Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
16-11-09
08:56
Όποιος το αντέχει λοιπόν ας αυτοαποκαλείται …
"Ποιητής" (ποιώ= φτιάχνω, δημιουργώ) μπορεί να είναι οποιοσδήποτε αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του αποτυπώνοντάς το σε δημιουργήματα (...καλλιτεχνικά και μη).
Ο "καλλιτέχνης" δεσμεύεται από το κάλλος...
Αυτοί που γράφουν ...προσανάματα, δεν είναι λιγότερο "ποιητές", αν είναι τουλάχιστον συνεπείς με την ορμή που τους προτρέπει να δημιουργούν. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που έπειτα από δεκάδες προσανάματα χαρακτηρίστηκαν καλλιτέχνες για ένα και μόνο δημιούργημα!
Η ένστασή μου όμως δεν βρίσκεται εκεί.
Κάθε ορισμός είναι ένας μικρός θάνατος της έκφρασης, αφού θέτει τα όρια του σημαινόμενου.
Καλλιτέχνης μπορεί να μη γίνει κάποιος ποτέ, ποιητής είναι από την πρώτη στιγμή που θα δοκιμάσει να αποτυπώσει την ψυχούλα του με κάποιο μέσο.
Άλλωστε πολύ φοβάμαι ότι ο ΚΑΛΛΙτέχνης, δεν μπορεί να είναι αυτοπροσδιοριζόμενος...
Όποιος αγαπά όμως να ποιεί, δε μπορεί παρά να είναι ...ποιητής!
Πολύ δε περισσότερο, αυτός που αγαπά να "είναι" (να ζει, να υπάρχει), είναι τελικά ένας ποιητής.
(η φράση έχει πολλές αναγνώσεις γι' αυτό μ' αρέσει ιδιαίτερα! )
...δεν θα τα χαλάσουμε πάντως στον ορισμό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-11-09
20:50
Σε καταλαβαίνω
Όχι μόνο επειδή (κάποτε) ζωγράφιζα [καταραμένοι υπολογιστές], αλλά επειδή και στο φωτογραφικό κάδρο συμβαίνει το ίδιο μερικές φορές...
...Αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα και με τις υπογραφές και τα avatar... Νιώθω να ασφυκτιώ στα στενά και πεπερασμένα όρια των διαστάσεων και κυρίως την τετράγωνη ή παραλληλόγραμμη επιφάνεια που πρέπει να γεμίσω με κάτι που να είναι ..."εγώ". Όμως δεν υπήρξα ποτέ, συγκεκριμένη, πεπερασμένη, σταθερή...
Κάποτε είδα σε ένα περιοδικό τις δημιουργίες ενός καλλιτέχνη, ο οποίος χρησιμοποιούσε για καμβά ένα δωμάτιο με τα έπιπλα και τα διακοσμητικά του στις θέσεις τους και ζωγράφιζε επάνω τους καθώς ήταν στημένα, μορφές που ξεχύνονταν στο χώρο και μπορούσαν να γίνουν κατανοητές από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Κάτι σαν το street art, αλλά μέσα σε δωμάτια.
Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τότε. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του και δεν μπορώ να εντοπίσω έργα του στο internet. Ίσως κάποιο από τα τσακάλια μας, (Γίδι;; Εδαδ;; ...Anyone;; ) να ξέρει ποιον εννοώ.
Όχι μόνο επειδή (κάποτε) ζωγράφιζα [καταραμένοι υπολογιστές], αλλά επειδή και στο φωτογραφικό κάδρο συμβαίνει το ίδιο μερικές φορές...
...Αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα και με τις υπογραφές και τα avatar... Νιώθω να ασφυκτιώ στα στενά και πεπερασμένα όρια των διαστάσεων και κυρίως την τετράγωνη ή παραλληλόγραμμη επιφάνεια που πρέπει να γεμίσω με κάτι που να είναι ..."εγώ". Όμως δεν υπήρξα ποτέ, συγκεκριμένη, πεπερασμένη, σταθερή...
Κάποτε είδα σε ένα περιοδικό τις δημιουργίες ενός καλλιτέχνη, ο οποίος χρησιμοποιούσε για καμβά ένα δωμάτιο με τα έπιπλα και τα διακοσμητικά του στις θέσεις τους και ζωγράφιζε επάνω τους καθώς ήταν στημένα, μορφές που ξεχύνονταν στο χώρο και μπορούσαν να γίνουν κατανοητές από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Κάτι σαν το street art, αλλά μέσα σε δωμάτια.
Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τότε. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του και δεν μπορώ να εντοπίσω έργα του στο internet. Ίσως κάποιο από τα τσακάλια μας, (Γίδι;; Εδαδ;; ...Anyone;; ) να ξέρει ποιον εννοώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.