Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
16-10-09
15:58
Σκέφτομαι το ανάποδο βασικά, δηλαδή να πεθάνει ένας αγαπημένος μου άνθρωπος (τι τα κακομελετάω;) μετά από εγχειρίσεις κλπ που λέτε, να έχει υποφέρει, να έχει πονέσει και μόλις πεθάνει να τον βουτήξουν, να τον πάνε πάλι στο χειρουργείο, να τον κόψουν (μιλάμε για εγχείριση οπότε είναι πετσόκομμα καλώς ή κακώς) και να τον ράψουν μετά να μου τον φέρουν να τον κλάψω και να τον θάψω. Ε δε θέλω να τον υποβάλλω σε αυτή τη διαδικασία. Δεν μπορώ να το εξηγήσω τόσο καλά με λόγια, απλά δε μου αρέσει η ιδέα αυτή. Να του φερθούν δηλαδή σαν ένα κομμάτι κρέας που παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε και το υπόλοιπο το πετάμε. Ακούγομαι τελείως κυνική αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω γραπτώς με πιο ωραία λόγια...
Τι να πω, το βλέπουμε τελείως διαφορετικά το όλο θέμα.
Δε μου φαίνεται ούτε ότι θα υποβάλλω σε ταλαιπωρία (ποιον? τον νεκρο? αν υπάρχει κάποιος που σίγουρα ΔΕΝ θα ταλαιπωρηθεί αυτός είναι ο νεκρός!) ούτε ότι τον υποβιβάζει σε ένα κομμάτι κρέας (αντίθετα, η διαδικασία αυτή κατά κάποιο τρόπο του δίνει τη δυνατότητα να διατηρήσει κάτι σαν ανθρωπιά και αλληλεγγύη παρόλο που δεν είναι παρα ένα άψυχο σώμα!)
Πραγματικά σε αντίστοιχη περίπτωση εμενα νομίζω ότι θα με ανακούφιζε η ιδέα ότι έσωσε κάποιον με το θάνατο του. Όπως πχ αν κάποιος δικός μου έχανε τη ζωή του στην προσπάθεια να σώσει κάποιους από μια πυρκαγιά ή ένα ναυάγιο. Η ίδια η απώλεια πονάει πάντα το ίδιο, όμως σίγουρα θα έχει διαφορα να ξέρεις ότι είχε κάποιο νόημα και δεν ήταν απλώς το τέρμα του κύκλου μιας ζωής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
16-10-09
10:08
Πάντα θεωρούσα ότι ο καλύτερος κώδικας ηθικής είναι "να φέρεσαι πάντα στους άλλους όπως θα ήθελες να σου φερθούν". Στα πλαίσια αυτού λοιπόν, αν δεχόμουν επίθεση με μαχαίρι δε θα ήθελα να επέμβει κάποιος και να πάθει κι εκείνος κακό χωρίς λόγο. Θα μου αρκούσε να καλέσει την αστυνομία η το ασθενοφόρο, το ίδιο λοιπόν θα έκανα κι εγώ. Αν όμως χρειαζόμουν μεταμόσχευση θα ήθελα να μη σκεφτεί ο εν δυνάμει δότης μου πόσο όμορφος θα φαίνεται στο φέρετρο του (μπρρρρρρ!), κατά συνέπεια δε θα το σκεφτώ ούτε εγώ.-
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
16-10-09
09:56
Είναι κι αυτό στα πλαίσια της γενικής νοοτροπία όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του.
Κι εμενα πάντως με σόκαρε ο απόλυτος αρνητισμός κάποιων με παιδαριώδεις αιτιολογίες. Ειλικρινά, δεν το περίμενα με τίποτα.
Προσωπικά δε με φοβίζει ιδιαιτερα η πιθανότητα να με στείλουν πριν της ώρας μου γιατί όταν φτάνει κάποιος έστω και κοντά στο σημείο να κηρυχτεί εγκεφαλικά νεκρός οι πιθανότητες να ανακάμψει και ζήσει μια στοιχειωδώς ανθρώπινη ζωή είναι μάλλον ούτως η άλλως μηδαμινές. Προκειμενου λοιπόν να με αφήσουν να "ζήσω" σαν φυτό, η ακόμα χειρότερα να ανακτήσω τις αισθήσεις μου και να έχω χίλια δυο προβλήματα προτιμώ να τραβήξουν την πρίζα μια ώρα αρχύτερα. Θα το ζητούσα δηλαδή από μονη μου ακόμα κι αν δεν είχε τεθεί το θέμα να σώσω μια άλλη ζωή. Όσο για την οικογένεια μου, έχω την εντύπωση ότι πιο εύκολα θα μπορέσουν να διαχειριστούν την απώλεια μου έχοντας για παρηγοριά ότι με αυτήν έκανα καλο σε κάποιους συνανθρώπους μας, παρα μια παρατεταμένη ύπαρξη (δε μπορώ να την ονομάσω ζωή) η οποια όσο πιο πολύ κρατούσε τόσο πιο ψυχοφθόρα για όλους θα ήταν.
Κι εμενα πάντως με σόκαρε ο απόλυτος αρνητισμός κάποιων με παιδαριώδεις αιτιολογίες. Ειλικρινά, δεν το περίμενα με τίποτα.
Προσωπικά δε με φοβίζει ιδιαιτερα η πιθανότητα να με στείλουν πριν της ώρας μου γιατί όταν φτάνει κάποιος έστω και κοντά στο σημείο να κηρυχτεί εγκεφαλικά νεκρός οι πιθανότητες να ανακάμψει και ζήσει μια στοιχειωδώς ανθρώπινη ζωή είναι μάλλον ούτως η άλλως μηδαμινές. Προκειμενου λοιπόν να με αφήσουν να "ζήσω" σαν φυτό, η ακόμα χειρότερα να ανακτήσω τις αισθήσεις μου και να έχω χίλια δυο προβλήματα προτιμώ να τραβήξουν την πρίζα μια ώρα αρχύτερα. Θα το ζητούσα δηλαδή από μονη μου ακόμα κι αν δεν είχε τεθεί το θέμα να σώσω μια άλλη ζωή. Όσο για την οικογένεια μου, έχω την εντύπωση ότι πιο εύκολα θα μπορέσουν να διαχειριστούν την απώλεια μου έχοντας για παρηγοριά ότι με αυτήν έκανα καλο σε κάποιους συνανθρώπους μας, παρα μια παρατεταμένη ύπαρξη (δε μπορώ να την ονομάσω ζωή) η οποια όσο πιο πολύ κρατούσε τόσο πιο ψυχοφθόρα για όλους θα ήταν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.