Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
18-07-08
22:59
Τέτοια θέματα αν τα διαβάσεις στατιστικά καταλήγεις σε ενα απο τα δυο συμπεράσματα:
1. Ότι εδώ έχουν μαζευτεί όλοι οι αφελείς, καλοί, θύματα των κακών,
2. Ότι δυστυχώς οι άνθρωποι στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν αξίζουν καμία εμπιστοσύνη, δεν έχουν καμία αξιοπρέπεια η αριστοκρατία και, όπως λένε οι αυστραλοί, you can trust them as far as you can kick them
Μηπως δεν ειμαστε θεοι και εχουμε ολοι τα μειονεκτηματα μας...?! Λεω εγω τωρα....
Δεν εμπνεουμε σε ολον τον κοσμο εμπιστοσυνη, οπως και ολο και καποιον, αθελα μας ή συνειδητα (καλως ή κακως), θα πληγωσουμε...Ουδεις τελειος....οπως επισης δεν ειναι και ολοι καθαρματα....
Απλα πρεπει να φροντισουμε να δουλεψουμε με τον εαυτο μας και να κανουμε καλυτερες επιλογες..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
26-05-08
10:55
Σχεδον σε ολα τα σημεια συμφωνω με την Angie..
Ειμαι απο τα ατομα που εμπιστευονται ευκολα τους αλλους...δεν εχω λογο να τους αμφισβητησω για κατι εαν δεν εχω στοιχεια για το αντιθετο....
Εχω καταληξει οτι ειναι μαλλον θεμα χαρακτηρα και σταση ζωης, παρα θεμα βιωματων και εμπειριων, αν αναλογιστει κανεις οτι εχω φαει τα μουτρα μου αρκετες φορες σε σχεση με τα ατομα που εχω εμπιστευτει...και συνεχιζω να εχω την ιδια σταση απεναντι στους γυρω μου...
Το να εμπιστευεται κανεις δυσκολα στη ζωη του γενικα και ειδικα το νοιωθω σαν ενα ειδος "καταπιεσης", κατι που δε θα ηθελα να αισθανομαι...
Μπορει να ρισκαρω αλλα νοιωθω ελευθερη απο καχυποψιες και αγχη...Οπως σωστα ανεφερε και η Angie σου προσφερει εσωτερικη ηρεμια και ισορροπια...
Και κατι πολυ σωστο επισης αναφερθηκε και απο τη Νινιναου " Όταν εμπιστεύεσαι γκρεμίζεις οικειοθελώς τα τείχη σου, δείχνεις τον εαυτό σου όπως είναι." Ειναι πολυ σημαντικο να μπορει κανεις πρωτον να δειχνει αυτο που πραγματικα ειναι και δευτερον να μη φοβαται που το εκανε...
Βεβαια απο την αλλη μερια, εαν αποδεδειγμενα καποιος χασει την εμπιστοσυνη μου τοτε ειναι πολυ δυσκολο εως ακατορθωτο(μεταξυ μας, απιθανο ειναι, αλλα θα με πειτε παλι απολυτη) να την ανακτησει παλι και εαν τα καταφερει, σιγουρα οχι στο βαθμο που την ειχε πριν, οποτε μιλαμε για χλιαρα πραγματα, τα οποια εμενα δε με εκφραζουν καθολου....
Σε ο,τι αφορα στο κατα ποσο θελω να με εμπιστευονται, η απαντηση ειναι ευκολη...
Εννοειται πως ειναι κατι που θελω, δεν ξερω εαν το εκπεμπω παντα, αλλα σιγουρα ειναι κατι που εχω αναγκη, διαφορετικα δεν μπορω να μιλησω για συνυπαρξη μου με τον αλλο...
Μπορω να δεχτω την αμφισβητηση και τη συζητηση αλλα σε καμμια περιπτωση μια μονιμη καχυποψια..Με κουραζει απιστευτα...
Αλλωστε το να σε εμπιστευεται καποιος, δεν ειναι ενας τροπος να σου δειχνει και την αγαπη του...?!
Υπαρχει κατι πιο ομορφο και σημαντικο...? Για μενα...οχι.....
Ειμαι απο τα ατομα που εμπιστευονται ευκολα τους αλλους...δεν εχω λογο να τους αμφισβητησω για κατι εαν δεν εχω στοιχεια για το αντιθετο....
Εχω καταληξει οτι ειναι μαλλον θεμα χαρακτηρα και σταση ζωης, παρα θεμα βιωματων και εμπειριων, αν αναλογιστει κανεις οτι εχω φαει τα μουτρα μου αρκετες φορες σε σχεση με τα ατομα που εχω εμπιστευτει...και συνεχιζω να εχω την ιδια σταση απεναντι στους γυρω μου...
Το να εμπιστευεται κανεις δυσκολα στη ζωη του γενικα και ειδικα το νοιωθω σαν ενα ειδος "καταπιεσης", κατι που δε θα ηθελα να αισθανομαι...
Μπορει να ρισκαρω αλλα νοιωθω ελευθερη απο καχυποψιες και αγχη...Οπως σωστα ανεφερε και η Angie σου προσφερει εσωτερικη ηρεμια και ισορροπια...
Και κατι πολυ σωστο επισης αναφερθηκε και απο τη Νινιναου " Όταν εμπιστεύεσαι γκρεμίζεις οικειοθελώς τα τείχη σου, δείχνεις τον εαυτό σου όπως είναι." Ειναι πολυ σημαντικο να μπορει κανεις πρωτον να δειχνει αυτο που πραγματικα ειναι και δευτερον να μη φοβαται που το εκανε...
Βεβαια απο την αλλη μερια, εαν αποδεδειγμενα καποιος χασει την εμπιστοσυνη μου τοτε ειναι πολυ δυσκολο εως ακατορθωτο(μεταξυ μας, απιθανο ειναι, αλλα θα με πειτε παλι απολυτη) να την ανακτησει παλι και εαν τα καταφερει, σιγουρα οχι στο βαθμο που την ειχε πριν, οποτε μιλαμε για χλιαρα πραγματα, τα οποια εμενα δε με εκφραζουν καθολου....
Σε ο,τι αφορα στο κατα ποσο θελω να με εμπιστευονται, η απαντηση ειναι ευκολη...
Εννοειται πως ειναι κατι που θελω, δεν ξερω εαν το εκπεμπω παντα, αλλα σιγουρα ειναι κατι που εχω αναγκη, διαφορετικα δεν μπορω να μιλησω για συνυπαρξη μου με τον αλλο...
Μπορω να δεχτω την αμφισβητηση και τη συζητηση αλλα σε καμμια περιπτωση μια μονιμη καχυποψια..Με κουραζει απιστευτα...
Αλλωστε το να σε εμπιστευεται καποιος, δεν ειναι ενας τροπος να σου δειχνει και την αγαπη του...?!
Υπαρχει κατι πιο ομορφο και σημαντικο...? Για μενα...οχι.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.