DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
26-09-09
18:40
Αφορμή γι΄αυτή την ερώτηση προς συζήτηση είναι οι στίχοι από το τραγούδι της Νατάσας Μποφίλιου "Εν λευκώ" με καταπληκτικούς στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
".....................
Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.
..............................."
Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν οι άνθρωποι που δεν λένε "σε αγαπώ" το κάνουν απο τόλμη ή ατολμία.....;
Τόλμη γιατί έχουν μάθει να ζουν έτσι,λιτά απλά χωρίς εξάρσεις.... ίσως γιατί δεν έχει όρια η αγάπη κι αν το λες, απλά εισπράττεις το εισητήριο της ικανοποίησης της απόλαυσης των δύο μικρών αλλά τόσο σπουδαίων λέξεων Σε Αγαπώ, γιατι ξέρουν ότι η αγάπη δεν είναι ρίσκο είναι η ίδια η ζωή και αποφαζίσουν να το ζήσουν....παρά να το λένε.
Ατολμία γιατί ο καλά κρυμμένος εαυτός τους, τους καθοδηγεί στο να μην φανερωθούν, να μην δείξουν ευαίσθητοι, να μην εκφραστούν, να προτιμούν τα γυάλινο κλουβί τους που όλα τα παρατηρούν αλλά δεν τα ζουν και δεν τα γεύονται......απλοί παρατηρητές συναισθημάτων.
Και η θέση του άλλου που θέλει το "σε αγαπώ" ποια είναι; Να το διεκδικήσει με κάθε τρόπο ή απλά να το προσπεράσει και να ζήσει από τα συμφραζόμενα;
Λέξεις vs πράξεις ; Το αιώνιο δίλημα (ψευτοδίλημα για άλλους).
Tην τελευταία φορά που ρώτησα, "με αγαπάς ;" η απάντηση ήταν "Σοβαρέψου". Μ'αγαπούσε ωστόσο, έτσι πίστευα, κι ακόμα το πιστεύω, αλλά το είπε πολύ ελάχιστες φορές. Το δικό μου "σ'αγαπώ" ήταν πολύ φλύαρο τουναντίον. Φλύαρος σε όλα, όχι μόνο σ'αυτό. Κατάλαβα εκείνη τη μέρα ότι το "σοβαρέψου" μεταφράζοταν "σε παρακαλώ, φοβάμαι μην ξαναπάθω όσα έπαθα με τους άλλους". Δεν μπόρεσα ποτέ να την πείσω για την ομορφιά και την χρησιμότητα των λέξεων, ότι οι κατάλληλες πράξεις συνοδεύονται από κατάλληλες λέξεις όπως ένα καλό φαγητό πρέπει να συνοδεύεται από καλό κρασί. Εκείνη κάποια στιγμή μου είπε ότι πείστηκε ότι δεν ήμουν σαν τους άλλους, κι όμως συνέχισε να μου φέρεται λες κι ήμουν άλλος, κι έτσι το αναγκαίο "συνοδευτικό" για μένα έλειπε από το "τραπέζι". 'Ετσι άρχισε να μου κόβεται η όρεξη θυμάμαι και να θέλω να πατάω όλο και πιο σπάνια στις "συνεστιάσεις". Τί να το κάνω όταν νοιώθεις αλλά δεν δείχνεις ; Ξερό φιλέτο χωρίς κρασί στο λαιμό σου στέκεται.
Είναι ζήτημα ατολμίας, καχυποψίας και ανασφάλειας. Πακέτο πάει με το γυάλινο κλουβί που όλα τα παρατηρούν αλλά δεν τα γεύονται, ίσως επειδή κάποτε πληγώθηκαν και εσύ τώρα πληρώνεις τα σπασμένα. Μα εγώ θέλω να τ'ακούω να τ'ακούω να το λες...γιατί τα λόγια δεν είναι απλά λόγια, αλλά αυτό που βγαίνει από μέσα σου ολόγυμνο και ντύνεται με λέξεις να σε ζεστάνει να μην πας από κρυοπαγήματα της ψυχής. Αν το ζεις το λες. Δεν μπορείς δυστυχώς να το κλέψεις.
αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις
Η Ν.Μποφίλιου είναι και δική μου αγαπημένη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.