DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
13-01-10
22:44
Διαβάζω με ενδιαφέρον τις σημερινές αναρτήσεις και μου γεννάται μια απορία:
Σε ποιό βαθμό μπορούμε να αποδεχθούμε ή να αρνηθούμε ένα λαό αντιμετωπίζοντας κατά συνέπεια με ρατσισμό τους ανήκοντες σε αυτόν βασιζόμενοι στα επιτεύγματα του στο παρελθόν και στο αν (κατά τη γνώμη μας πάντα φοβούμαι) ήταν σημαντικά για το σύνολο της ανθρωπότητας?
Ο λαός ως άτομα, μετράει λιγότερο από την Ιστορία του με ό,τι κι αν περιλαμβάνει, με όποιο τρόπο κι αν γράφτηκε (και από όποιους και αν γράφτηκε)?
Κρίνουμε έναν άνθρωπο αποδίδοντας του μέρος της συλλογικής ευθύνης που αποδίδουμε εμείς ή άλλοι στο έθνος / κράτος του?
Ή κρίνουμε έναν άνθρωπο με βάση αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, αυτόν τον ίδιο, διαμάντι ή απόβρασμα άσχετα με το αν είναι απόγονος του οίκου των Βουρβώνων ή οικογένειας ζωοκλεφτών από κάποιο κατσάβραχο των Δυτικών Βαλκανίων?
Για παράδειγμα, κρίνουμε έναν Τούρκο ως τί?
· Ως απόγονο ή όχι του Αλ Φαραμπί και ενδεχομένως και άλλων σημαντικών επιστημόνων και διανοητών της ιστορίας?
· Ως μέλος ενός λαού που στήριξε την κατασκευή της εθνικής του συνείδησης και της νεώτερης κρατικής υπόστασης στην καταπίεση έως εξόντωση των αλλοεθνών που βρέθηκαν στα εδάφη του?
· Ως υπήκοο ενός κράτους με το οποίο έχουμε ως κράτος σχέσεις συνεργασίας σε διάφορους τομείς έστω και προσχηματικές βλ. λυκοφιλίες?
· Ως άνθρωπο που βλέπουμε απέναντι μας, με 2 πόδια 2 χέρια, ένα κεφάλι, μια οικογένεια, πιθανόν μια πίστη σε έναν θεό και πιθανόν επίσης την ικανότητα να κλαίει και να γελάει, να πονάει και να χαίρεται όπως εμείς?
Πολλά μαζευτήκανε…
Τελικά κρίνουμε ανθρώπους καθώς τους γνωρίζουμε, ή έθνη ολόκληρα?
Γιατί ένας Γάλλος ή ένας Γερμανός είναι καλοί μέχρις αποδείξεως του εναντίου και ένας Αλβανός ή ένας Τούρκος είναι το ακριβώς αντίθετο?
Μήπως με το να αποδίδουμε χαρακτηριστικά κατωτερότητας σε κάποιο λαό προσπαθούμε να μεταθέσουμε το δικό μας πρόβλημα της ρατσιστικής αντιμετώπισης απέναντί του ρίχνοντας το φταίξιμο στο θύμα?
Σε ποιό βαθμό μπορούμε να αποδεχθούμε ή να αρνηθούμε ένα λαό αντιμετωπίζοντας κατά συνέπεια με ρατσισμό τους ανήκοντες σε αυτόν βασιζόμενοι στα επιτεύγματα του στο παρελθόν και στο αν (κατά τη γνώμη μας πάντα φοβούμαι) ήταν σημαντικά για το σύνολο της ανθρωπότητας?
Ο λαός ως άτομα, μετράει λιγότερο από την Ιστορία του με ό,τι κι αν περιλαμβάνει, με όποιο τρόπο κι αν γράφτηκε (και από όποιους και αν γράφτηκε)?
Κρίνουμε έναν άνθρωπο αποδίδοντας του μέρος της συλλογικής ευθύνης που αποδίδουμε εμείς ή άλλοι στο έθνος / κράτος του?
Ή κρίνουμε έναν άνθρωπο με βάση αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, αυτόν τον ίδιο, διαμάντι ή απόβρασμα άσχετα με το αν είναι απόγονος του οίκου των Βουρβώνων ή οικογένειας ζωοκλεφτών από κάποιο κατσάβραχο των Δυτικών Βαλκανίων?
Για παράδειγμα, κρίνουμε έναν Τούρκο ως τί?
· Ως απόγονο ή όχι του Αλ Φαραμπί και ενδεχομένως και άλλων σημαντικών επιστημόνων και διανοητών της ιστορίας?
· Ως μέλος ενός λαού που στήριξε την κατασκευή της εθνικής του συνείδησης και της νεώτερης κρατικής υπόστασης στην καταπίεση έως εξόντωση των αλλοεθνών που βρέθηκαν στα εδάφη του?
· Ως υπήκοο ενός κράτους με το οποίο έχουμε ως κράτος σχέσεις συνεργασίας σε διάφορους τομείς έστω και προσχηματικές βλ. λυκοφιλίες?
· Ως άνθρωπο που βλέπουμε απέναντι μας, με 2 πόδια 2 χέρια, ένα κεφάλι, μια οικογένεια, πιθανόν μια πίστη σε έναν θεό και πιθανόν επίσης την ικανότητα να κλαίει και να γελάει, να πονάει και να χαίρεται όπως εμείς?
Πολλά μαζευτήκανε…
Τελικά κρίνουμε ανθρώπους καθώς τους γνωρίζουμε, ή έθνη ολόκληρα?
Γιατί ένας Γάλλος ή ένας Γερμανός είναι καλοί μέχρις αποδείξεως του εναντίου και ένας Αλβανός ή ένας Τούρκος είναι το ακριβώς αντίθετο?
Μήπως με το να αποδίδουμε χαρακτηριστικά κατωτερότητας σε κάποιο λαό προσπαθούμε να μεταθέσουμε το δικό μας πρόβλημα της ρατσιστικής αντιμετώπισης απέναντί του ρίχνοντας το φταίξιμο στο θύμα?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
02-01-10
08:36
Ισως πρέπει να ληφθεί υπόψη στη διερεύνηση της ρατσιστικής ψυχολογίας, ότι ο ρατσισμός είναι κάτι πολύ συνηθισμένο από καταβολής κόσμου. Πρίν υπάρξει οποιαδηποτε διένεξη με οποιαδήποτε άλλη φυλή, οι άντρες ήταν ρατσιστές (και μεγάλο ποσοστό τους παραμένει) απέναντι στις γυναίκες, θεωρώντας τες κατώτερες, πιο αδύναμες κλπ, και οι γυναίκες έγιναν κι αυτές ρατσίστριες (και μεγάλο ποσοστό τους παραμένει) απέναντι στους άντρες, θεωρώντας τους ότι είναι αναίσθητοι, ζώα κλπ
Αυτή μπορεί να είναι και η βάση της ρατσιστικής συμπεριφοράς την οποία στην συνέχεια υιοθετούμε και πρός άλλες "διαφορετικές" ομάδες ατόμων. Απέχθεια αποστροφή περιφρόνηση που όταν γίνει πλέον και καταδίωξη γίνεται εντελώς παθολογική. Μια συμπεριφορά που αντρες και γυναίκες διδασκόμαστε από τους ομόφυλους μας για χιλιετηρήδες με αφορμή κατ'αρχήν μια πληγωμένη και ακαλιέργητη σεξουαλικότητα
Φίλε Buggs, η αρχετυπική συμπεριφορά που περιγράφεις μπορεί να αφορά πρώτα πρώτα στον απλό φόβο του διαφορετικού όπως ξεκίνησε στις πρώτες ανθρώπινες ομάδες πριν μετατραπεί σε δομημένο ρατσισμό με κύρια χαρακτηριστικά την επιφυλακτικότητα – εχθρότητα – επιθετικότητα.
Όσον αφορά στα δύο φύλα, η αρχική φυσική κατάσταση ευνοούσε για να μην πω απαιτούσε την διαφοροποίηση χαρακτηριστικών. Το αρσενικό είναι δυνατό και κυνηγά τη λεία ενώ το θηλυκό είναι εκτός από κυνηγός (αιλουροειδή) και συλλέκτης (ανθρωποειδή) και ανατρέφοντας τα μικρά εξασφαλίζει τη συνοχή και συνέχεια της ομάδας.
Το γεγονός ότι απολύτως φυσιολογικά και χρήσιμα χαρακτηριστικά μετατράπηκαν σε κατακριτέα μειονεκτήματα και αντί η γνώση να εξαλείψει το δέος των πρωτόγονων απέναντι στις γυναίκες π.χ. στη διάρκεια της κύησης και της γέννησης των παιδιών, αντιθέτως το όλο θέμα εξελίχθηκε σε γενικευμένη διαμάχη έχει να κάνει με τη συνολική δομή των πατριαρχικών (από κάποια στιγμή και ένθεν) κοινωνιών και τις θέσεις επίθεσης – άμυνας που υιοθετήθηκαν από τα δύο φύλα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
14-12-09
21:20
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι κανένας ρατσιστής δεν δηλώνει ρατσιστής γιατί δεν θεωρεί εαυτόν ως τέτοιον.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό γι αυτούς οι έγχρωμοι να έχουν περιορισμένες ικανότητες, οι μετανάστες (ή τουλάχιστον από κάποιες χώρες) να μην έχουν καμμία παιδεία και να κάνουν μόνο για χειρωνακτικές εργασίες, να μη έχουν δικαιώματα.
Ο σύγχρονος ρατσιστής όταν μιλάει, προσπαθεί να μείνει ήρεμος και να παραθέσει επιχειρήματα απευθυνόμενος στην "κοινή λογική", το "κοινό περί δικαίου αίσθημα", το "πώς τα μάθαμε από τους πατεράδες μας" και μάλιστα πολλές φορές με επιτυχία.
Αυτό το καταφέρνει γιατί ο λόγος του αντανακλά την εσωτερική του βεβαιότητα για το δίκαιο των απόψεων του. Έχει αυτοπεποίθηση, επιχειρήματα και κυρίως την εσωτερική ηρεμία ότι αυτός έχει δίκιο.
Σαφώς και υπάρχουν ρατσιστές που φωνάζουν και προκαλούν, όμως αυτοί είτε είναι βαθειά φανατισμένοι και θεωρούν ότι πρέπει να κυρήξουν τις απόψεις τους, ή έχει ήδη αρχίσει να κλονίζεται το οικοδόμημα της πίστης μέσα τους...
Οι ρατσιστές ανατράφηκαν με αυτές τις ιδέες. Ίσως όχι συνειδητά εν είδει κατήχησης. Αλλά τις ενστερνίσθηκαν υποσυνείδητα, ακούγοντας συζητήσεις στο τραπέζι, σχόλια μπροστά στις ειδήσεις, συζητήσεις ακόμα και στα όρθια στην άκρη της λαϊκής. Είναι μέρος της ζωής τους γι αυτό και δεν το διαχωρίζουν ονομάζοντάς το "ρατσισμό"...
Είναι απόλυτα φυσιολογικό γι αυτούς οι έγχρωμοι να έχουν περιορισμένες ικανότητες, οι μετανάστες (ή τουλάχιστον από κάποιες χώρες) να μην έχουν καμμία παιδεία και να κάνουν μόνο για χειρωνακτικές εργασίες, να μη έχουν δικαιώματα.
Ο σύγχρονος ρατσιστής όταν μιλάει, προσπαθεί να μείνει ήρεμος και να παραθέσει επιχειρήματα απευθυνόμενος στην "κοινή λογική", το "κοινό περί δικαίου αίσθημα", το "πώς τα μάθαμε από τους πατεράδες μας" και μάλιστα πολλές φορές με επιτυχία.
Αυτό το καταφέρνει γιατί ο λόγος του αντανακλά την εσωτερική του βεβαιότητα για το δίκαιο των απόψεων του. Έχει αυτοπεποίθηση, επιχειρήματα και κυρίως την εσωτερική ηρεμία ότι αυτός έχει δίκιο.
Σαφώς και υπάρχουν ρατσιστές που φωνάζουν και προκαλούν, όμως αυτοί είτε είναι βαθειά φανατισμένοι και θεωρούν ότι πρέπει να κυρήξουν τις απόψεις τους, ή έχει ήδη αρχίσει να κλονίζεται το οικοδόμημα της πίστης μέσα τους...
Οι ρατσιστές ανατράφηκαν με αυτές τις ιδέες. Ίσως όχι συνειδητά εν είδει κατήχησης. Αλλά τις ενστερνίσθηκαν υποσυνείδητα, ακούγοντας συζητήσεις στο τραπέζι, σχόλια μπροστά στις ειδήσεις, συζητήσεις ακόμα και στα όρθια στην άκρη της λαϊκής. Είναι μέρος της ζωής τους γι αυτό και δεν το διαχωρίζουν ονομάζοντάς το "ρατσισμό"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.