20-10-09
18:28
Σαφώς ,πάντα και παντού υπάρχουν εξαιρέσεις..Παιδια σκεφτειται για 2 λεπτα το πονο της ΜΑΝΑΣ και του πατερα. και παλι δεν θα το καταλαβουμε στο μεγηστω αυτον τον πονο. ο πονος η πικρα και τα λειπα συνεσθηματα μενουν σε αυτον που τα εχει και δεν μοιραζωντε με κανεναν απλα κατανωουμαι. οσο για τι θλυψη που νιωθουν καποια ατομα σε αυτα τα θεματα ειναι στο χαρακτηρα που λενε και στην ευεσθησια του καθε ατομου, οπως υπαρχουν αδιαφορα,ψυχρα και βλακες χαχες που οταν βλεπουν κατι θλυβερο γελανε.
Ωστόσο όταν αυτά τα άτομα θα βρεθούν σε ανάλογες περιπτώσεις θα χάσουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους..Και εκτός αυτού δεν θα τους άρεσε μια ανάλογη αντίδραση!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-10-09
16:59
Ένας ακόμα παράγοντας είναι ότι φέρνεις τον εαυτό σου στην θέση του ατόμου που βιώνει την απώλεια του αγαπημένου του προσώπου..Δεν είπα ότι είναι το μόνο που παίζει ρόλο, αλλά πιστεύω ότι έχει και αυτό κάποια σημασία. Έχεις βέβαια δίκιο. Είναι και θέμα της ψυχοσύνθεσης και της ευαισθησίας του κάθε ανθρώπου.
Πχ πέθανε ο πατέρας μιας συμμαθήτριας μου ενώ είμασταν Γ' λυκείου..
Όταν πήγαμε σχολείο και το μάθαμε οι περισσότεροι είχαμε μια μελαγχολική διάθεση, και αυτό γιατί βάλαμε το πως θα ήταν ο εαυτός μας στην θέση της κοπέλας και όχι επειδή ξέραμε τον πατέρα της..
Γενικά είναι κάτι που δεν θέλω να το βιώσω,βασικά το έχω βιώσει αλλά ήμουν μικρή και δεν καταλάβαινα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.