Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
04-09-09
10:31
Eλα ομως που η ανωτεροτητα,εκλαμβανεται ως υποχωρητικότητα,ως αδυναμία!!!Καλώς η κακώς πιστεύω ότι πρέπει να δείχνεις ανωτερότητα (και να αποδέχεσαι την ανωτερότητα σου εφόσον αυτή είναι πραγματική και όχι απλώς κομπορρημοσύνη) η οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να λαμβάνεται σαν υποχωρητικότητα. ...
Σαφώς προκειται για τα δυο συμπεριφορικά άκρα: το ενα ειναι η πληρης υποχωρητικότητα,το αλλο η πληρης ανταποδοση στα ισα.Δηλαδή το οφθαλμός αντί οφθαλμού δεν νομίζω να είναι καλύτερο από το να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο, και τα δύο είναι (κατ' εμέ) άκρως διεστραμμένα. ...
Προσωπικα,ειμαι θιασωτης του δευτερου,γιατι ειμαι της γνωμης πως υπηρετειται και εδω τροπον τινα ο φυσικός νομος της δρασης - αντιδρασης. Σε μια δραση,δρα μια αντι-δράση,ως εξισσοροπηση,ως αντισταθμισμα,ως εξουδετερωση.
Σε μια ισχύ,αντιδρά μια άλλη ισχύ,προκειμενου να αποκατασταθεί η ισορροπια,η ουδετερότητα
Αν ασκηθεί ισχύς,διχως να ασκηθει με τη σειρά της και μια ανασχετική αντι-ισχύς,έχουμε τροπον τινα μια διαταραξη της ισορροπιας.
Μα νομιζω πως το αισθημα της ικανοποιησης απο την ανταποδοση [ικανοποιηση του αισθηματος δικαιου] -,που περνα λογικα / φυσιολογικα μέσα απο την επιγνωση / άσκηση της ισχύς σου - ειναι απολυτα θεμιτο στην άσκηση εκδικησης. Ειναι αυτο που λυτρώνει,απελευθερώνει.Όταν η εκδίκηση εκλαμβάνεται κυρίως σαν ικανοποίηση της ισχύος σου έναντι του άλλου χάνει την κυριότερη ουσία της, δηλαδή την απόδοση (προσωπικής) δικαιοσύνης για να ικανοποιηθεί η αίσθηση δικαίου την οποία ανέφερες στην αρχή αλλά μου φαίνεται ότι βάζεις σε δεύτερη μοίρα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
03-09-09
16:00
Μερικές προσωπικές σκέψεις....
Η εκδίκηση εχει διπλό όφελος.
Περαν του λυτρωτικου συναισθηματος που επιφέρει (λογω άσκησης προσωπικής δικαιοσύνης / ικανοποιησης του αισθηματος δικαιου),ατσαλώνει συγχρόνως (ψυχικα) τον εκδικηματία,τον κανει πιο δυνατό ενάντια σε πιθανές ιδιες ή παρεμφερεις μελλοντικές πλήξεις.
Κύριο ζητουμενο στην εκδίκηση,είναι η ψυχική λύτρωση. Η λύτρωση που επέρχεται απο την ανταπόδοση.
Η λύτρωση που θα αισθανθείς έχοντας κάνει τον άλλο να αιθανθεί και αυτός πόνο (και όχι να χαίρεται ατιμώρητος),θα σε βοηθήσει σίγουρα να συνέλθεις πιο γρήγορα. Εκδικώντας,εχεις δείξει ,πως είσαι δυνατός,υπολογίσιμος.
Προσωπικα,είμαι υπέρ της εκδίκησης.
Πιθανόν,επειδη οι καιροί ειναι αυτοί που ειναι.
Ανταποδίδω σε βαση δικαιοσύνης πάντα, - ειδάλλως εξομοιώνομαι με αυτον που με έπληξε - το κακό που έχω εισπράξει.
Εχει ειπωθει - και ειπωνεται αδιαλλειπτως - πως η καλυτερη εκδικηση,ειναι η αδιαφορία,η συγχωρεση,η επιδειξη ανωτερότητας.
Σε καποιες περιπτώσεις,αυτο ισως και να ειναι καλυτερο.
Δεν καθολικεύεται ομως.
Ο μέσος άνθρωπος,του μέσου πνεύματος συνήθως δεν έχει τόσο μεγάλους ορίζοντες και είναι πιο πεζός και άμεσος στις αντιδράσεις του. Ποιός ο λόγος να ασκήσει ευγενή και συγχωρητική συμπεριφορική - ακόμα και εαν το μπορεί - απέναντι σε κάτι (που θεωρεί) βλαπτικό?
Σε αυτή τη ζωή,τα πάντα (οφείλουν να) πληρώνονται εδώ. Να ισχύει η ανταποδοτικότητα.
Η στα ίσα αντπαπόδοση. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση - όσο ευγενής και αν βαφτίζεται - εκλαμβάνεται την σήμερον ως αδυναμία και ανοίγει περισσότερο την όρεξη.
Ασκώ αντίποινα - εάν και εφόσον είμαι σε διάθεση,εάν κρίνω πως πρέπει. Αν δεν το κάνω,δεν οφείλεται στην απαξιωτική ανωτερότητα,μα στη στάθμιση των παραγόντων.Καθαρά θέμα υπολογισμού.Αν αποφασίσω να πλήξω - είτε συναισθηματικά είτε σωματικά - ,δε χαμπαριάζω απο ανωτερότητες (sic)!
Δείχνω (εφόσον το αποφασίσω) πυγμή.Δε μπαίνω στη διαδικασία να τσεκάρω τα όρια αν(τ)οχής μου - ακόμα και αν τα ξέρω,ακόμα και αν δεν βλάπτομαι.Ακόμα και αν βαράει στο βρόντο ο άλλος.Ακόμα και αν δε με αγγίζει. Δεν είμαι του "βάρα βάρα εσύ,τον καιρό σου χάνεις,σε αγνοώ,δε μπορείς να μου κάνεις τίποτα,είσαι ένα ζωύφιο". Είμαι του "ατιμώρητος δε θα μείνεις,θα πληρώσεις για να μάθεις πως ο άλλος δεν είναι εύκολος στόχος,δεν είναι αδύναμος / αδιάφορος όσο δείχνει,θα μάθεις δια πόνου (συναισθηματικού ή σωματικού,ανάλογα τη βλάβη) να σέβεσαι". Είμαι υπερ της άμεσης αποθάρρυνσης,που στοχεύει κύρια στο να κερδίσω το φόβο του άλλου. Είναι καλό να σε φοβούνται για το δυναμικό που αποπνέεις (και αφήνεις να διαφαίνεται),παρά να σε σέβονται για μια αμφίβολη στωικότητα / μειλιχειότητα / ανωτερότητα.
Η ανωτερότητα είναι περιττή πολυτέλεια.
Εξαίρεση - όχι κανόνας.
Τα ζωύφια όταν σε ενοχλούν τα πατάς. Δεν ασκείς ανωτερο πνεύμα.
(στη μύγα π.χ που διαρκώς με ενοχλεί,δε θα ασκησω αδιαφορία,ανωτερο πνεύμα,συγχώρεση!!!)
Ειμαι υπέρ το απτού,του άμεσου - στα πάντα.Αν έχω την πολυτέλεια,το χρόνο και τη διάθεση,ισως να ασκήσω απαξίωση,στωικότητα ή αδιαφορία.
Παραφράζοντας τη ρήση "η οποιαδήποτε εργασία δεν είναι ντροπή",λέω πως δεν είναι ντροπή να κάνεις χρήση του οποιουδήποτε δόκιμου μέσου προκειμένου να πονέσεις αυτόν που σε πόνεσε - σωματικά ή ψυχικά - δίχως λόγο ,ικανοποιώντας το αίσθημα δικαίου σου. Αν είναι να κυλιστείς στα σκατά,να κυλιστείς.Δεν αποτελεί ντροπή.
Και δεν υπάρχει σαβουάρ βίβρ στην άσκηση εκδίκησης. Ο καθείς εκδικείται κατά τρόπο που να ευχαριστεί / βολεύει τον ίδιο.
Η εκδίκηση εχει διπλό όφελος.
Περαν του λυτρωτικου συναισθηματος που επιφέρει (λογω άσκησης προσωπικής δικαιοσύνης / ικανοποιησης του αισθηματος δικαιου),ατσαλώνει συγχρόνως (ψυχικα) τον εκδικηματία,τον κανει πιο δυνατό ενάντια σε πιθανές ιδιες ή παρεμφερεις μελλοντικές πλήξεις.
Κύριο ζητουμενο στην εκδίκηση,είναι η ψυχική λύτρωση. Η λύτρωση που επέρχεται απο την ανταπόδοση.
Η λύτρωση που θα αισθανθείς έχοντας κάνει τον άλλο να αιθανθεί και αυτός πόνο (και όχι να χαίρεται ατιμώρητος),θα σε βοηθήσει σίγουρα να συνέλθεις πιο γρήγορα. Εκδικώντας,εχεις δείξει ,πως είσαι δυνατός,υπολογίσιμος.
Προσωπικα,είμαι υπέρ της εκδίκησης.
Πιθανόν,επειδη οι καιροί ειναι αυτοί που ειναι.
Ανταποδίδω σε βαση δικαιοσύνης πάντα, - ειδάλλως εξομοιώνομαι με αυτον που με έπληξε - το κακό που έχω εισπράξει.
Εχει ειπωθει - και ειπωνεται αδιαλλειπτως - πως η καλυτερη εκδικηση,ειναι η αδιαφορία,η συγχωρεση,η επιδειξη ανωτερότητας.
Σε καποιες περιπτώσεις,αυτο ισως και να ειναι καλυτερο.
Δεν καθολικεύεται ομως.
Ο μέσος άνθρωπος,του μέσου πνεύματος συνήθως δεν έχει τόσο μεγάλους ορίζοντες και είναι πιο πεζός και άμεσος στις αντιδράσεις του. Ποιός ο λόγος να ασκήσει ευγενή και συγχωρητική συμπεριφορική - ακόμα και εαν το μπορεί - απέναντι σε κάτι (που θεωρεί) βλαπτικό?
Σε αυτή τη ζωή,τα πάντα (οφείλουν να) πληρώνονται εδώ. Να ισχύει η ανταποδοτικότητα.
Η στα ίσα αντπαπόδοση. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση - όσο ευγενής και αν βαφτίζεται - εκλαμβάνεται την σήμερον ως αδυναμία και ανοίγει περισσότερο την όρεξη.
Ασκώ αντίποινα - εάν και εφόσον είμαι σε διάθεση,εάν κρίνω πως πρέπει. Αν δεν το κάνω,δεν οφείλεται στην απαξιωτική ανωτερότητα,μα στη στάθμιση των παραγόντων.Καθαρά θέμα υπολογισμού.Αν αποφασίσω να πλήξω - είτε συναισθηματικά είτε σωματικά - ,δε χαμπαριάζω απο ανωτερότητες (sic)!
Δείχνω (εφόσον το αποφασίσω) πυγμή.Δε μπαίνω στη διαδικασία να τσεκάρω τα όρια αν(τ)οχής μου - ακόμα και αν τα ξέρω,ακόμα και αν δεν βλάπτομαι.Ακόμα και αν βαράει στο βρόντο ο άλλος.Ακόμα και αν δε με αγγίζει. Δεν είμαι του "βάρα βάρα εσύ,τον καιρό σου χάνεις,σε αγνοώ,δε μπορείς να μου κάνεις τίποτα,είσαι ένα ζωύφιο". Είμαι του "ατιμώρητος δε θα μείνεις,θα πληρώσεις για να μάθεις πως ο άλλος δεν είναι εύκολος στόχος,δεν είναι αδύναμος / αδιάφορος όσο δείχνει,θα μάθεις δια πόνου (συναισθηματικού ή σωματικού,ανάλογα τη βλάβη) να σέβεσαι". Είμαι υπερ της άμεσης αποθάρρυνσης,που στοχεύει κύρια στο να κερδίσω το φόβο του άλλου. Είναι καλό να σε φοβούνται για το δυναμικό που αποπνέεις (και αφήνεις να διαφαίνεται),παρά να σε σέβονται για μια αμφίβολη στωικότητα / μειλιχειότητα / ανωτερότητα.
Η ανωτερότητα είναι περιττή πολυτέλεια.
Εξαίρεση - όχι κανόνας.
Τα ζωύφια όταν σε ενοχλούν τα πατάς. Δεν ασκείς ανωτερο πνεύμα.
(στη μύγα π.χ που διαρκώς με ενοχλεί,δε θα ασκησω αδιαφορία,ανωτερο πνεύμα,συγχώρεση!!!)
Ειμαι υπέρ το απτού,του άμεσου - στα πάντα.Αν έχω την πολυτέλεια,το χρόνο και τη διάθεση,ισως να ασκήσω απαξίωση,στωικότητα ή αδιαφορία.
Παραφράζοντας τη ρήση "η οποιαδήποτε εργασία δεν είναι ντροπή",λέω πως δεν είναι ντροπή να κάνεις χρήση του οποιουδήποτε δόκιμου μέσου προκειμένου να πονέσεις αυτόν που σε πόνεσε - σωματικά ή ψυχικά - δίχως λόγο ,ικανοποιώντας το αίσθημα δικαίου σου. Αν είναι να κυλιστείς στα σκατά,να κυλιστείς.Δεν αποτελεί ντροπή.
Και δεν υπάρχει σαβουάρ βίβρ στην άσκηση εκδίκησης. Ο καθείς εκδικείται κατά τρόπο που να ευχαριστεί / βολεύει τον ίδιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.