Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
05-09-09
21:10
Τις ιδέες οι άνθρωποι
τις ενστερνίζονται κι όχι οι γραμματοσειρές , αμαν ήταν έτσι
δεν θα κατεδίωκαν ποτέ αθρώπους επειδή ήταν αριστεροί , αναρχικοί κλπ
διότι δεν κρίνουμε τα άτομα μα μόνο "τας ιδέας αυτών " δεν παίζει έτσι και το ξέρεις ,
οι ιδέες δεν είναι κούφια σύμβολα σε ένα χαρτί , ούτε αιθέρας που πλανάται στο σύμπαν , χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους και τους κατατάσσουν σε κατηγορίες θέλουμε δεν θέλουμε
μας αρέσει δεν μας αρέσει
Όλοι αυτοί που αναφέρεις παραπάνω, για τις ιδέες τους κυνηγήθηκαν και γι' αυτές κρίθηκαν...
Φαίνεται οι διώκτες τους δεν γνώριζαν, ότι οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες...
Άσε που σε πολλές περιπτώσεις οι ιδέες δεν ταυτίζονται με τους ανθρώπους.
Η αναρχία δεν είναι κάθε αναρχικός που την ενστερνίζεται και τυγχάνει να γνωρίζω αριστερούς που είναι γ@μώ τα παιδιά και άλλους που είναι για πολλές σφαλιάρες...
"Κρίνω ιδέες και όχι ανθρώπους" σημαίνει, για μένα τουλάχιστον, ότι καλούμαι να κρίνω μια θέση σου επάνω σε ένα ζήτημα χάριν της συζήτησης, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι εσύ σαν προσωπικότητα είσαι πολύ περισσότερα πράγματα από αυτή τη ΜΙΑ θέση σου.
Επειδή όμως εδώ είμαστε ένα φόρουμ και μάλλον δε σκοπεύουμε να κυνηγήσουμε κανέναν ούτε γι' αυτό που είναι, μα ούτε και για τις ιδέες του, θα 'θελα να σε ρωτήσω, εσύ τι έχεις να προτείνεις για την επιβίωση των ακραίων θέσεων με σκοπό το διάλογο;
Αν προσπαθήσουμε να λειάνουμε ό,τι προεξέχει, στο τέλος το μόνο που θα μπορούμε να συζητήσουμε πολύ φοβάμαι ότι θα είναι ο καιρός...
Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση, αν σας ενδιαφέρει, στο σχετικό θέμα:
Η κάθε μορφής κριτική πρέπει να γίνεται στις ιδέες και όχι στους ανθρώπους
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-09-09
12:26
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από μικρό παιδάκι ακόμα, ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να συμβιώνω με παιδιά... Η μάνα μου έλεγε πως μια νηπιαγωγός, της είχε πει πως το γεγονός ότι ζωγράφιζα πάντα έναν ήλιο στις παιδικές ζωγραφιές μου, ακόμη κι όταν το τοπίο μου ήταν βροχερό, έδειχνε πως έχω ανεπτυγμένο το ένστικτο της μητρότητας. (Μπορεί να ήταν και μπαρούφα αυτό, δεν ξέρω).
Δεν έγραψα "να μεγαλώνω" παιδιά, γιατί ώρες-ώρες νιώθω πως εγώ και η κόρη μου "μεγαλώνουμε" παρέα. Έμαθα πολλά πράγματα από την αλληλεπίδρασή μου μαζί της, ωρίμασα, απέκτησα υπευθυνότητα και το κυριότερο ίσως, έμαθα να ενδιαφέρομαι ολοκληρωτικά για έναν άλλον άνθρωπο πέρα από τον εαυτό μου.
Θα σκεφτεί κανείς ότι το ίδιο συναίσθημα το αποκτάμε και με έναν σύντροφο, δε συγκρίνεται όμως η αγωνία και η φροντίδα προς ένα παιδί, με αυτή που νιώθουμε για τους συντρόφους μας ή τους γονείς μας.
Παράλληλα η ύπαρξη της κόρης μου με βοήθησε να διατηρήσω την παιδικότητά μου, να κρατήσω το παιδί μέσα μου ζωντανό και να το αφήνω που και που να εκδηλώνεται καθώς κάναμε μαζί κούνια ή κατασκευές από χαρτί, ή παίζαμε με τις κούκλες της.
Πιθανολογώ ότι αυτή μου η στάση ζωής, προήλθε και από το γεγονός ότι δεν είχα αδέρφια και πάντα λαχταρούσα την παρέα άλλων παιδιών.
Όταν απέκτησα την κόρη μου, δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα και να μην κάνω παιδιά, δεν είχε περάσει καν απ' το μυαλό μου σαν σκέψη, σήμερα πάντως, 12 χρόνια μετά, ξέρω πως το παιδί ήταν απαραίτητο για την εξέλιξή μου, ακόμη κι αν δεν το γνώριζα συνειδητά.
Δεν μπορώ ειλικρινά να μπω στη θέση γυναικών και ανδρών που δεν ενδιαφέρονται να αποκτήσουν παιδί, γιατί δεν το ένιωσα ποτέ, παρ' όλ' αυτά, θεωρώ κάθε απόφαση απόλυτα σεβαστή, ακόμη κι αν αφορά την καλή εμφάνιση ή την καλοπέραση.
Στο θέμα της έκτρωσης, υποστηρίξαμε ότι κάθε γυναίκα πρέπει να μπορεί να αποφασίζει για την αυτοδιάθεση του σώματός της και της ζωής της. Δε βλέπω γιατί να μην ισχύει κι εδώ.
Δεν σκέφτομαι τίποτα περισσότερο για όποιον δε θέλει να τεκνοποιήσει, εκτός ίσως από το γεγονός ότι θα χάσει συναισθήματα και εμπειρίες που είναι σχεδόν αδύνατον να τις μοιραστείς με κάποιον, αν δεν τα βιώσει.
Δεν έγραψα "να μεγαλώνω" παιδιά, γιατί ώρες-ώρες νιώθω πως εγώ και η κόρη μου "μεγαλώνουμε" παρέα. Έμαθα πολλά πράγματα από την αλληλεπίδρασή μου μαζί της, ωρίμασα, απέκτησα υπευθυνότητα και το κυριότερο ίσως, έμαθα να ενδιαφέρομαι ολοκληρωτικά για έναν άλλον άνθρωπο πέρα από τον εαυτό μου.
Θα σκεφτεί κανείς ότι το ίδιο συναίσθημα το αποκτάμε και με έναν σύντροφο, δε συγκρίνεται όμως η αγωνία και η φροντίδα προς ένα παιδί, με αυτή που νιώθουμε για τους συντρόφους μας ή τους γονείς μας.
Παράλληλα η ύπαρξη της κόρης μου με βοήθησε να διατηρήσω την παιδικότητά μου, να κρατήσω το παιδί μέσα μου ζωντανό και να το αφήνω που και που να εκδηλώνεται καθώς κάναμε μαζί κούνια ή κατασκευές από χαρτί, ή παίζαμε με τις κούκλες της.
Πιθανολογώ ότι αυτή μου η στάση ζωής, προήλθε και από το γεγονός ότι δεν είχα αδέρφια και πάντα λαχταρούσα την παρέα άλλων παιδιών.
Όταν απέκτησα την κόρη μου, δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα και να μην κάνω παιδιά, δεν είχε περάσει καν απ' το μυαλό μου σαν σκέψη, σήμερα πάντως, 12 χρόνια μετά, ξέρω πως το παιδί ήταν απαραίτητο για την εξέλιξή μου, ακόμη κι αν δεν το γνώριζα συνειδητά.
Δεν μπορώ ειλικρινά να μπω στη θέση γυναικών και ανδρών που δεν ενδιαφέρονται να αποκτήσουν παιδί, γιατί δεν το ένιωσα ποτέ, παρ' όλ' αυτά, θεωρώ κάθε απόφαση απόλυτα σεβαστή, ακόμη κι αν αφορά την καλή εμφάνιση ή την καλοπέραση.
Στο θέμα της έκτρωσης, υποστηρίξαμε ότι κάθε γυναίκα πρέπει να μπορεί να αποφασίζει για την αυτοδιάθεση του σώματός της και της ζωής της. Δε βλέπω γιατί να μην ισχύει κι εδώ.
Δεν σκέφτομαι τίποτα περισσότερο για όποιον δε θέλει να τεκνοποιήσει, εκτός ίσως από το γεγονός ότι θα χάσει συναισθήματα και εμπειρίες που είναι σχεδόν αδύνατον να τις μοιραστείς με κάποιον, αν δεν τα βιώσει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.