Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
16-12-09
16:23
ολα τα δαχτυλα δεν ειναι ισια..
Ναι, του αριστερού μου χεριού έχουν κλίση προς τα αριστερά και του δεξιού μου προς τα δεξιά, τα δόντια μου είναι ασύμμετρα, το ένα μάτι μου είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από το άλλο, η γνάθος μου εξέχει λίγο και η σπονδυλική μου στήλη είναι στραβή. Your point?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
14-12-09
22:33
Οι ρατσιστές ανατράφηκαν με αυτές τις ιδέες. Ίσως όχι συνειδητά εν είδει κατήχησης. Αλλά τις ενστερνίσθηκαν υποσυνείδητα, ακούγοντας συζητήσεις στο τραπέζι, σχόλια μπροστά στις ειδήσεις, συζητήσεις ακόμα και στα όρθια στην άκρη της λαϊκής. Είναι μέρος της ζωής τους γι αυτό και δεν το διαχωρίζουν ονομάζοντάς το "ρατσισμό"...
"Δεν έχω κάτι εναντίον των <προσθέστε στιγματισμένη ομάδα εδώ>, ίσα ίσα έχω πολλούς φίλους που είναι <προσθέστε στιγματισμένη ομάδα εδώ>" Η τυπική εισαγωγή κάθε ρατσιστικού λόγου ^_^
///
Μερικές βιαστικές σκέψεις, όπως βγουν:
Οι άνθρωποι προσπαθούν να κατασκευάσουν νοήματα, να αναζητήσουν σταθερά σημεία αναφοράς και να γαντζωθούν σε κοινούς τόπους χάριν διευκόλυνσης της επικοινωνίας, σε έναν κόσμο χαοτικό και ευμετάβλητο. Έτσι αποκτούν μία ψευδαίσθηση ελέγχου και αυτό με τη σειρά του τους κάνει να νοιώθουν ασφαλείς (δεν είναι τυχαίο ότι το άγχος για μία κατάσταση μετριάζεται όταν ξέρεις επακριβώς τι πρόκειται να συμβεί).
Όταν πλαισιώνεσαι από μία ομάδα που συμμερίζεται τη δική σου μυθολογία για τον κόσμο αφενός η ανασφάλεια υποχωρεί και αφετέρου έχεις τη δυνατότητα να αυτοπροσδιοριστείς ταυτιζόμενος με τα χαρακτηριστικά της ομάδας. Αν η ομάδα είναι π.χ. ευφυής, δυνατή, ευλογημένη από το Θεό είσαι και εσύ που ανήκεις σ' αυτήν ευφυής, δυνατός και ευλογημένος από το Θεό. Αν πάλι η ομάδα είναι αδύναμη και αποτυχημένη όντας μέλος της φέρεις και εσύ αυτό το χαρακτηριστικό γι' αυτό και πρέπει να κάνεις το παν για να διατηρηθεί ένα υψηλό στάτους.
Η ίδια η ομάδα αυτοπροσδιορίζεται βάσει κοινωνικής σύγκρισης με άλλες ομάδες και είναι αρκετά συνηθισμένη η απαξίωση της εξω-ομάδας χάριν ενδυνάμωσης τους στάτους. Εδώ κάπου ξεκινάει ο ρατσισμός, σε συνδυασμό με την -προβληματική κατ' εμέ- αντίληψη ότι μία ομάδα δεν είναι άλλο παρά μία ομοιογενής μάζα στην οποία εύκολα μπορείς να αποδώσεις στερεοτυπικά χαρακτηριστικά.
Η επαφή με την εξω-ομάδα μπορεί να είναι απειλητική γιατί τα μέλη της φέρουν άλλου είδους κοσμοαντιλήψεις, μπορεί και εκ διαμέτρου αντίθετες με τις δικές σου, με αποτέλεσμα να προκαλείται σε σένα γνωστική ανισορροπία και άγχος. Δρώντας με την αρχή της ελάχιστης ενέργειας, η λύση είναι να γίνεσαι ολοένα και πιο άκαμπτος και να υιοθετείς τις πιο ακραίες θέσεις της ενδο-ομάδας.
Η ενδο-ομάδα χαρακτηρίζεται από αδράνεια - αντίσταση σε οποιαδήποτε αλλαγή, διατήρηση στάτους πάση θυσία. Έτσι η εκάστοτε άρχουσα τάξη (είτε είναι κεφαλαιοκράτες, είτε είναι Έλληνες στην Ελλάδα, είτε είναι άνδρες) αντιλαμβάνεται σαν απειλή οποιαδήποτε κίνηση προερχόμενη από εξω-ομάδα που αμφισβητεί τα κεκτημένα τους. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί η ομοφοβία απαντάται περισσότερο σε άνδρες παρά σε γυναίκες. Οι άνδρες βιώνουν την ομοφυλοφιλία σαν απειλή της ανδρικής τους ταυτότητας αλλά και των παραδοσιακών κεκτημένων τους.
Πολλές φορές επίσης η εξω-ομάδα χρησιμοποιείται και σαν αποδιοπομπαίος τράγος (για ΟΛΑ φταίνε οι μετανάστες, οι εβραίοι κτλ) υποψιάζομαι επειδή είναι πολύ πιο εύκολο να αποδίδεις ευθύνες παρά να τις επωμίζεσαι. Για να επωμιστείς ευθύνες πρέπει να ασκήσεις σκληρή αυτοκριτική και αυτό είναι επώδυνο και απαιτεί ενέργεια και γνωστική αναδιοργάνωση.
Ο Λακάν έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι όταν γεννιόμαστε, τις πρώτες μέρες της ζωή μας δε διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από την τροφό/μητέρα. Το βρέφος όταν πεινάει και το ταίζουν νομίζει πως το τάισμα είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά της δικής του βούλησης και κάπως έτσι θεμελιώνεται η "μαγική σκέψη" (μπορώ να επενεργώ στον κόσμο και ό,τι σκέφτομαι γίνεται). Όταν σιγά σιγά ξεκινούν οι ματαιώσεις και το βρέφος συνειδητοποιεί ότι η μητέρα του είναι κάτι ξεχωριστό (και μάλιστα τη διεκδικεί ο πατέρας) από εκείνο βιώνει μία τόσο μεγάλη δυσφορία που μας αφήνει με ένα αίσθημα κενού για όλη μας τη ζωή. Ψυαχαναλυτικά λοιπόν, η ταύτιση με την ενδο-ομάδα είναι μία προσπάθεια κάλυψης του κενού (η ομάδα είναι η μήτρα) και οποιοσδήποτε πάει να καταλύσει αυτή τη θαλπωρή εκλαμβάνεται σαν απειλή (ο πατέρας, οι αλβανοί, οι εβραίοι κτλ).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.