Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-10-09
11:46
Ποις έχει ορίσει οτι το να βγαίνει κάποιος με φίλους είναι φυσιολογικό και να μένει σπίτι να διαβάσει είναι αφύσικο;
Γιατι αυτη η κατασταση θα πρεπει να θεωρειται φυσιολογικη;;
Δε ξέρω παιδιά, βρείτε τα μεταξύ σας. Το θέμα μας εδώ είναι μέχρι ποια ηλικία είναι θεμιτό να επεμβαίνουν οι γονείς στη ζωή του παιδιού και η δική μου άποψη είναι ότι αυτό δεν κρίνεται από την ηλικία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-10-09
14:55
Μαλιστα!! Την ανικανοτητα και την αδυναμια των γονιων να αποκαλυψουν και να αναπτυξουν τον εσωτερικο κοσμο ενος παιδιου την μετανομαζουμε αδυναμια λογω χαρακτηρα!!!!(τι αλλο θα ακουσουμε δεν ξερω)
Aφου της εκαναν τη ζωη δυσκολη μετα τη παρακαλουσαν να βγει εξω, να παρει οτι της αξιζει, να μη φοβαται για αυτη, να αφησει αλλους ανθρωπους να τη πλησιασουν.
Αχ, Ράσκαλ, δε με προσέχεις...
Είπα πως η οικογένεια αυτή έχει δύο παιδιά. Το ένα βίωσε μια καθ' όλα "φυσιολογική εφηβεία" ενώ το άλλο προτιμούσε να μένει σπίτι. Ήταν επιλογή και όχι επιβολή.
Εγώ δε μίλησα για αδυναμία. Μίλησα για διαφορετικές ανάγκες λόγω χαρακτήρα και αυτό ακριβώς έγραψα:
Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
25-09-09
14:23
Πολύ ωραία όλα αυτά κοριτσούδια στη θεωρία και σε γενικές γραμμές συμφωνώ και κάπως έτσι τα σκεφτόμουν κι εγώ, πριν κάνω παιδί και πολύ περισσότερο, πριν φτάσει το παιδί μου στην εφηβεία και δω την κατάσταση μπροστά στα μάτια μου.
Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού. Δεν είναι κανόνας ότι στα 18 είσαι έτοιμος να αναλάβεις τι ζωή σου και αν και θα συμφωνήσω ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στην ως τότε ανατροφή, η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού, δε σου επιτρέπει καμιά φορά να εφαρμόσεις τις παιδαγωγικές μεθόδους που έχεις εκ των προτέρων σκεφτεί.
Για παράδειγμα, έχω δύο ξαδέρφες. Η μια, η μεγαλύτερη, είχε τις παρέες της, έβγαινε με φίλες και φίλους και είχε μια καθ' όλα "φυσιολογική" εφηβεία. Η δεύτερη, ήταν κλειστό παιδί, δεν είχε παρέες και δεν την ενδιέφερε να έχει. Θα 'λεγε κανείς ότι όλη την εφηβεία της, την πέρασε πάνω σε έναν καναπέ, διαβάζοντας βιβλία (ούτε καν ίντερνετ).
Οι γονείς της έφτασαν σε σημείο να την παρακαλούν να βγει έξω και να αποκτήσει ενδιαφέροντα, πράγμα που την ίδια δεν την ενδιέφερε.
Πώς λοιπόν, όταν στα 18 και μετά άρχισε να ενδιαφέρεται για σχέση και κοινωνικούς δεσμούς να της δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη και να προσεύχεσαι μονάχα να είναι καλά;
Ναι, φυσικά, θα την αφήσεις να κάνει τα δικά της βήματα στον κόσμο, αλλά πρέπει να είσαι από κοντά να καλύψεις τα κενά των εμπειριών που δεν πήρε νωρίτερα λόγω χαρακτήρα.
Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού. Δεν είναι κανόνας ότι στα 18 είσαι έτοιμος να αναλάβεις τι ζωή σου και αν και θα συμφωνήσω ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στην ως τότε ανατροφή, η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού, δε σου επιτρέπει καμιά φορά να εφαρμόσεις τις παιδαγωγικές μεθόδους που έχεις εκ των προτέρων σκεφτεί.
Για παράδειγμα, έχω δύο ξαδέρφες. Η μια, η μεγαλύτερη, είχε τις παρέες της, έβγαινε με φίλες και φίλους και είχε μια καθ' όλα "φυσιολογική" εφηβεία. Η δεύτερη, ήταν κλειστό παιδί, δεν είχε παρέες και δεν την ενδιέφερε να έχει. Θα 'λεγε κανείς ότι όλη την εφηβεία της, την πέρασε πάνω σε έναν καναπέ, διαβάζοντας βιβλία (ούτε καν ίντερνετ).
Οι γονείς της έφτασαν σε σημείο να την παρακαλούν να βγει έξω και να αποκτήσει ενδιαφέροντα, πράγμα που την ίδια δεν την ενδιέφερε.
Πώς λοιπόν, όταν στα 18 και μετά άρχισε να ενδιαφέρεται για σχέση και κοινωνικούς δεσμούς να της δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη και να προσεύχεσαι μονάχα να είναι καλά;
Ναι, φυσικά, θα την αφήσεις να κάνει τα δικά της βήματα στον κόσμο, αλλά πρέπει να είσαι από κοντά να καλύψεις τα κενά των εμπειριών που δεν πήρε νωρίτερα λόγω χαρακτήρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.