Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-10-09
17:36
Δεν τίθεται θέμα off-topic. Έφερα ένα παράδειγμα για το κατά πόσο ένα άτομο είναι έτοιμο να "βγει" στη ζωή, μόνο και μόνο επειδή έγινε 18 ετών. Οι δικές μου εμπειρίες μου έχουν δείξει ότι δεν μπορεί κάτι τέτοιο να ισχύει πάντα και έχω τοποθετηθεί παραπάνω επ' αυτού. (Διαφωνώ λοιπόν με το πρώτο κομμάτι του ποστ της Himela).
Τώρα, το τι είναι καλύτερο να κάνει ένας άνθρωπος στην εφηβεία, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να το ορίσει απόλυτα. (Άρα με το δεύτερο κομμάτι της Himela συμφωνώ). Άλλος επιλέγει να διαβάζει και να βλέπει κουλτουριάρικες ταινίες κι άλλος να ξενυχτά με τους φίλους του, να κάνει τη μια σχέση μετά την άλλη κτλ κτλ. (Εγώ έκανα λίγο από τα δύο και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου παρόλο που δεν έγιναν συνειδητά...).
Ό,τι δεν κάναμε πάντως στα νιάτα μας, συνήθως το κάνουμε αργότερα με το ανάλογο κόστος. Δηλαδή στην περίπτωση της ξαδέρφης μου, μάλλον θα ήταν καλύτερα να είχε φάει τα μούτρα της σε 1-2 σχέσεις στην εφηβεία, παρά τώρα στα 25 της για πρώτη φορά. (Άρα ως ένα βαθμό συμφωνώ και μαζί σου).
Το γιατί δεν έκανε σχέσεις στην εφηβεία της δεν είναι το ζητούμενό μας σε αυτή τη συζήτηση. Θες επειδή δεν ήθελε, θες επειδή δεν είχε την ανάλογη ώθηση από την οικογένειά της, ...το θέμα είναι ότι δεν έγιναν κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν αλλάζει. Τώρα λοιπόν που βγήκε παραέξω, που ψάχνει δουλειά που φλερτάρει και κάνει δεσμούς, δε βλέπω που είναι το κακό να έχει τη συμπαράσταση των γονιών της, εφόσον τη χρειαστεί.
Και η μέθοδος "σε πετάω στα βαθιά, κολύμπα" ενίοτε λειτουργεί, όμως όταν είσαι γονιός δεν μπορείς να σκεφτείς έτσι, ή τουλάχιστον ακόμη κι αν το κάνεις, έχεις κι ένα βλέφαρο ανοιχτό "σε περίπτωση που..."
Που είναι το κακό σ' αυτό;
Τώρα, το τι είναι καλύτερο να κάνει ένας άνθρωπος στην εφηβεία, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να το ορίσει απόλυτα. (Άρα με το δεύτερο κομμάτι της Himela συμφωνώ). Άλλος επιλέγει να διαβάζει και να βλέπει κουλτουριάρικες ταινίες κι άλλος να ξενυχτά με τους φίλους του, να κάνει τη μια σχέση μετά την άλλη κτλ κτλ. (Εγώ έκανα λίγο από τα δύο και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου παρόλο που δεν έγιναν συνειδητά...).
Ό,τι δεν κάναμε πάντως στα νιάτα μας, συνήθως το κάνουμε αργότερα με το ανάλογο κόστος. Δηλαδή στην περίπτωση της ξαδέρφης μου, μάλλον θα ήταν καλύτερα να είχε φάει τα μούτρα της σε 1-2 σχέσεις στην εφηβεία, παρά τώρα στα 25 της για πρώτη φορά. (Άρα ως ένα βαθμό συμφωνώ και μαζί σου).
Το γιατί δεν έκανε σχέσεις στην εφηβεία της δεν είναι το ζητούμενό μας σε αυτή τη συζήτηση. Θες επειδή δεν ήθελε, θες επειδή δεν είχε την ανάλογη ώθηση από την οικογένειά της, ...το θέμα είναι ότι δεν έγιναν κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν αλλάζει. Τώρα λοιπόν που βγήκε παραέξω, που ψάχνει δουλειά που φλερτάρει και κάνει δεσμούς, δε βλέπω που είναι το κακό να έχει τη συμπαράσταση των γονιών της, εφόσον τη χρειαστεί.
Και η μέθοδος "σε πετάω στα βαθιά, κολύμπα" ενίοτε λειτουργεί, όμως όταν είσαι γονιός δεν μπορείς να σκεφτείς έτσι, ή τουλάχιστον ακόμη κι αν το κάνεις, έχεις κι ένα βλέφαρο ανοιχτό "σε περίπτωση που..."
Που είναι το κακό σ' αυτό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-10-09
14:55
Μαλιστα!! Την ανικανοτητα και την αδυναμια των γονιων να αποκαλυψουν και να αναπτυξουν τον εσωτερικο κοσμο ενος παιδιου την μετανομαζουμε αδυναμια λογω χαρακτηρα!!!!(τι αλλο θα ακουσουμε δεν ξερω)
Aφου της εκαναν τη ζωη δυσκολη μετα τη παρακαλουσαν να βγει εξω, να παρει οτι της αξιζει, να μη φοβαται για αυτη, να αφησει αλλους ανθρωπους να τη πλησιασουν.
Αχ, Ράσκαλ, δε με προσέχεις...
Είπα πως η οικογένεια αυτή έχει δύο παιδιά. Το ένα βίωσε μια καθ' όλα "φυσιολογική εφηβεία" ενώ το άλλο προτιμούσε να μένει σπίτι. Ήταν επιλογή και όχι επιβολή.
Εγώ δε μίλησα για αδυναμία. Μίλησα για διαφορετικές ανάγκες λόγω χαρακτήρα και αυτό ακριβώς έγραψα:
Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
25-09-09
14:23
Πολύ ωραία όλα αυτά κοριτσούδια στη θεωρία και σε γενικές γραμμές συμφωνώ και κάπως έτσι τα σκεφτόμουν κι εγώ, πριν κάνω παιδί και πολύ περισσότερο, πριν φτάσει το παιδί μου στην εφηβεία και δω την κατάσταση μπροστά στα μάτια μου.
Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού. Δεν είναι κανόνας ότι στα 18 είσαι έτοιμος να αναλάβεις τι ζωή σου και αν και θα συμφωνήσω ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στην ως τότε ανατροφή, η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού, δε σου επιτρέπει καμιά φορά να εφαρμόσεις τις παιδαγωγικές μεθόδους που έχεις εκ των προτέρων σκεφτεί.
Για παράδειγμα, έχω δύο ξαδέρφες. Η μια, η μεγαλύτερη, είχε τις παρέες της, έβγαινε με φίλες και φίλους και είχε μια καθ' όλα "φυσιολογική" εφηβεία. Η δεύτερη, ήταν κλειστό παιδί, δεν είχε παρέες και δεν την ενδιέφερε να έχει. Θα 'λεγε κανείς ότι όλη την εφηβεία της, την πέρασε πάνω σε έναν καναπέ, διαβάζοντας βιβλία (ούτε καν ίντερνετ).
Οι γονείς της έφτασαν σε σημείο να την παρακαλούν να βγει έξω και να αποκτήσει ενδιαφέροντα, πράγμα που την ίδια δεν την ενδιέφερε.
Πώς λοιπόν, όταν στα 18 και μετά άρχισε να ενδιαφέρεται για σχέση και κοινωνικούς δεσμούς να της δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη και να προσεύχεσαι μονάχα να είναι καλά;
Ναι, φυσικά, θα την αφήσεις να κάνει τα δικά της βήματα στον κόσμο, αλλά πρέπει να είσαι από κοντά να καλύψεις τα κενά των εμπειριών που δεν πήρε νωρίτερα λόγω χαρακτήρα.
Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού. Δεν είναι κανόνας ότι στα 18 είσαι έτοιμος να αναλάβεις τι ζωή σου και αν και θα συμφωνήσω ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στην ως τότε ανατροφή, η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού, δε σου επιτρέπει καμιά φορά να εφαρμόσεις τις παιδαγωγικές μεθόδους που έχεις εκ των προτέρων σκεφτεί.
Για παράδειγμα, έχω δύο ξαδέρφες. Η μια, η μεγαλύτερη, είχε τις παρέες της, έβγαινε με φίλες και φίλους και είχε μια καθ' όλα "φυσιολογική" εφηβεία. Η δεύτερη, ήταν κλειστό παιδί, δεν είχε παρέες και δεν την ενδιέφερε να έχει. Θα 'λεγε κανείς ότι όλη την εφηβεία της, την πέρασε πάνω σε έναν καναπέ, διαβάζοντας βιβλία (ούτε καν ίντερνετ).
Οι γονείς της έφτασαν σε σημείο να την παρακαλούν να βγει έξω και να αποκτήσει ενδιαφέροντα, πράγμα που την ίδια δεν την ενδιέφερε.
Πώς λοιπόν, όταν στα 18 και μετά άρχισε να ενδιαφέρεται για σχέση και κοινωνικούς δεσμούς να της δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη και να προσεύχεσαι μονάχα να είναι καλά;
Ναι, φυσικά, θα την αφήσεις να κάνει τα δικά της βήματα στον κόσμο, αλλά πρέπει να είσαι από κοντά να καλύψεις τα κενά των εμπειριών που δεν πήρε νωρίτερα λόγω χαρακτήρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.