Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
12-11-09
09:27
Να βγει από τον ένα περιορισμό για να χωρέσει στα πλαίσια ενός άλλου;...τότε μόνο θα λέγεσαι Καλλιτέχνης .
Τι την χρειάζεται την ταμπέλα του "Καλλιτέχνη" ο δημιουργός;
Κάποτε άκουσα στο ραδιόφωνο πως ..."ποιητής είναι εκείνος που αγαπά να είναι"
Μου αρκεί αυτό.
Το όνομα του δημιουργού είναι Willard Wigan.Και μια και είπα σπιρτόκουτο δες μια μορφή έκφρασης της τέχνης ... που θεωρητικά είναι τόσο περιοριστική λόγω .. μεγέθους , υποθέτω όμως τόσο σημαντικά πελώρια για τον καλλιτέχνη που επιλέγει να εκφραστεί μέσα σε τόσο μα σε τόσο μικρά χωρικά πλαίσια.
Υπάρχει μια εξαιρετική ομιλία του στο TED, δυστυχώς όχι στα Ελληνικά ακόμη. Εύχομαι να είμαστε σύντομα σε θέση να σας την παρουσιάσουμε.
(so many talks, so little time )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-11-09
20:50
Σε καταλαβαίνω
Όχι μόνο επειδή (κάποτε) ζωγράφιζα [καταραμένοι υπολογιστές], αλλά επειδή και στο φωτογραφικό κάδρο συμβαίνει το ίδιο μερικές φορές...
...Αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα και με τις υπογραφές και τα avatar... Νιώθω να ασφυκτιώ στα στενά και πεπερασμένα όρια των διαστάσεων και κυρίως την τετράγωνη ή παραλληλόγραμμη επιφάνεια που πρέπει να γεμίσω με κάτι που να είναι ..."εγώ". Όμως δεν υπήρξα ποτέ, συγκεκριμένη, πεπερασμένη, σταθερή...
Κάποτε είδα σε ένα περιοδικό τις δημιουργίες ενός καλλιτέχνη, ο οποίος χρησιμοποιούσε για καμβά ένα δωμάτιο με τα έπιπλα και τα διακοσμητικά του στις θέσεις τους και ζωγράφιζε επάνω τους καθώς ήταν στημένα, μορφές που ξεχύνονταν στο χώρο και μπορούσαν να γίνουν κατανοητές από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Κάτι σαν το street art, αλλά μέσα σε δωμάτια.
Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τότε. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του και δεν μπορώ να εντοπίσω έργα του στο internet. Ίσως κάποιο από τα τσακάλια μας, (Γίδι;; Εδαδ;; ...Anyone;; ) να ξέρει ποιον εννοώ.
Όχι μόνο επειδή (κάποτε) ζωγράφιζα [καταραμένοι υπολογιστές], αλλά επειδή και στο φωτογραφικό κάδρο συμβαίνει το ίδιο μερικές φορές...
...Αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα και με τις υπογραφές και τα avatar... Νιώθω να ασφυκτιώ στα στενά και πεπερασμένα όρια των διαστάσεων και κυρίως την τετράγωνη ή παραλληλόγραμμη επιφάνεια που πρέπει να γεμίσω με κάτι που να είναι ..."εγώ". Όμως δεν υπήρξα ποτέ, συγκεκριμένη, πεπερασμένη, σταθερή...
Κάποτε είδα σε ένα περιοδικό τις δημιουργίες ενός καλλιτέχνη, ο οποίος χρησιμοποιούσε για καμβά ένα δωμάτιο με τα έπιπλα και τα διακοσμητικά του στις θέσεις τους και ζωγράφιζε επάνω τους καθώς ήταν στημένα, μορφές που ξεχύνονταν στο χώρο και μπορούσαν να γίνουν κατανοητές από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Κάτι σαν το street art, αλλά μέσα σε δωμάτια.
Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τότε. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του και δεν μπορώ να εντοπίσω έργα του στο internet. Ίσως κάποιο από τα τσακάλια μας, (Γίδι;; Εδαδ;; ...Anyone;; ) να ξέρει ποιον εννοώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.