10-09-09
19:40
Καλά αποκλείεται να διαβάσω το κατεβατό, αλλά θα πω τη γνώμη μου στην αρχική ερώτηση. [...]
Κατ' αρχάς, ευχαριστώ για την απάντηση σου. Κατά δεύτερο, θεωρώ ότι κι εσύ ρίχνεις το βάρος στους νέους με τον τρόπο που απαντάς. Η ερώτηση μου όμως αφορά και την οικογένεια τους, ας μην το ξεχνάμε. Και με αυτό κατά νου, θα ήθελα να ρωτήσω: διδάσκουν σήμερα οι οικογένειες τα παιδιά τους; Κι αν ναι, τι τα διδάσκουν; Και δεν εννοώ με τις διδαχές τους, που κι αυτές χρειάζονται δε λέω, αλλά κυρίως με το παράδειγμά τους. Διδάσκουν χαμηλά στάνταρ και ταπεινοφροσύνη, υποχώρηση, να δίνουμε ευκαιρίες, να παλεύουμε για αυτό θέλουμε, να προσπαθούμε, να μοχθούμε; Σίγουρα κάποιες το κάνουν. Και κάποιες άλλες κάνουν κάποια από αυτά.Επίσης αναφέρεις πρότυπα. Πως τα διδάσκει αυτά τα πρότυπα η οικογένεια και με ποιο τρόπο;
Για το σάμπως προλαβαίνουν τώρα, αυτό νομίζω είναι ερώτηση-παγίδα. Γιατί έφτασε η εποχή μας να μην προλαβαίνει; Ποιος μας την παρέδωσε έτσι; Τι κάνουμε για να την παραδώσουμε διαφορετική; Ερωτήματα, που σκοπό έχουν να προβληματίσουν, και να βρουν λύσεις. Διότι το να εντοπιστεί το τις πταίει, και στη συνέχεια το να αναλάβει την ευθύνη του φταιξίματος του, είναι νομίζω η μισή αρχή για την πολυπόθητη αλλαγή. Η υπόλοιπη μισή, είναι το να αλλάξουμε τον τρόπο που δρούμε, λειτουργούμε, ζούμε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
10-09-09
19:02
Ας μην κατηγορούμε πάντα τον τρόπο που μας μεγαλώσαν,οικογένεια-σχολείο-άτιμη κοινωνία,και ας αποδεχθούμε πως είμαστε αδηφάγα πλάσματα,ανικανοποίητα, που ζητούν απαγορεύσεις όταν μας δίνεται ελευθερία και ελευθερία όταν μας το απαγορεύουν.
Κατά βάση συμφωνώ μαζί σου. Παρόλαυτά, δεν με ικανοποιεί η απάντηση. Από την μία, ίσως είναι η φύση μας αυτή, από την άλλη όμως, μέσα στην αδηφαγία και την ανικανοποιησιά μου, ψάχνω να βρω τις ισορροπίες μου. Προσπαθώ αυτή τη φύση μου να την εξετάσω και να την δαμάσω όσο και όπου αυτό είναι δυνατό. Μήπως σε τελική ανάλυση, κι αυτό, ότι δηλαδή έτσι είμαστε, αποτελεί μια δικαιολογία;
Εκεί που θα συμφωνήσω απόλυτα, είναι στο να μην κατηγορούμε άλλους. Μπορεί από κει να κάνουμε την αρχή, αλλά πάντα φέρουμε το μερίδιο της ευθύνης των πράξεων μας. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν ως άνθρωποι είμαστε ικανοί πια να φτάσουμε να αναλύουμε τα πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος. Ακόμα κι αν παραδείγματος χάριν η οικογένεια μου με έμαθε να πετάω τα σκουπίδια χάμω, φέρω την ευθύνη μου όταν συνεχίζω να το κάνω ακόμα κι όταν ως ώριμος άνθρωπος συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι σωστό.
Επειδή ίσως να δίνεται η εντύπωση ότι κατηγορώ την οικογένεια για τα κακώς κείμενα των ερωτικών μας σχέσεων, κι ότι τη θεωρώ αποκλειστικά υπεύθυνη, θέλω επί της ευκαιρίας, να το αποσαφηνίσω για όσους δεν το κατάλαβαν παραπάνω: Δεν φταίει μόνο η οικογένεια. Φέρουμε κι εμείς την ευθύνη μας όπως πολύ σωστά το έθεσε η SPEIO. Ωστόσο, επιθυμώ να συζητήσουμε τα πεδία των λαθών των γονιών στο συγκεκριμένο θέμα. Να τα αναγνωρίσουμε κι έτσι, να μάθουμε. Να μάθουμε να μην τα πράττουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.