20-10-09
17:06
Ένας ακόμα παράγοντας είναι ότι φέρνεις τον εαυτό σου στην θέση του ατόμου που βιώνει την απώλεια του αγαπημένου του προσώπου..
Πχ πέθανε ο πατέρας μιας συμμαθήτριας μου ενώ είμασταν Γ' λυκείου..
Όταν πήγαμε σχολείο και το μάθαμε οι περισσότεροι είχαμε μια μελαγχολική διάθεση, και αυτό γιατί βάλαμε το πως θα ήταν ο εαυτός μας στην θέση της κοπέλας και όχι επειδή ξέραμε τον πατέρα της..
Γενικά είναι κάτι που δεν θέλω να το βιώσω,βασικά το έχω βιώσει αλλά ήμουν μικρή και δεν καταλάβαινα..
Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες. Προσωπικά, προσπαθώ να μην μπω σε αυτή τη διαδικασία γιατί νιώθω ότι θα τρελαθώ. Αλλά παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
31-08-09
00:03
Ένας θάνατος πάντα συγκλονίζει... Όποιος και αν πέθανε. Ακόμα και για άγνωστους στις ειδήσεις νιώθουμε συμπόνια. Πόσο μάλλον, όταν γνωρίζες κάποιον, έστω και αν δεν υπήρξες ποτέ φίλος-η του. Η αίσθηση ότι τον είχες δει να γελάει, να περπατάει ή έστω να καπνίζει όπως λες - γενικά η αίσθηση ότι τον είχες ζήσει έστω σε ελάχιστο βαθμό, το κάνει πιο οδυνηρό. Το γεγονός ότι κάποιος πέθανε νέος σαφώς χειροτερεύει τα πράγματα. Έχεις βιώσει ποτέ ξανά την απωλεία; Αν όχι ίσως για αυτό σοκαρίστηκες τόσο πολύ. Αλλά και αν την έχεις βιώσει, αυτό δεν μειώνει ένα πιο φρέσκο πόνο....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.