DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
13-01-10
22:44
Διαβάζω με ενδιαφέρον τις σημερινές αναρτήσεις και μου γεννάται μια απορία:
Σε ποιό βαθμό μπορούμε να αποδεχθούμε ή να αρνηθούμε ένα λαό αντιμετωπίζοντας κατά συνέπεια με ρατσισμό τους ανήκοντες σε αυτόν βασιζόμενοι στα επιτεύγματα του στο παρελθόν και στο αν (κατά τη γνώμη μας πάντα φοβούμαι) ήταν σημαντικά για το σύνολο της ανθρωπότητας?
Ο λαός ως άτομα, μετράει λιγότερο από την Ιστορία του με ό,τι κι αν περιλαμβάνει, με όποιο τρόπο κι αν γράφτηκε (και από όποιους και αν γράφτηκε)?
Κρίνουμε έναν άνθρωπο αποδίδοντας του μέρος της συλλογικής ευθύνης που αποδίδουμε εμείς ή άλλοι στο έθνος / κράτος του?
Ή κρίνουμε έναν άνθρωπο με βάση αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, αυτόν τον ίδιο, διαμάντι ή απόβρασμα άσχετα με το αν είναι απόγονος του οίκου των Βουρβώνων ή οικογένειας ζωοκλεφτών από κάποιο κατσάβραχο των Δυτικών Βαλκανίων?
Για παράδειγμα, κρίνουμε έναν Τούρκο ως τί?
· Ως απόγονο ή όχι του Αλ Φαραμπί και ενδεχομένως και άλλων σημαντικών επιστημόνων και διανοητών της ιστορίας?
· Ως μέλος ενός λαού που στήριξε την κατασκευή της εθνικής του συνείδησης και της νεώτερης κρατικής υπόστασης στην καταπίεση έως εξόντωση των αλλοεθνών που βρέθηκαν στα εδάφη του?
· Ως υπήκοο ενός κράτους με το οποίο έχουμε ως κράτος σχέσεις συνεργασίας σε διάφορους τομείς έστω και προσχηματικές βλ. λυκοφιλίες?
· Ως άνθρωπο που βλέπουμε απέναντι μας, με 2 πόδια 2 χέρια, ένα κεφάλι, μια οικογένεια, πιθανόν μια πίστη σε έναν θεό και πιθανόν επίσης την ικανότητα να κλαίει και να γελάει, να πονάει και να χαίρεται όπως εμείς?
Πολλά μαζευτήκανε…
Τελικά κρίνουμε ανθρώπους καθώς τους γνωρίζουμε, ή έθνη ολόκληρα?
Γιατί ένας Γάλλος ή ένας Γερμανός είναι καλοί μέχρις αποδείξεως του εναντίου και ένας Αλβανός ή ένας Τούρκος είναι το ακριβώς αντίθετο?
Μήπως με το να αποδίδουμε χαρακτηριστικά κατωτερότητας σε κάποιο λαό προσπαθούμε να μεταθέσουμε το δικό μας πρόβλημα της ρατσιστικής αντιμετώπισης απέναντί του ρίχνοντας το φταίξιμο στο θύμα?
Σε ποιό βαθμό μπορούμε να αποδεχθούμε ή να αρνηθούμε ένα λαό αντιμετωπίζοντας κατά συνέπεια με ρατσισμό τους ανήκοντες σε αυτόν βασιζόμενοι στα επιτεύγματα του στο παρελθόν και στο αν (κατά τη γνώμη μας πάντα φοβούμαι) ήταν σημαντικά για το σύνολο της ανθρωπότητας?
Ο λαός ως άτομα, μετράει λιγότερο από την Ιστορία του με ό,τι κι αν περιλαμβάνει, με όποιο τρόπο κι αν γράφτηκε (και από όποιους και αν γράφτηκε)?
Κρίνουμε έναν άνθρωπο αποδίδοντας του μέρος της συλλογικής ευθύνης που αποδίδουμε εμείς ή άλλοι στο έθνος / κράτος του?
Ή κρίνουμε έναν άνθρωπο με βάση αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, αυτόν τον ίδιο, διαμάντι ή απόβρασμα άσχετα με το αν είναι απόγονος του οίκου των Βουρβώνων ή οικογένειας ζωοκλεφτών από κάποιο κατσάβραχο των Δυτικών Βαλκανίων?
Για παράδειγμα, κρίνουμε έναν Τούρκο ως τί?
· Ως απόγονο ή όχι του Αλ Φαραμπί και ενδεχομένως και άλλων σημαντικών επιστημόνων και διανοητών της ιστορίας?
· Ως μέλος ενός λαού που στήριξε την κατασκευή της εθνικής του συνείδησης και της νεώτερης κρατικής υπόστασης στην καταπίεση έως εξόντωση των αλλοεθνών που βρέθηκαν στα εδάφη του?
· Ως υπήκοο ενός κράτους με το οποίο έχουμε ως κράτος σχέσεις συνεργασίας σε διάφορους τομείς έστω και προσχηματικές βλ. λυκοφιλίες?
· Ως άνθρωπο που βλέπουμε απέναντι μας, με 2 πόδια 2 χέρια, ένα κεφάλι, μια οικογένεια, πιθανόν μια πίστη σε έναν θεό και πιθανόν επίσης την ικανότητα να κλαίει και να γελάει, να πονάει και να χαίρεται όπως εμείς?
Πολλά μαζευτήκανε…
Τελικά κρίνουμε ανθρώπους καθώς τους γνωρίζουμε, ή έθνη ολόκληρα?
Γιατί ένας Γάλλος ή ένας Γερμανός είναι καλοί μέχρις αποδείξεως του εναντίου και ένας Αλβανός ή ένας Τούρκος είναι το ακριβώς αντίθετο?
Μήπως με το να αποδίδουμε χαρακτηριστικά κατωτερότητας σε κάποιο λαό προσπαθούμε να μεταθέσουμε το δικό μας πρόβλημα της ρατσιστικής αντιμετώπισης απέναντί του ρίχνοντας το φταίξιμο στο θύμα?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
02-01-10
09:36
Αυτό ακριβώς ήθελα να πώ φίλη DreamsRevenge,
Πιστεύω ότι αυτή η φιλοσοφική (αν σας βολεύει καλυτερα πείτε την και ψυχολογική) θέση, την οποία ακολουθεί η ανάλογη συμπεριφορά, περνάει-διδάσκεται, με βάση την αρχέγονη συμπεριφορά αρσενικών θυληκών πρός αλλήλους.
Φοβάμαι ότι δεν ήμουν εγώ σαφής, θεωρώ (χωρίς να το έχω επαληθεύσει έως τώρα) ότι η αρχέγονη συμπεριφορά βασιζόταν στη διαφοροποίηση χωρίς όμως τα στοιχεία της κατάληψης ανώτερης - κατώτερης θέσης παρά μόνο σε ό,τι αφορούσε στην ιεραρχία της ομάδας.
Η σημερινή συμπεριφορά αρσενικών - θηλυκών προς αλλήλους οφείλεται στην επιθυμία των αρσενικών να εδραιώσουν και να αναπαράξουν πρότυπα οργάνωσης της ομάδας που τους καθιστούν ηγέτες και στην αμυντική στάση των θηλυκών που καταφεύγουν σε υπονόμευση των αρσενικών με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς ιδιαίτερα όταν δεν έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν ισότιμους ή ανώτερους κοινωνικούς ρόλους. Συνεπώς πρόκειται για κατάσταση που οφείλεται στην κοινωνική οργάνωση και όχι στις αρχικές δομές της ανθρώπινης αγέλης.
Δεν το έχω αποδείξει ακόμη αλλά θεωρητικά νομίζω ότι οικογένειες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με εμφανή σεβασμό της ισότητας των φύλων στο περιβάλλον τους, έχουν μεγάλες πιθανότητες να περάσουν ΜΗ-ρατσιστικές συμπεριφορές στα μέλη τους και σε πολλές άλλες περιπτώσεις κοινωνικών διαφορών. Οπως πλούσιοι-φτωχοί, δεξιοί-αριστεροί και όχι μόνο οι κλασσικες μορφές ρατσιστομού ντόπιοι-μετανάστες, υγιείς -ατομα με ειδικές ανάγκες κλπ.
Ευελπιστώ ότι αυτό είναι κάτι το αυταπόδεικτο από τα παιδιά των οικογενειών αυτών. Ωστόσο η ισότητα ως συνειδητό παράδειγμα προς τα νεώτερα μελη της οικογένειας είναι κάτι πολύ δύσκολο ιδιαίτερα εάν θα πρέπει να αποσυνδεθεί από την ομοιότητα. Δηλ. να χαίρουν όλοι του ιδίου σεβασμού εκτίμησης και προσπάθειας για έκφραση ευγνωμοσύνης στο νοικοκυριό - οικογένεια ασχέτως του αν λόγω εργασίας ή άλλων υποχρεώσεων κάποιος πλένει συχνότερα τα πιάτα ή κάποιος άλλος φέρνει περισσότερα χρήματα στο σπίτι...
Βέβαια ισότητα των φύλων ακούγεται πολύ ιδεαλιστικό και θεωρητικό. Ομως αν ο μπαμπάς κερατώνει τη μαμά την ώρα που η μαμά επίσης είναι ελεύθερη να κερατώνει το μπαμπά, και άν η ύπαρξη εραστών-ερωμένων είναι γνωστή ας πούμε στα παιδιά, τότε το κέρατο (λεξη που υποδηλώνει απάτη, δόλο, κακία, ληστή και κλεμένο, ανώτερο και κατώτερο, διαμάχη) δεν μπορει να υφίσταται ούτε κάν σαν λέξη. Η ισότητα σε μια τέτοια περίπτωση είναι πράξη και τα αποτελέσματα της φαίνονται ακόμη και σ'αυτό το μικρο παράδειγμα που περιγράφω.
Ναι, γιατί εδώ περάσαμε την πίστα και πήγαμε στο επίπεδο της ασυδοσίας... Το επίπεδο ελευθερίας που περιγράφεις ανήκει σε μια κατάσταση κατά την οποία τα παιδιά εξοικειώνονται από νωρίς με την έννοια της ελεύθερης συμβίωσης, της ανοιχτής σχέσης, πώς να το πω τώρα... όπου ισότητα θεωρείται η ελευθερία του καθενός να λειτουργεί με βάση τις συναισθηματικές ή και ερωτικές του ανάγκες χωρίς να δεσμεύεται από κοινωνικές συμβάσεις.
Η ισότητα όμως, νομίζω ότι συμφωνούμε σ΄αυτό, μπορεί κάλλιστα να επιτευχθεί και να αναπτυχθεί και μέσα στα πλαίσια κοινωνικών συμβάσεων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
14-12-09
21:20
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι κανένας ρατσιστής δεν δηλώνει ρατσιστής γιατί δεν θεωρεί εαυτόν ως τέτοιον.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό γι αυτούς οι έγχρωμοι να έχουν περιορισμένες ικανότητες, οι μετανάστες (ή τουλάχιστον από κάποιες χώρες) να μην έχουν καμμία παιδεία και να κάνουν μόνο για χειρωνακτικές εργασίες, να μη έχουν δικαιώματα.
Ο σύγχρονος ρατσιστής όταν μιλάει, προσπαθεί να μείνει ήρεμος και να παραθέσει επιχειρήματα απευθυνόμενος στην "κοινή λογική", το "κοινό περί δικαίου αίσθημα", το "πώς τα μάθαμε από τους πατεράδες μας" και μάλιστα πολλές φορές με επιτυχία.
Αυτό το καταφέρνει γιατί ο λόγος του αντανακλά την εσωτερική του βεβαιότητα για το δίκαιο των απόψεων του. Έχει αυτοπεποίθηση, επιχειρήματα και κυρίως την εσωτερική ηρεμία ότι αυτός έχει δίκιο.
Σαφώς και υπάρχουν ρατσιστές που φωνάζουν και προκαλούν, όμως αυτοί είτε είναι βαθειά φανατισμένοι και θεωρούν ότι πρέπει να κυρήξουν τις απόψεις τους, ή έχει ήδη αρχίσει να κλονίζεται το οικοδόμημα της πίστης μέσα τους...
Οι ρατσιστές ανατράφηκαν με αυτές τις ιδέες. Ίσως όχι συνειδητά εν είδει κατήχησης. Αλλά τις ενστερνίσθηκαν υποσυνείδητα, ακούγοντας συζητήσεις στο τραπέζι, σχόλια μπροστά στις ειδήσεις, συζητήσεις ακόμα και στα όρθια στην άκρη της λαϊκής. Είναι μέρος της ζωής τους γι αυτό και δεν το διαχωρίζουν ονομάζοντάς το "ρατσισμό"...
Είναι απόλυτα φυσιολογικό γι αυτούς οι έγχρωμοι να έχουν περιορισμένες ικανότητες, οι μετανάστες (ή τουλάχιστον από κάποιες χώρες) να μην έχουν καμμία παιδεία και να κάνουν μόνο για χειρωνακτικές εργασίες, να μη έχουν δικαιώματα.
Ο σύγχρονος ρατσιστής όταν μιλάει, προσπαθεί να μείνει ήρεμος και να παραθέσει επιχειρήματα απευθυνόμενος στην "κοινή λογική", το "κοινό περί δικαίου αίσθημα", το "πώς τα μάθαμε από τους πατεράδες μας" και μάλιστα πολλές φορές με επιτυχία.
Αυτό το καταφέρνει γιατί ο λόγος του αντανακλά την εσωτερική του βεβαιότητα για το δίκαιο των απόψεων του. Έχει αυτοπεποίθηση, επιχειρήματα και κυρίως την εσωτερική ηρεμία ότι αυτός έχει δίκιο.
Σαφώς και υπάρχουν ρατσιστές που φωνάζουν και προκαλούν, όμως αυτοί είτε είναι βαθειά φανατισμένοι και θεωρούν ότι πρέπει να κυρήξουν τις απόψεις τους, ή έχει ήδη αρχίσει να κλονίζεται το οικοδόμημα της πίστης μέσα τους...
Οι ρατσιστές ανατράφηκαν με αυτές τις ιδέες. Ίσως όχι συνειδητά εν είδει κατήχησης. Αλλά τις ενστερνίσθηκαν υποσυνείδητα, ακούγοντας συζητήσεις στο τραπέζι, σχόλια μπροστά στις ειδήσεις, συζητήσεις ακόμα και στα όρθια στην άκρη της λαϊκής. Είναι μέρος της ζωής τους γι αυτό και δεν το διαχωρίζουν ονομάζοντάς το "ρατσισμό"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.