suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
09-11-09
22:25
Μιλαμε δηλαδη για ψυχολογο η για ψυχιατρο πως χρειαζεται το ατομο.
Τι εφτασε την ξαδερφη σου στο σταδιο να της διαγνωσουν κατι τετοιο και ποιος της εκανε διαγνωση, ψυχολογος η ψυχιατρος? η καποιος αλλος γιατρος?
Ακούγεται λίγο περίεργη διάγνωση. Στην καθημερινή μας ζωή χρησιμοποιούμαι τη λέξη "ναρκισσισμό" για ένα άτομο που κοιτάζεται συχνά στον καθρέφτη και λιώνει στο γυμναστήριο. Στην πραγματικότητα αυτό μπορεί να καταλήξει πολύ άσχημα.
Μπορώ να πω ότι προσωπικά έχω ή είχα αυτή τη διαταραχή, όπως ευγενικά την αποκαλούν οι επιστήμονες ψυχολόγοι (όχι ακριβώς έτσι, δηλαδή ποτέ δεν ήθελα να έχω το καλύτερο "κάτι" ούτε μιλούσα στους άλλους άσχημα ούτε επιδείκνυα τα κατορθώματα μου στις παρέες) και αυτό το "ευάλωτη αυτοεκτίμηση" που αναγράφεται στα συμπτώματα είναι καταστροφικό.
Προσωπικά δεν είχα επίσημη διάγνωση από κάποιον ψυχολόγο αλλά κάνω πολύ παρέα με ψυχολόγους (τυχαία) και είναι και ο ένας από τους τρεις πολύ καλούς μου φίλους ψυχολόγος και μέσω διάφορων συζητήσεων ξαφνικά ανακάλυψα ότι η καταθλιπτική συμπεριφορά που είχα και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα, τα οποία δεν χρειάζεται να αναφέρω, είχαν αυτό ως αφορμή.
Το καλοκαίρι που πέρασε το επιβεβαίωσα. Πήγα διακοπές με μία παρέα η οποία δεν ήταν η δικιά μου κύρια παρέα και ως επακόλουθο δεν ήμουν το κεντιρκό πρόσωπο, ήμουν προσκεκλημένη κάποιου από την παρέα. Οι πρώτες μέρες περνούσαν και άρχισα να παρατηρώ ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Καθόμουν σα μωρό και νευρίαζα και θύμωνα και στεναχωριόμουν επειδή δεν ήμουν το κεντρικό πρόσωπο της παρέας και στην τελική δεν το άντεξα και έφυγα. Γύρισα σπίτι και σκεφτόμουν τι έγινε και άρχισα να καταλαβαίνω και να εξηγώ τη συμπεριφορά μου όλων των χρονών πίσω. Ήταν κάπως τρομακτικό να ανακαλύπτεις στα 18 σου ότι εξαρτάσαι τόσο πολύ από την προσοχή των γύρω σου.
Τέλος πάντων, δεν έχω την ευκαιρία να πάω σε ψυχολόγο ούτε θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Καλώς ή κακώς θέλω να φτιάχνω τον εαυτό μου μόνη μου. Λίγους μήνες μετά από αυτό το ταξίδι είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση και χαίρομαι γι αυτό. Ο δικός μου τρόπος αντιμετώπισης ήταν να προσπαθώ να ρυθμίζω την ψυχολογική μου διάθεση βάσει άλλων παραγόντων και όχι σύμφωνα με το πόσο με προσέχουν οι γύρω μου, κοινώς να χαίρομαι όταν βλέπω μια καλή ταινία και με ικανοποιεί το νόημα και η ιδεολογία της και όχι όταν βρίσκομαι σε μία παρέα και με προσέχουν όλοι. Προσπάθησα να μη μιλάω πολύ στις παρέες και να ακούω περισσότερο τους άλλους (αυτό το έκανα και πριν αλλά τώρα έδωσα προσοχή μόνο σε αυτό) και όλα αυτά τα προσπαθώ ακόμα και κάτι γίνεται όταν το θες. Νιώθω πολύ καλύτερα στην ιδέα ότι εγώ ρυθμίζω την ψυχολογική μου διάθεση και δεν εξαρτάμαι από τους άλλους.
Τέλος να προσθέσω ότι πολλοί όταν γνωρίζουν ένα τέτοιο άτομο (ειδικά αν αυτό το άτομο επιδεικνύεται συνεχώς, εγώ ευτυχώς δεν το έκανα ποτέ αυτό) το αντιμετωπίζουν με άσχημο τρόπο. Όταν μιλούσα με ένα φίλο μου τις μέρες που κατάλαβα τι γίνεται του είπα ότι συνειδητοποίησα ότι είναι σαν κατάρα γι αυτόν που το έχει απ' όσα έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια και έμεινε γιατί δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι κάτι τέτοιο είναι περισσότερο άσχημο γι αυτόν που το έχει παρά για τους άλλους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.