18-12-09
13:31
Όλο και πιο πολύ τελευταία σκέφτομαι οτι έπρεπε να γεννηθώ άντρας. Και θα εξηγήσω αμέσως το σκεπτικό μου: είσαι αγόρι στην Ελλάδα. Από μικρό σε έχουν στα ώπα ώπα οι γονείς, δε σε αφήνουν να κάνεις δουλειές μην «ντιγκιταγκέψεις» (δική μου επινόηση αυτή η λέξη, τώρα και γλωσοπλάστρια!), κανείς δεν ανησυχεί αν είσαι σκράπας στα μαθήματα γιατί «αγόρι είναι, θα μάθει μια τέχνη στην τελική», σε αφήνουν να γυρνάς με φίλους και κοπέλες ενώ την αδελφή σου την έχουν κλεισμένη μέσα. Μαθαίνεις ποδόσφαιρο που σου αρέσει κιόλας, πας σε μια ομάδα και βγάζεις λεφτά. Μια χαρά! Δε σου αρέσει το ποδόσφαιρο; Γίνε υδραυλικός, γίνε μηχανικός αυτοκινήτων, πήγαινε στα καράβια για καπετάνιος. Πάλι τα μαλλιοκέφαλά σου βγάζεις. Πας 18, σου παίρνει ο μπαμπάς ένα αυτοκινητάκι (ή σου δίνει το δικό του – βολεύεσαι μια χαρά πάντως). Πας το στρατό σου (εντάξει άντε, το πιο μελανό σημείο του να είσαι άντρας) και γυρνάς «άντρας», έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Με τις υγείες σου, η παντοκρατορία σου μόλις χτίστηκε και σε περιμένει! Τι θες να κάνεις λεβέντη μου στη ζωή σου; Γκόμενες θες; Πάρε όσες θες (οι γυναίκες από όσο ξέρω είναι πολύ περισσότερες από τους άντρες, μέτρα πόσες σου αναλογούν). Θες να βγάλεις λεφτά και να κάνεις το μάγκα στους φίλους σου; Να σου ανοίξει ο μπαμπάς ένα μαγαζάκι-εργαστήρι-συνεργείο, να σου πάρει και ένα φέρυ μποτ βρε αδελφέ! Χαμένος δεν πας. Τα πάντα εν σοφία εποίησε, θυμάσαι; Λοιπόν. Η μαμά σού πλένει-καθαρίζει-σιδερώνει-μαγειρεύει. Η γκόμενα σε *μπιπ-μπιπ*. Οι φίλοι σε κάνουν να γελάς. Τι άλλο θες στη ζωή σου; Ο κόσμος φτιάχτηκε για σένα. Go for it!!!
Καταλαβαίνω τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν καριέρα και να δημιουργήσουν. Δεν τις νιώθω αλλά τις καταλαβαίνω. Όπως καταλαβαίνω κάποιον που γουστάρει να τρώει σαρδέλα παστή (μπλιάξ). Δηλαδή, δε θα το έκανα ποτέ, αλλά...καλή όρεξη. Και λέω τώρα, για σκέψου να είχα γεννηθεί το 1920. Τότε που ο μόνος προορισμός της γυναίκας ήταν να βρει έναν καλό σύζυγο και να μεγαλώνει παιδιά. Οι άνθρωποι τότε ήταν πιο αγνοί, πιο απλοί. Ελλείψει επιλογών, θα μου πείτε. Σύμφωνοι. Εγώ αυτές τις επιλογές φοβάμαι. Οτι όσο πιο πολλά ζητάμε, τόσο πιο πολύ χανόμαστε στην προσπάθεια να τα βρούμε. Ξεχνάμε το ταξίδι, δεν του δίνουμε σημασία. Κι όταν φτάσουμε στην Ιθάκη λέμε, μα τι στο καλό κάνω εγώ εδώ; Και φεύγουμε για νέα Ιθάκη.
Ίσως όμως αυτό είναι το ωραίο της ζωής: οτι η δική μου Ιθάκη είναι μόνο δική μου, κι οτι έχω την επιλογή να την αλλάξω αν δε μου αρέσει. Να την κάνω Μύκονο ας πούμε!
Καταλαβαίνω τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν καριέρα και να δημιουργήσουν. Δεν τις νιώθω αλλά τις καταλαβαίνω. Όπως καταλαβαίνω κάποιον που γουστάρει να τρώει σαρδέλα παστή (μπλιάξ). Δηλαδή, δε θα το έκανα ποτέ, αλλά...καλή όρεξη. Και λέω τώρα, για σκέψου να είχα γεννηθεί το 1920. Τότε που ο μόνος προορισμός της γυναίκας ήταν να βρει έναν καλό σύζυγο και να μεγαλώνει παιδιά. Οι άνθρωποι τότε ήταν πιο αγνοί, πιο απλοί. Ελλείψει επιλογών, θα μου πείτε. Σύμφωνοι. Εγώ αυτές τις επιλογές φοβάμαι. Οτι όσο πιο πολλά ζητάμε, τόσο πιο πολύ χανόμαστε στην προσπάθεια να τα βρούμε. Ξεχνάμε το ταξίδι, δεν του δίνουμε σημασία. Κι όταν φτάσουμε στην Ιθάκη λέμε, μα τι στο καλό κάνω εγώ εδώ; Και φεύγουμε για νέα Ιθάκη.
Ίσως όμως αυτό είναι το ωραίο της ζωής: οτι η δική μου Ιθάκη είναι μόνο δική μου, κι οτι έχω την επιλογή να την αλλάξω αν δε μου αρέσει. Να την κάνω Μύκονο ας πούμε!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.