Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-11-09
09:55
Όταν ήμουν περίπου 10 ετών, μετά από έναν ομηρικό καυγά, οι γονείς μου με ρώτησαν αν ποτέ χώριζαν με ποιον θα ήθελα να μείνω. Πολλές φορές πάντως στην παιδική μου ηλικία, συγγενείς και φίλοι της οικογένειας με ρωτούσαν ποιον απ' τους δύο αγαπάω περισσότερο, λες και η αγάπη μου ήταν κάποιο είδους έπαθλο που θα αναδείκνυε τον καλύτερο.
(Συνέβαινε και σε εσάς αυτό;)
Όταν ζητάς από ένα παιδί να απορρίψει έναν από τους δύο γονείς του, είναι σαν να του ζητάς να απορρίψει ένα κομμάτι του εαυτού του σε μια περίοδο που κάθε κομμάτι του είναι σημαντικό για την εξέλιξή του.
Στην ερώτηση των γονιών μου, απάντησα πως με ενδιέφερε μόνο να παραμείνω στο δωμάτιό μου.
Η απάντηση ήταν φυσικά απλοϊκή, όμως τώρα που μεγάλωσα συνειδητοποιώ πως αυτό που είπα, στην πραγματικότητα σήμαινε πως δεν ήθελα να πειράξουν τις ισορροπίες της ζωής μου. Να αλλοιώσουν τον κόσμο μου.
Η γονική αλλοτρίωση είναι το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να κάνει ένας ενήλικας σε μια παιδική ψυχή και τα τραύματα που θα δημιουργήσει θα το ακολουθούν πιθανότατα ακόμη και μετά την ενηλικίωση, στις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους, στις σεξουαλικές του σχέσεις, ή ακόμη και στη σχέση με το δικό του παιδί.
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ο "μηχανισμός επιβίωσης" που κάνει το παιδί να πιστέψει πως αυτές οι σκέψεις είναι κυρίως δικές του και δεν προέρχονται από άλλους. Άραγε μεγαλώνοντας μπορεί να διακρίνει αυτό το παιδί την πλύση εγκεφάλου που υπέστη, ή διατηρεί για όλη του τη ζωή ένα ανεξήγητο κατά τα άλλα μίσος προς το γονιό-θύμα;
Σε τι συναισθηματικό αδιέξοδο μπορεί να οδηγηθεί ένας άνθρωπος που κατευθύνεται από συναισθήματα που δεν είναι καν δικά του, αλλά έχουν εγκατασταθεί μέσα του σαν ένας ιός των υπολογιστών;
Πόσοι από εμάς υποφέρουμε από ήπιες εκφάνσεις του ίδιου συνδρόμου χωρίς καν να το γνωρίζουμε;
Τον τελευταίο καιρό μέσα από την εμπειρία τη δική μου αλλά και περιπτώσεων που βλέπω γύρω μου καταλήγω στο συμπέρασμα ότι γάμος και τεκνοποίηση είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα που κακώς μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι εκλογής συντρόφου. Αυτός που θα μοιραστεί μαζί μας τις δουλειές του σπιτιού, που έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με μας, που μπορεί να μας εξασφαλίσει μια άνετη ζωή κτλ, αποδεικνύεται τελικά καλή ή κακή επιλογή, μετά από έναν αξιοπρεπή χωρισμό...
Δεν επιλέγουμε σύντροφο με κριτήριο τις πιθανές αντιδράσεις κάποιου μετά το διαζύγιο, αυτές είναι όμως που ενδεχομένως θα ταλαιπωρήσουν εμάς και τα παιδιά μας σε περίπτωση που η σχέση φτάσει στο σημείο αυτό.
Φαίνεται πως όταν φύγει από τη μέση η ...κτητική αντωνυμία, αποκαλύπτεται αυτός που ξέρει να αγάπα αλλά ξέρει και να χωρίζει...
(Συνέβαινε και σε εσάς αυτό;)
Όταν ζητάς από ένα παιδί να απορρίψει έναν από τους δύο γονείς του, είναι σαν να του ζητάς να απορρίψει ένα κομμάτι του εαυτού του σε μια περίοδο που κάθε κομμάτι του είναι σημαντικό για την εξέλιξή του.
Στην ερώτηση των γονιών μου, απάντησα πως με ενδιέφερε μόνο να παραμείνω στο δωμάτιό μου.
Η απάντηση ήταν φυσικά απλοϊκή, όμως τώρα που μεγάλωσα συνειδητοποιώ πως αυτό που είπα, στην πραγματικότητα σήμαινε πως δεν ήθελα να πειράξουν τις ισορροπίες της ζωής μου. Να αλλοιώσουν τον κόσμο μου.
Η γονική αλλοτρίωση είναι το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να κάνει ένας ενήλικας σε μια παιδική ψυχή και τα τραύματα που θα δημιουργήσει θα το ακολουθούν πιθανότατα ακόμη και μετά την ενηλικίωση, στις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους, στις σεξουαλικές του σχέσεις, ή ακόμη και στη σχέση με το δικό του παιδί.
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ο "μηχανισμός επιβίωσης" που κάνει το παιδί να πιστέψει πως αυτές οι σκέψεις είναι κυρίως δικές του και δεν προέρχονται από άλλους. Άραγε μεγαλώνοντας μπορεί να διακρίνει αυτό το παιδί την πλύση εγκεφάλου που υπέστη, ή διατηρεί για όλη του τη ζωή ένα ανεξήγητο κατά τα άλλα μίσος προς το γονιό-θύμα;
Σε τι συναισθηματικό αδιέξοδο μπορεί να οδηγηθεί ένας άνθρωπος που κατευθύνεται από συναισθήματα που δεν είναι καν δικά του, αλλά έχουν εγκατασταθεί μέσα του σαν ένας ιός των υπολογιστών;
Πόσοι από εμάς υποφέρουμε από ήπιες εκφάνσεις του ίδιου συνδρόμου χωρίς καν να το γνωρίζουμε;
Τον τελευταίο καιρό μέσα από την εμπειρία τη δική μου αλλά και περιπτώσεων που βλέπω γύρω μου καταλήγω στο συμπέρασμα ότι γάμος και τεκνοποίηση είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα που κακώς μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι εκλογής συντρόφου. Αυτός που θα μοιραστεί μαζί μας τις δουλειές του σπιτιού, που έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με μας, που μπορεί να μας εξασφαλίσει μια άνετη ζωή κτλ, αποδεικνύεται τελικά καλή ή κακή επιλογή, μετά από έναν αξιοπρεπή χωρισμό...
Δεν επιλέγουμε σύντροφο με κριτήριο τις πιθανές αντιδράσεις κάποιου μετά το διαζύγιο, αυτές είναι όμως που ενδεχομένως θα ταλαιπωρήσουν εμάς και τα παιδιά μας σε περίπτωση που η σχέση φτάσει στο σημείο αυτό.
Φαίνεται πως όταν φύγει από τη μέση η ...κτητική αντωνυμία, αποκαλύπτεται αυτός που ξέρει να αγάπα αλλά ξέρει και να χωρίζει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-11-09
00:43
Kαι που είναι η κοινωνική πρόνοια προς ένα παιδί που στην ουσία κακοποιείται;
Αυτές οι υποθέσεις δεν θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα;
Αυτές οι υποθέσεις δεν θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.