Πατρεύς
Περιβόητο μέλος
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 5,268 μηνύματα.
14-12-09
16:18
Νομίζω ότι κάποια πράγματα πρέπει να ξεκαθαριστούν γιατί διάβασα σε αυτό το θέμα πολλές ανακρίβειες.
Πρώτον: Στη Χριστιανική κοινότητα, η επιλογή του να μείνει κάποιος άγαμος υπήρχε εξ αρχής. Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν παντρεμένος. Πολλοί άνθρωποι εξ αρχής ασκούνταν στην αγαμία αλλά λόγω και των συνθηκών της εποχής (ο χριστιανισμός βρισκόταν υπό διωγμό) ζούσαν μαζί με τους υπόλοιπους χριστιανούς. Σταδιακά μπορεί κάποιος που ασκείτο κατ' αυτόν τον τρόπο να είχε ένα ιδιαίτερο χώρο στο σπίτι και με τον καιρό δημιούργησαν κάποια ιδιαίτερα οικήματα στα οποία έμεναν αυτοί οι οποίοι δε θα παντρεύονταν. Όταν ο χριστιανισμός νομιμοποιήθηκε και έπαυσαν οι διωγμοί με τον Μ. Κωνσταντίνο, πολλοί Χριστιανοί προκειμένου να διατηρήσουν μια ασκητική κατάσταση (προηγουμένως κρυβόντουσαν λόγω των διωγμών) δημιούργησαν μοναστικές ομάδες. Ο δε Μέγας Βασίλειος ήταν ο πρώτος ο οποίος έγραψε και «όρους» για την οργάνωση της μοναστικής πολιτείας. Άρα τα περί «Βυζαντινής αίρεσης« είναι το λιγότερο άστοχα
Δεύτερον: Η άποψη ότι οι μοναχοί ζουν μακριά από τον κόσμο είναι τελείως λανθασμένη. Οι μοναχοί στα μοναστήρια δουλεύουν κανονικότατα για να βγάλουν τα προς το ζην. Έχουν τις ελιές τους, τα αμπέλια τους, μπορεί και ζώα μερικές φορές ή οτιδήποτε άλλο. Την παραγωγή τους την πουλάνε προκειμένου να διατηρηθεί το μοναστήρι και να έχουν και οι ίδιοι να τρώνε. Βέβαια, ένα μέρος των εσόδων τους προέρχεται από τις προσφορές των πιστών. Είναι απολύτως ελεύθερη επιλογή φυσικά το να ασκούνται μέσα στο μοναστήρι και να τηρούν το αυστηρό πρόγραμμα της μοναχικής ζωής. Δεν τους εξανάγκασε κανείς. Φυσικά και λειτουργούν σε αρμονία με την τοπική Εκκλησία και είναι ανοιχτά προκειμένου να δεχθούν τους επισκέπτες οι οποίοι θέλουν μια Κυριακή να εκκλησιασθούν στο μοναστήρι και να ξεφύγουν από το άγχος της πόλης.
Τρίτον: Ο ασκητισμός και ο αναχωρητισμός είναι πρακτικές τις οποίες ακολουθούν μόνο λίγοι οι οποίοι έχουν μια ιδιαίτερη κλίση και είναι πάντοτε εξαιρέσεις. Αυτοί, όταν είναι βέβαια σωστοί, δίνουν μεγάλο όφελος σε πολλούς ανθρώπους όπως ο μακαρίτης Γέροντας Παΐσιος ο οποίος ανακούφισε πνευματικα αλλά και σωματικά πολλούς ανθρώπους με την προσευχή του και την άδολη αγάπη του.
Συμπέρασμα: Ο μοναχισμός, όταν λειτουργεί σε σωστά πλαίσια, δεν είναι μια πράξη αντικοινωνική. Ο μοναχός κλείνεται στον εαυτό του προκειμένου με την κάθαρση από τα πάθη να πετύχει την καθαρή αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπο. ο καθένας βέβαια το καταφέρνει ανάλογα με τη θέλησή του και τις δυνάμεις του.
Πρώτον: Στη Χριστιανική κοινότητα, η επιλογή του να μείνει κάποιος άγαμος υπήρχε εξ αρχής. Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν παντρεμένος. Πολλοί άνθρωποι εξ αρχής ασκούνταν στην αγαμία αλλά λόγω και των συνθηκών της εποχής (ο χριστιανισμός βρισκόταν υπό διωγμό) ζούσαν μαζί με τους υπόλοιπους χριστιανούς. Σταδιακά μπορεί κάποιος που ασκείτο κατ' αυτόν τον τρόπο να είχε ένα ιδιαίτερο χώρο στο σπίτι και με τον καιρό δημιούργησαν κάποια ιδιαίτερα οικήματα στα οποία έμεναν αυτοί οι οποίοι δε θα παντρεύονταν. Όταν ο χριστιανισμός νομιμοποιήθηκε και έπαυσαν οι διωγμοί με τον Μ. Κωνσταντίνο, πολλοί Χριστιανοί προκειμένου να διατηρήσουν μια ασκητική κατάσταση (προηγουμένως κρυβόντουσαν λόγω των διωγμών) δημιούργησαν μοναστικές ομάδες. Ο δε Μέγας Βασίλειος ήταν ο πρώτος ο οποίος έγραψε και «όρους» για την οργάνωση της μοναστικής πολιτείας. Άρα τα περί «Βυζαντινής αίρεσης« είναι το λιγότερο άστοχα
Δεύτερον: Η άποψη ότι οι μοναχοί ζουν μακριά από τον κόσμο είναι τελείως λανθασμένη. Οι μοναχοί στα μοναστήρια δουλεύουν κανονικότατα για να βγάλουν τα προς το ζην. Έχουν τις ελιές τους, τα αμπέλια τους, μπορεί και ζώα μερικές φορές ή οτιδήποτε άλλο. Την παραγωγή τους την πουλάνε προκειμένου να διατηρηθεί το μοναστήρι και να έχουν και οι ίδιοι να τρώνε. Βέβαια, ένα μέρος των εσόδων τους προέρχεται από τις προσφορές των πιστών. Είναι απολύτως ελεύθερη επιλογή φυσικά το να ασκούνται μέσα στο μοναστήρι και να τηρούν το αυστηρό πρόγραμμα της μοναχικής ζωής. Δεν τους εξανάγκασε κανείς. Φυσικά και λειτουργούν σε αρμονία με την τοπική Εκκλησία και είναι ανοιχτά προκειμένου να δεχθούν τους επισκέπτες οι οποίοι θέλουν μια Κυριακή να εκκλησιασθούν στο μοναστήρι και να ξεφύγουν από το άγχος της πόλης.
Τρίτον: Ο ασκητισμός και ο αναχωρητισμός είναι πρακτικές τις οποίες ακολουθούν μόνο λίγοι οι οποίοι έχουν μια ιδιαίτερη κλίση και είναι πάντοτε εξαιρέσεις. Αυτοί, όταν είναι βέβαια σωστοί, δίνουν μεγάλο όφελος σε πολλούς ανθρώπους όπως ο μακαρίτης Γέροντας Παΐσιος ο οποίος ανακούφισε πνευματικα αλλά και σωματικά πολλούς ανθρώπους με την προσευχή του και την άδολη αγάπη του.
Συμπέρασμα: Ο μοναχισμός, όταν λειτουργεί σε σωστά πλαίσια, δεν είναι μια πράξη αντικοινωνική. Ο μοναχός κλείνεται στον εαυτό του προκειμένου με την κάθαρση από τα πάθη να πετύχει την καθαρή αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπο. ο καθένας βέβαια το καταφέρνει ανάλογα με τη θέλησή του και τις δυνάμεις του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.