20-10-09
16:59
Ένας ακόμα παράγοντας είναι ότι φέρνεις τον εαυτό σου στην θέση του ατόμου που βιώνει την απώλεια του αγαπημένου του προσώπου..Δεν είπα ότι είναι το μόνο που παίζει ρόλο, αλλά πιστεύω ότι έχει και αυτό κάποια σημασία. Έχεις βέβαια δίκιο. Είναι και θέμα της ψυχοσύνθεσης και της ευαισθησίας του κάθε ανθρώπου.
Πχ πέθανε ο πατέρας μιας συμμαθήτριας μου ενώ είμασταν Γ' λυκείου..
Όταν πήγαμε σχολείο και το μάθαμε οι περισσότεροι είχαμε μια μελαγχολική διάθεση, και αυτό γιατί βάλαμε το πως θα ήταν ο εαυτός μας στην θέση της κοπέλας και όχι επειδή ξέραμε τον πατέρα της..
Γενικά είναι κάτι που δεν θέλω να το βιώσω,βασικά το έχω βιώσει αλλά ήμουν μικρή και δεν καταλάβαινα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-10-09
01:29
Δεν νομίζω πως παίζει ρόλο μόνο το αν έχεις βιώσει μια απώλεια για να σοκαριστείς..Ένας θάνατος πάντα συγκλονίζει... Όποιος και αν πέθανε. Ακόμα και για άγνωστους στις ειδήσεις νιώθουμε συμπόνια. Πόσο μάλλον, όταν γνωρίζες κάποιον, έστω και αν δεν υπήρξες ποτέ φίλος-η του. Η αίσθηση ότι τον είχες δει να γελάει, να περπατάει ή έστω να καπνίζει όπως λες - γενικά η αίσθηση ότι τον είχες ζήσει έστω σε ελάχιστο βαθμό, το κάνει πιο οδυνηρό. Το γεγονός ότι κάποιος πέθανε νέος σαφώς χειροτερεύει τα πράγματα. Έχεις βιώσει ποτέ ξανά την απωλεία; Αν όχι ίσως για αυτό σοκαρίστηκες τόσο πολύ. Αλλά και αν την έχεις βιώσει, αυτό δεν μειώνει ένα πιο φρέσκο πόνο....
Είναι και θέμα ψυχοσύνσης-ευαισθησίας του ανθρώπου..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.