαδή η άποψή μου πηγάζει από το ότι κάθε άνθρωπος θα ήταν καλό να επενδύει σε δημιουργία, είτε μιλάμε για υλική, είτε μιλάμε για οργανική-σαρκική, και να μην επαναπαύεται στα εφήμερα. Ήρθε, έζησε, δημιούργησε, έφυγε. Όχι απλά ήρθε, καλοπέρασε και ύστερα έφυγε. Τότε ποιός ο ρόλος της ψυχής μας;
Πρόσεξε πρίν τη χρήση της φράσης "θα ήταν καλό" και όχι πχ, "πρέπει". Τι σημαίνει αυτό; Ότι ακόμα και αν διαφωνώ με κάποια στάση ζωής, παρόλαυτά σέβομαι το δικαίωμά της να υπάρχει. Απλά εγώ σαν Λυκούργος, επιλέγω να μην αλληλεπιδρώ με το Χ τυχαίο άτομο, γιατί το θεωρώ ασύμβατο με βάση τα δικά μου θέλω.
Το δικαίωμα της επιλογής, για μένα είναι το πιό θεμελιώδες. Ζήσε όπως θέλεις, θα ζήσω όπως θέλω. Αν θέλεις να δεσμευτείς μαζί μου και να με αγαπήσεις, έχει καλώς. Εαν θες σε 10 χρόνια από τώρα να υπάρχει η πιθανότητα να δημιουργήσουμε μια οικογένεια κάνοντας μια πιτσιρίκα με κοτσιδάκια, πάλι έχει καλώς. Μην έρθεις όμως και μου πεις "Σήμερα κλείσαμε εναμιση χρόνο μαζί, αλλά ξέρεις, εγώ δεν πιστεύω στην αληθινή αγάπη και στα δυο μισά, εγώ είμαι ολόκληρη από μόνη μου, δεν έχω ανάγκη κανέναν να μου βάζει όρια".
Γιατί διερωτώμαι εγώ ύστερα "Τόσο αρνητικά επιδρώ επάνω σου; Νιώθεις ολόκληρη από μόνη σου; Δε σου είπε κανείς να κάνεις σχέση με βάση συναισθηματικούς δεσμούς τότε. Άσε να βγάζουμε τα μάτια μας και να βλέπουμε Champions League!"
Το ίδιο που είπα τώρα για τη δέσμευση, ισχύει και για τα παιδιά. "Εγώ δεν κάνω παιδιά, τα μισώ, άσε που θα μου χαλάσουνε το σώμα για να τα γεννήσω" Σύμφωνοι! Μην κάνεις παιδί τότε, πάει και τελείωσε, ούτε κι εγώ θα σε ζορίσω.
(προφανώς και δεν αναφέρομαι σε σένα ειδικά)
Όλο αυτό το song and dance δεν μου κάνει καμία αισθητική διαφορά από τον υπερήλικο γείτονα, που με το που ακούσει τα σχολιαρόπαιδα να βγαίνουν από το γυμνάσιο της γειτονιάς, κάνει αγωγή στο σχολείο για ηχορρύπανση. Εγωιστικό κίνητρο. Θα του άφηνα ποτέ να μου φυλάξει το παιδί; Όχι! Τότε γιατί να γονιμοποιήσω μια γυναίκα που δεν θέλει καν να τα βλέπει, πόσο μάλλον να τα κουβαλάει;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.